Ενα ευχαριστώ!

Jeff Wall, A Sudden Gust of Wind (after Hokusai) 1993

Πώς να ευχαριστήσεις τόσους ανθρώπους που ‘καναν κομμάτι της δικής τους ζωής το πρόβλημα του άλλου ; Πώς να αρθρώσεις λόγο σοβαρό και συγκροτημένο, όταν διαπιστώνεις ότι όσα λέγονται και γράφονται για την αδιαφορία του ατόμου, τον ωχαδελφισμό, την έλλειψη αλληλεγγύης, είναι μια αβάσταχτη σε μέγεθος κατασκευή και ότι οι νέοι, κυρίως αυτοί, κουβαλούν μέσα τους ό,τι καλύτερο μπορούμε εμείς οι μεγαλύτεροι να φανταστούμε.

Advertisements

Κόσοβο…

Ρητορική η ερώτηση, αλλά θα τη θέσω: ένας λογικός άνθρωπος, ο οποίος στοιχειωδώς παρακολουθεί τα γεγονότα θα έφτανε ποτέ στο σημείο να επιρρίψει ευθύνες για την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου στις ηγεσίες του Βελιγραδίου, της Πρίστινας ή των Τιράνων; Κι αν όχι εναντίον των πρωταγωνιστών της κρίσης, μήπως εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ε.Ε.; Θα μιλούσε χωρίς ενδοιασμούς για αλληλουχία λαθών που τελικά επέδρασαν καταλυτικά πάνω στο μέλλον του μικρού προτεκτοράτου της Βαλκανικής; Οι ρητορικές ερωτήσεις δεν διεκδικούν απαντήσεις, ωστόσο αν ανατρέξουμε στο παρελθόν θα διαπιστώσουμε ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο και τίποτα δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Η ιστορία, για να εξελιχθεί σε συμπαγές κεφάλαιο θέλει αρκετό ανθρώπινο χρόνο.

Αποκλεισμένοι από παντού: άνθρωποι, ζώα, ειρήνη

Παλαιστίνιοι προσπαθούν να περάσουν μία καμήλα πάνω από το συνοριακό τείχος μεταξύ Λωρίδας της Γάζας και Αιγύπτου, στην πόλη Ράφα. Οι Παλαιστίνιοι αναγκάστηκαν να επιστρέψουν και πάλι στη Λωρίδα της Γάζας, μετά την προθεσμία που έδωσε η Αίγυπτος για το κλείσιμο των συνόρων. Οι Αιγύπτιοι συνοριοφύλακες, που έκλεισαν εκ νέου τα σύνορα, έριξαν αρκετές προειδοποιητικές βολές στον αέρα προκειμένου να επιβάλλουν την προθεσμία…

Η Παλαιστινιακή Λαϊκή Επιτροπή Ενάντια στην Πολιορκία της Γάζας έχει ορίσει τη σημερινή ημέρα ως διεθνή ημέρα δράσης ενάντια στον αποκλεισμό. Mερικοί blogger αποφασίσαμε, με τον αυθόρμητο τρόπο που γίνονται αυτά τα πράγματα,να δημοσιεύσουμε σήμερα στα blog μας κείμενα, φωτογραφίες, βίντεο, ποιήματα, τραγούδια κλπ, με θέμα την Παλαιστίνη, ενώνοντας την φωνή μας σε ένα σύνθημα: «Λευτεριά στη Γάζα- Λευτεριά στην Παλαιστίνη».

Περισσότερα θα βρείτε στο και, για τη σημερινή εκδήλωση στην Κοραή, στο blog «Νέα από την Παλαιστίνη».

ριτς

Στο γιό μου….

Τείχη

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ

μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ

Αλλο δεν σκέπτομαι : το νουν μου τρώει αυτή η τύχη

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον

Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον

Ανεπαισθήτως μ’έκλεισαν από τον κόσμο έξω.

