Αρχιτεκτονικές υπερβάσεις στο Μουσείο Μπενάκη

Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η

Οι εκδόσεις Ποταμός θα παρουσιάσουν το βιβλίο «ΠΟΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ Δ+Λ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ»,

μια σπάνια έκδοση η οποία φωτίζει τη διαδρομή και την φυσιογνωμία των διακεκριμένων αρχιτεκτόνων Δημήτρη Ποτηρόπουλου και Λιάνας Νέλλα-Ποτηροπούλου.

Ομιλητές στην εκδήλωση θα είναι: οι καθηγητές Αρχιτεκτονικής Δημήτρης Φιλιππίδης και Παναγιώτης Τουρνικιώτης,

και ο δημοσιογράφος Δημήτρης Ρηγόπουλος.

Θα συντονίσει ο δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης. ΤΕΤΑΡΤΗ 1/4/09 ΩΡΑ 19.00 Μουσείο Μπενάκη, Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου

Είσοδος ελεύθερη

LIFO

Αρχιτεκτονικές χειρονομίες-

Η αφήγηση μιας αρχιτεκτονικής διαδρομής ευφάνταστης αλλά και βαθιά βιωματικής και με πλήρη συνείδηση του αστικού τοπίου περικλείεται στο εξαιρετικό λεύκωμα των εκδόσεων Ποταμός για τα τριάντα χρόνια του γραφείου Ποτηρόπουλος Δ+Λ.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ Ι. ΑΝΕΣΤΗ

Eνα από τα σημαντικότερα αρχιτεκτονικά γραφεία αιχμής της Ελλάδας, με διεθνή παρουσία και προφανή διάθεση να υπερπηδήσει τη στενοκέφαλη, τοπικιστική αντίληψη περί κτιρίου και κατασκευής, το γραφείο Ποτηρόπουλος Δ+Λ Αρχιτέκτονες συμπληρώνει φέτος τριάντα χρόνια παρουσίας. Η επέτειος αποτέλεσε την ιδανική αφορμή για τις εκδόσεις Ποταμός προκειμένου να εκδώσουν ένα λεύκωμα εξαιρετικής αισθητικής (από τα σήματα κατατεθέν του οίκου) που παρουσιάζει με πληρότητα τους σημαντικότερους σταθμούς αυτής της πορείας.

Είναι μεγάλη η χαρά όταν φτάνει στα χέρια μας ένα βιβλίο τέτοιας αρτιότητας και συνολικής σύλληψης και διαπιστώνουμε πως στηρίζεται εξολοκλήρου σε μια ελληνική προσπάθεια, χωρίς να μιμείται αμήχανα διεθνείς εκδοτικές προσπάθειες. Στο συγκεκριμένο λεύκωμα η διαδοχή των φωτογραφιών (ολοκληρωμένων κατασκευών ή μακετών) με τα μαύρα «σαλόνια» των κατόψεων τοπογραφικών ή άλλων σχεδίων δημιουργεί την αίσθηση πως μπαίνει κανείς στο μυαλό του αρχιτέκτονα. Διαρρηγνύοντας το εντυπωσιακό, συχνά θηριώδες κέλυφος, φτάνεις στις πτυχώσεις του εγκεφάλου (ναι, τα σχέδια) που αποκωδικοποιούν την σκέψη, τη σύλληψη, τον ιδιαίτερο δημιουργικό τρόπο του αρχιτέκτονα – στην περίπτωσή μας του Δημήτρη Ποτηρόπουλου και της Λιάννας Νέλλα Ποτηροπούλου. Αρκεί να δει κανείς τα σχέδια για το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης που έκαναν μαζί με τον David Libeskind (η μελέτη τους πήρε το δεύτερο βραβείο στο διεθνή διαγωνισμό για το μουσείο), να περάσει την εντυπωσιακή μπλε κτιριακή επιδερμίδα και να ανακαλύψει μια αρχιτεκτονική σύλληψη που διαπραγματεύεται τη διαρκή εκκρεμότητα ανάμεσα στο πλήρες και στο κενό, στο χρόνο που δεν υπάρχει και σε εκείνον που δεν έφτασε ακόμα.

Το έργο τους απλώνεται σε όλους σχεδόν τους τομείς της σύγχρονης αρχιτεκτονικής άσκησης – από τη μικρή κλίμακα της κατοικίας μέχρι τους μεγάλους διαγωνισμούς και τα δημόσια κτίρια, ενώ έχουν λάβει μέρος και σε δύο μπιενάλε νέων. Τα θέματα αρχιτεκτονικής έκφρασης και σύζευξης μέσα στο αστικό τοπίο τους απασχολούν σταθερά. Σημειώνει ο Δημήτρης Φιλιππίδης σε κείμενο του λευκώματος «… η παραγωγή του γραφείου Ποτηρόπουλος Δ+Λ εδραιώθηκε από νωρίς πάνω στην κονστρουκτιβιστική αντίληψη του αρχιτεκτονημένου χώρου, που προϋποθέτει επαρκή γνώση των επαναστατικών κινημάτων της τέχνης στις αρχές του 20ού αιώνα και προεκτείνει τις επιρροές ώστε να συμπεριλάβουν τις πιο πρόσφατες μορφοπλαστικές αναζητήσεις της γερμανικής αρχιτεκτονικής και της αμερικανικής εκδοχής της αποδόμησης, δυο ευδιάκριτα ρεύματα με ισχυρή παρουσία πριν από δυο δεκαετίες, κάτι που έως ένα σημείο οφείλεται στο γνωσιολογικό υπόβαθρο των δυο ιδρυτών του γραφείου». Χαρακτηριστικό παράδειγμα της αρχιτεκτονικής στόχευσης που έχουν είναι το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στη Σάμο (Α’ βραβείο 1990) που σχεδιάστηκε πάνω σε μια ενδιαφέρουσα αιχμή: είναι μια σύνθεση αντίστοιχη με τη φωτογραφική καταγραφή της κίνησης ανθρώπων και ζώων του Muybridge στα τέλη του 19ου αιώνα, που αργότερα κατέγραψε ο Duchamp στον πίνακά του «Γυμνό που κατέρχεται μια σκάλα αρ. 2».

Η ανάγνωση όχι μόνο των κειμένων αλλά πρωτίστως των φωτογραφιών και των σχεδίων είναι εύγλωττη για το μήνυμα που εγκιβωτίζουν οι Δ+Λ Ποτηρόπουλος στα έργα τους. Οι ίδιοι σημειώνουν στο λεύκωμα των εκδόσεων Ποταμός: «Το ρόλο της αρχιτεκτονικής στην πόλη τον αντιλαμβανόμαστε σαν ένα «κρίκο» που είναι ικανός να ενισχύσει τους αστικούς χώρους, συνδέοντάς τους μέσα από την ίδια τη χωρική τους δυναμική. Ώστε οι χώροι αυτοί -που κάποιες φορές είναι αποσπασματικοί, άμορφοι ή και εγκαταλελειμμένοι- να αποκτούν σύνδεση και ενδιαφέρον. Αυτή η διαδικασία είναι πολύ πιο σύνθετη αλλά και αληθινή από το να προσπαθήσει κανείς να επιβάλει ένα «προκατασκευασμένο» αστικό μοντέλο και κατόπιν να επιχειρήσει να διαπραγματευτεί την αρχιτεκτονική που του αντιστοιχεί». H επίσημη παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει την 1η Απριλίου στις 19:00 στο Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς.

(Yλικό της Ελένης Καλογ ερίνη)

Σινεμά Τζενίν και «Gaza-Sderot: Life in spite of everything»

