Σεβασμιώτατε Ανθιμε, σε τί έφταιξαν τα ζώα ;

Ο πραγματικός θησαυρός του ανθρώπου είναι ο θησαυρός των σφαλμάτων του, που συσσωρεύονται λιθαράκι -λιθαράκι μέσα σε χιλιάδες χρόνια… Η διακοπή της συνέχειας με το παρελθόν, η επιθυμία να ξεκινήσεις απο την αρχή, αποτελεί υποβιβασμό του ανθρώπου και αντιγραφή του ουρακοτάνγκου. Ενας Γάλλος, ο Ντυπόν-Γουάιτ, γύρω στο 1860 είχε το θάρρος να αναφωνήσει : Η συνέχεια είναι ένα από τα δικαιώματα του ανθρώπου, είναι ένας φόρος τιμής σε όλα όσα τον διακρίνουν από το ζώο. ( Χοσέ Ορτέγκα Υ Γκάσσετ, 1941)

Σεβασμιώτατε Ανθιμε, μήπως ακούτε τις φωνές των ανθρώπων ;

(αφιερωμένος ο πίνακας του van Gogh [Noon: Rest from Work (after Millet)] στο αγαπημένο μας Νατασσάκι που νοιάζεται για όλους μας και έχει περίσσευμα αγάπης σπουδαίο).

ΥΓ…..Ο συγραφέας Υ Γκάσσετ, το 1930 είχε γράψει για την πλεξίδα της Κίνας που θα είναι ορατή πέρα από τα Ουράλια… ( Ασχετο, αλλά μιας και παρακολουθούμε την πορεία της Κίνας ολο αυτό τον καιρό και με τα θιβετιανά σε εξέλιξη και με την ανυπακοή και την καταστολή, αντιρροπες δυνάμεις επιβολής …..)

ριτς

Advertisements

Ζαν Ζενέ, Νοτρ- Νταμ, Ντιβίν, Αρκαμόν και Σεκ.

Τα μυθιστορήματά του μαρτυρούν μια σκέψη ήδη επεξεργασμένη θεατρικά. Οι κινήσεις, η συμπεριφορά, το μακιγιάζ, τα ντεκόρ, τα τεχνάσματα, όλα τα στοιχεία στα μυθιστορήματά του κατά τη δεκαετία του ’40 έχουν τη μορφή σεναρίου, εκτελούνται με τη βαρύτητα τελετουργικού, σκηνοθετούνται πληθωρικά και δραματοποιούνται με τη βοήθεια θεατρικών ανατροπών. Οι ήρωες του Ζαν Ζενέ μοιάζουν σαν να κινούνται στο θεατρικό σανίδι. Ο Νοτρ-Νταμ, η Ντιβίν και ο Σεκ βγαίνουν από το καμπαρέ, μεθυσμένοι, ευτυχισμένοι, μασκαρεμένοι και σουλατσάρουν στους δρόμους σαν φτιασιδωμένοι θεατρίνοι. Ο Αρκαμόν έχει τη δύναμη ενός τραγικού ηθοποιού και η φυλακή Μετρέ είναι ένας θεατρικός χώρος, όπου το περίπλοκο τελετουργικό της νυχτερινής κατάκλυσης διεκπεραιώνεται μέσα σ’ ένα ντεκόρ που στήνεται και μετά ξηλώνεται. Η βραδινή προσευχή, όπου το «Αμήν» ακούγεται σαν «Αμάν», γίνεται τελετουργική παρωδία. Ο κόσμος του Μετρέ –η αγροτική φυλακή ανηλίκων, της οποίας ο Ζενέ υπήρξε τρόφιμος– έχει τα χαρακτηριστικά των φυλακών, του θεάτρου και του ονείρου…