( Καβάφης, Τείχη)

rits

Διανοούμενοι, επαϊοντες και γυμνασμένοι νόες…απόντες

­ «Τζέιμς Ενσορ (1860-1949)»

Τελικά εμάς τους Ελληνες μας θέλγει ο μικρόκοσμός μας. Μέσα σ’ αυτόν την καταβρίσκουμε, εξαντλούμε τις γνώσεις και τις δυνάμεις μας, μετράμε την ισχύ, την καπατσοσύνη μας και τη μαγκιά μας. Ο χώρος μας, μεγάλη υπόθεση. Μετρήσιμος χώρος, γι’ αυτό και τον κουμαντάρουμε εύκολα, του επιβάλλουμε τα θέλω μας, κάποιες φορές του δείχνουμε ότι έχουμε και «τερμπιέ»,που έλεγαν οι Μικρασιάτες πρόσφυγες, ερωτοτροπούμε μαζί του, γιατί μήπως είναι δύσκολο; Το τελευταίο εξάμηνο αποδείξαμε ότι πέραν τούτου του χώρου, ουδέν. Την επομένη των εκλογών, κρίναμε –έκριναν, όπως θέλετε πείτε το– ότι η κυβέρνηση την οποία ο ελληνικός λαός ανέδειξε πλειοψηφικά, δεν ήταν στα μέτρα μας. Εμπαζε από παντού. Βουτηγμένη ώς το λαιμό στη διαφθορά, την ίντριγκα, την ατασθαλία, την «κονόμα», τη «λαμογιά»… Μα ήταν ποτέ δυνατόν να ανεχθούμε εμείς μια τέτοια κυβέρνηση; Ποτέ. Και αφού, ούτως ή άλλως, από νωρίς την είχαμε στήσει στα δέκα μέτρα –μερικές εβδομάδες μετά την εκλογική της νίκη, δηλαδή– αποφασίσαμε να την αποδομήσουμε. Συνέβαλαν οι συγκυρίες, βλέπετε, όπως και το ξεθάρρεμα ορισμένων που νόμισαν ότι επειδή επανεξελέγησαν, είχαν λυμένο το ζωνάρι τους. Αμ δε.Συνεδρίασαν, λοιπόν, οι ειδικά εκπαιδευμένες ομάδες (όλοι τις ξέρουμε) και μέσα από την αριστουργηματικά επεξεργασμένη παρουσίαση πράξεων ή παραλείψεων στελεχών της κυβέρνησης βγήκαν με τις ντουντούκες στις τηλεοράσεις. Κι έγινε το έλα να δεις. Μην τα επαναλάβουμε, καθότι τα ’χουμε εμπεδώσει. Εν τάχει όμως: ντιβιντί, σπιουνιές, απόπειρες αυτοκτονίας,εραστές και «35χρονες», «ωραίες» φωτογραφίες, μυστικά κονδύλια και φήμες για αποχαρακτηρισμούς… Κατηγορίες για διασπάθιση δημόσιου χρήματος, ποιός ρουφιάνεψε ποιόν, «όχι εσύ», «όχι εγώ», ποιός ήταν ο κομιστής, ποιός παγίδευσε το κινητό του άλλου, ποιός μαγνητοφώνησε τις συζητήσεις των αφελών… Κι όλα αυτά με τέτοιες καταιγιστικές λεπτομέρειες που ακόμη κι ένας ερημίτης στα πρόθυρα της αγιοσύνης, αν άκουγε, θα κολαζόταν ο άτυχος.Οι συγκλονιστικές αποκαλύψεις συνεχίζονταν με αμείωτους ρυθμούς, οι δημοσιογράφοι μιλούσαμε για πυθμένες που δεν τους έπιανε κανείς (τζάμπα τόσος κόπος τελικά;).Τα πισώπλατα μαχαιρώματα θύμιζαν Ρωμαίους πραίτορες την ώρα που ο αυτοκράτορας Αδριανός τους έλεγε πόσο μάταιοι και ανήσυχοι γίνονταν, όταν ήθελαν να πετύχουν τον σκοπό τους. Ο τηλεοπτικός, ραδιοφωνικός και έντυπος ανταγωνισμός άγγιζε τα όρια της υστερίας και παρ’ όλα αυτά τίποτα δεν βοηθούσε στην αποκαθήλωση της κυβέρνησης και στην προκήρυξη νέων εκλογών,που φαίνεται να ήταν ο στόχος. Αντιθέτως, οι δημοσκοπήσεις –μα δεν έχουν ψυχή αυτές οι μετρήσεις;– έδειχναν ότι τα δύο μεγάλα κόμματα έχαναν ήρεμα, γλυκά, τους ψηφοφόρους τους. Πού πήγαιναν; Αραγε, όλοι ήξεραν ότι θα εκλεγόταν ο Αλέξης και έσπευδαν; Ελα ντε, άλλη μεγάλη απορία. Η Νέα Δημοκρατία είχε τις λιγότερες απώλειες, ενώ ως υπεύθυνη όλων των δεινών της τελευταίας 15ετίας θα ’πρεπε να ’χει σπάσει όλα τα ρεκόρ της αντιδημοτικότητας.