Πρόσωπα Της Pίτσας Mασούρα Ισμαήλ Χατέεμπ ( αριστερά)- Μάρκους Βέτερ( δεξιά) Ο βραβευμένος Γερμανός ντοκιμαντερίστας Μάρκους Βέτερ, γνωστός λάτρης του κινηματογράφου, έχει τάξει στον εαυτό του να θέσει ξανά σε λειτουργία ένα παλιό σινεμά στη μαρτυρική παλαιστινιακή πόλη Τζενίν. Η Τζενίν έγινε παγκόσμιο σύμβολο της θηριωδίας του ανθρώπου στη δεύτερη ιντιφάντα, όταν ισραηλινά άρματα μάχης ισοπέδωσαν μεγάλο κομμάτι της πόλης, σκοτώνοντας εκατοντάδες Παλαιστινίους και εξαναγκάζοντας πάνω από 15.000 να μετακινηθούν σε άλλες πόλεις της Δυτικής Οχθης. Σε καιρούς χαλεπούς, η κουλτούρα μπορεί να αποδειχθεί λυτρωτική. Ο κινηματογράφος, λέει ο Βέτερ, είναι ο τόπος όπου οι άνθρωποι μπορούν να παρακολουθήσουν «κινούμενες» εικόνες και να διαμορφώσουν ακόμη και την ταυτότητά τους. Το παλιό σινεμά Τζενίν που θα μεταμορφωθεί σύντομα Οταν αγαπάς κάτι τόσο πολύ, αγγίζεις την υπερβολή. Δικαίως, αν στόχος σου είναι να εμφυσήσεις ένα άλλο είδος ζωής στους κατοίκους μιας πόλης που ξυπνούν και κοιμούνται παρατηρώντας το γκρίζο ισραηλινό τείχος. Στη Γερμανία, όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Γκαίτε, το κλαμπ «Σινεμά Τζενίν» είναι πλέον γεγονός. Δεν εντάσσεται απλά σε μια ιδιωτική πρωτοβουλία. Εχει τη στήριξη του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών, του Ινστιτούτου Γκαίτε και μελών της γερμανικής κοινότητας κινηματογραφιστών. Στην ομάδα συμμετέχουν Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι εθελοντές που εργάζονται πυρετωδώς για να λειτουργήσει τον Σεπτέμβριο του 2009 ο υπερσύγχρονος κινηματογράφος στην Τζενίν. Οι εμπνευστές του σχεδίου υπολογίζουν ότι ώς το 2010 το σχέδιο «Σινεμά Τζενίν» θα ολοκληρωθεί με την ανέγερση πολιτιστικού κέντρου, όπου νεαροί Παλαιστίνιοι θα μπορούν να διδάσκονται φωτογραφία, κινηματογράφο ή σκηνοθεσία. Ο άνθρωπος που ενέπνευσε τον Βέτερ είναι ο Παλαιστίνιος ακτιβιστής Ισμαήλ Χατέεμπ. Για όσους θυμούνται την τραγική ιστορία του, ο Ισμαήλ Χατέεμπ είναι ο πατέρας του πεντάχρονου αγοριού που το Νοέμβριο του 2005 σκοτώθηκε από ισραηλινά πυρά κι εκείνος ξεπέρασε τον εαυτό του δωρίζοντας τα όργανά του σε παιδιά Ισραηλινών. Ο Βέτερ, σε συνεργασία με τον Λίορ Γκέλερ, γύρισε το ντοκιμαντέρ με τον τίτλο «The Heart of Jenin», που πρόσφατα βραβεύθηκε στο Βερολίνο και ανήκει στην κατηγορία του στρατευμένου θεάματος. Υπάρχουν όμως κι άλλοι που τολμούν. Τηλεοπτικοί παραγωγοί του γαλλογερμανικού τηλεοπτικού καναλιού Arte ταξίδεψαν ώς την ισραηλινή συνοριακή πόλη Σντερότ, το καθημερινό πεδίο βολής των πυραύλων της Χαμάς. Επισκέφθηκαν και την πόλη της Γάζας, καταγράφοντας την καθημερινότητα των ανθρώπων που προφανώς δεν μετριέται με το δικό μας ζύγι. Το αποτέλεσμα της δουλειάς αυτής συνοψίζεται στο ντοκιμαντέρ «Gaza-Sderot: Life in spite of everything». Τα γυρίσματα έγιναν το τρίμηνο Οκτωβρίου – Δεκεμβρίου του 2008 και ολοκληρώθηκαν τέσσερις μέρες πριν το Ισραήλ επιδοθεί σε απηνείς βομβαρδισμούς του λαού της Γάζας. Σντερότ: εικόνες αγωνίας Στο ντοκιμαντέρ, η λέξη πόλεμος είναι ανύπαρκτη. Οι άνθρωποι πορεύονται όπως εκείνοι νομίζουν. Ενας νεαρός στην πόλη Σντερότ ξημεροβραδιάζεται στο γυμναστήριο και μια κομψή Ισραηλινή ψωνίζει στην αγορά της πόλης, τη στιγμή που έφηβες Παλαιστίνιες παθιάζονται με το βόλεϊ. Η καθημερινότητα μοιάζει με θεία κοινωνία κι ας σφυρίζουν οι σφαίρες γύρω τους. Οι κάτοικοι της Σντερότ είναι Eβραίοι μετανάστες από βορειοαφρικανικές χώρες και η κουλτούρα τους συνάδει με την κουλτούρα των Παλαιστινίων της Γάζας. Δύσκολα θα διακρίνει κανείς διαφορά σε μαροκινό γαμήλιο πάρτι της Σντερότ και σε αντίστοιχο παλαιστινιακό στη Γάζα: ίδια χρώματα, ίδιες μπαλάντες και μουσικά όργανα, ίδιες φορεσιές, ίδια εδέσματα. Κι όμως, οι πολιτικές ηγεσίες συνεχίζουν να αγνοούν το αυτονόητο.

ΥΓ. Αυτή είναι η νέα  μορφή των Προσωπων στην Καθημερινή. Υπάρχει πάντα μια κεντρική φωτογραφία, ολίγον άσχετη με το θεμα, που στη σημερινή έκδοση ειναι η Σαρλίζ Θερόν, η οποία εμφανίζεται σχεδόν γυμνή για τις ανάγκες της καινούργιας της ταινίας….Ουφ… φωτο Σερλιζ θερόν

Το Κολωνάκι

To βρήκα στο περιοδικό athens voice. Και επειδή δεν έχω κανένα κόμπλεξ με το Κολωνάκι, επειδή εκεί βρίσκεται και η Νομική Σχολή όπου πέρασα τα καλύτερα μου χρόνια, επεειδή εκεί βρίσκεται το Ντολτσε, σημερινό Φίλιον, επειδή ένα διάστημα έμεινα εκεί, βρήκα ενδιαφέρουσα την έρευνα  και την αναρτώ χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό. Μια έρευνα που αναδεικνύει τις υπερβολές των ανθρώπων και εν μέρει την υποκρισία κάποιων.

ριτς

Κείμενα: ΣΑΝΤΡΑ – ΟΝΤΕΤ ΚΥΠΡΙΩΤΑΚΗ,  ΜΥΡΣΙΝΗ ΛΙΟΝΑΡΑΚΗ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΥΣΣΑΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΝΕΝΕΛΑ ΓΕΩΡΓΕΛΕ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΕΝΕΓΟΣ, ΓΙΩΤΑ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ, ΔΗΜΗΤΡΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ, ΛΕΝΑ  ΧΟΥΡΜΟΥΖΗ – Κείμενα στο «παιχνίδι της μονόπολης» ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΕΝΕΣ

AΡΙΘΜΟΙ
Περπατώ και μετρώ

● 58 γιατροί + 34 δικηγόροι (Πατριάρχου Ιωακείμ) ● 14 πρεσβείες + 11 προξενεία ● 66 δένδρα (Πλατεία Φιλικής Εταιρείας/ Κολωνακίου) ● 184 τίτλοι ξένων περιοδικών (περίπτερο, γωνία Κανάρη) ● 367 κολονάκια – αντιπάρκινγκ (πεζοδρόμια της Σκουφά) ● 51 βραχυχίτωνες αντικατέστησαν τις νεραντζιές (Κανάρη) ● 31 καθισμένοι στα παγκάκια της πλατείας (Σάββατο, 12.00-12.15) ● 24 καθισμένες μελαχρινές + 12 ξανθές (Μηλιώνη, Σάββατο, 12.20) ● 1.487.394,96 ευρώ για την αναβάθμιση του Πειραματικού Σχολείου Πανεπιστημίου Αθηνών (Σκουφά 43) ● 1,50 ευρώ ο καπουτσίνο (για έξω) στο Da Capo (Τσακάλωφ 1, 210 3602.497) ● 17 ευρώ το κιλό μάνγκο Ταϊλάνδης (μανάβικο, Πατριάρχου Ιωακείμ) ● 520,03 ευρώ/τ.μ. το ετήσιο τέλος κατάληψης κοινόχρηστων χώρων που καταβάλλουν οι καταστηματάρχες της Μηλιώνη στον Δήμο Αθηναίων για τα τραπεζάκια τους ● 225,08 ευρώ το ανάλογο στη Σκουφά

