Το δηλητήριο της έχιδνας….

Επαναπροσδιορισμός των ζωνών επιρροής;

Η έχιδνα, ακόμη κι όταν πεθαίνει, φροντίζει να μην πάει χαμένο το δηλητήριό της. Το εκτοξεύει ανερυθρίαστα, προκαλώντας γύρω της εμφραγματικές καταστάσεις. Είναι προφανές ότι ο Αμερικανός πρόεδρος και οι ιέρακες σύμβουλοί του επιδιώκουν «θεαματική» αποχώρηση από τον Λευκό Οίκο, επιχειρώντας παράλληλα να δεσμεύσουν τον επόμενο πρόεδρο με ισχυρές, μη ανατρέψιμες αποφάσεις. Το στρατιωτικό πλήγμα που προ ημερών οι ΗΠΑ κατάφεραν εναντίον της Συρίας, σκοτώνοντας οκτώ αμάχους στα σύνορα με το Ιράκ, δεν θα μπορούσε να εκληφθεί ως μεμονωμένο επεισόδιο καταδίωξης στελέχους της Αλ Κάιντα, όπως διατείνονται Αμερικανοί αξιωματούχοι, αλλά ως μέρος ευρύτερου σχεδίου κατοχύρωσης του πλήρους ελέγχου της Μέσης Ανατολής.

Η επιλογή της συγκεκριμένης περιόδου αυξάνει τις υποψίες. Γιατί, άραγε, τώρα; Τους τελευταίους μήνες είναι πολλές οι κινήσεις που συνηγορούν υπέρ της επιστροφής της Συρίας στη διεθνή ομαλότητα. Υστέρα από πέντε χρόνια ταπεινωτικής απομόνωσης της Δαμασκού, ο Νικολά Σαρκοζί, ανατρέποντας την κλασική εξωτερική πολιτική της Γαλλίας που θέλει την άνευ όρων στήριξη του Λιβάνου προσκάλεσε τον Μπασάρ Ασαντ στο Παρίσι -persona non grata ως εκείνη την ώρα- στο πλαίσιο της ίδρυσης της Μεσογειακής Ενωσης. Σε ανταπόδοση αυτής της εκτονωτικής χειρονομίας για τη Μέση Ανατολή, ο Ασαντ δεσμεύτηκε να γκρεμίσει τα τείχη που τον χώριζαν με τον Λίβανο, συνάπτοντας πλήρεις διπλωματικές σχέσεις με τον… προαιώνιο εχθρό του.

Τα πράγματα έδειξαν να πηγαίνουν καλύτερα ακόμη και με το Ισραήλ, καθώς οι πληροφορίες για συνομιλίες Τελ Αβίβ-Δαμασκού, έστω και σε χαμηλό διπλωματικό επίπεδο διοχετεύονταν στον ισραηλινό και στον διεθνή Τύπο χωρίς ουσιαστικές διαψεύσεις. Κι ήταν ο πρόεδρος Μπους αυτός που προ μηνός, ανεπισήμως βεβαίως, πρότεινε στη Συρία να απομονώσει το Ιράν, με αντάλλαγμα την επιστροφή μέρους των υψωμάτων του Γκολάν, υπό ισραηλινή κατοχή σήμερα.

Στο θετικό σκηνικό για τη Συρία θα πρέπει να προστεθούν οι έπαινοι του πρώην διοικητή των αμερικανικών δυνάμεων στο Ιράκ στρατηγού Πετρέους, ο οποίος εξήρε τη συνεργασία της Δαμασκού στον τομέα του ελέγχου των συνόρων με το Ιράκ, γεγονός που επιβεβαιώθηκε αμέσως μετά, κατά τη διάρκεια της συνάντησης της Κοντολίζας Ράις με τον Σύρο υπουργό Εξωτερικών Ουαλίντ Μουάλεμ.

Τι ήταν, επομένως, αυτό που προκάλεσε μια ακόμη ακραία αντίδραση των ΗΠΑ, προκαλώντας τον θάνατο νέων ανθρώπων; Πρώτον, οι επικείμενες αμερικανικές εκλογές και η άποψη ότι ένα τέτοιο «φοβιστικό» πλήγμα θα συσπειρώσει τους Ρεπουμπλικανούς γύρω από τον Μακέιν και δεύτερον, το ενδεχόμενο να χρησιμοποιήσει η Ουάσιγκτον τον αμερικανικό στρατό στο Ιράκ, ως άλλοθι για επιθέσεις σε γειτονικές χώρες, όπως το Ιράν, κάτι που έχει εξοργίσει τους Ιρακινούς. Ωστόσο, η πιθανότερη εκδοχή σχετίζεται με την αλαζονεία της αμερικανικής ηγεσίας. Η επίθεση φιλίας της Γαλλίας προς τη Δαμασκό και η σύσφιγξη των σχέσεων Συρίας-Ρωσίας, όπως και Συρίας-Τουρκίας διαμηνύουν προς την Ουάσιγκτον ότι για πρώτη φορά μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου η Μέση Ανατολή δεν είναι ξέφραγο αμπέλι κανενός και ότι οι γεωπολιτικές ζώνες επιρροής θα πρέπει να επαναπροσδιοριστούν. Αυτό βεβαίως δεν μπορεί να γίνει από έναν πρόεδρο «κουτσή πάπια» που δεν ελέγχει το κογκρέσο, αλλά από τον επόμενο, υπό την προϋπόθεση, βεβαίως, ότι δεν θα βρεθεί προ τετελεσμένων γεγονότων

