Ενας διαφορετικός δημοτικός άρχοντας

Ως χθες νόμιζα ότι όλοι είχαμε πουλήσει την ψυχή μας στον διάβολο, ως σύγχρονοι Φάουστ. Με μια διαφορά: Εκείνος ήθελε να μείνει για πάντα νέος και με κορμί σφριγηλό. Εμείς θέλουμε να απολαμβάνουμε την ελευθερία μας, χωρίς να αγωνιζόμαστε γι’ αυτήν.

Θα ’ταν λίγο πριν από τις τελευταίες δημοτικές εκλογές. Βραδάκι, από εκείνα τα τρυφερά, ήσυχα, φθινοπωρινά βράδια που δεν προμηνύουν τίποτα, μα που τα εμπεριέχουν όλα. Κόπωση, τρυφερότητα, προσμονή. Γύρισα από την εφημερίδα και πρόσεξα ότι τρεις άνδρες και μια γυναίκα μου την… είχαν στημένη έξω από την πόρτα του σπιτιού μου. Πάρκαρα με προσοχή και τις κεραίες τεταμένες. Λες είπα, μια τόσο γλυκιά βραδιά ο χάρος να ’ρθε να με πάρει; Η παρέα πλησίασε διστακτική και αυτομάτως και οι δυο ξεθαρρέψαμε. Ηταν υποψήφιοι για τις δημοτικές εκλογές. Ο φίλος και γείτονας Δάνος, μια κοπελιά που ποτέ δεν έμαθα το όνομά της, ένας άλλος κύριος, επίσης άγνωστος, και ένας ακόμη που στο πρόσωπό του αναγνώρισα τον σημερινό δήμαρχο του Ελληνικού, Χρήστο Κορτζίδη. Στήσαμε κουβέντα στα σκαλιά. Εγώ καθιστή στο πεζούλι, εκείνοι όρθιοι. Μειλίχιοι. Γλυκείς. Προσπαθούσαν να με πείσουν όχι να τους ψηφίσω, αλλά να πάω να ψηφίσω. Προσπαθούσαν να μου εμφυσήσουν την ανάγκη να αγαπήσω τη γειτονιά μου, να νοιαστώ για τα συμφέροντα μου, ν’ αγγίξω αυτό που λέμε συμμετοχική δημοκρατία.

Απαντούσα σχεδόν θυμωμένη. Τους περιέγραφα εμπειρίες της ζωής μου γύρω από την πολιτική, τον συνδικαλισμό. Ημουν καθαρή στις απόψεις μου, δεν τους χρύσωνα κανένα χάπι. Κι εκείνοι, ήρεμοι μέχρι τέλους, ένιωθαν ότι είχαν καθήκον να με πείσουν για το… αυτονόητο. Την υποχρέωσή μου (μας) να νοιάζομαι έστω και εξ αποστάσεως για τα κοινά. Εκείνο το βράδυ ο Κορτζίδης απέκτησε μια θαυμάστρια. Ασχέτως κομματικής τοποθέτησης. Με το προσόν του ήπιου λόγου και τον δυναμισμό του βλέμματος. Η κουβέντα πήγε μακριά, βαλτώσαμε μέσα στη νύχτα. Κουραστήκαμε. Κουράστηκαν κι εκείνοι γιατί γύριζαν από πόρτα σε πόρτα, αντιμετωπίζοντας αδιάφορους κατοίκους-ενοίκους μιας περιοχής που σήμερα κατακλύζεται από ανθρώπους που ’ρθαν από άλλες γειτονιές, που δεν πρόλαβαν να ριζώσουν, να αποκτήσουν εικόνα για όσα οφείλουν να νοιάζονται.