ΒΟΥΚΟΥΡΕΣΤΙΟΥ
Όριο η Πανεπιστημίου

Αν μάθαιναν πως από τη Βουκουρεστίου, όπου άνοιξαν τα αθηναϊκά «παραρτήματά» τους, παλιά περνούσε το ρέμα Χεζοπόταμος, μάλλον θα το διασκέδαζαν ο Marc Jacobs (Louis Vuitton, Νο 19), η Miuccia (Prada, Νο 17), ο John Galliano (Dior, Νο 18-20), ο Ralph (Lauren, Νο 11), ο Christopher Bailey (Burberry) και ο Diego Della Valle (Tod’s, Νο 13). Μια (ιστορική) δικαιολογία για να φανταζόμαστε τη Β. ως μια «Γέφυρα των στεναγμών» – που ακούγονται τόσο από τις πιστωτικές κάρτες, όσο και απ’ όσους κοιτάζουν αλλά δεν μπορούν ν’ αγοράσουν.
[A.V.Choise] Βαλαωρίτου (κάθετος πεζόδρομος στη Β.). Ψάχνεις το γραφείο του βουλευτή που σου έταξε κάτι και δεν τον βρήκες; Περνώντας μια βόλτα από την Brasserie Valaoritou (No 15, 210 3641.530) και τη Sophia’s (Νο 15, 210 3611.993), θ’ ακούσεις την ατάκα «μην ανησυχείς, έχω μεριμνήσει». Πριν από κάθε παραπολιτικό σχόλιο ή οικονομική είδηση σε εφημερίδα να ξέρεις πως προηγήθηκε ένα μικρό σάντουιτς ή ένας εσπρέσο στου Jimmy’s (Βαλαωρίτου 2 & Κριεζώτου, 210 3610.444) ή ένα μαγειρευτό στο 10 (Νο 10, 210 3610.583). Εδώ μετακόμισε και το κλασικό Brazilian (No 10, 210 3622.845).
B&O, Βουκουρεστίου 18, 210 3643.201-2 Στα συστήματα ήχου και εικόνας του προσκυνούν τόσο οι λάτρεις τους όσο και οι fashionista του design.
Παπαδάκης, Βουκουρεστίου 47 & Φωκυλλίδου, 210 3608.621 Η νησιώτικη στιγμή του Κολωνακίου (προέλευση Πάρος) σε πιο «αμπιγιέ» βερσιόν. Ψαρούκλες στη σχάρα και καραβίδες που σπαρταράνε!
Blue Monkey, Βουκουρεστίου 36, 210 3641.180 Πίσω από τις σαλάτες και τα σπιτικά πιάτα κρύβεται διαιτολόγος!
Lakis Gavalas Kolonaki, No 50, 210 3629.782 Βλέποντας πώς συνδύασε στη βιτρίνα του τα ρούχα Dsquared² με τα κεντημένα κάδρα, έχεις την πλήρη εικόνα.
Laundrette, No 34, 210 3390.750 Πρώην καθαριστήριο και τώρα ατμόσφαιρα παλιού μπιστρό σε μοντέρνα εκδοχή για καφέ, γλυκά και την πιο νόστιμη ομελέτα.
Old Town Gallery, Βουκουρεστίου 25, 210 3626.968 Όσοι εκτιμούν τη σταθερή αξία στην Τέχνη, εδώ είναι ο χώρος τους. Η ιδιοκτήτρια Τόνια Κρασσακοπούλου προσφέρει έργα (βεβαιωμένης αυθεντικότητας) καθιερωμένων Ελλήνων καλλιτεχνών της περιόδου 1830-1950. Σε αυτά τα πλαίσια, η gallery εκτιμά τα έργα που τηρούν τα παραπάνω χαρακτηριστικά για όποιον τα έχει και θέλει να τα διαθέσει μέσω της Ο.Τ.G.
Ραΐλα Αφροδίτη, Βουκουρεστίου & Ρώμα 8, 210 3624.798, 694 4263208 Το feng shui έχει μπει για καλά στη ζωή πολλών από εμάς. Η Αφροδίτη Ραΐλα, ως αρχιτέκτονας Εσωτερικών Χώρων και Ειδική Σύμβουλος Χωροθεσίας, γνωρίζει πώς θα το εφαρμόσει στο χώρο μας.

ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Πού πάνε όλοι αυτοί με τα βιβλία;

Οι μαθητές κάνουν σκασιαρχείο από τη Μαράσλειο στους δρόμους της περιοχής από το 1905. Με τους μαθητές του Βρετανικού Συμβουλίου (Πλατεία Φιλικής Εταιρείας/Κολωνακίου 17, 210 3692.333) άρχισαν να συναντιούνται από το 1939 και με αυτούς της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης (Μασσαλίας 22, 210 3680.900) από το 1953. Στο Γαλλικό Ινστιτούτο (Σίνα 31, 210 3398.600) μαθαίνεις γαλλικά, αλλά και τα μυστικά της γαλλικής κουζίνας στο ατμοσφαιρικό bistrot Paris-Athènes. Αν θέλεις σημείωσε στην agenda σου: 2 έως 12/4, Φεστιβάλ γαλλόφωνου κινηματογράφου!
Οι βιβλιολάτρες βρίσκουν σούπερ καταφύγιο στη Γεννάδιο Βιβλιοθήκη (Σουηδίας 61, 210 7210.536) σε ένα κτίριο-κόσμημα, ενώ από βιβλιοπωλεία ξεχωρίζει ο Ποταμός (Σκουφά 32 και Δημοκρίτου, 210 3621.884) με τα υπέροχα λευκώματα, το Μελάνι (Σκουφά 71, 210 3641.638) με προτίμηση στις γυναίκες συγγραφείς, το Libro (Πατριάρχου Ιωακείμ 8, 210 7247.116), που περιμένοντας να πας στο Empassy πάντα χαζεύεις τις βιτρίνες του, και των εκδόσεων Φερενίκη (Σπευσίππου 26-28, 210 3622.845). Τέλος, Athens Voice/KOAN (Σκουφά 64, 210 3628.265). Λέμε, μια εικόνα ίσον με 1.000 λέξεις. Εδώ μπορούμε να μιλήσουμε για χιλιάδες εικόνες (φαντάσου πόσες λέξεις!), αφού πρόκειται για τον παράδεισο των coffee table books – θα βρείτε και τα βιβλία μας! – Μ.Λ.

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν μια –σχεδόν απομακρυσμένη– εξοχή της πόλης με άγριες λεύκες και μια πηγή που έρεε συνεχώς. Μετά «ανακαλύφθηκε», και από τις αρχές του 20ού αι. άρχισε να γεννιέται ο μύθος της ως τόπος διαμονής και συναντήσεων λογοτεχνών και καλλιτεχνών – βοήθησε πολύ η πανσιόν, στην οποία έμεναν αρκετοί από αυτούς. Η πανσιόν καθώς και το τότε περίφημο «Ζυθεστιατόριον Παράδεισος» μετεξελίχθηκαν σε ένα από τα ωραιότερα ξενοδοχεία της Αθήνας, το Saint George Lycabettus (Κλεομένους 2, 210 7290.711-19). Η παράδοση της ιντελιγκέντσιας της Δεξαμενής παρέμεινε ενεργή μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του ’60. Αυτό που επακολούθησε δεν ήταν παρά ο μακρινός απόηχος του τι συνέβαινε τότε, και σήμερα στην καλύτερη περίπτωση συναντά κανείς κάποια τυχαία άτυπα ψιχία εκείνης της «ψυχής».
Ο σταθερότερος κρίκος που ενώνει το χθες με το σήμερα της Δεξαμενής είναι η παιδική της χαρά. Δεν έχει τίποτα το αξιοσημείωτο, αλλά είναι εντυπωμένη στο μυαλό πολλών γονιών –που ενδεχομένως να κατοικούν και στο Παγκράτι– ότι κάτι καλό συμβαίνει εκεί για τα παιδιά τους (οι αυτόχθονες δεν μπορούν να εξηγήσουν το φαινόμενο λόγω έλλειψης παρατήρησης, καθότι αποστέλλουν εκεί τα υψηλά μικρά με συνοδό τη Φιλιππινέζα τους).
Όσο για το παραδοσιακά «κεκλιμένο» καφενεδάκι της Δεξαμενής (η Πίζα των καφενείων της Αθήνας), τώρα που ίσιωσε με τους αναβαθμούς που έστησε η ανάπλαση, έχει χάσει τους παλιούς του θαμώνες και δεδομένου ότι χρειάζεσαι καταναλωτικό δάνειο για να αποπληρώσεις μια ποικιλία για δύο, συγκεντρώνει κυρίως τουρίστες και τους γηραιότερους από τους περίοικους, που δεν θέλουν να απομακρυνθούν πολύ από τα σπίτια τους για τον απογευματινό τους καφέ. – Γ.Κ.

ΕΝΑ ΜΑΚΙΑΤΟ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ!
Στα cafés κυκλοφορούν τα νέα

Café 4u, Ιπποκράτους 44, 210 3611.981 Θέλεις να μπεις στο Facebook στις 2.00 το βράδυ; Εδώ μπορείς, και μάλιστα με συνοδεία σπέσιαλ καπουτσίνο, ροφημάτων, χυμών, ποτών, κρύων και ζεστών σνακ.
Costa cοffee, Ηροδότου 15 & Καψάλη, 210 7211.052 Εξυπηρετεί αυθεντικούς Κολωνακιώτες και το απογευματάκι του Σαββάτου, που έχει καταλαγιάσει η «σκόνη», είναι το καλύτερο μέρος για να δεις και να πιεις.
Daily Café, Ξενοκράτους 47, 210 7223.430
Στην καρδιά της Λαϊκής της Ξενοκράτους τα τραπεζάκια του έχουν φιλοξενήσει κατά καιρούς: τον Τάκη (εμφανίστηκε κάποτε σε ημίτρελη κατάσταση με γένια βαμμένα με λεμονί σπρέι), την Ειρήνη Παππά (κουκλάρα και στο ένα μέτρο να τη βλέπεις), τη Μανίνα Ζουμπουλάκη, τον Γιώργο Κατσιφάρα (στην τρίχα πάντοτε ντυμένο – μένει απέναντι), τον θορυβώδη Μαχαιρίτσα, τον Ομπράντοβιτς… Α, ναι, είναι και στέκι του Παναθηναϊκού.
Danesi Coffee House, Σκουφά 37, 210 3613.823 Φεύγοντας παίρνεις από χαρμάνια μέχρι φλιτζάνια.
Ηäagen Dazs, Σέκερη 5, 210 3390.096 Ορκίζομαι ότι το μακαντέμια είναι το ωραιότερο παγωτό ανατολικά του Μισισίπι. Αλλά και το Double Chocolate Soufflé είναι τέλειο, αλλά και μια μπάλα παγωτό με γεύση βανίλια και σoς ζεστής σοκολάτας φατζ…
Rosebud, Σκουφά 40 & Ομήρου 60, 210 3392.370 Καλό σημείο για εσπρέσο και εξπρές ραντεβού που μπορεί να έχει: ένας εκδότης με το συγγραφέα του, ένας στιλίστας με τον fashion editor και ένας δημοσιογράφος με το ρεπορτάζ του.
Σκουφάκι, Σκουφά 47-49, 210 3645.888 Ιδανικό καταφύγιο φοιτητών, δικηγόρων, συγγραφέων, διαφημιστών, και απανταχού Κολωνακίστας!
Starbucks, Π. Ιωακείμ 38, 210 7255.797/ Σκουφά 12, 210 3622.563 Πάντα στις εξωτερικές καρέκλες του, επειδή μέσα απαγορεύεται το κάπνισμα. Μπορείς να κάνεις το κοζερί πάνω από ένα λούνγκο χωρίς τσιγαράκι;
Tramezzini café, Π. Ιωακείμ 46 & Πλουτάρχου 21, 210 7212.322 Όταν επιχειρείς να διασχίσεις την Πατριάρχου αποκλείεται να αδιαφορήσεις στο χοντρό καμάκι που σου κάνει ένα σάντουιτς tramezzini. – Π.Μ.