Ottoman control ended when the forces of the Arab revolt entered Damascus in 1918 towards the end of the First World War. An independent Arab Kingdom of Syria was established under King Faisal of the Hashemite family, who later became King of Iraq. However, his rule over Syria ended in July 1920 when French forces entered Syria to impose their League of Nations mandate. Following the Battle of Maysalun of 23 July between the Syrian army under Yusuf al-Azmeh and the French, the French army entered Damascus and Faisal was exiled. The period of the Mandate was marked by increasing nationalist sentiment and a number of brutally repressed revolts, but also by infrastructural modernisation and economic development.
With the fall of France in 1940, Syria came under the control of the Vichy Government until the United Kingdom and Free French occupied the country in July 1941. Continuing pressure from Syrian nationalist groups forced the French to evacuate their troops in April 1946, leaving the country in the hands of a republican government that had been formed during the mandate…

George Wassouf-Lissa Dounia Bi Kheir-Arabic Music

Advertisements

Στον Τάσο Λειβαδίτη, είκοσι χρόνια από το θάνατό του….

ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΑΣΟ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ

Αφιέρωμα στον ποιητή Τάσο Λειβαδίτη, με αφορμή τη συμπλήρωση είκοσι χρόνων από το θάνατό του, θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 29 Οκτωβρίου, στις 7.30 το απόγευμα στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης. (Φωκίωνος Νέγρη 42)… Από το μπλογκ του Νοσφεράτου, η ανακοίνωση, αλλά και από έναν καλό κι αγαπημένο φίλο που θα είναι παρών στην εκδήλωση.

«Τώρα μαθαίνουμε την υπομονή, πρόσωπα γεμάτα ρήγματα, όπου χωρούσαν λογιών κατατρεγμοί,

κι άλλοτε παλιοί μύθοι έστεκαν στο δρόμο και μας γύριζαν πίσω, λεηλασίες , πανικός , ερήμωση. Ομως είναι στιγμές που στη μνήμη κάποιου περνάει άξαφνα, μια αχνή σκηνή απ’ τ’ αλλοτινά τα μεγάλα, και τότε οι ζητιάνοι μαζεύουνε το χέρι τους,

σαν νάναι αρκετό, για σήμερα, το κέρδος»

Τασος Λειβαδίτης Ποιηση ( Τομος 2)

TA XEIPOΓPAΦA TOY ΦΘINOΠΩPOY 1990 (εκδόθηκε μετά το θάνατό του ποιητή)

…η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο, η θλίψη πιο δίκαιο…

…κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσει ο ένας τον άλλο…

Oλόκληρη η ζωή μου δεν ήταν παρά η ανάμνηση ενός ονείρου μέσα σε ένα άλλο όνειρο.

Kι ίσως θα πρέπει να χαθείς ολότελα για να μάθεις κάποτε ποιος είσαι…

Φιλοδοξίες, έρωτες, ενοχές, πανάρχαια χρέη σπατάλησαν τη ζωή σου, τι έμεινε;

Tα ρολόγια σημαίνουν τις χαμένες ώρες, αλλά κανείς δεν τα πιστεύει…

…οι ερωτευμένοι παντρεύτηκαν και τώρα γερνάνε πλάι σε ανθρώπους ξένους…

…κι η παιδικότητα: ένα ουράνιο σχόλιο στο αίνιγμα να υπάρχουμε.

…ω μα γιατί άφησα να μεγαλώσω, πώς ξεγελάστηκα…

…καιρό τώρα μιλάς μια γλώσσα ξένη για τους άλλους…

O κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει…

…πήραμε τους μεγάλους δρόμους που δεν βγάζουν πουθενά…

Kάποτε θα μας πνίξουν τόσα ανείπωτα λόγια.

…κορίτσια που βγάζουν το φουστάνι τους για να μπουν στον ουρανό…

…στη φευγαλέα στιγμή που έζησε ένας άνθρωπος ζώντας μια ολόκληρη ζωή…

Eκεί που τελειώνουν τα όνειρα, εκεί αρχίζει η ζωή μας…

…α πόσο ανυποψίαστα ζήσαμε…

…ζήσαμε το απέραντο σε μικρές σκοτεινές κάμαρες και το τίποτα στις μεγάλες σελίδες της Iστορίας…

O κόσμος είναι μια περίπτωση εντελώς προσωπική

H συμπόνια είναι το μόνο ελαφρυντικό στο έγκλημα να υπάρχουμε.

H ελπίδα που κάνει ακόμα πιο αβέβαιο τον κόσμο.

…κάποτε χρειαζόμαστε όλον τον ουρανό για να διαβούμε κι ένα μόνο δρόμο.

T’ άστρα ήταν το πρώτο μας αναγνωστικό.

Συλλογιέμαι τα τραίνα που τρέχουν προς το τίποτα

τη θάλασσα που αιώνια επιστρέφει…

…δεν έζησα: έχοντας να μεριμνήσω για τόσα φύλλα την άνοιξη.

Χρωματίζω πουλιά, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη και μουσική Γιώργου Τσαγκάρη –Φυσάει,1993

Λίμνη Κουμουνδούρου : Η δύναμη της ζωής των άγριων πουλιών και η λαίλαπα του πετρελαίου.

Ηρθε στο μέιλ μου από τη Διαρκή Κίνηση (http://xaidari.blogspot.com/)

Την προσπερνάμε συχνά, το ίδιο αδιάφορα, όπως και δεκάδες άλλες λεπτομέρειες της ζωής μας. Γιατί η λίμνη Κουμουνδούρου έχει εξελιχθεί σε λεπτομέρεια που κανείς δεν θέλει να της δώσει σημασία. Μόνο τα πουλιά που την κατοικούν και που ελπίζουν σ αυτήν δίνουν καθημερινά ακριβά μαθήματα επιβίωσης.