 

Το ΠΑΣΟΚ, πάλι….. α, εκεί είχαμε ένα ιστορικό, προς μελέτη, φαινόμενο: κατρακυλούσε, λέει, κάθε εβδομάδα λίγο πιο κάτω, και λίγο παρακάτω, τόσο που ο Βαγγέλης Βενιζέλος αποφάσισε να αναστείλει (επ’ αόριστον;) την «έξοδο» από τη στρούγκα. Ενας σοβαρός πολιτικός δεν θα μπορούσε ποτέ να επωμιστεί το βάρος της περαιτέρω διολίσθησης του κόμματος που τον ανέδειξε. Κακά τα ψέματα. Δεν ήθελε ο Γιώργος όμιλο προβληματισμού, σύμφωνος ο Θεσσαλονικιός καθηγητής. Και κάπως έτσι δημιουργήθηκε μια ιδιότυπη λυκοφιλία εκεί στη μεγάλη αίθουσα, όπου ο Βενιζέλος παρουσίασε το καινούργιο βιβλίο του.Εκτοτε, ο μικρόκοσμός μας, περιέργως πώς, εισέρχεται σιγά σιγά σε περίοδο αυτορύθμισης. Ο Χριστόδουλος εκοιμήθη, ο διάδοχός του Ιερώνυμος εκ Θηβών δηλώνει ίσος μεταξύ ίσων, η Μαριέττα Γιαννάκου ηττάται κατά κράτος, ο Συνασπισμός χτυπάει έναν Τσίπρα, όπως στο τραγούδι της Μάνου «η Ελλάδα χτυπάει Ολυμπιάδα», και το ΠΑΣΟΚ μαζί με την Αλέκα αισθάνονται ελαφρώς νωτισμένους τους μηρούς. Και καλείται τώρα ο νεαρός Αλέξης να αποδείξει ότι δεν θα γίνει ποτέ εκείνο το αφοριστικό «το παιδί δεν τραβάει», αλλά ο πολιτικός που θα συνειδητοποιήσει την απουσία των πολιτικών όρων του παρελθόντος και θα προσαρμόσει το κόμμα στα δεδομένα της εποχής, όπως έκανε η Αριστερά στην Ιταλία, όπως κάνει η ώριμη Αριστερά στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Φτάνουν, άραγε, τα νιάτα του, η ευγλωττία του και η ομορφιά του για να περάσει τον δικό του Ρουβίκωνα; Θα ενδιαφερθεί για τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς, για τις εργασιακές ισορροπίες που θα πρέπει να δημιουργηθούν ανάμεσα στις νεολαίες μας και τις γενιές που πορεύονται προς την έξοδο ή θα αρκεστεί στο να εκφωνεί όμορφους καλογραμμένους λόγους που θα θυμίζουν περισσότερο Μαρξ του 1848 και πολύ λιγότερο Τσίπρα του 2008; Θα πει την αλήθεια στους χαρισματικούς ανθρώπους της νέας γενιάς, σε όσους διαθέτουν -που διαθέτουν- οξυδέρκεια;Στο μεταξύ, από την κλειδαρότρυπα της σκέψης ετοιμάζομαι να παρακολουθήσω τους τηλεοπτικούς εισαγγελείς ή, μάλλον, τους κερδοσκόπους του εντυπωσιασμού να ψάχνουν και να ξαναψάχνουν ανάμεσα στο χαρτοβασίλειό τους. Το ξέρουν και οι πέτρες: Χρειάζονται επειγόντως το επόμενο σκάνδαλο, την επόμενη κομπινούλα του ενός ή του άλλου υπουργού, συμβούλου, εξαπτέρυγου, παρατρεχάμενου για τα μονοθεματικά τους δελτία.Το σκάνδαλο της Ζίμενς προφανώς δεν τους αρκεί.