ΖΟΥΝ ΣΤΟ ΚΟΛΩΝΑΚΙ
Είναι πιο ευτυχισμένοι;

Νίκος Αλεξίου, Λούλα Αναγνωστάκη, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Γιώργος Βέλτσος, Χάρης Βλαβιανός, Γεράσιμος Αρσένης, Νάνος Βαλαωρίτης, Γιάννης Βαρβέρης, Κώστας Βουτσάς, Άρης Δαβαράκης, Θοδωρής Δρίτσας, Γιώργος Ελευθεριάδης, Εύα Καϊλή, Εύα Καραϊτίδη, Γιώργος Κατσιφάρας, Άννα Κουρή, Λάκης Λαζόπουλος, Κώστας Λαλιώτης, Αλέξανδρος Λυκουρέζος, Μαρία Μήτσορα, Γιάννης Μόραλης, Νίκος Ξυδάκης, Aντρίκος Παπανδρέου, Κωνσταντίνος Σημίτης, Κώστας Σκανδαλίδης, Δανάη Σκιάδη, Δημήτρης Οικονόμου, Κωνσταντίνος Τζούμας, Λίνα Φανουράκη, Παναγιώτης Φασούλας, Σταύρος Ψυχάρης κ.ά …….τους οποιους ξερω αλλα δε λεω… Μένει και ο Λάλας και η Κάτια Δανδουλάκη, αν δεν κάνω λάθος και …….

ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΚΟΛΩΝΑΚΙΟΥ
Ο Δημήτρης Σωτάκης γράφει για τη γειτονιά του

Από την εποχή που μετακόμισα στο Κολωνάκι κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: Είναι μια αυτόνομη πόλη μέσα στην Αθήνα και καλό θα ήταν να εκδοθούν ειδικά διαβατήρια για τους επισκέπτες που καταφτάνουν από άλλες συνοικίες. Ακριβώς έτσι. Ένας κακεντρεχής παρατηρητής θα μπορούσε να αποφανθεί ότι στην πραγματικότητα η περιοχή δεν είναι τίποτα άλλο από ένα συνονθύλευμα καταστημάτων ακριβής ένδυσης με μυρωδιά σολομού. Η αλήθεια είναι ότι στο Κολωνάκι τα εν λόγω καταστήματα, καθώς και ο σολομός, αναβλύζουν από κάθε γωνιά των κομψών του στενών. Όμως αυτή είναι χωρίς δεύτερη σκέψη μια φθηνή δικαιολογία των ζηλόφθονων Αθηναίων τουριστών στη μαγική μας γειτονιά. Διότι το Κολωνάκι παραδόξως είναι ακόμη μια γειτονιά, μια μεγάλη κοινότητα με ισχυρά θεμέλια, ανέγγιχτη από την επίσημη ιστορική ροή της υπόλοιπης πρωτεύουσας. Η αίσθηση που αποκτά κανείς περπατώντας προς την πλατεία Κολωνακίου είναι μεγαλειώδης. Η αστική παρακμή συναντά την αποχαύνωση του οικονομικού ονείρου, αλλοπρόσαλλες, κωμικοτραγικές φιγούρες περιφέρονται διαρκώς στους δρόμους με άγνωστες προθέσεις. Πάντως, η περιοχή παραμένει κατά κάποιο τρόπο σημείο συνάντησης των πνευματικών ανθρώπων της πόλης, οι οποίοι καταφέρνουν να διατηρήσουν τη γοητευτική ατμόσφαιρα και την κλασική λάμψη του παλαιού Κολωνακίου. Ωστόσο, είναι αδιανόητο τι μπορεί να δει κανείς εκεί. Γερασμένες κυρίες με μαλλιά σκιάχτρα, φαντάσματα του ένδοξου παρελθόντος, κουστουμαρισμένους γιάπηδες μπουκωμένους με προσούτο και ρόκα, ημίτρελους περιπατητές να επιδίδονται σε χορευτικές φιγούρες, παρέλαση ζητιάνων και πλανόδιων μουσικών, μοντέλα σε σήψη. Μια θλιβερή, ωστόσο διασκεδαστική παράσταση χωρίς τέλος. Ζώντας εκεί, τίποτα δεν είναι βαρετό. Αρκεί να θέλεις να υπάρχεις κι εσύ, να αποδεχθείς ένα ρόλο σ’ αυτό το φανταχτερό τσίρκο. Εγώ, πάντως, έχω αποδεχθεί τον δικό μου.
Ο Δημήτρης Σωτάκης είναι συγγραφέας

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΚΟΛΩΝΑΚΙ
Από τις life style στις αστυνομικές σελίδες

21/9/84 Δολοφονείται ο Θανάσης Διαμαντόπουλος (συγγραφέας) στο σπίτι του στη Διδότου από τον Θανάση Νάσιουτζικ.
21/2/85 Οι Νίκος Μομφεράτος (εκδότης Απογευματινής) και ο οδηγός του Γιώργος Ρουσέτης στη Βουκουρεστίου & Τσακάλωφ από τη 17 Νοέμβρη.
8/4/86 Ο Δημήτρης Αγγελόπουλος (βιομήχανος) στην Κανάρη από τη 17Ν.
26/9/89 O Παύλος Μπακογιάννης (βουλευτής) στην Ομήρου από τη 17Ν.
19/2/90 O Μάριος Μαράτος (ψυχίατρος φυλακών Κορυδαλλού) από την «Επαναστατική Αλληλεγγύη».
1992-1996 Δράση του serial killer Αντώνη Δαγλή (και) στην πιάτσα της Σόλωνος. Σκότωσε 3 ιερόδουλες που μετά τις τεμάχισε, ενώ αποπειράθηκε να στραγγαλίσει και πολλές άλλες.
24/1/94 Μιχάλης Βρανόπουλος (διοικητής Εθνικής) στη Σόλωνος από τη 17Ν.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Βγαλμένες από τη ζωή

Ανδρέας Πιτσιλής, Ιδιοκτήτης του Rock & Roll
Μια φορά ήταν στο μαγαζί ο Ερρίκος Πετιλόν –εκείνη την εποχή έβγαινε με την κόρη του Bill Crosby–, παρέα με τον Μάκη τον Σούλη. Κάτι έγινε και κατά λάθος λέρωσε με το ποτό του τον Ισίδωρο. Ο τελευταίος αυτομάτως γυρίζει και του ρίχνει το ποτό που κρατούσε. Ο Σούλης «απάντησε» και αυτό ήταν… Άρχισαν να ρίχνουν ο ένας στον άλλο νερό από μπουκάλια του μπαρ ή από σαμπανιέρες που γέμιζαν στις τουαλέτες, ή και ποτά από το πατάρι… Έγινε χαμός που κόπηκε μόνο όταν βράχηκε η κονσόλα του dj και σταμάτησε η μουσική. Εμείς γουστάραμε τη φάση, έγινε μεγάλη πλάκα κι έτσι ξεκίνησαν τα μπουγελώματα που καθιερώθηκαν επί 10 χρόνια όταν έκλεινε το μαγαζί στο τέλος της σεζόν.
Μια άλλη φάση που θυμάμαι ήταν μια φορά που είχε έρθει η (ούτε) 18χρονη κόρη του τότε Aμερικανού πρέσβη στην Ελλάδα Μάικλ Σωτήρχου, με την παρέα της. «Έφαγαν πόρτα», γιατί η πολιτική μας ήταν να μην επιτρέπουμε την είσοδο σε τόσο μικρά παιδιά. Έφυγαν, ενώ σε λίγο βλέπουμε να καταφθάνουν 2-3 μαύρα επίσημα αυτοκίνητα με συνοδεία μηχανών. Κατεβαίνουν λοιπόν τα πιτσιρίκια συνοδευόμενα από ανθρώπους της πρεσβείας, κι έτσι μπήκαν!
Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα στην Αθήνα και στο Κολωνάκι τα τελευταία χρόνια. Αυτό, πάντως, που δεν αλλάζει είναι η ατμόσφαιρα στο μαγαζί – η ομάδα που δουλεύουμε παραμένει η ίδια κι ο κόσμος μας είναι σταθερός.
Rock& Roll, Λουκιανού 6 & Υψηλάντου, 210 7217.127