Η αρχαία λίμνη των Ρειτών,αφιερωμένη στην Περσεφόνη και η καντάντια της Δυτικής Αθήνας.

Στην ήδη κατεστραμένη λίμνη σχεδιάζεται η μεταφορά των δεξαμενών καυσίμων της SHELL !!!

Οι Ρειτοί (λίμνη Κουμουνδούρου)

Δυτικά του ιερού της Αφροδίτης, ο Παυσανίας είδε τους Ρειτούς:
. Οι Ρειτοί από παράδοση θεωρούνται αφιερωμένοι στην Κόρη και τη Δήμητρα, και ψάρια από αυτούς μπορούν να πιάνουν μόνο οι ιερείς. Οι Ρειτοί στην παλιά εποχή αποτελούσαν το σύνορο της χώρας των Ελευσινίων προς τους άλλους αθηναίους».
Οι Ρειτοί ήταν δύο μικρές τεχνητές λίμνες που σχηματίστηκαν από πηγές στις δυτικές παρυφές του όρους Αιγάλεω . Οι πηγές βρίσκονταν σε φυσικά βαθουλώματα του εδάφους, τα οποία κατά την αρχαιότητα φράχτηκαν προς την πλευρά της θάλασσας. Τα ρεύματα που περιγράφει ο Παυσανίας είναι οι εκροές των φραγμάτων προς τον κόλπο της Ελευσίνας. Αυτές ήταν γεφυρωμένες, προκειμένου να διευκολύνεται η διέλευση των ταξιδιωτών. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι η διαμόρφωση των λιμνών και των διαρροών των υδάτων προς τη θάλασσα έγινε στα κλασικά χρόνια. Πριν από αυτά η διέλευση από το σημείο αυτό θα πρέπει να ήταν αδύνατη εξαιτίας των ρευμάτων και των ελών που τα τελευταία θα σχημάτιζαν- έτσι, η Ιερά Οδός θα πρέπει αρχικά να έκανε παράκαμψη προς τα βόρεια, ώστε να περάσει πίσω από τις πηγές. To νερό των Ρειτών ήταν υφάλμυρο λόγω της μικρής απόστασης που τους χώριζε από τη θάλασσα.
Η βόρεια λίμνη ήταν αφιερωμένη στη θεά Δήμητρα, ενώ η «προς το άστυ» στην κόρη της Περσεφόνη. Μόνο οι ιερείς των θεοτήτων αυτών είχαν το δικαίωμα να ψαρεύουν εκεί. Η νότια λίμνη της Περσεφόνης διατηρείται μέχρι σήμερα και είναι γνωστή ως λίμνη Κουμουνδούρου- εντοπίζεται στα σύνορα του σύγχρονου Δήμου Χαϊδαρίου με τον Δήμο Ασπροπύργου. Αντίστοιχα, στην αρχαιότητα οι Ρειτοί αποτελούσαν το όριο μεταξύ Αθηνών και Ελευσίνας. Στο κέντρο περίπου της λίμνης Κουμουνδούρου ο Ιωάννης Τραυλός εντόπισε μακρύ τοίχο, που προφανώς αποτελούσε μέρος του φράγματος που συγκρατούσε τα ύδατα και διαμόρφωνε τη λίμνη. Ο Τραυλός αναγνώρισε ότι οι λίθοι που είχαν χρησιμοποιηθεί στο φράγμα ήταν σε δεύτερη χρήση και βάσει της μορφολογίας τους τους συνέδεσε με το δομικό υλικό του ελευσινιακού τελεστηρίου που είχε ανεγείρει ο Πεισίστρατος και κατακάηκε από τους Πέρσες το 479 π.Χ.. Στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Ελευσίνας υπάρχει επιγραφή με τμήμα ψηφίσματος της αθηναϊκής βουλής σχετικά με τη γεφύρωση ενός από τα δύο ρεύματα των Ρειτών. Η επιγραφή χρονολογείται στο 421 π.Χ. και αναφέρει ότι οι Αθηναίοι είχαν αποφασίσει να κατασκευάσουν λίθινη γέφυρα πλάτους πέντε ποδών, δηλαδή περίπου 1,5 μέτρου, προκειμένου οι ιερείς που μετέφεραν τα ιερά της Δήμητρας στην Αθήνα να περνούν με ασφάλεια τα ρεύματα. Παράλληλα, το μικρό πλάτος της γέφυρας απαγόρευε την έλευση τροχοφόρων, καθώς οι συνοδοί των ιερών αντικειμένων της θεάς ήταν υποχρεωμένοι να είναι πεζοί. Η επιγραφή επιστέφεται από ανάγλυφη παράσταση που απεικονίζει τις ελευσινιακές και τις αθηναϊκές θεότητες. Στην αριστερή άκρη έχουμε τη Δήμητρα και δίπλα της την Περσεφόνη που κρατά δάδες, ενώ στα δεξιά εικονίζεται η θεά Αθηνά πάνοπλη να δίνει το δεξί χέρι σε νέο άνδρα που στέκεται μπροστά της, δίπλα στην Περσεφόνη. Αυτός έχει ταυτιστεί από κάποιους αρχαιολόγους με τον ελευσίνιο ήρωα Τριπτόλεμο, ενώ άλλοι θεωρούν ότι πρόκειται για προσωποποίηση του Δήμου των Ελευσινίων.

Σύγχρονη άποψη της λίμνης Κουμουνδούρου από τα δυτικά προς τα ανατολικά.

Η Ιερά Οδός κατά μήκος της μήκος της παραλίας προς τη λίμνη Κουμουνδούρου στις αρχές της δεκαετίας του 1930 (Πρακτικά Αρχαιολογικής Εταιρείας 1937, σελ. 40, εικ. 19).