Το 1942, σε ηλικία 32 ετών, ο Ζαν Ζενέ (γιος μιας πόρνης κι ενός εργάτη), περπατώντας στον Σηκουάνα συναντά τον Ζαν Τιρλέ και τον Ρολάν Λάουντενμπαχ. Μερικούς μήνες αργότερα αυτοί οι δύο τον φέρνουν σε επαφή με τον πνευματικό καθοδηγητή τους Ζαν Κοκτώ, στον οποίον ο Ζενέ δίνει δύο δοκίμιά του, το «Καταδικασμένος σε θάνατο» και το «Παναγία των Λουλουδιών», ένα εμπρηστικό μυθιστόρημα που έγραψε στο κελί του. Ο Κοκτώ θαμπώνεται από το «θαύμα», όπως αποκαλεί τη δουλειά του ομοφυλόφιλου Ζενέ, πλέκει το εγκώμιό του στους φίλους του, τον Βαλερί, τον Ελιάρ, την Κολέτ, τον Πολάν και παράλληλα τον βοηθάει να εκδώσει την «Παναγία των Λουλουδιών». Το 1943, κατά τη διάρκεια της δωδέκατης δίκης του (ο Ζενέ μπαινόβγαινε στις φυλακές συχνά, έχοντας εκδηλώσει παραβατική συμπεριφορά από παιδί), ο Κοκτώ εμφανίζεται ως μάρτυρας υπεράσπισης του «μεγαλύτερου συγγραφέα της εποχής». Ο Κοκτώ, ομοφυλόφιλος και ο ίδιος, θεωρείται φίλος των Γερμανών και μέγας θαυμαστής του Αρνό Μπρέκερ, του αγαπημένου γλύπτη του Χίτλερ. Φαίνεται δε ότι επηρέασε τον Ζενέ στη φιλοναζιστική θέση που υιοθέτησε για κάποιο διάστημα της ζωής του. Ο Ζενέ, λοιπόν, μπήκε στον κόσμο της λογοτεχνίας υπό την προστασία των δωσίλογων και κατά καιρούς φλέρταρε με τον τίτλο του αναρχικού της Δεξιάς.

Το βιβλίο του ιστορικού Ιαν Γιάμπλονκα «Ζαν Ζεν: οι Ανομολόγητες Αλήθειες» (εκδόσεις Καστανιώτη) –απ’ όπου και τα παραπάνω στοιχεία– επιδιώκει να ερμηνεύσει το θαυμασμό του Ζενέ προς τον Χίτλερ. Και παράλληλα να δικαιολογήσει πώς αυτός ο «αλητάκος», ο «αχρείος», ο «παλιοκλέφτης» κατάφερε να γοητεύσει τον Κοκτώ, τον Σαρτρ και τον Ντεριντά, κατάφερε να περιφέρεται στη Μονμάρτρη με μεταξωτές γραβάτες και από αιρετικός οπαδός των ναζιστών να γίνει σύμβολο αντίστασης κατά της αδικίας και των κατατρεγμένων του κόσμου. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, παρασυρμένος από τον έρωτα του Αμπντάλα, ενός σχοινοβάτη, ο οποίος αυτοκτονεί («Σχοινοβάτης», τίτλος βιβλίου του Ζενέ), αλλά και τον Μάη του ’68 πασχίζει να συμπαρασταθεί στους Παλαιστίνιους, αναμειγνύεται με τους Λιβανέζους, ερωτεύεται τη Λαράς –παραλία του Μαρόκου– λατρεύει τον Φουκώ και στηρίζει τους εθνικιστές της Αλγερίας.

Πολλοί πιστεύουν ότι ο αγαπημένος φίλος του Ζαν Πολ Σαρτρ, ο οποίος κάποια στιγμή είπε ότι ο Ζαν Ζενέ πέθανε… ο Αγιος Ζενέ μου ζήτησε να εκφωνήσω τον επικήδειο λόγο του – δεν ήταν πολιτικοποιημένος και ότι τα μυθιστορήματά του δεν ήταν πολιτικά. Το κλίμα αυτό το είχε διαμορφώσει ο ίδιος.

(Από τις Δούλες)

Είχε αρνηθεί ότι οι «Δούλες», οι «Νέγροι», τα «Παραβάν» ήταν έργα στρατευμένα. Ο ιστορικός Ιαν Γιάμπλονκα σημειώνει ότι τα μυθιστορήματά του όχι μόνον είναι σε βάθος πολιτικά, αλλά αντανακλούν την ομολογημένη έλξη του για τον ιταλικό φασισμό και τον ναζισμό. Για να πειστεί κανείς, αρκεί να ρίξει μια ματιά τις «Επιτάφιες Σπονδές» (1944), όπου ανά τριάντα σελίδες υπάρχει μια απολογία των SS, του Χίτλερ, της Εθνοφρουράς… Και διερωτάται ο ιστορικός συγγραφέας: Μέχρι ποιο σημείο ο λογοτεχνικός κόσμος του Ζενέ αντιστοιχεί στη ναζιστική κοσμοθεωρία; Ισως η έλξη του Ζενέ για τον ναζισμό προέρχεται από την απόλυτη ταύτιση με τους ηττημένους, εκτός αν πρόκειται για ερωτική παρόρμηση προς τον υποτιθέμενο ανδρισμό των ναζί. «Τα τάγματα των ξανθών πολεμιστών που μας γ… με την ησυχία τους στις 14 Ιουνίου 1940», ή «οι πιλότοι των Στούκας που βομβάρδισαν τη Γαλλία σπέρνοντας το θάνατο με το χαμόγελο» είναι για τον Ζενέ σεξουαλικά ινδάλματα αλλά και τιμωροί. Την ίδια εποχή ο Ζενέ δηλώνει πανευτυχής που ο γαλλικός στρατός κατατροπώθηκε από έναν Αυστριακό δεκανέα. «Ενιωσα δικαιωμένος, αλλά δεν είμαι ο αυτουργός της εκδίκησης. Αλλοι πήραν τη θέση μου, αλλά τέλος πάντων η γαλλική κοινωνία δέχτηκε ένα γερό χτύπημα και δεν μπορούσα παρά να αγαπήσω αυτόν που έδωσε αυτό το γερό χαστούκι» (Ζενέ, συνομιλία με τον Υμπέρ Φίχτε). Για τον Ζενέ, γράφει ο Γιάμπλονκα, οι ναζιστές είναι οι τιμωροί της αδικίας, επειδή καταδιώκουν εκείνους που τον βασάνισαν από παιδί. Ανθρωπο του μίσους τον περιγράφουν, κάτι που μάλλον απουσιάζει από τους αναγνωρισμένους συγγραφείς της αστικής τάξης, και δεν είναι τυχαίο ότι το θέατρο για τον Ζενέ υπάρχει για να δείξει στο κοινό το θέαμα της διαφθοράς των ανθρώπων που αποτελούνται «καθωσπρέπει».