Για τη Ράτκα
«Δεν το ξέρουν ίσως πολλοί, αλλά στη Ratka έχει γίνει και βάφτιση. Στα τέλη της δεκαετίας του ’90 η επιστήθια φίλη της Δήμητρα Γαλάνη αγοράζει ένα λαμπραντόρ. Το πηγαίνει στη Ράτκα και της ζητάει να το βαφτίσει. Μάνα και νονά παίρνουν το κουταβάκι, το βρέχουν με το νερό του (γνωστού) σιντριβανιού που υπάρχει στην είσοδο μόλις μπαίνεις και του δίνουν το όνομα Σούσι, εις ανάμνηση της τριπλής μερίδας σούσι που παράγγελνε η Δήμητρα κάθε φορά που έμπαινε στο μαγαζί. Στη Ratka θέλησε να κάνει τη τελευταία δημόσια εμφάνισή της και η Έλλη Λαμπέτη. “Μ’ αρέσει εδώ” είπε στην οικοδέσποινα μ’ ένα ακυρωμένο χαμόγελο, “μοιάζει με θέατρο, έχει τη μαγεία της σκηνής”. Η Αλίκη έκανε συχνές καταβάσεις (προτιμούσε την αίθουσα του ισογείου) μαζί με τους κατά καιρούς άνδρες της ζωής της, τον Βλάσση και τον Σπυρόπουλο, αλλά και με τους κολλητούς, τον Φασουλή και τη Βαλσάμη. Στο ίδιο ισόγειο έγινε και η συνάντηση κορυφής Κιμούλη-Δαβαράκη, όπου ο πρώτος βαθύτατα θιγμένος απ’ όσα του έσουρνε ο δεύτερος στα “ιν και άουτ” του “Ταχυδρόμου”, τον χαιρέτισε με τη φράση “θέλεις γιαούρτωμα”!…
…Η Ράτκα έχει μνήμη ελέφαντα, αλλά μόνο ως προς τις παραγγελίες: “Βλέπω έναν πελάτη μου στο δρόμο, δεν θυμάμαι το όνομά του, αλλά μπορώ αμέσως να σου πω: Τζόνι Γουόκερ με δύο παγάκια, αυτό που σε αφορά τελικά θυμάσαι”…
Είναι προτιμότερο, πάντως, να ζητήσεις από τον Τόμας Πίντσον να σου μιλήσει για τους επωνύμους πελάτες του παρά από τη Ράτκα. Και είναι γνωστό το ανέκδοτο που κυκλοφορεί στη δημοσιογραφική πιάτσα, ότι δηλαδή “ο ρεπόρτερ που θα καταφέρει να αποσπάσει πληροφορίες από τη Ράτκα για τη Ratka δικαιωματικά μπορεί να ονειρεύεται το Πούλιτζερ!”. Το μόνο που γνωρίζουμε σχετικά με αυτό το θέμα από την ίδια είναι ο γρίφος: “Ένας πρωθυπουργός δεν ήρθε ποτέ στο μαγαζί, ένας άλλος ήρθε μία φορά και ένας τρίτος, όταν έρχεται, κολακεύομαι”…»
Αποσπάσματα από δημοσιευμένο ρεπορτάζ της Σταυρούλας Παναγιωτάκη στο περιοδικό «ΚΛΙΚ», Φεβρουάριος 2000
Ratka, Xάρητος 32, 210 7290.746

Στέλιος Παρλιάρος, Ιδιοκτήτης του Sweet Alchemy
1982. Το πρώτο μου εγχείρημα, το υπογειάκι της οδού Αναγνωστοπούλου, με βάζει για τα καλά στην καθημερινότητα του Κολωνακίου. Η Μελίνα ερχόταν για τις τάρτες φράουλα – τις λάτρευε. Η Φαίνη Ξύδη παρήγγειλε την πρώτη πορνό τούρτα. Ο Billy Bo τα γλύκα για το άνοιγμα της θρυλικής μπουτίκ στη Σόλωνος 1. Η Εύη Μητσοπούλου του Meli στα εγκαίνια του Designers Guild παραγγέλνει όλα τα γλυκά σε χρώμα βεραμάν και ροζ, όπως τα υφάσματα.
27 χρόνια μετά με επισκέπτονται νοσταλγικές αναμνήσεις από στιγμές, γεγονότα, ανθρώπους. 27 χρόνια μετά, ο ίδιος λόγος με φέρνει ξανά στους ίδιους δρόμους.
2009. Οδός Ηροδότου. Δρόμοι πολύβουοι, όπως και τότε ίσως, όμως τόσο διαφορετικοί και διαφοροποιημένοι. Κάπως πιο μαζικά πολυσύχναστοι, λίγο πιο απρόσωποι, πιο μαζικά καταναλωτικοί. Μεγαλώνοντας συνειδητοποιούμε ότι τίποτα, ποτέ, δεν παραμένει το ίδιο… αλλά από όποια οπτική γωνία και να κοιτάζεις, καλό είναι να μπορείς να αναγνωρίσεις τα σημεία των καιρών.

ΓΙΑ ΤΟ ΦΙΛΙΟΝ
«…Πιο κει, ακόμη πιο πέρα από τον Τζούμα, κάθεται ο Λαλιώτης. Μιλάει μ’ ένα δημοσιογράφο, φιλική κουβέντα, γελάνε και χαριεντίζονται. Σ’ ένα άλλο τραπέζι κάθεται ο Σταύρος Θεοδωράκης. Μόνος του. Μιλάει στο κινητό. Όταν φύγει, θα περάσει μπροστά από το τραπέζι του Λαλιώτη, ίσως ανταλλάξουν δυο κουβέντες. Παραπέρα είναι μια παρέα ηθοποιών. Γερασμένοι κι αυτοί, αλλά γελάνε ασταμάτητα. Γελάνε πιο πολύ από κάθε άλλη παρέα. Έχουν πλάκα οι ηθοποιοί. Μάλλον δεν παίρνουν τίποτα ιδιαίτερα στα σοβαρά. Αυτό το μπες βγες στον εαυτό τους τούς έχει κάνει πιο σοφούς. Ξέρουν κάτι.
Ό,τι και να πεις, το Φίλιον παραμένει από τα πιο ενδιαφέροντα μέρη του Κέντρου… Πουθενά αλλού δεν ανακατεύονται με τέτοια ράθυμη ευθυμία πολιτικοί, άσχετοι, σκηνοθέτες, συγγραφείς, εκδότες, επιχειρηματίες, αργόσχολοι…»
Απόσπασμα από την ιστορία του Κώστα Κατσουλάρη «Φύλιον Πυρ», «Μικρός Δακτύλιος» (Ελληνικά Γράμματα)
Φίλιον, Σκουφά 34, 210 3612.850

ΤΑ ΟΙΚΟΠΕΔΑ ΤΟΥ ΚΟΛΩΝΑΚΙΟΥ
«Ξέρετε πού είναι χτισμένο σήμερα το Κολωνάκι; Σε γη την οποία έδωσε η Μονή Πετράκη για την ανοικοδόμηση Στέγης Αναπήρων Πολέμου. Ξέρετε κανέναν ανάπηρο πολέμου να έχει μείνει στο Κολωνάκι;»
Από συνέντευξη στο «Βήμα», στις 8/2, του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου

ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ
«… Μετά βγήκα στη Σόλωνος έξω· αχανές και ερημία που λέμε, σκοτάδι, νύχτα. Τότε στη Σόλωνος ψυχή δεν πέρναγε απέξω. Κοιτάζω απέναντι, ήτανε η Σταδίου. Όταν βρήκα την κυρία Μάνια της λέω “εντάξει, πήγα”. “Πώς το είδες;” “Ο χώρος είναι ιδεώδης αλλά ο τόπος, κυρία Μάνια, είναι χάλια. Πώς θα κάτσουμε; Πώς θα γίνει αυτό το πράγμα μαγαζί; Δε γίνεται.” Μου λέει “κυρ-Νίκο, αφού δεν υπάρχει άλλο μαγαζί, τι θα κάνουμε; Θα πάμε”. Μου το ’κοψε…»
Ο Νίκος Παντελάκης, βιβλιοπώλης στο Βιβλιοπωλείο της Εστίας για 80 χρόνια, περιγράφει στο βιβλίο του «Σαν να διάβασα ένα βιβλίο» (Εστία) την εντύπωση που του προκάλεσε η γειτονιά που έμελλε να μεταστεγάσει το ιστορικό βιβλιοπωλείο (1978)
Βιβλιοπωλείο της Εστίας, Σόλωνος 60, 210 3615.077