Γιατί δαιμονοποιούμε τους τραπεζίτες

Ο άνθρωπος, ούτως ή άλλως ατελές ον, δεν δέχεται ποτέ ότι φέρει την παραμικρή ευθύνη για τις πράξεις του ή έστω για μερικές από αυτές. Το «Και Εγώ Εσφαλα» σπανίως αποτελεί τμήμα του λεξιλογίου του και τις περισσότερες φορές τα σφάλματα μοιάζουν με τοξικά απόβλητα, τα οποία αποφεύγουμε όπως ο διάβολος το λιβάνι. Οταν η μετατόπιση ευθυνών από τον εαυτό μας στους άλλους αφορά τις μικρές καθημερινές μας πράξεις, ουκ έστιν προς θάνατον. Ενα αντιβιοτικό τρίτης γενιάς… και θα αποσοβηθεί η κρίση. Οταν όμως οι καταστάσεις επιφορτίζονται το στοιχείο της παγκοσμιότητας, όπως συμβαίνει σήμερα με την τραπεζική κρίση, τότε επειγόντως αναζητάμε φταίχτες και μάλιστα αιτούμεθα την τιμωρία τους. Λογικό δεν είναι; Ποιός θα μας ψέξει; Ουδείς. Κι ας ξεπεράσαμε με τη δική μας βούληση τα όρια του ατομικού μας δανεισμού, πιστεύοντας αφελώς ότι κάποιοι εκεί έξω θα μας πετάξουν ένα δίχτυ ασφαλείας. Να όμως που αυτή τη φορά είχαμε έλλειψη στα δίχτυα ασφαλείας!

Εύκολα, λοιπόν, και αβίαστα καταλήξαμε ότι για όλα φταίνε οι τραπεζίτες. Δεν τους συμπαθούσαμε που δεν τους συμπαθούσαμε -πίνουν το αίμα του λαού, όπως λένε τα κομμουνιστικά κόμματα- μας τράβηξαν τώρα το χαλί κάτω από τα πόδια, οπότε δεν απομένει τίποτ’ άλλο από το να ξυφουλκούμε εναντίον τους και να φωνασκούμε ομαδικώς, λες κι έχουμε μπροστά μας τη Μαρία Αντουανέτα. Αλλά δεν είμαστε οι πρώτοι. Υπήρξαν άλλοι πριν από εμάς. Ο Μαρκ Τουέιν είχε πει ότι ο τραπεζίτης είναι ένας τύπος που σου δανείζει την ομπρέλα όταν ο ήλιος λάμπει, αλλά σου τη ζητάει πίσω με τις πρώτες σταγόνες της βροχής! Τη ληστρική προσωπικότητα του τραπεζίτη – τοκογλύφου συναντάμε και στον σαιξπηρικό «Εμπορο της Βενετίας». Είναι ο εβραίος Σάιλοκ, ο οποίος προτίθεται να πάρει, με βάση κάποιο συμβόλαιο, μια λίβρα σάρκας από οποιοδήποτε μέρος του σώματος του δυστυχή εμπόρου Αντόνιο. Θα ήταν ενδιαφέρον αν σ’ αυτό το σημείο προσθέταμε τον Νάθαν Ρότσιλντ, πατέρα του σύγχρονου τραπεζικού συστήματος, αν και η οικογένεια Ρότσιλντ είναι η τραπεζική ιστορία από μόνη της. Οπότε, εν καιρώ…

Η παγκόσμια οικονομική ιστορία βρίθει περιπτώσεων «ανήθικων» τραπεζιτών (λες και το χρήμα έχει ηθική), όπως ο διάσημος για την απατηλή ευρηματικότητά του Αμερικανός τραπεζίτης και φιλάνθρωπος Μάικλ Μίλκεν, ο επονομαζόμενος και Junk Bond King, ο οποίος βρέθηκε στη φυλακή, έχοντας προηγουμένως μολύνει την αγορά με junk μετοχές στη δεκαετία του ’70 και του ’80. Για τον Ρίτσαρντ Φουλντ, τον άνθρωπο που γκρέμισε τη Lehman Brothers, δεν χρειάζονται συστάσεις. Ηταν ο τραπεζίτης που επιδίωξε να εκτινάξει στην κορυφή του συστήματος την επενδυτική τράπεζα και αντ’ αυτού βρέθηκε στην κορυφή της επικαιρότητας. Το 2007 η Lehman Brothers είχε τον μεγαλύτερο όγκο συναλλαγών στο Χρηματιστήριο του Λονδίνου και έγινε η τέταρτη μεγαλύτερη χρηματιστηριακή εταιρεία στον κόσμο. Ο Φουλντ, του οποίου η σύζυγος πουλάει τώρα τα έργα τέχνης που έχει συλλέξει, είδε την προηγούμενη χρονιά τα κέρδη της εταιρείας του να φθάνουν τα 4,2 δισ. δολάρια. Παρά την κρίση της αγοράς, συνέχισε να τιτλοποιεί στεγαστικά δάνεια, πιστεύοντας πως θα υπάρξει κυβερνητική παρέμβαση.