.(Η φωτο είναι άσχετη με το θέμα, αλλά ο συμπαθής ηθοποιός Ντάνιελ Ντέι Λούις πέρασε από την Αθήνα και δεν εύρισκα άλλο τρόπο για να το επισημάνω)

Σε μια χώρα όπου το να παραβιάζονται οι νόμοι είναι ο κανόνας που ο νέος μαθαίνει από νωρίς,σε μια χώρα όπου ο αναμορφωτής Ανδρέας είχε επιτρέψει ένα δωράκι για τον καθένα –άσχετα αν με τον πληθωρισμό έγινε μεγάλο δώρο– σ’ αυτή τη χώρα, λοιπόν, ελάχιστα πράγματα έχουν ελπίδα να κινηθούν προς τα εμπρός, καθώς ακόμη και οι διανοούμενοι, οι γυμνασμένοι νόες και οι επαΐοντες έχουν επιλέξει τη σιωπή των… αμνών. Το απογοητευτικό αυτό γεγονός συμβαίνει, ενώ στον περίγυρο ένα στρυφνό πολιτικά και οικονομικά διεθνές περιβάλλον αναζητεί λύσεις για τα μεγάλα προβλήματα που στοιβάζονται πάνω του, γύρω του. Αλήθεια, πόσο δοκιμασμένοι είναι οι πολιτικοί μας στις διεθνείς στρατηγικές;Τους νοιάζουν, άραγε, όσα συμβαίνουν στις Βρυξέλλες ή παραμένουν προσκολλημένοι στην ευτυχία της επανεκλογής τους; Κι αν όντως νοιάζονται, κι αν είναι όντως δοκιμασμένοι, ποιός τους αφήνει ζωτικό χώρο για να το δείξουν;

Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή 17-2-2008

ριτς

Ενας Κέρουακ θα μας σώσει….

Ένας ιδιαίτερος Αμερικανός πολίτης ήταν ο Τζακ Κέρουακ. Καμιά σχέση με τον Πολίτη Κέιν. Μακράν του Ντέινζελ Ουάσιγκτον ή του Σον Πεν. Γενήμενος με το στίγμα της περιπέτειας, της περιπλάνησης, που όμως στο τέλος της μέρας δεν έχει να δώσει παρά μόνον εικόνες, υπολείμματα από το φως και συνταρακτικά συναισθήματα, όχι απαραιτήτως όμορφα συναισθήματα.Για τον Κέρουακ, η μόνη δυνατή εκλογή είναι ο δρόμος, που υπόσχεται τη συνάντηση, το τρέξιμο, τη φιλία, τη συνενοχή. Ο δρόμος εξασφαλίζει την ηδονή της περιπέτειας, την ηδονή να ξεγελάς τους άλλους και να τους βγάζεις τη γλώσσα. Η αστική φυλακή, τί μπελάς γι αυτόν.Ένοιωθε να τον πνίγει ο,τιδήποτε ακίνητο, οτιδήποτε προστατευμένο, τον ενοχλούσε η περιφραγμένη με καγκελάκι πλατεία, τον τάραζε η υποκριτική κοινωνική εντιμότητα .

Προ καιρού ο συγγραφέας ΑΜ Homes είχε αναφερθεί στον Κέρουακ στον Guardian, κυρίως όμως γύρω από το θεατρικό του έργο.

«Για να μιλήσει κανείς για το άπαιχτο θεατρικό έργο του Τζακ Κέρουακ Beat Generation ( Ο όρος Beat generation γεννήθηκε ως αντιδιαστολή στη «χαμένη γενιά» –lost generation– του Χέμινγουεϊ) πρέπει πρώτα να το τοποθετήσει μέσα στο ιστορικό και πολιτιστικό του πλαίσιο. Το 1957, όταν πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ο Αϊζενχάουερ, αντιπρόεδρος ο Νίξον, το βραβείο Πούλιτζερ για το θέατρο δόθηκε στον Ευγένιο Ο’ Νιλ για το «Μακρύ ταξίδι της ημέρας μες στη νύχτα» και σε κανέναν το βραβείο Πεζογραφίας. Στο Μπροντγουέι ανέβηκε το «Γουέστ Σάιντ Στόρι» και στους κινηματογράφους παιζόταν η «Γέφυρα του ποταμού Κβάι» και το «Πέιτον Πλέις». Οι Ρώσσοι μόλις είχαν εκτοξεύσει τον πρώτο Σπούτνικ.»