Ο Ζενέ οφείλει ένα μεγάλο κομμάτι της φήμης του στον Κοκτώ. Ομως απογειώθηκε με τη βοήθεια του Ζαν Πολ Σαρτρ στη δεκαετία του ’50, ο οποίος μαζί με τον Πικάσσο έπεισαν τον πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας να δώσει χάρη στον θανατοποινίτη Ζεν. Ο Σαρτρ γράφει σειρά άρθρων για τον Ζενέ στους «Σύγχρονους Καιρούς». «Ο Αγιος Ζενέ κωμωδός και μάρτυρας» εκδίδεται το 1952, όχι ως ξεχωριστό δοκίμιο, αλλά εν είδει προλόγου στα άπαντα του Ζενέ που είχε εκδώσει ο οίκος Gallimard ένα χρόνο νωρίτερα. Ο τίτλος του βιβλίου είναι δανεισμένος από τον Ροτρού, συγγραφέα μιας τραγωδίας βασισμένης στο μαρτύριο του αγίου Ζενέ, Ρωμαίου ηθοποιού του 4ου αιώνα που υπέστη βασανιστήρια με διαταγή του Διοκλητιανού. Λένε ότι ακριβώς αυτό το δοκίμιο ήταν που έκανε τον Ζενέ να περάσει από τη σκανδαλώδη ανωνυμία στη σκανδαλώδη δημοσιότητα. Ετών, τότε, 41.

Τον Ιούλιο του 1947, ο Σαρτρ προτείνει τις «Δούλες» για το βραβείο Πλειάδες, με τον Πολάν, την Μποβουάρ, τον Μαλρό και τον Μπλανσό στην κριτική επιτροπή. Ο Κοκτώ ζηλεύει αφάνταστα και αργότερα, όταν ο Ζενέ καθηλώνεται για μια οκταετία στη μη γραφή, τα ρίχνει και στους δύο. «Εσύ και ο Σαρτρ με μεταμορφώσατε σε άγαλμα. Ο Σαρτρ με ξεγύμνωσε στον Αγιο Ζενέ χωρίς συγκαταβατικότητα».

Θυμώνει συχνά ο Ζενέ. Κι όταν θυμώνει, λέει ότι τα θεατρικά του έργα είναι αστεϊσμοί, καλαμπούρια και πλάκες. Και φαίνεται ότι εισακούστηκε στη συνέχεια, γιατί τα θεατρικά του έργα σχολιάζονται πάντα κατά τον ίδιο τρόπο, τον τρόπο της ψευδαίσθησης, του προσποιητού, του μη απόλυτα πραγματικού και με τους ίδιους χαρακτηρισμούς – γιορτή, θέαμα, παραμύθι, μασκαράτα, μύθος, παιγνίδι, ζαβολιά, παρωδία… Η ζωή και ο κόσμος στο θέατρο του Ζενέ δεν είναι παρά εικόνες κολλημένες στο παραβάν, χρωματιστές αυταπάτες, κι αυτός σαν άλλος Μπέκετ, ένας άρχων του τελετουργικού της Ματαιοδοξίας και του Κενού… Για τον ίδιο όμως, το θέατρο είναι μια έξοδος κινδύνου, την οποία έσκαψε για να ξεφύγει από ένα αδιέξοδο.

Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή 30-3-2008

ριτς

Newsweek:άριστα δέκα!