Ενας άλλος εξίσου δακτυλοδεικτούμενος τραπεζίτης είναι ο ρωσοεβραϊκής καταγωγής Ιβαν Μπόεσκι. Ο Μπόεσκι ευθύνεται για ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στη Γουόλ Στριτ στα μέσα της δεκαετίας του ’80, καθώς ανήγαγε την κερδοσκοπία σε επάγγελμα και εκμεταλλευόμενος τις διαφορές χρηματιστηριακών αξιών απέκτησε περιουσία 200 εκατ. δολαρίων. Η απάτη αποκαλύφθηκε και βρέθηκε για 3,5 χρόνια σε φυλακή της Καλιφόρνιας. Το όνομα του σερ Φρεντ Γκουντγουίν θα έγραφε μάλλον καλά στην παγκόσμια οικονομική ιστορία, αν δεν είχε προκύψει η κρίση των ενυπόθηκων δανείων. Ο σερ Φρεντ Γκουντγουίν, ο «ατσάλινος» διευθύνων σύμβουλος της δεύτερης μεγαλύτερης τράπεζας της Βρετανίας Royal Bank of Scotland (RBS), παραιτήθηκε την περασμένη Δευτέρα από τη θέση του, ενώ η τράπεζά του υποχρεωνόταν σε επείγουσα βοήθεια 34,5 δισ. δολαρίων από την κυβέρνηση Μπράουν. Ο Γουντγουίν, αν και εφάρμοσε λίαν επεκτατική πολιτική με τεράστια κέρδη, περιέκοψε χιλιάδες θέσεις εργασίας.

Χιλιάδες θέσεις εργασίας περιέκοψε και ο διοικητής της Deutsche Bank Γιόζεφ Ακερμαν, ο οποίος την ώρα που ανακοίνωνε κέρδη της τάξεως των 2,5 δισεκ. ευρώ (συνέβη το 2005 και 2006) διέτασε την απόλυση 6.500 υπάλληλων κάθε φορά. Προ ημερών πληροφορηθήκαμε ότι ο Ακερμαν παραιτήθηκε από το μπόνους μερικών εκατομμυρίων ευρώ, θεωρώντας ότι οι συνάδελφοί του έχουν μεγαλύτερη ανάγκη αυτών των χρημάτων! Θα μπορούσε, άραγε, να πράξει διαφορετικά; Νομίζω ότι αστραπιαία θα πέρασε από το μυαλό η κουβέντα του συμπατριώτη του Μπέρτολντ Μπρεχτ: Πού είναι το έγκλημα της ληστείας σε μια τράπεζα, αν τη συγκρίνουμε με την ίδρυσή της;

Οι «Τάιμς» του Λονδίνου έθεσαν προχθές ένα ερώτημα: Είναι σωστό να μισούμε τους τραπεζίτες; Να γίνονται στόχος μας; Πράγματι δεν αξίζουν τον σεβασμό μας; Η βρετανική εφημερίδα διατείνεται ότι τους αξίζει να τους μισούμε. Είναι σκέτο σκάνδαλο από μόνοι τους. Μόλις προ μηνών μάθαμε ότι άνθρωποι της Credit Suisse κάλυψαν με πλάγιους τρόπους τις τραπεζικές απώλειες προκειμένου να προστατεύσουν τα μπόνους τους. Οι τραπεζίτες υπήρξαν πάντα κόκκινο πανί. Το παραξήλωσαν όμως όταν έδειξαν να μην κατανοούν την μπίζνα του αυξανόμενου κεφαλαίου και έγιναν μισητοί όταν αρνήθηκαν να αναλάβουν τις ευθύνες των αποτυχιών τους (κοινοί άνθρωποι και αυτοί), όντας βέβαιοι ότι οι κεντρικές τράπεζες και οι κυβερνήσεις θα τους καλύψουν.

Το κίνημα των ρομαντικών θρηνούσε παλιότερα τη λεηλασία των πνευματικών αξιών από τις εμπορικές συναλλαγές. Το εργατικό κίνημα έχει καταδικάσει τη συσσώρευση πλούτου που κατά τον Μαρξ παράγει συσσώρευση μιζέριας, οδηγεί στη δουλεία, την άγνοια, τ η βαναυσότητα και την ηθική εξαχρείωση. Εκτοτε έχουμε διανύσει τεράστιες αποστάσεις και πολλά από τα θέσφατα του παρελθόντος έχουν ξεπεραστεί. Δεν ξεπερνιέται ωστόσο το γεγονός ότι οι σημερινοί τραπεζίτες (ομολογουμένως παίζουν σημαντικό ρόλο στη σύγχρονη οικονομία και μας βοηθούν να απολαμβάνουμε την υλική ευημερία), με τις πρώτες μεγάλες αναταράξεις, φροντίζουν να τραβήξουν προς το πρόσωπό τους τις μάσκες οξυγόνου, και ας γίνεται γύρω τους χαμός. Γι’ αυτό και τους δαιμονοποιούμε.

Μπλογκοπαίγνιον again!

Women enjoy gelato inside the Galleria Umberto I. Naples, Campania, (Italy)

Με κάλεσε ο dinosma , ο γιός δηλαδή, και ο EL GRECO να συμμετάσχω σ’ένα μπλογκοπαίγνιο με κάποιες αλήθειες. Αυτά δεν τα πολυκαταλαβαίνω γιατί η αλήθεια είναι υποκειμενική υπόθεση και κανείς δεν την εκθέτει δημοσίως. Ομως, επειδή δεν θέλω να χαλάω το χατήρι κανενός, νάμαι κι εγώ!

Λοιπον οι κανόνες έχουν ως εξής:

Βάλε Link (σύνδεση) προς το άτομο που σε έκανε tag. Γράψε 7 αλήθειες για σένα στο blog σου, κάποιες κοινές, κάποιες περίεργες. Κάνε tag 7 άτομα στο τέλος της ανάρτησης βάζοντας τα ονόματα τους και links προς το blog τους. Ειδοποίησε τους ότι τους έχεις κάνει tag αφήνοντας σχόλιο στο blog τους.

Εγω έγραψα 8, πειράζει ; Και κάτι ακόμη: δεν καλώ κανέναν γιατί ήδη το παιγνίδι έχει κάνει το γύρο του.