Σύντομα οι εκλογές ανέδειξαν τον Χρήστο Κορτζίδη δήμαρχο του Ελληνικού. Πού να το είχα φανταστεί εκείνο το ήσυχο φθινοπωρινό βράδυ ότι ο άνθρωπος που με ψυχραιμία παρακολουθούσε την πολυλογία μου θα άλλαζε τη νοοτροπία μου. Θα μ’ έκανε να φωνάξω δίπλα του, να του σφίξω το χέρι (αν και δεν το ’κανα ακόμη), να του πω ότι έτσι φυλάττουν οι άνθρωποι τις Θερμοπύλες και ότι σε τελευταία ανάλυση μας κολλάει στον τοίχο η στάση ζωής την οποίαν επέλεξε. Η υπόθεση Κορτζίδη είναι γνωστή στο πανελλήνιο. Ο δήμαρχος του Ελληνικού πραγματοποιεί απεργία πείνας στην προσπάθειά του να ευαισθητοποιηθούν οι αρχές (!) και να αποδώσουν ελεύθερες βαρών, συμφερόντων και δεσμεύσεων, τις παραλίες στον λαό. Φίλη μού είπε ότι το απόγευμα των κινητοποιήσεων την περασμένη εβδομάδα στην παραλία θύμιζε την είσοδο στις Βερσαλλίες.

Οι κινητοποιήσεις των δημάρχων, όχι μόνο του Ελληνικού, αλλά και των άλλων δήμων που έχουν, αλλά τελικά δεν έχουν πρόσβαση στις παραλίες, θεωρώ ότι είναι το θέμα του καλοκαιριού. Πίσω από τους δημάρχους συνωστίζονται με πείσμα και δυναμισμό χιλιάδες πολίτες που αισθάνονται ότι τους αφαιρείται ένα από τα πιο απλά δικαιώματά τους: να φτάνουν ώς την παραλία, να χαίρονται αυτή την αμεσότητα της θάλασσας. Δεν θέλουν άλλα κάγκελα, άλλα εμπόδια. Μόνο μια πρόσβαση ελευθερίας, πρόσβαση στην καθημερινότητα.

Στον δήμαρχο Κορτζίδη βγάζω το καπέλο. Υποκλίνομαι γιατί το λέει η καρδιά του. Εχει κότσια ο άνθρωπος, κάτι που λείπει απ’ όλη την κυβέρνηση σήμερα και παλιότερα από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, οι οποίες φέρουν πολλαπλώς την ευθύνη για την άλωση της παραλίας από το Νέο Φάληρο ώς τη Βούλα και ακόμη παραπέρα. Ο ραδιοφωνικός και τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΪ πρωτοστάτησε στις κινητοποιήσεις, βγήκε μπροστά στις εκβολές του Κηφισού, καθάρισε τις ακτές ή κατέγραψε τον κόσμο που καθάριζε τις ακτές, κατέγραψε το γκρέμισμα των συρματοπλεγμάτων, ταρακούνησε κι αυτός με τον δικό του τρόπο. Και παρ’ ότι είναι γνωστό ότι τα ΜΜΕ δεν δημιουργούν σταθερές συνειδήσεις εμφυσώντας καθήκοντα, αλλά διαχειρίζονται την κοινή γνώμη, στην προκειμένη περίπτωση η διαχείριση είναι έξω από τη διαδικασία φθοράς.

Είναι προφανές ότι η ελληνική κοινωνία πασχίζει να αλλάξει, να αποκτήσει νέους κώδικες συμπεριφοράς. Δεν της πάει πια το παλιομοδίτικο κοστούμι. Θέλει ντύσιμο κάζουαλ. Να βγάλει το σακάκι με τη γυαλάδα από τα πολλά καθαριστήρια, να βγάλει το βαρύ μαγικιάζ, τις περούκες, τα πρόσθετα φουλάρια, να αναπνεύσει. Να γίνει ο εαυτός που πάντα επιθυμούσε κι ύστερα να αναλάβει πρωτοβουλίες, έχοντας μπροστά της δυνατούς αρχηγούς. Πάντα όμως μέσα στο δίχτυ της πραγματικότητας, του ρεαλισμού.