«Το 1957 ο Κέρουακ δεν ήταν αυτό που είναι σήμερα, ήταν απλώς ο νέος συγγραφέας Τζακ Κέρουακ, μέλος της παρέας ή της γενιάς που είχαν αυτοανακηρυχθεί «μπιτ». Στέκονταν απέναντι στα ιδανικά της μέσης Αμερικής μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έχοντας για υπέρτατο ιδανικό τους την ελευθερία, φυσική και πνευματική. Χώρος τους το ταξίδι και κόσμος τους οι περιθωριακοί. Απειλητικοί, δυσοίωνοι, καταστροφικοί, μηδενιστές ήταν μόνο σε σύγκριση με τα κυρίαρχα συμβατικά ιδανικά που μιλούσαν για σταθερότητα, οικογένεια, μισθό, σπίτι στα προάστια».

Το στυλ του Κέρουακ και των μπιτ δεν ήταν ισχυρό μόνο πνευματικά και ιδεολογικά, αλλά και γλωσσικά. Εκρηκτικό, στην αντίπερα όχθη του Τζόις και του Μπέκετ, πιο κοντά στον Χέμινγουεϊ και τον Ντος Πάσος. Το 2005 σε μια αποθήκη του Νιου Τζέρσεϊ ανακαλύφθηκε ένα «νέο» έργο του Κέρουακ, θεατρικό αυτό, σε τρεις πράξεις, γραμμένο εκείνη τη χρονιά του 1957 και δακτυλογραφημένο από τη μητέρα Γκαμπριέλ.Ουδέποτε είχε παιχθεί, μολονότι στον καιρό του είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον κάποιων, όχι όμως τη δράση τους.Πρόκειται για μια θαυμάσια προσθήκη, στη λογοτεχνική δημιουργία του Κέρουακ. Δεν είναι ακόμη γνωστό τι θα συμβεί με αυτό, αλλά εικάζει κανείς ότι, όταν φθάσει στη σκηνή, κάθε ανέβασμά του θα είναι πολύ διαφορετικό από το άλλο. Γιατί είναι ένα έργο που γίνεται αυτό, που του κομίζουν εκείνοι που το ανεβάζουν.Ανοίγει νωρίς το πρωί σε ένα διαμέρισμα κοντά στο Μπάουερι της Νέας Υόρκης, με τα πρώτα ποτήρια της ημέρας είναι ένας κόσμος ανδρών που πίνουν, στοιχηματίζουν, βρίζουν και που ίσως κάπου μια κοπέλα τους περιμένει ίσως και όχι – οι απελευθερωμένες γυναίκες δεν μπήκαν ποτέ στον κόσμο του Κέρουακ. Είναι μια Νέα Υόρκη εξαφανισμένη μες στους καπνούς των τσιγάρων, την ένταση των στοιχημάτων, μες στο αίσθημα της υπόγειας ζωής. Μόνη μουσική είναι ο κροταλιστός ήχος των συζητήσεων.

Για τον Κέρουακ ήταν η ποίηση της τζαζ ή τζαζίστικη ποίηση. Το έργο (όπως και τα μυθιστορήματά του) είναι τα πάντα, για τα πάντα ακόμη και για τον νεροχύτη της κουζίνας. Είναι σαν ένα μιούζικαλ τζαζ όπου νότες είναι οι λέξεις, καθώς εκσφενδονίζονται με την ταχύτητα αυτοκινήτων στην έναρξη αγώνων. Θέμα του ο λόγος στη μορφή της ομιλίας και συνομιλίας, η φιλία και πέρα από αυτά, η ύπαρξη η ίδια όπως εκδηλώνεται μέσα τους. Τα πρόσωπα – όπως και ο συγγραφέας του – θέλουν να μάθουν, γιατί και πώς υπάρχουν για να ανακαλύψουν τελικά πως δεν υπάρχει απάντηση, το μόνο που υπάρχει είναι η κάθε στιγμή που μέσα της βρίσκονται και όλος ο κόσμος γύρω τους.Υπάρχει ο μύθος του δρόμου και του ταξιδιού, η αναγέννηση και το κάρμα, αυτός ο μοναδικός αλά Κέρουακ συνδυασμός περιθωριακών ανθρώπων και διαλογισμού για τη μοίρα, τα αστρικά σώματα, τις περασμένες ζωές, για την προδοσία του Ιησού. Υπάρχει η δύναμη των ιδεών και η δυσκολία του να μην τις πιστεύεις. Υπάρχει η αγάπη του Θεού και ο φόβος του Θεού παρά την εμμονή του Κέρουακ στις άλλες, από τις χριστιανικές κοσμοθεωρίες, τον Βουδισμό και τις ανατολικές θρησκείες. Στο τέλος, δεν μπόρεσε να ξεφύγει από την καθολική ανατροφή του.»