1. Είμαι αλκοολική με τη δουλειά, οποιαδήποτε δουλειά, δεν κάνω διακρίσεις. Δώστε μου δουλειά και πάρτε μου την ψυχή!

2. Λατρεύω το θέατρο και τον κινηματογράφο. Αλλά ο υπερβολικός χρόνος που αφιερώνω στη δουλειά, την όποια δουλειά, μέχει θέσει εκτός θεάτρου και κινηματογράφου. Μόνον τα απαραίτητα και για να μην γίνομαι ρεζίλι.

3. Προτιμώ τη μουσική δωματίου, ως προς τις κοινωνικές μου σχέσεις, αν και εκ πρώτης όψεως μοιάζω ιδιαίτερα κοινωνική και ανοικτή.

4. Θέλω τους ανθρώπους λεύτερους με την καζαντζακική έννοια και τίποτα λιγότερο.

5. Απεχθάνομαι τις ήσσονος σημασίας συζητήσεις. Θέλω να βγαίνουν σπουδαία συμπεράσματα όταν συζητώ με κάποιους ή όταν καταθέτω τους προβληματισμούς μου.

6. Βαριέμαι τρομερά τις ασκήσεις επί εδάφους και γενικώς ο,τι σχετίζεται με τη γυμναστική. Εχω ξεκινήσει πάνω από εκατό φορές γυμναστήριο, αλλά στο τρίτο μάθημα την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια κι μάλιστα χωρίς ενοχές

7. Βρίζω όταν οδηγώ κλασσικά ,όπως κάθε Ελληνας που σέβεται τον εαυτό του.

8. Ενοχλούμαι από τη μαζική αντίληψη που προσπαθεί να επιβάλει η τηλεόραση.

Χιλή : Αναγκαίες μνήμες

Ενας φίλος φεύγει αύριο για τη Χιλή. Κάποιο συνέδριο, από τα χιλιαδες που πραγματοποιούνται ανά τον κόσμο και που σπανίως έχουν κάτι περισσότερο από τουριστικό ενδιαφέρον. Ομως έτσι όπως μου τόπε, ο νους μου , κουρασμένος καθώς ήταν από τον ορυμαγδό των ειδήσεων, τις απολυσεις στις αυτοκινητοβιομηχανίες,κι αυτή την στυφή την αίσθηση του πανικού, ξέφυγε και βρήκε καταφύγιο στον Αλλιέντε. Σ έναν αγωνιστή που τον Οκτώβριο του 1970, έχοντας νικήσει στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, αναδείχθηκε από το κογκρέσσο πρόεδρος και στις 3 Νοεμβρίου ανέλαβε τη διακυβέρνηση της μαρτυρικής Χιλής. Στην ομιλία του μετά την νίκη του, ο Αλιέντε είπε: «Αξιώνουμε να δημιουργήσουμε έναν διαφορετικό κόσμο, να αποδείξουμε ότι μπορούν να γίνουν βαθιές αλλαγές που αποτελούν επανάσταση. Πρέπει να δημιουργήσουμε μια κυβέρνηση δημοκρατική, εθνική, επαναστατική και λαϊκή που θα οδηγήσει στον Σοσιαλισμό». Ο Αλιέντε εφάρμοσε νέα εξωτερική πολιτική ξεκινώντας τη συνεργασία πρώτα με τη Κίνα και στη συνέχεια με την Κούβα. Η πολιτική του αυτή έφερε σε αντιπαράθεση τα συμφέροντα των ΗΠΑ με συνέπεια οι σχέσεις των δύο χωρών να ψυχραθούν. Ο τότε πρόεδρος Νίξον είχε δηλώσει έξξαλλος  : Τώρα με τον Κάστρο στην Κούβα και τον Αλιέντε στη Χιλή έχουμε στην Λατινική Αμερική ένα κόκκινο σάντουιτς και μοιραία όλη θα γίνει κόκκινη. Δύο χρόνια αργότερα από την ανάδειξή του στην προεδρία, ο πληθωρισμός στη Χιλή άρχισε να καλπάζει και η μεσαία τάξη έπαθε τεράστια ζημιά.

Επειδή ο Αλιέντε είχε στο πρόγραμμα του να κρατικοποιήσει τα μεταλλεία χαλκού (τα οποία ανήκαν σε Αμερικάνους ιδιώτες) έπρεπε να ανατραπεί. Έτσι, ο Νίξον ορκίζεται να ανατρέψει τον Αλιέντε. Το έργο αυτό το αναθέτει στην C.I.A και οργανωτής του πραξικοπήματος επιλέγεται ο Χένρι Κίσινγκερ. Οι μυστικές υπηρεσίες των Η.Π.Α προσπαθούν να δωροδοκήσουν τον στρατό της Χιλής αλλά ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων, Ρενέ Σνάιντερ ήταν πιστός στο σύνταγμα και η πρώτη απόπειρα πραξικοπήματος απέτυχε. Ο Σνάιντερ βρέθηκε δολοφονημένος λίγες μέρες μετά.