Πέγκυ Ζουμπουλάκη, Ιδιοκτήτρια των γκαλερί Ζουμπουλάκη
To 1966 ανοίξαμε την πρώτη μας γκαλερί σύγχρονης τέχνης στην οδό Κριεζώτου 7. Γρήγορα έγινε σημείο συνάντησης καλλιτεχνών και φιλότεχνων. Εκεί εξέθεταν ο Μόραλης, ο Μαυροειδής, ο Γκίκας, ο Τσαρούχης, ο Νικολάου και καλλιτέχνες της γενιάς του ’60. Κάθε Σάββατο η εβδομάδα τελείωνε με το πατροπαράδοτο «ουζάκι», όπου ακόμα και σήμερα αποτελεί έθιμο της γκαλερί μας.
Η ιστορία που θυμάμαι από εκείνη την εποχή –ήταν εποχή της Χούντας– είναι πικάντικη. Ένα πρωί, κατά τη διάρκεια της έκθεσης του Γιάννη Τσαρούχη (με τη γνωστή του θεματογραφία τοπία, ναύτες, στρατιώτες κτλ.), εισβάλλουν ασφαλίτες και παίρνουν τον άντρα μου στην Ασφάλεια με την κατηγορία ότι τα έργα της έκθεσης προσβάλλουν τα ήθη και τα έθιμα του στρατού. Μάταια προσπαθήσαμε να τους εξηγήσουμε ότι πρόκειται για έναν ήδη καθιερωμένο Έλληνα καλλιτέχνη και διανοούμενο, ενώ συγχρόνως καλλιτέχνες και άνθρωποι των γραμμάτων άρχισαν να διαμαρτύρονται. Ο Τσαρούχης, όπως και πολλοί Έλληνες διανοούμενοι την εποχή εκείνη, σκόπευε να φύγει από την Ελλάδα για το Παρίσι. Με το γνωστό χιούμορ του σχολίασε το γεγονός: «Φεύγω γιατί κινδυνεύω να συλληφθώ από τα μοντέλα μου!».
Galleries Ζουμπουλάκη, πλ. Κολωνακίου 20, 210 3608.278/ Κριεζώτου 7, 210 3631.951/ Κριεζώτου 6 , 210 3640.264

Δημ. Παπαδόπουλος, Ιδιοκτήτης του καταστήματος Number 3
Μια μέρα άνοιξε η πόρτα και μπήκε ο Jean Paul Gaultier. Είχε έρθει για τη συναυλία της Kylie Minogue – είχε ράψει τα κοστούμια. Έμαθε για μας από τη Rei Kawakubo της Comme des Garçon, που είναι προσωπική του φίλη. Βλέποντας τις σακούλες μας, που ήταν σακούλες σκουπιδιών, είχε ενθουσιαστεί. Σήκωνε τα ρούχα από τα ράφια για να τ’ αγοράσει χωρίς να τα δοκιμάζει, ενώ μας διηγιόταν για το σκύλο του που κατούρησε τη σακούλα σκουπιδιών με τα κοσμήματα του backstage, λίγο πριν ξεκινήσει το show του, και τον πανικό τους να τα στεγνώσουν. Φεύγοντας, ξέχασε τα κλειδιά του στο μαγαζί μας και τον ψάχναμε σε όλη την πόλη να τον βρούμε.
Number 3, Πατριάρχου Ιωακείμ 16, 210 7298.980

ΓΙΑ ΤΗ LYRA
«Ο Πατσιφάς δεν με ήθελε με κανέναν τρόπο, επειδή κοτζάμ εκδότη τον αποκαλούσα “κύριε εργοδότα” κι επειδή στην ακρόαση είχα τραγουδήσει τόσο εκκωφαντικά και εφιαλτικά τη “Μαϊμού”, που σηκώθηκε όλη η Κριεζώτου στο πόδι και ήρθε η αστυνομία μπας και γίνεται έγκλημα».
Ο Διονύσης Σαββόπουλος διηγείται την είσοδό του στη δισκογραφική εταιρεία Lyra (1965), όταν αυτή στεγαζόταν στην Κριεζώτου 11

ΚΤΙΡΙΑ
Προσόψεις με στιλ

Πινδάρου 10 Νεοκλασική κατοικία της τελευταίας δεκαετίας του 19ου αι. Ξεχωρίζει για τις δίδυμες Καρυάτιδές του και το μαρμαρόγλυπτο μπαλκόνι.
Πλατεία Λυκαβηττού 2 Νεοκλασική τετραώροφη κατοικία του 1925, που άλλοτε φιλοξενούσε την πρεσβεία της Βραζιλίας. Έργο του αρχιτέκτονα Ιωάννη Αξελού.
Πινδάρου 2 Ίσως το μόνο κτίριο της Αθήνας που μοιάζει τόσο πολύ σαν να έχει ξεπηδήσει από εικονογράφηση παραμυθιού των αδελφών Γκριμ. Χτίστηκε το 1925.
Συμβολή οδών Σπευσίππου & Λουκιανού 17 «Αρ ντεκό», χτίστηκε το 1932, έργο του αρχιτέκτονα Βασίλειου Κουρεμένου. Το ενδιαφέρον βρίσκεται στα γλυπτά διακοσμητικά στοιχεία των προσόψεων, όπως είναι η ροζέτα με την κουκουβάγια.
Σίνα 46 «Αρ νουβό» κτίριο (ενδεχομένως το μόνο τόσο τυπικό στην Αθήνα). Χτίστηκε το 1928 και ο διάκοσμός του φλερτάρει τόσο με την Αναγέννηση όσο και με ένα κάποιο στιλ «μορέσκ».
Φωκυλίδου 2 Η ροδακινί πολυκατοικία, από τα πιο όμορφα στρογγυλεμένα κτίρια της δεκαετίας του ’30. Έργο του 1935, του αρχιτέκτονα Ι. Κουκιάδη, χαρακτηριστικό της λιτότητας και της μεγαλοπρέπειας που υιοθέτησε το Μοντέρνο κίνημα εκείνης της περιόδου.
Ηροδότου 9 Χαρακτηριστική πολυκατοικία της περιοχής με έρκερ και γωνιακά παράθυρα στην οδό. Έργο του 1938, του αρχιτέκτονα Κ. Κακούλη.
Συμβολή των οδών Σπευσίππου και Γλύκωνος Η μεγάλη πολυκατοικία, έργο του 1971, του Νίκου Βαλσαμάκη, τυπικό παράδειγμα της μεγαλοπρεπούς μοντερνίστικης αρχιτεκτονικής της εποχής της. – Γ.Κ.

ΛΑΪΚΗ ΞΕΝΟΚΡΑΤΟΥΣ
«Αυτά τα μήλα μυρίζουν Chanel;»

Κάθε Παρασκευή πρωί παρακολουθείς κάτι σαν αυτό που παίζεται στο χαλί του Kodak Τheater τη βραδιά των Όσκαρ. Η πιο επώνυμη (και ακριβούτσικη) Λαϊκή αγορά της πόλης ξεκινάει γύρω στις 9 (με την εμφάνιση Φιλιππινέζων με καροτσάκια) και κορυφώνεται γύρω στις 12.30 με 14.00 με την εμφάνιση των κυριών τους. Μαργαριτάρια στο λαιμό, φοξ τεριέ με λουράκι Gucci και ευρύχωρες Longchamps για να χωράνε τα 65 γραμμάρια Σου ντε Μπριξέλ, τα 125 γραμμάρια σπάλας, η «Εστία» και το “Hello” από το περίπτερο του Γρηγόρη. Η κυρία Έλενα Κουντουρά να μοιράζει προεκλογικά φυλλάδια στους μανάβηδες ήταν ίσως το πιο εκκεντρικό ενσταντανέ που διαδραματίστηκε τα τελευταία χρόνια. Ενώ η πιο «θερμή» στιγμή της αγοράς παραμένει πάντα εκείνη όπου ο Γιώργος Κατσιφάρας ανοίγει την πόρτα της πολυκατοικίας του και συναλλάσσεται με τη συμπαθή τάξη των φρουτεμπόρων (τον λατρεύουν!). Εδώ έχει ακουστεί και το απαράμιλλο (πάντα σε προεκλογική περίοδο): «Κύριε Αβραμόπουλε, σας λατρεύουμε σαν Σωσία»!