Newsweek….. ερώτηση προς τον Σκοπιανό ΥΠΕΞ

For Greeks and Macedonians this question over your country’s name is explosive. Why?
Antonio Milososki: I think it is the first time that a big country like Greece is pressing its smaller neighbor to give up its right to its constitutional national name. Why? Well that is not easy to answer. The Greek side is claiming they have the name Macedonia as a province name in northern Greece. They renamed this province in 1988, and the Republic of Macedonia existed in [what was then] Yugoslavia, and no one disputed our name whatsoever. But I think it is not about the name but about the Macedonian minority living in Greece. Greece is one of the rare countries of the EU that does not recognize the phrase «minority rights.» They still have a concept of a pure nation—one state, one nation, one religion, one culture, everything Greek. And they do not want to recognize that in Greece there is a big Turkish minority, a big Albanian minority and one small Macedonian minority. So the name issue started in 1991 because they were afraid independent Macedonia would somehow influence this minority rights issue in Greece. Therefore they insisted that Macedonia change its name. It is very undemocratic and very un-European. For example, you have a Grand Duchy of Luxembourg as a state and a three-times bigger province in neighboring Belgium with the same name, yet no one makes a dispute out of it.

Τώρα, τί να του απαντήσεις του παιντιού ; Είπαμε,να το δούμε λίγο το θέμα, αλλά μη το τραβάμε το σχοινί μ αυτό τον τρόπο. Κατανοούμε τα εσωτερικά προβλήματα των Σκοπίων ενοψει μάλιστα των εκλογών τους, αλλά μήπως το παρατραβάνε; Και μην ακούσω ότι λογικό είναι, αφού έχουν τη στηριξη των ΗΠΑ….

Η Κίνα, το Θιβέτ και ο Σαρκοζί…

Το βράδυ της 19ης Ιουλίου 1980, στην τελετή έναρξης στο στάδιο Λένιν της Μόσχας, παρατάχθηκαν 80 χώρες, οι λιγότερες από τους Ολυμπιακούς του 1956. Ο Μίσα, το αρκουδάκι–μασκότ, έκανε τα πάντα, ώστε να σμικρυνθεί η πικρία των Σοβιετικών και να αντιμετωπιστεί με υπερηφάνεια η απόφαση των ΗΠΑ και 64 ακόμη χωρών να μποϊκοτάρουν τη διοργάνωση. Η ΕΣΣΔ είχε εισβάλει τότε στο Αφγανιστάν και η Δύση, προστάτιδα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί της. Βεβαίως, η διοργάνωση στέφτηκε με επιτυχία –το λένε και οι Ελληνες αθλητές που συμμετείχαν με απόφαση του Γεωργίου Ράλλη– και οι εισπράξεις της Μόσχας πήγαν καλά, καλύτερα ίσως από τους Ολυμπιακούς του Καναδά.
Σήμερα, 28 χρόνια μετά, η Ιστορία σχεδιάζει να επαναλάβει τον εαυτό της. Σε άλλη χώρα, αυτή τη φορά την Κίνα, και με αιχμή του δόρατος τη βίαιη καταστολή εκ μέρους του κινεζικού στρατού των Θιβετιανών εξεγερμένων, οι οποίοι δεν διάλεξαν τυχαία τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή για να προβάλουν τα αιτήματά τους. Είχαν μπροστά τους τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου, ενώ μόλις προ μηνών το Κοσσυφοπέδιο είχε μονομερώς κηρύξει την ανεξαρτησία του, δημιουργώντας ισχυρό προηγούμενο για τις δικές τους διεκδικήσεις.

Κανείς δεν θέλει να μιμηθεί τους Αμερικανούς του 1980, αλλά στα διπλωματικά γραφεία της Δύσης η λέξη μποϊκοτάζ ήδη έχει πέσει στο τραπέζι και, παρά τις επίσημες διαβεβαιώσεις, κάτι μυρίζει άσχημα στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Ο πρόεδρος της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί, τολμηρός και ασυγκράτητος σε όλα, άφησε να διαφανεί ότι φλερτάρει με το μποϊκοτάζ της τελετής έναρξης, όχι όμως και των αγώνων. Σύμφωνα δε με πληροφορίες, όταν η χώρα του αναλάβει τον Ιούλιο την προεδρία της Ε.Ε. θα επιδιώξει την έκδοση κοινού ανακοινωθέντος για το Πεκίνο. Ο Νικολά Σαρκοζί είναι στριμωγμένος εσωτερικά. Τίποτα, επομένως, δεν τον εμποδίζει να θέσει σε εφαρμογή σχέδιο διττής εμβέλειας, που κατά την άποψή του θα τον βοηθήσει να κερδίσει πολιτικά το χαμένο έδαφος: Η Γαλλία θα σκληρύνει τη στάση της απέναντι στην Κίνα, δικαιολογώντας την ύπαρξή της ως κοιτίδας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ανακτώντας παράλληλα στα μάτια των πολιτών της την παλιά αγωνιστική αίγλη, ενώ η Ε.Ε. θα πειραματιστεί ως προς την πολιτική ωρίμασή της.
Τα σχέδια Σαρκοζί βρίσκονται σε διερευνητικό στάδιο. Η συζήτηση, όμως, για τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου θυμίζει την περίπτωση του απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική. Υπό τις ευλογίες του Κίσινγκερ, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν στηρίξει την ιδέα μιας «εποικοδομητικής σχέσης» με την Πραιτόρια, λέγοντας ότι η οικονομία θα πρέπει να διακρίνεται από την πολιτική. Προφανώς, η προτεινόμενη διάκριση αφορούσε, μεταξύ άλλων, τις πωλήσεις όπλων προς το καθεστώς της Νοτίου Αφρικής.