Δεν υπάρχει ίχνος ουτοπίας σ’ αυτό που λέω. H ουτοπία κατοικεί στη φαντασία. Και μιας και αναφέρομαι στο πολύπαθο Ελληνικό με τα νυχτερινά κέντρα, τη βρομιά έξω από αυτά, τις συγκρούσεις σε όλα τα φανάρια της Ποσειδώνος από μεθυσμένους οδηγούς, σταθερά κάθε Παρασκευοσαββατοκύριακο, με τα κοριτσόπουλα που τρικλίζουν και χασκογελούν κάπου στις 6 ή 7 το πρωί της Κυριακής, λιωμένα από το πιοτό και τη second life που ζουν, στο Ελληνικό που το φιλέτο της παραλίας του θέλουν να κατασπαράξουν οι γνωστοί-άγνωστοι, θα προτιμούσα να επισημάνω τους κινδύνους που κρύβει η υπόθεση του μητροπολιτικού πάρκου. Ξέρετε, αυτό που έχει προαναγγελθεί, αναγγελθεί και θα αναγγελθεί αρκετές φορές ακόμη. Στη βόρεια πλευρά του χώρου είχε κτιστεί για τις ανάγκες των Ολυμπιακών Αγώνων το Κανό Καγιάκ σλάλομ. Μια ήπια κατασκευή, προσαρμοσμένη στον περιβάλλοντα χώρο, (το ξέρω, γιατί έχω γράψει γι’ αυτό στο παρελθόν και το ’χω δει ολοκληρωμένο) που πρόσφατα, όπως διάβασα στις ανακοινώσεις του ΤΕΕ, οι εμπνευστές του, αρχιτέκτονες Γ. Αλμπάνης, Ν. Φιντικάκης, βραβεύτηκαν από κοινού με την ελληνική ομοσπονδία Κανό Καγιάκ με το μετάλλιο για την πλέον επιτυχή παγκοσμίως εγκατάσταση. Η βράβευση έγινε από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή.

Αυτό λοιπόν το βραβευμένο κομμάτι, εμείς οι Ελληνάρες σκεπτόμαστε να το κάνουμε sea park. Δεν ξέρω αν είναι politically correct ο όρος, αλλά κάτι τέτοιο διάβασα. Διάβασα μάλιστα ότι έχει ανατεθεί σε ορισμένους από τους πιο ισχυρούς εργολάβους της Ελλάδας. (Αυτό δεν είναι αυτομάτως κακό, αλλά…). Σήμερα, το σλάλομ δείχνει εγκαταλελειμμένο και οποιοσδήποτε το δει, ενδεχομένως να πει ότι πρέπει να αξιοποιηθεί. Θα υπάρξουν έσοδα και θα ζωντανέψει η περιοχή. Η λέξη αξιοποίηση, όμως, επιδέχεται πολλές ερμηνείες και έχει μέσα της πια σπάνια υποκειμενικότητα. Φαντάζεστε τι έχει να γίνει με τις νεροτσουλήθρες, με τους θαλάσσιους ελέφαντες και με όλο το κιτς κατασκεύασμα που θα προκύψει; Αγαπητέ δήμαρχε, τα μέτωπα είναι πολλά. Ανάμεσά τους και η λεωφόρος που σκοπεύουν να ανοίξουν, τέμνοντας το Ελληνικό στα δύο. Σας εύχομαι δύναμη και προσεκτική χρήση της εξαιρετικής ωριμότητάς σας.

Κλείνοντας, ήθελα έστω και καθυστερημένα να πω ότι ντρέπομαι που δεν πήρα χαμπάρι εγκαίρως τον πόνο της Αμαλίας. Το ’μαθα τυχαία από το μπλογκ συναδέλφων. Νιώθω μικρή, ασήμαντη μπροστά της. Κι αν ήθελα κάτι να ευχηθώ, είναι να ελευθερωθεί η ψυχή της ανάμεσα στις συστάδες των χαμηλών θάμνων και στον κυματισμό των σταχυών στους αγρούς. Οπως γράφει ο ποιητής Γ. Δουατζής, «μέχρι να φτάσεις Αμαλία στη σιωπή, εκεί που χωρά τόση ανείπωτη ποίηση». Καλό σου ταξίδι!

Δημοσιεύθηκε στην κυριακάτικη Καθημερινή 10-6-2007
Ριτσα Μασουρα