ΜΟΥΣΕΙΑ
Εκθέσεις και μετά καφές

Στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης (Νεοφύτου Δούκα 4, 210 7228.321-3) 3.000 αντικείμενα Κυκλαδικής, Αρχαίας Ελληνικής και Κυπριακής Τέχνης των μόνιμων συλλογών του σε περιμένουν – εκτός αν θέλεις να επισκεφτείς τις 3 εκθέσεις φωτογραφίας (με τον κοινό τίτλο «Τρεις ματιές στη Μεσόγειο») που φιλοξενεί αυτή την περίοδο. Στο διάλειμμα κάνεις και μια επίσκεψη στο προφυλαγμένο από τον ήλιο και τη βροχή (αλλά καταπράσινο) καφέ του για να τσιμπήσεις κάτι. Λίγο πιο κάτω, στο Μουσείο Μπενάκη (Κουμπάρη 1, 210 3671.000), αφού έχεις ξεμπερδέψει με το δίλημμα «μόνιμες συλλογές, επίσκεψη στην έκθεση που είναι αφιερωμένη στον Βλάση Κανιάρη ή στην έκθεση με τους θησαυρούς της Κολχίδας» μπορείς να ψάξεις τραπέζι (με θέα στον Εθνικό κήπο) στο καφέ/εστιατόριό του (γνωστό και ως το καφέ-της-κ. Τεπενδρή, λόγω των έργων με τη γνωστή ηρωίδα του Κωνσταντίνου Κακανιά που κοσμούν τους τοίχους και τα σουπλά). Κάθε Πέμπτη το καφέ είναι ανοιχτό και το βράδυ. Το  Ίδρυμα εικαστικών τεχνών και μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκης (Βασ. Σοφίας 9 & Μέρλιν, 210 3611.206) φιλοξενεί από εκθέσεις ζωγραφικής (όπως «Η νεοελληνική τοπιογραφία από το 18ο ως τον 21ο αιώνα») μέχρι συναυλίες (o τενόρος Bryan Hymel, 5/4). Το καφέ του με θέα στην πολύβουη Βασιλίσσης Σοφίας βρίσκεται στον 1ο όροφο. Στο Σπίτι της Κύπρου (Ηρακλείτου 10, 210 3641.217-8), όπως είναι φυσικό, Κύπριοι καλλιτέχνες έχουν την τιμητική τους, ενώ στο Θεατρικό Μουσείο (Ακαδημίας 50, 210 3629.430) οι θεατρόφιλοι μπορούν να δουν από κοστούμια μέχρι προσωπικά αντικείμενα αγαπημένων ηθοποιών.
Το Νομισματικό Μουσείο (Ελ. Βενιζέλου/Πανεπιστημίου 12, 210 3643.774), τέλος, έχει ένα μεγάλο ατού. Στεγάζεται στο Ιλίου Μέλαθρον, μία διώροφη εντυπωσιακή κατοικία του 19ου αιώνα της οικογένειας Σλήμαν (μπορείς να δεις και τη μόνιμη σε αυτόν αφιερωμένη έκθεση). Το σίγουρο είναι πως οι εκθέσεις με τα νομίσματα δεν προκαλούν ενδιαφέρον μόνο σε (τύπου χρηματιστές) επισκέπτες, καθώς παρατηρώντας τα έχει κανείς την εντύπωση πως παρακολουθεί ιστορικό ντοκιμαντέρ! Όσο για το καφέ του; Μόνο να σκεφτείς πως αν και βρίσκεται στη θορυβώδη Πανεπιστημίου, εσύ νομίζεις πως είσαι σε όαση (800 τ.μ. κατάφυτης έκτασης), ή μάλλον σε μια ρωμαϊκή έπαυλη, καθώς τρως το παστέλι σου, ένα βιολογικό σάντουιτς ή πίνεις τον καφέ σου κάτω από τη σκιά ενός μεγάλου δένδρου, με θέα και τα αγάλματα του κήπου. Μέχρι τέλη Μάρτη θα έχει ξεκινήσει το ανοιξιάτικο ωράριο (από το πρωί έως τα μεσάνυχτα). – Γ.Α.

ΝΕΕΣ ΑΦΙΞΕΙΣ
Ήρθαν και θα μείνουν

A modo mio, Λυκαβηττού & Σόλωνος 35, 210 3618.104-5 Ολοκαίνουργιο αδελφάκι της γνωστής αλυσίδας με ιταλική κουζίνα. Ανοιχτό από το πρωί και για καφέ.
By Stelios Parliaros – Sweet Alchemy, Ηροδότου 24, 210 7240.205 Το ζαχαροπλαστείο του 2010! Όλη η εμπειρία του Στέλιου σε ένα σύγχρονο χώρο. Κορίτσια (και αγόρια) που ενδιαφέρεστε να δημιουργήσετε γλυκά, το σπίτι αυτό είναι το μέρος σας. Θα βρείτε πολύ καλή πρώτη ύλη και εργαλεία που λύνουν τα χέρια. (Διαθέτει και συσκευασμένα γλυκά υψηλής ποιότητας.)
Diane Von Furstenberg, Ξάνθου 5, 210 3624.004 Ένα wrap φόρεμα είναι το λιγότερο που θα αγοράσεις από την Diane, με το πριγκιπικό όνομα και την «κρουαζέ» χάρη.
Doors, Καρνεάδου 25-29, 210 7250.904  «Σκηνοθετημένο» από τον Αντώνη Καλογρίδη και μενού με μεσογειακά πιάτα.
Eλληνικά παραδοσιακά προϊόντα στο Κολωνάκι, Καρνεάδου 2, 210 7226.918 H μάνα φέρνει εδώ το παιδί της και του μαθαίνει τη Γεωγραφία της Ελλάδας ενώ ψωνίζει από τη μεγάλη ποικιλία τυριών και αλλαντικών, αλλά και βουτήματα, λάδι, ζυμαρικά, ηδύποτα, λουκούμια και ό,τι άκουσε πως είναι καλό και το βγάζει μια περιοχή της χώρας μας – συνεργάζεται με συνεταιρισμούς.
Manolo Blahnik, Σκουφά 17, 210 3646.079
Αν πάρει το μάτι σου κάποια να στέκεται συγκινημένη πάνω από 3 ώρες μπροστά σε ένα παπούτσι/βιτρίνα είσαι στη σωστή διεύθυνση. Όχι, δεν είναι η Carrie Bradshaw, αυτής της τα κάνουν κατ’ οίκον ντελίβερι…
Marc by Marc Jacobs, Ξάνθου 3, 210 3636.030 Oι Αθηναίες ντεμπιτάντ έχουν τώρα τη δυνατότητα να δοκιμάζουν ό,τι ψώνιζαν μέχρι σήμερα από το net-a-porter.
Meat Bar, Σκουφά και Ομήρου, 210 3611.116 Μοντέρνα νεοψησταριά που συνδυάζει νοστιμότατα κοψίδια με μούρλια λουκανικάκια σε ένα εκτυφλωτικά λευκό περιβάλλον.
Nice n’ Easy, Ομήρου 60 & Σκουφά, 210 3617.201 Όπως αμερικάνικη «ντάινα». Γι’ αυτό και όλα σε XL μερίδες.
Paars, Χάρητος 10, 210 7225.264 Ό,τι πιο φρέσκο, από πρωτοεμφανιζόμενους Έλληνες σχεδιαστές μέχρι τα δυνατά ονόματα της σχολής της Αμβέρσας (βλέπε Cathy Pill), θα το βρείτε εδώ. Επίσης Designers Remix Collection, Alberta Ferretti και τσάντες Claudio Ferricci, αλλά και οι πολύτιμες στιλιστικές συμβουλές του οικοδεσπότη Βασίλη Βαϊόπουλου.
Πινιάτα, Ηρακλείτου 19, 210 3628.296-298 Συνταγές ελληνικής και μεσογειακής κουζίνας (σαν την κουζίνα της μαμάς), με αγνά υλικά και πολύ καλές τιμές, φέρνουν κόσμο μεσημέρι και βράδυ. Αρνάκι λαγωτό, φιλέτο γλώσσας στη λαδόκολλα, χειροποίητες πίτες, αλλά και μεζέδες στο τηγάνι και ψητά της ώρας.
Ρινόκερως bar-restaurant, Ιπποκράτους 40, 210 3389.877 Μπορεί να είναι μικροσκοπικό αλλά χωράει πολύ κέφι, αφού λατρεύει τις καλές μουσικές! Ανοίγει από τις 6.00 το απόγευμα και καταλήγει το βράδυ με εξαιρετική κουζίνα – άσε που έχεις την αίσθηση πως είναι ειδικά μαγειρεμένα για σένα τα πιάτα. Την Κυριακή το βράδυ φιλοξενεί και γκρουπάκια!
Selective Tours & Events, Λυκαβηττού 19, 210 7150.041-036 O Γιώργος και ο Αλέξανδρος αντιμετωπίζουν ένα ταξίδι σαν γιορτή, και ένα event σαν ταξίδι στη χαρά. Ασχολούνται με μεμονωμένα και οργανωμένα ταξίδια σε Ελλάδα και εξωτερικό, με υπηρεσίες εναλλακτικού τουρισμού, αλλά και με τη διοργάνωση εκδηλώσεων (γάμος, βάπτιση, πάρτι γενεθλίων, επέτειος ή επαγγελματική εκδήλωση).
Το τσάι, Λυκαβηττού & Αλεξάνδρου Σούτσου 19, 210 3388.941 Ε, καιρός ήταν «Το τσάι» (Ομήρου 35, 210 3388.941), που μας καλοέμαθε με τις ποικιλίες τσαγιού που φέρνει, να δημιουργήσει την ομώνυμη τσαγερία. 70 ποικιλίες ζεστού και φυσικού κρύου τσαγιού, tea smoothies, tea shakes, παγωτά, επιλεγμένα πιάτα και ποτά συνοδεύουν μια καλή παρέα.