(Νομίζω ότι το κομματι από τη βρετανική εφημερίδα είχε δημοσιευτεί μεταφρασμένο στην «Κ», αλλά δεν θυμάμαι καλά. Το είχα στο αρχείο μου φυλάξει από το καλοκαίρι).

 

Beat Generation

On The Road described Jack Kerouac’s awesome literary knowledge, or sought to map the ways the book channels the influences of earlier experimental prose innovators like Herman Melville, Marcel Proust, Fyodor Dostoevsky and James Joyce. Jack Kerouac was a broadly educated and highly disciplined author who never expected to start a «youthquake» but always hoped to be a writer’s writer, a critic’s favorite.

ριτς

Ενα διαφορετικό αφιέρωμα στον καημένο τον Αγιο Βαλεντίνο. Τί έκανε πια και τον έμπλεξαν τόσο στα γρανάζια τους οι άνθρωποι ;

Από το μπλογκ Η ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΑΜΟΡΓΟΥ( φωτογραφία Γιάννης Δεσποτίδης , Νίκος Πράσινος , Νίκος Νικητίδης )

Δεν έτυχε ποτέ να επισκεφθώ την Αμοργό. Και βρήκα σήμερα αυτή την παγωμένη μέρα να αφιερώσω το ποστ μου στο πανέμορφο νησί σε κατάσταση…χειμώνα και με μια αναφορά κάποιου από τους περιηγητές του 17ου αιώνα.

Η Χώρα της Αμοργού

Τι γράφει ο Τουρνεφόρ το 1700 για τη Χοζοβιώτισσα

Ο σπουδαίος Γάλλος φυσιοδίφης και ευπατρίδης Πιτόν ντε Τουρνεφόρ πραγματοποίησε ένα μεγάλο ταξίδι στο Αιγαίο το 1700. Στην Αμοργό και τα νησιά της έφτασε τον Σεπτέμβριο του 1700. Στο βιβλίο του περιλαμβάνονται σπουδαίες πληροφορίες και χαρακτικά για το νησί μας. Ο Τουρνεφόρ επισκέφθηκε φυσικά και το μοναστήρι μας της Παναγίας Χοζοβιώτσσας. Ιδού πως το περιγράφει:

«Οι καλύτερες περιοχές της Αμοργού ανήκουν στο μοναστήρι της Παναγίας, όπου οι πιστοί σπεύδουν από αρκετά μακριά για να παρακολουθήσουν λειτουργίες, καθώς όλες οι εξαιρετικές τοποθεσίες εμπνέουν πίστη στον λαό.

Σε απόσταση 3 μιλίων από το Κάστρο (Χώρα), στην ακροθαλασσιά, έκτισαν ένα μεγάλο οικοδόμημα, το οποίο από μακριά μοιάζει με ερμάριο, κολλημένο στη βάση ενός τρομακτικού βράχου, που είναι κομμένος εκ φύσεως τελείως κάθετα και μας φάνηκε ψηλότερος από τον βράχο της Σαιντ Μπωμ της Προβηγκίας.

Ωστόσο, το «ερμάριο» αυτό περιέχει 100 καλογέρους, που φιλοξενούνται άνετα. Μπορεί να μπει κανείς, μόνο με καλές συστάσεις, από ένα μικρό άνοιγμα που υπάρχει σε μια από τις γωνίες του κτίσματος και το οποίο κλείνει με μια πόρτα που έχει μεταλλική επένδυση.

Μέσα συναντούμε ένα δωμάτιο φρουράς όπου υπάρχουν ρόπαλα σαν εκείνα του Ηρακλή, των οποίων ένα και μόνο χτύπημα θα ήταν αρκετό για να σκοτώσει βόδι.