Έπειτα από αυτό, ο Λευκός Οίκος διέταξε τον οικονομικό στραγγαλισμό της χώρας. Η δεύτερη απόπειρα δωροδοκίας στέφθηκε με επιτυχία. Οι φορτηγατζήδες που μετέφεραν τα τρόφιμα σταμάτησαν να κάνουν την δουλειά τους. Το κόστος αυτής της απεργίας ήταν 200 εκατομμύρια δολάρια για το κράτος της Χιλής, ενώ η C.I.A ξόδεψε τα διπλάσια. Παρ’ όλα τα δεινά που περνούσε η χώρα, η δημοτικότητα του Αλιέντε συνεχώς αυξανόταν. Κατόπιν αυτού, οι Αμερικανοί οργάνωσαν το σχέδιο Ζ. Τον Ιούνιο του 1973 οργανώνεται ένα δεύτερο πραξικόπημα που κατεστάλη από τη νόμιμη ηγεσία του στρατού και τον στρατηγό Πρατς. Μετά την καταστολή, ο στρατηγός Πράτς συμβούλεψε τον Αλιέντε να δώσει όπλα ανοίγοντας τα οπλοτάσια. Ο Αλιέντε όμως ώντας πιστός στις αξίες του, του απάντησε: Όχι. Αυτή η επανάσταση θα γίνει χωρίς σταγόνα αίμα. Βασίζεται σε αξίες και όχι στην βία.

Μετά από αυτά τα γεγονότα ο Αλιέντε αποφασίζει να αλλάξει την ηγεσία του στρατού και στην θέση του Πράτς τοποθετεί τον Αουγκούστο Πινοσέτ/ Την Τρίτη, 11 Σεπτεμβίου 1973 γίνεται συγχρονισμένη επίθεση από την ξηρά και τον αέρα στο προεδρικό μέγαρο. Η δημοκρατία καταλύεται και στην εξουσία ανεβαίνει ο Πινοσέτ. Λέγεται ότι ο Αλιέντε αυτοκτόνησε κατά την είσοδο των στρατιωτών στο προεδρικό μέγαρο.

Ενας ακόμη μύθος για τον πρόεδρο Τζον Κένεντι κατέρρευσε με τη δημοσίευση της «συμπυκνωμένης ιστορίας» της εμπλοκής της CIA στην ανατροπή του προέδρου Σαλβαδόρ Αλιέντε στη Χιλή τον Σεπτέμβριο του 1972. Ηταν η κυβέρνηση Κένεντι που τον Απρίλιο του 1962 «εξουσιοδότησε» τη CIA να αναμειχθεί στη Χιλή και να περιορίσει την εκλογική δύναμη της Αριστεράς χρηματοδοτώντας και βοηθώντας με «επιθετική προπαγάνδα» τον χριστιανοδημοκράτη υποψήφιο πρόεδρο Εντουάρντο Φρέι. Από τότε οι ΗΠΑ και ειδικότερα η CIA άρχισαν να παίζουν καθοριστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις στη Χιλή. Τον Δεκέμβριο του 1963, επί προεδρίας του δημοκρατικού Λίντον Τζόνσον τώρα, η «εξουσιοδότηση» επανελήφθη και μάλιστα αυτή τη φορά δόθηκε και ένα σοβαρό χρηματικό ποσό στο κόμμα του Φρέι. Ηταν όμως ο πρόεδρος Νίξον που «έδωσε οδηγίες» για το πραξικόπημα: όχι απλώς υποστήριξε τον αποκλεισμό του Αλιέντε από την προεδρία αλλά και ζήτησε να «ανατραπεί» ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος.

Tραγούδι για τον «γιο του Θεού»

Πριν από μερικά χρόνια δόθηκε μια σπουδαία συναυλία στο Σαντιάγο σ ενα στάδιο, γνωστό για τις θηριωδίες του δικτατορικού καθεστώτος. Ηταν περισσότερο ένα είδος εξορκισμού και λιγότερο συναυλία. Oι σημαντικότεροι εκπρόσωποι της λατινοαμερικανικής μουσικής τραγούδησαν με αφορμή την επέτειο των 30 ετών από το πραξικόπημα του στρατηγού Πινοσέτ, που ανέτρεψε τον πρόεδρο Σαλβαδόρ Aλιέντε και εγκαθίδρυσε μία από τις στυγνότερες δικτατορίες στη Λατινική Aμερική Oι συναυλίες στις οποίες καλλιτέχνες από την Aργεντινή, τη Bραζιλία, την Kούβα, το Mεξικό και την Oυρουγουάη ένωσαν τις φωνές τους με τους Xιλιανούς συναδέλφους τους, τιμώντας τη μνήμη του προέδρου Aλιέντε, είχαν τον συμβολικό τίτλο «Tο όνειρο εξακολουθεί να υπάρχει». Στη συναυλία εκπροσωπήθηκε και η Iνδία με τον καλλιτέχνη Σαλίλ Σανκάρ, ο οποίος ερμήνευσε ένα τραγούδι με τίτλο «Σαλβαδόρ Aλιέντε, ο γιος του Θεού». Oι καλλιτέχνες που συμμετείχαν στις εκδηλώσεις δεν είχαν μόνο διαφορετική γεωγραφική προέλευση, αλλά αντιπροσώπευαν και διαφορετικά μουσικά είδη. Kυριάρχησαν οι τραγουδοποιοί με φολκ μπαλάντες ιδιαίτερα δημοφιλείς, την εποχή του Aλιέντε. Για το νεότερο κοινό, που δεν γνώριζε αυτή τη μουσική, εμφανίστηκαν και συγκροτήματα που έπαιξαν ροκ, ρέγκε και ραπ.

Στις ημέρες που ακολούθησαν το πραξικόπημα του Πινοσέτ, 10.000 άνθρωποι μεταφέρθηκαν στο ίδιο αυτό στάδιο το οποίο έχει εκπληκτική θέα προς τις Aνδεις. Στρατιώτες με εντολές του καθεστώτος τους χτύπησαν και τους βασάνισαν, ενώ ορισμένους από αυτούς τους εκτέλεσαν μπροστά στα μάτια των συνανθρώπων τους. Πολλοί από τους συλληφθέντες αφέθησαν ελεύθεροι. Mεταξύ των νεκρών ήταν και δύο Aμερικανοί, ο κινηματογραφιστής και συγγραφέας Tσαρλς Xόρμαν και ο Φρανκ Tερούτζι, φίλος και συνάδελφός του. H τραγωδία του Xόρμαν αποτέλεσε το θέμα της ταινίας «O Aγνοούμενος» του Kώστα Γαβρά.