Εχει κάτι αλλάξει στις μέρες μας; Ισως λίγο περισσότερο μέικαπ στις επίσημες ανακοινώσεις της Δύσης. Ποιος δεν ξέρει στο κάτω κάτω ότι στην Κίνα συμβαίνουν διάφορα ευτράπελα; Το Πεκίνο έχει στο ενεργητικό του μια Τιενανμέν, το 1989, με 3.000 νεκρούς και μια Λάσα, το 1959, με 80.000 νεκρούς. Ανθρωποι εξακολουθούν να θανατώνονται και να φιμώνονται… Κατά τα λοιπά, όμως, η Κίνα είναι η μεγάλη αγορά, πεδίο λαμπρής δράσης χιλιάδων εταιρειών, φυσικά και γαλλικών εταιρειών. Ποιος, επομένως, θα βγάλει το δάκτυλο από το βάζο με το μέλι για να προσυπογράψει μποϊκοτάζ των αγώνων; Κι όταν πολλοί γνωρίζουν ότι στο Θιβέτ βρίσκεται σε εξέλιξη ένας άνισος και σκληρός αγώνας διαδοχής του εξόριστου θρησκευτικού ηγέτη Δαλάι Λάμα;

Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή 27-3-2008

ριτς

ΥΓ…. ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η ΓΑΛΛΙΔΑ ΔΑΣΚΑΛΑ ΠΟΥ ΕΠΑΣΧΕ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΝΙΑΤΗ ΦΟΒΕΡΗ ΝΟΣΟ ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΠΡΟΣΦΥΓΕΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΑΠΕΙ Η ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΟΥ ΑΙΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΠΕΛΕΞΕ ΝΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕΙ.ΑΠΟ ΧΘΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ. ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΚΕ…ΕΙΧΑ ΓΡΑΨΕΙ ΓΙ ΑΥΤΗΝ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ (ΜΟΛΙΣ ΠΡΟ ΜΙΑΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ).

4000 ευρώ για τη φωτο της Κάρλα

Δεν ξέρω αν έχει σημασία η πράξη, αλλά το να τεθεί σε πλειστηριασμό μια γυμνή φωτογραφία της Κάρλα Μπρούνι- Σαρκοζί, είναι μάλλον χαζό. Οχι γιατί θα θιγεί η προσωπικότητα της προεδρικής συζύγου , αλλά γιατί κάποιοι θέλουν να αποκομίσουν οφέλη από το παρελθόν μιας γυναίκας που καλώς ή κακώς ενέδωσε στον έρωτα ενός αρχηγού κράτους.Την κόρταρε άγρια εδώ που τα λέμε αυτός ο αφιλότιμος και εκείνη είπε : τί, θα χάσω το κελεπούρι; Σ’ αυτή τη ζωή ό,τι αρπάξουμε φίλοι μου.

Προσωπικά όμως τα παίρνω εντελώς στο κρανίο, καθώς μαθαίνω ότι ο διάσημος Οίκος Κρίστι θα είναι αυτός που στις 1ο Απριλίου θα περιφέρει τη γυμνή Κάρλα γύρω από την αγχόνη του υποψήφιου αγοραστή. Το ερώτημα είναι ποιός θα κρεμαστεί τελικά ; Ο άγνωστος αγοραστής, η φωτο, ή η Μπρούνι ;