Τα μέτρα προστασίας μου φάνηκαν τελείως άχρηστα, καθώς με μια κλωτσιά θα μπορούσαν εύκολα να πετάξουν έναν άνθρωπο από τη σκάλα από την οποία ανεβαίνουν σε αυτήν την πόρτα.
Η σκάλα έχει δώδεκα ξύλινα σκαλοπάτια, χωρίς να υπολογίζονται μερικά πέτρινα σκαλιά στα οποία ακουμπάει. Κατόπιν, περνούμε από μια άλλη, πολύ στενή σκάλα. Αλλά ούτε τα κελιά ούτε η εκκλησία είναι λαξευμένα στον βράχο, όπως έχει αναφερθεί.

Οι μοναχοί μας διαβεβαίωσαν ότι το μοναστήρι τους ιδρύθηκε από τον αυτοκράτορα (Αλέξιο Α’) Κομνηνό, ο οποίος το είχε προικίσει καλά, πράγμα που δεν έχω δυσκολία να πιστέψω. Η κόρη του, Άννα Κομνηνή, παρατηρεί ότι η μητέρα του αυτοκράτορα τον είχε αναθρέψει μέχρι τον γάμο του ανάμεσα σε μοναχούς.

Οι μοναχοί της Αμοργού διαδίδουν ότι το μοναστήρι ιδρύθηκε όταν ανακαλύφθηκε μια θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, ζωγραφισμένη σε ξύλο, που φυλάσσουν στην εκκλησία τους ως σπουδαίο κειμήλιο. Διατείνονται ότι η εικόνα αυτή, αφού βεβηλώθηκε στην Κύπρο και έσπασε σε δύο κομμάτια, μεταφέρθηκε ως εκ θαύματος από τη θάλασσα μέχρι τη βάση του βράχου της Αμοργού. Σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, τα κομμάτια ενώθηκαν από μόνα τους. Φαίνεται πως η εικόνα είχε επιτελέσει στ παρελθόν και εξακολουθεί να επιτελεί πολλά θαύματα. Πάντως, μου φάνηκε πολύ καπνισμένη και ατελής ως προς το σχέδιο.

Οι καλόγεροι που την φυλάσσουν είναι ατημέλητοι. Το μοναστήρι τους έχει πάρει τη μυρωδιά ενός παλιού δωματίου φρουράς και έχει περισσότερο την όψη καταφυγίου ληστών, παρά ιερού χώρου. Καθώς δεν θα μπορούσε να φύγει κανείς ευπρεπώς από τέτοια μοναστήρια, χωρίς να δώσει κάτι, αφήσαμε μερικά κέρματα και οι μοναχοί μάς φίλεψαν με μια πιατέλα σταφύλια, των οποίων οι βότρυες είχαν μήκος έναν περίπου πόδα. Κάθε ρόγα ήταν σχεδόν ωοειδής, μήκους 15-18 γραμμών, λευκή προς το πρασινωπό, πολύ γλυκιά και με εξαιρετική γεύση.

Επειδή βλέπαμε γύρω από το μοναστήρι μόνον τη θάλασσα και τα απαίσια βράχια, σκέφθηκα να ρωτήσω τους μοναχούς από πού προέρχονταν τόσο ωραίοι καρποί. Μου απάντησαν ότι τους καλλιεργούσαν σε μιαν άλλη περιοχή, δίπλα σε μια εκκλησία όπου διατηρούσαν την ξακουστή υδρία που γεμίζει νερό και αδειάζει μόνη της ορισμένες εποχές του χρόνου.

Ο Χριστιανισμός δεν μετέβαλε το μυθοπλαστικό πνεύμα των Ελλήνων. Την επομένη πήγαμε στην εκκλησία, είτε για να πεισθούμε είτε για να αποκαλύψουμε την απάτη σχετικά με αυτό το θαύμα και, βεβαίως, για να φάμε τα ωραία σταφύλια. Ο Άγιος Γεώργιος ο Βαλσαμίτης – έτσι λέγεται το εξωκκλήσι – απέχει 4 μίλια από την πόλη…»

 

 

ΥΓ. ελπίζω ο υπεύθυνος του μπλογκ να μη θυμώσει μαζί μου. Προβολή θέλησα να κάνω στο πανέμορφο νησί.

ευχαριστώ ιδιαιτέρως

ριτσα μασουρα