Aπό τις πιο συγκινητικές στιγμές του διημέρου ήταν όταν ανέβηκαν στη σκηνή τα μέλη του σεξτέτου Kιλαπαγιούν, του συγκροτήματος που ταυτίζεται περισσότερο με την εποχή του Aλιέντε. «Bρισκόμαστε εδώ για να ολοκληρώσουμε τον κύκλο της μνήμης, είπε ο ιδρυτής του συγκροτήματος Eδουάρδο Kαράσκο Πιράρ, καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Xιλής. «Tο όνειρο εξακολουθεί να υπάρχει και όπως όλα τα όνειρα είναι φτιαγμένο απ’ όλα όσα ζήσαμε».

Το γιουτιουμπάκι, ευγενική προσφορά του Κούκου

Ακρατος ανταγωνισμός-άκρατος καταναλωτισμός: βαρίδια στα πόδια του ανθρώπου

H αγωνία είναι συναίσθημα καθηλωτικό. Ενυπάρχει ούτως ή άλλως από τη στιγμή που ο άνθρωπος συνειδητοποιεί τη δύναμή του και τις αδυναμίες του. Αλλά η αγωνία δεν είναι κατ’ ανάγκην έμπλεη αρνητισμού. Εμπεριέχει και θετικά στοιχεία. Η αγωνία, επομένως, που απορρέει από την παρούσα χρηματοπιστωτική κρίση, αυτήν που νομοτελειακά διεισδύει στην πραγματική οικονομία, θα μπορούσε να ιδωθεί θετικά και να αποτελέσει την ευκαιρία βελτίωσης των στρεβλώσεων του δυτικού μοντέλου ζωής. Ενα μοντέλο που επί δεκαετίες ήταν η Εδέμ των λαών, έγινε στη συνέχεια ιδέα, δρομοδείχτης και εμμονή και παρά τα προβεβλημένα μειονεκτήματά του εξακολουθεί να φαντάζει απόρθητο φρούριο για μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες. Ισως γιατί όλοι λησμονούμε ότι όταν κατακτάς κάτι, το παιγνίδι τελειώνει και αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για κάτι διαφορετικό.

Το δυτικό μοντέλο ζωής, καλώς ή κακώς, αποτελεί συνώνυμο της ανάπτυξης και της ευημερίας που συνήθως ακολουθεί. Δεν παύει όμως να έχει στρεβλώσεις, εκ των οποίων η σοβαρότερη αφορά το δίπολο: «άκρατος ανταγωνισμός – άκρατος καταναλωτισμός». Θα ήταν λάθος να μην υπογραμμιστεί ότι το συγκεκριμένο μοντέλο εμφορείται από την ιδέα της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά φοβάμαι ότι όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι αρχές τείνουν να γίνουν κουκίδες της Ιστορίας. Μήπως, λοιπόν, έχει φτάσει η ώρα των αναθεωρήσεων; Μήπως αξίζει να συζητήσουμε για ένα μινιμαλιστικό μοντέλο ζωής, όπου ο υγιής ανταγωνισμός και καταναλωτισμός θα συνυπάρχουν στο ίδιο επίπεδο με τις αξίες που ανέδειξαν τις δυτικές δημοκρατίες;

Ακούγεται αφελής η ιδέα, αφού η δίψα για σπουδαία ύπαρξη είναι μεγάλη. Αν κάποιοι, τραπεζίτες εν προκειμένω, μας κάνουν να αισθανόμαστε ολίγον Κροίσοι ουκ έστιν προς θάνατον. Και είναι αλήθεια ότι δύσκολα επιδεικνύεις αυτοσυγκράτηση στις τραπεζικές σειρήνες, όπως δύσκολα παραμένεις δέσμιος της «υποβαθμισμένης» αυτοπεποίθησής σου. Εξίσου δύσκολο είναι να διδάξεις τα παιδιά πώς να μη γίνουν κυνικά και άπληστα, πώς να μάθουν να σέβονται τον διπλανό, πώς να μην πατούν επί πτωμάτων για να αναδειχθούν. Και είναι ακόμη πιο δύσκολο να τα πείσεις ότι θα ζουν καλύτερα αν δεν εξαρτούν άμεσα τη ζωή τους από την υπερβολική κατανάλωση, καθώς γύρω τους υπάρχουν, μεταξύ άλλων, πεδία γόνιμης εσωτερικής ζωής.

Διάβαζα στους «Νιου Γιορκ Τάιμς» ότι στις ΗΠA πολίτες αγωνίζονται να εξασφαλίσουν τα απολύτως απαραίτητα αγαθά, παραμερίζοντας την ανάγκη για φάρμακα. Διάβαζα επίσης ότι σύμφωνα με στοιχεία της Wal Mart, η κατανάλωση γάλακτος αυξάνεται κατακόρυφα μόνον τις ημέρες καταβολής των μισθών των εργαζομένων!Σταχυολογήματα, θα πείτε. Ενδεικτικά όμως του πόσο γρήγορα αλλάζει το δεδομένο τοπίο και πόσο γρήγορα οφείλουμε να αποδεχθούμε ότι βαδίζουμε στα κράσπεδα του απροσδόκητου. O Σαρκοζί μίλησε για επανίδρυση του καπιταλιστικού συστήματος. Εμείς ας αναμετρηθούμε με το θεριό και ας γίνει ζήτημα τιμής η νίκη μας.

Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή 23-10-2008