Στο κάτω κάτω η φωτογραφία τραβήχτηκε πριν από 15 χρόνια, ύστερα από πρόταση του διάσημου φωτογράφου Μισέλ Κοντ και οι δικαιολογίες που προβάλλει ο Οίκος Κρίστι είναι το λιγότερο αστείες. Λέει με λίγα λόγια ότι είναι σχεδόν υποχρέωσή του να προχωρήσει στον πλειστηριασμό γιατί η Κάρλα παραμένει μια από τις ομορφότερες γυναίκες στον κόσμο. Καποια μάλιστα κυρία από τον Οίκο είπε ότι θα δούμε (θα δείτε) (θα δουν) ενα έργο τέχνης ! Τί λέτε βρε παιδιά. Είστε σοβαροί ; Ενα μανεκέν είναι, όμορφο μανεκέν με τα τούτα του, τα κείνα του, αλλά μήπως ο χαρακτηρισμός έργο τέχνης πέσει λίγο βαρύς στο κεφάλι της συμπαθέστατης προεδρίνας ;Τιμή εκκίνησης για τους θερμοκέφαλους 4000 ευρώ.Φτηνιάρηδες ε;

Δεν ξέρω αν προσέξατε, πάντως (άσχετο αυτό) τον τρόπο που ο Αγγλος πριγκιπικός σύζυγος, ο Φίλιππος , έκοβε από πάνω μέχρι κάτω την Κάρλα κατα την άφιξη του προεδρικού ζεύγους της Γαλλίας στη Βρετανία, με τη συνοδεία της πεθεράς του Σαρκοζί. Η μαμά του ήταν αρρωστούλα και δεν πήγε μαζί τους. Οι λαϊκές εφημερίδες γράφουν ότι οι συνήθως ετοιμόροπες εγκάρδιες σχέσεις Γαλλίας -Βρετανίας ενδέχεται να συσφιχθούν μόνο και μόνο για να μπορεί ο Φίλιππος και οι περί αυτόν να απολαμβάνουν πότε πότε αυτό το…σπάνιο σπίσις που λέγεται Κάρλα Μπρούνι. Οσο για τον Σαρκοζί, ας τον αφήσουμε να φουσκώνει σαν αρσενικό παγώνι λίγο πριν διατυμπανίσει τείδε κακείσε τον ανδρισμό του. Γιατί αυτό κάνει. Απλώς, το άτομο ξεχνάει ότι οι Γάλλοι παραμένουν ενεργά πολιτικά όντα.

Sorry, your account does not have access to post comments.

Turkey, my love!!!

(Καππαδοκία)

Για να επισκεφθείς το δωμάτιο 411 στο Πέρα Παλάς της Κωσταντινούπολης θέλεις ειδική άδεια. Είναι το φάντασμα της Αγκαθα Κρίστι που δεν σηκώνει αδιακρισίες. Σ’ αυτό το δωμάτιο του μουσείου ρετρό ξενοδοχειακής συμπεριφοράς είχε οδηγήσει την αστυνομία και τους δημοσιογράφους μια αποκρυφίστρια, η οποία έλεγε ότι είχε επικοινωνήσει με το «πνεύμα» της δαιμόνιας Αγγλίδας που της εκμυστηρεύτηκε ότι είχε ζήσει κάποιες μέρες της ζωής της σ’ αυτό το χώρο. Το κλειδί του δωματίου βρέθηκε στη σοφίτα του σπιτιού της Αγκαθα, κάτω από ένα δοκάρι κι έκτοτε το εμπορικό δαιμόνιο στην Τουρκία δουλεύει με χίλια. Αν κάποιος μάλιστα θέλει να αγοράσει ένα κλειδί, πανομοιότυπο του δικού της, δεν έχει παρά να πληρώσει δυο τρία δολάρια στη ρεσεψιόν και θα γίνει καταδικό του. Τι θα το κάνει; Μα, θα το κρύψει στη δική του σοφίτα, ώστε οι επόμενες γενιές να μπορούν να διαιωνίζουν τους ίδιους ή διαφορετικούς μύθους.Ομως, η Τουρκία έχει προ καιρού απομακρυνθεί από τους μύθους που συνδέονται με το «Οριάν Εξπρές»

Orient Express

Η γοητεία του Πέρα απευθύνεται στον τουρίστα που επισκέπτεται τη χώρα, χωρίς να διαισθάνεται και φυσικά χωρίς να ενδιαφέρεται για τη συγκλονιστική διαπάλη ανάμεσα στο κοσμικό, παρελθοντολογικό καθεστώς και το σημερινό μετριοπαθές Ισλάμ (που δεν ξέρουμε ωστόσο πόσο μετριοπαθές είναι). Ενας αυστηρός ασπρομάλλης δικαστής, ο Αμπντουραχμάν Γιαλτσινκάγια, εισαγγελέας του Ακυρωτικού Δικαστηρίου της Τουρκίας, μπορεί να εξελιχθεί στον αστάθμητο ανατρεπτικό παράγοντα της χώρας και σύντομα να δούμε διαγκωνισμούς μοναδικού εύρους και σημασίας για την ευρύτερη περιοχή της Ανατολίας. Οχι, κανείς δεν κινδυνολογεί.

Η Τουρκία διολισθαίνει μονίμως προς τα πίσω. Επιστρέφει σε μεθόδους ξεπερασμένες. Το κοσμικό κράτος, πανίσχυρο έως πρόσφατα μέσα από αλλεπάλληλα πραξικοπήματα του προστάτη – στρατού δεν παραδίδει εύκολα τη σκυτάλη στη νέα γενιά των πολιτικών που στην προκειμένη περίπτωση είναι οι Ισλαμιστές. Ο ασπρομάλλης εισαγγελέας, λοιπόν, λέει ότι «η βασική αρχή του πολιτικού Ισλάμ είναι η σαρία» και έχει ζητήσει από το συνταγματικό δικαστήριο να απαγορεύσει τη λειτουργία του κυβερνώντος κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης του Ερντογάν. Διατείνεται, και προφανώς θα έχει ένα κάρο επιχειρήματα, ότι εμπλέκεται σε πράξεις που αντιβαίνουν στον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους. Προφανώς, η πρωτοβουλία, φυσιολογική για την Τουρκία, αφύσικη όμως για την Ευρώπη, αποτελεί ευθεία βολή προς την εθνοσυνέλευση, η οποία ψήφισε υπέρ της ελεύθερης χρήσης της μαντίλας στα πανεπιστήμια, όπου ίσχυε σχετική απαγόρευση. Τι το ’θελε κι αυτή; Εμ, δεν ήξερε, δεν ρώταγε κανένα περπατημένο ιστορικό της χώρας;

Ολοι πίστευαν ότι ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της Τουρκίας και ο «καημός» της να ενταχθεί στην Ε.Ε. θα συνέτεινε ώστε να αποφευχθούν ακραίες ρυθμίσεις, όπως αυτή με τη μαντίλα. Ενδεχομένως, όμως, η απόφαση της κυβέρνησης Ερντογάν να στηρίξει σημαντικά κεφάλαια του Ισλάμ να αποτελεί έμμεσο εκβιασμό προς την Ευρώπη που μέρα με την ημέρα αφήνει να φανεί περισσότερο η γυρισμένη της πλάτη και λιγότερο το πρόσωπό της. Τελευταία ο Ερντογάν δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του και μάλιστα τα έψαλε για τα καλά στη Γερμανίδα καγκελάριο Μέρκελ, όταν επισκέφθηκε τις προάλλες τη Γερμανία. «Δώστε μου για να σας δώσω», είναι το σλόγκαν στο οποίο παραμένει προσκολλημένος ο Τούρκος πρωθυπουργός, έχοντας δείξει έως σήμερα πολλές φορές τον καλύτερό του εαυτό. Και πώς θα μπορούσε να πράξει διαφορετικά, από τη στιγμή που η αυταρχική στάση των κεμαλικών προς τους ισλαμιστές αναγκάζει τους τελευταίους να υιοθετούν εκσυγχρονιστικές μεθόδους και να εμφανίζονται δημοκρατικότεροι των δημοκρατικών. Εξ ου και το κόμμα του Ερντογάν αποκαλείται εκσυγχρονιστικό. Ομως τα πράγματα αλλάζουν και ο ίδιος θα κληθεί τώρα να πάρει θέση (αμυντική, επιθετική, ποιος ξέρει;) απέναντι στο νέο σκηνικό που θυμίζει τις… παλιές καλές εποχές.

Λίγη ιστορία δεν έβλαψε ποτέ κανένα. Θυμάμαι το κυνήγι εναντίον του κόμματος του Νετζμετίν Ερμπακάν. Η ιστορία πηγαίνει πίσω στο Κόμμα Εθνικής Τάξης, το οποίο τέθηκε εκτός νόμου με απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου στις 20 Μαΐου του 1971. Ο Ερμπακάν πρωτοστατούσε τότε στην πολιτική σκηνή της Τουρκίας. Η απαγόρευση του Κόμματος Εθνικής Τάξης δεν εμπόδισε τον Ερμπακάν να ηγηθεί του νεοσύστατου κόμματος Εθνικής Σωτηρίας, το οποίο επίσης τέθηκε εκτός νόμου με το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1980. Αργότερα, όταν τα «όπλα» εσίγησαν για λίγο, ιδρύθηκε το κόμμα της Ευημερίας, με τον Ερμπακάν να ζει πρωθυπουργικά μεγαλεία, παρέα με το… αντίπαλο δέος της Τανσού Τσιλέρ. Αλλά στη ζωή του Ερμπακάν εισήλθε βιαίως ο γνωστός μας Αχμέτ Σεζέρ, τότε πρόεδρος του Συνταγματικού Δικαστηρίου και μετέπειτα πρόεδρος της Τουρκίας. Οπότε, υπό την ιδιότητα του προέδρου του Δικαστηρίου διέταξε τον εξοστρακισμό του κόμματος της Ευημερίας (το κόμμα κατηγορούσε ως αμαρτωλές τις ακάλυπτες γυναίκες), το οποίο όμως αντικαταστάθηκε από το κόμμα της Αρετής! Αλλά και αυτό τέθηκε εκτός νόμου, για να φτάσουμε στην ίδρυση του σημερινού κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, του οποίου η κεφαλή, κεκαλυμμένη ή μη, παίζεται γενικώς.

(Σμύρνη)

Παλιότερα, συγγραφείς και δημοσιογράφοι αναφέρονταν συχνά στο ενδεχόμενο πραξικοπήματος, τη λεγόμενη εύκολη λύση. Πίστευαν όμως ότι από κάποια στιγμή και πέρα –πολλώ δε μάλλον από την έναρξη της διαδικασίας ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε – τέτοιες «εύκολες» παρεμβάσεις δεν θα ήταν απαραίτητες. Η θεωρία τους βασιζόταν στη λεγόμενη «εμπέδωση του Ισλάμ», η οποία έλεγε ότι στην Τουρκία μπορεί να επαναληφθεί το παράδειγμα της χριστιανικής Δύσης, όπου η επιρροή της θρησκείας, κυρίως στην Ευρώπη, έχει μειωθεί. Με λίγα λόγια, η θεωρία διατυμπάνιζε ότι όσο η Τουρκία θα γίνεται πλουσιότερη, τόσο θα παρατηρείται μείωση των δραστηριοτήτων του Ισλάμ. Οι διανοούμενοι υπέρμαχοι του κοσμικού καθεστώτος αισθάνονταν σχεδόν ανακουφισμένοι απ’ αυτό το ενδεχόμενο και σκέπτονταν ότι αν οι κυβερνήσεις λάμβαναν τα σωστά οικονομικά μέτρα, αν το βιοτικό επίπεδο των Τούρκων βελτιωνόταν κι αν αποφεύγονταν οι πολεμικές συρράξεις, όλα θα εξελίσσονταν ομαλά και η επίδραση του Ισλάμ στις μεγάλες λαϊκές μάζες θα συρρικνώνονταν.

,

( Σμύρνη)

Κι ενώ επικρατεί η άποψη ότι οι Τούρκοι ενστερνίζονται έως ένα μεγάλο βαθμό το laisser faire απέναντι στη θρησκεία τους, τα στοιχεία δείχνουν άλλα πράγματα. Οι νέες συνοικίες των πόλεων συνεχίζουν να κτίζονται γύρω από τα τζαμιά και η θρησκευτική δραστηριότητα είναι εξίσου έντονη στις πόλεις και στα χωριά. Ο αναπτυσσόμενος τομέας των επιχειρήσεων που στρέφονται προς το Ισλάμ υπολογίζεται ότι ελέγχει ένα πολύ υψηλό ποσοστό του τουρκικού εμπορίου. Ο τομέας των ισλαμικών τραπεζών και επενδύσεων έχει αναπτυχθεί ραγδαία, υποδηλώνοντας ότι η πίστη και το εμπόριο δεν είναι ασύμβατες υποθέσεις. Το Ισλάμ διαθέτει σπουδαία συνδικάτα, εκπαιδευτικά ιδρύματα, τηλεοπτικά κανάλια… Και το κρίσιμο ερώτημα από δω και πέρα: Θα αναλάβει το κόμμα του Ταγίπ Ερντογάν τη δέσμευση για ένα μετριοπαθές Ισλάμ; Θα περιοριστεί η θρησκευτική ρητορική υπέρ μιας θρησκευτικής επανάστασης που υφέρπει στις χαμηλές κοινωνικά τάξεις της γείτονος; Οι φιλο-ισλαμικές τάσεις θα παραμείνουν υψηλά υπολογίσιμες, επιτρέποντας την επικράτηση της λογικής των μεταβλητών; Ή μήπως θα ζήσουμε στρατιωτικούς Αρμαγεδδώνες; Και η άμεμπτη δημοκρατικά Ευρωπαία κόρη πώς θα αντιδράσει, εκτός αν στείλει ως προπομπό της το φάντασμα της Αγκαθα Κρίστι.

Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή 23-3-2008

Υπέροχες φωτογραφίες

Μικρή διακοπή από την ακατάσχετη λογογραφή μας. Χωρίς πολλά πολλά λόγια,λοιπόν. Απλώς ζείστε τη στιγμή και αν θέλετε, διαλέξτε τη μουσική που σας γεμίζει.

(την παρουσίαση μπορείτε να την κατεβάσετε antarctic.pps)