ΞENYXTI
Σε κάποια συνεχίζεις και το πρωί

Argo Bar, Δεινοκράτους 19, 693 8676734 Με φόρα από την τριαντάχρονη μυκονιάτικη προϊστορία επέστρεψε κοντά στην παλιά του γειτονιά, με δυνατή μπάρα, cocktails που δημιουργούν φανατικούς οπαδούς –και τι καλά!– εξυπηρέτηση parking!
After Dark, Διδότου 31 & Ιπποκράτους, 210 3606.460 Μικρή, αλλά ιστορική αθηναϊκή σκηνή. Πολλές μπάντες ξεκίνησαν από εδώ, ακόμα περισσότερες επέστρεψαν. Ανοιχτά κάθε μέρα (εκτός Δευτ.) με live.
Baires, Σίνα 21 & Σκουφά, 210 3635.458 Από τα πιο όμορφα διακοσμημένα αθηναϊκά καφέ-μπαρ λόγω του vintage σκηνικού, εκεί όπου βρισκόταν παλιά το «Άμστερνταμ». Ξεκινάς από το πρωί και συνεχίζεις, συνεχίζεις… ακούγοντας μουσικές από όλο τον κόσμο από διαφορετικούς Djs. Κάθε Δευτέρα ο Νίκος Μορφέσης από τον Best.
Big Apple, Σκουφά 69, 210 3643.820 Νεοϋορκέζικη ατμόσφαιρα στην καρδιά της πόλης. Κάτω εστιατόριο για lunch break, πάνω περισσότερο lounge.
Café Boheme, Ομήρου 36, 210 3608.018 Θυμίζει παριζιάνικο μπιστρό, με πιάτα από το πρωί μέχρι το βράδυ, παίζει (και) jazz μουσικές (κάθε Τετάρτη live), έχει μπάρα και «χτυπάει» κοκτέιλ πέρα από τα συνηθισμένα.
Central, Πλ. Φιλικής Εταιρείας 14, 210 7245.938 Το σήμα κατατεθέν των αδερφών Πανά εδώ και χρόνια στην πλατεία Κολωνακίου. Κοσμοπολίτικο, με δύναμη στα after office πάρτι, αξεπέραστα κοκτέιλ – βάζεις κάτι νόστιμο και κατεβαίνεις τα σκαλιά του.
Circus, Ναβαρίνου 11, 210 3615.255 Μεγάλο σουξέ στην «πράσινη γραμμή» Εξαρχείων – Κολωνακίου. Πάρτι ατμόσφαιρα, νόστιμα ζυμαρικά και κουβερτούλες στα πόδια γι’ αυτούς που κάθονται έξω.
Ciro’s Pomodoro, Αλωπεκής 9, 210 7296.500 Η πιτσαρία που έφερε τα πάνω κάτω (άλλο ένα επιτυχημένο εγχείρημα των αδελφών Πανά). Θα πας για τις stand up comedy παραστάσεις του (2 φορές την εβδομάδα), για το κοσμικό-καλλιτεχνικό πλήθος που κάνει εδώ τα γλέντια του, για την πίτσα του – η πιο νόστιμη της πόλης.
Joke café, Ομήρου 13, 210 3646.026 Θα ξεκινήσεις το πρωί με καφέδες ή «πρωινό» και θα καταλήξεις το βράδυ να πίνεις συνοδεία ποικιλίας γερμανικών λουκάνικων. Mουσικη jazz, blues, rock και 2 φορές το μήνα live.
Lalu, Αναγνωστοπούλου 1, 210 6233.933 Μαξιμαλιστικό και μαζί απόλυτα χαλαρό. Με καλή κουζίνα και ακόμη καλύτερη ατμόσφαιρα, διάθεση για απρόσμενα πάρτι που ενώνουν τους θαμώνες σε γλέντια μέχρι πρωίας. Τα Σάββατα το μεσημέρι, απλά το αδιαχώρητο. Αδυναμία μας η κουκλάρα ιδιοκτήτρια Έφη.
Mai Tai, Πλουτάρχου 18, 210 7258.306 Ανοιχτό από το πρωί, έντονα βράδια με rock και mainstream soundtrack.
Ten, Πλουτάρχου 10, 210 7210.161 Αν ψάχνεις «χαρά» στο Κολωνάκι, είσαι στη σωστή διεύθυνση. Ο Νεκτάριος και το Χριστινάκι θα αναλάβουν όλα τα υπόλοιπα. Στηρίξου πάνω τους, λίγο πριν καταρρεύσεις από ποτό-χορό-τεκνό! Έχουμε κάνει σχέση-destiny μαζί τους.
Τρία γουρουνάκια, Σκουφά 73, 210 3604.400 Από το πρωί για καφέ και χάζι στη Σκουφά, συνεχίζεις με έξυπνες γεύσεις και ποτό στο δυνατό μπαρ του υπογείου. Λεπτομέρεια που μετράει: Οι καρέκλες Her με την πλάτη – γυμνό σώμα.
Tribeca, Σκουφά 46 & Ομήρου, 210 3623.541 Εδώ ψάρευε τα θέματά της για το «Τι γυρεύω εδώ» η Μαργαρίτα Μιχελάκου, αν με εννοείς…

ΟΔΗΓΟΙ
Οι ξένοι γράφουν τις εντυπώσεις τους

«Κολωνάκι: Συνοικία στους πρόποδες του Λυκαβηττού. Το πιο “προχωρημένο” μέρος της Αθήνας, όπου το αποκορύφωμα του σνομπισμού για έναν Αθηναίο είναι να πίνει εκεί τον καφέ του διαβάζοντας “Liberation”. Πολλές γκαλερί του στιλ “art brut”, ή βίντεο-χάπενινγκ και πολλές μπουτίκ με γαλλικά ονόματα».
“Le Guide du Routard – Athènes et les Iles Grecques (Avec la Crete)”, εκδ. Hachette

«Κολωνάκι: η στιλάτη περιοχή της πόλης». “Greece”, εκδ. Lonely Planet

«Το Κολωνάκι (σημαίνει μικρή κολόνα) είναι η πιο πλούσια περιοχή της Αθήνας. Στιλάτες καφετέριες, γκαλερί, μαγαζιά με μοδάτα ρούχα, μπουτίκ της τάξεώς μας, ακριβά εστιατόρια, όλα κάνουν το σνομπ Κολωνάκι ακόμα πιο συναρπαστικό. Στα καφέ της κεντρικής πλατείας (πλατεία Κολωνακίου), μπορείς να δεις οποιαδήποτε ώρα της ημέρας γνωστούς πολιτικούς, δημοσιογράφους, ηθοποιούς, σχεδιαστές μόδας και μοντέλα να πίνουν τον καφέ τους… Μα πότε δουλεύουν;» Από την ιστοσελίδα http://www.virtualtourist.com, όπου διάφοροι τουρίστες γράφουν τις εντυπώσεις τους από τα ταξίδια τους και βαθμολογούν (άριστα, 5 αστεράκια). Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο τουρίστας AndyRG έδωσε 3,5 αστεράκια στο Κολωνάκι. – Γ.Κ.

ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΙ
Μηλιώνη + Δελφών + Τσακάλωφ + Χάρητος

Η Μηλιώνη με την Τσακάλωφ μοιάζουν με τους καλύτερους μαθητές μιας τάξης που ανταγωνίζoνται ο ένας τον άλλο για τους καλύτερους βαθμούς – με την Τσακάλωφ να αισθάνεται πως έχει περισσότερα δικαιώματα ως πιο παλιά (και ως συνέχεια της πλατείας) και τη Μηλιώνη να δείχνει τα «δόντια» της με πιο δυναμική παρουσία σε θαμώνες. Η Χάρητος, πιο σνομπ από τους άλλους δύο, έχει 2 πρόσωπα. Πιο δυναμικό το καλοκαίρι και πιο ήσυχο (αν εξαιρέσεις το πάρτι των Χριστουγέννων) το χειμώνα. Το πιο ωραίο της υπόθεσης είναι πως αν και μόνο ένα μικρό τμήμα της είναι πεζόδρομος, στη συνείδηση των περισσοτέρων αντιμετωπίζεται όλη ως πεζόδρομος. Τέλος η Δελφών είναι (και δείχνει) πιο εναλλακτική και πιο χαλαρή – ίσως γιατί εδώ φτάνει και ο αέρας που φυσάει από τα Εξάρχεια.

[A.V. Choise] Alea, Τσακάλωφ 6 (στοά), 210 3625.528 Έχεις δοκιμάσει το τσιζ κέικ της; Θέλεις να ξαπλώσεις μαζί του!
Altro, Χάρητος 39Β & Πλουτάρχου, 210 7242.717 Τόσο μικρό, τόσο καλό… Λίγα πιάτα ιταλικής νοστιμιάς, καλά κρασιά, δύσκολο να βρεις τραπέζι, κάτσε στη μικρή μπάρα για ποτήρι κρασί και φλούδες παρμεζάνα.
Boho by Christiana Verouka, Χάρητος 5, 210 7231.136 Τρέλα με φιόγκους, πάνω στα σακάκια, τα φορέματα, τα καφτάνια, τα παπούτσια, όλα της σχεδιάστριας Χριστιάνας Βερούκα. Εκείνο το φουστάνακι της βιτρίνας με τα ζωγραφισμένα παγωτά στο καταχείμωνο μας έχει γονατίσει.
City Bar, Χάρητος 43, 210 7228.910 21 χρόνια στον τιμημένο πεζόδρομο της Χάρητος, έχει αναθρέψει γενιές και γενιές. Σερβίροντας ποτά το καλοκαίρι δίνει ένα νησιώτικο mood στο socializing του πεζόδρομου, επιφυλάσσοντας εκπλήξεις τους χειμώνες στο εσωτερικό του. Ανοιχτόμυαλη κονσόλα και πρωτότυπα κοκτέιλ τα μυστικά της επιτυχίας.
Dakos, Τσακάλωφ 6-8, 210 3604.200 Η κρητική κουζίνα σε στιγμές fast food και όχι μόνο. Και πίτες (σφακιανές, με μυζήθρα, με χόρτα) για το δρόμο και αρκετά νόστιμα πιάτα στο μοντέρνο χώρο του.
Εverest, Τσακάλωφ & Ηρακλείτου Με το ένα μάτι ψάχνεις τι θα πάρεις και με το άλλο το σκύλο, τον Βαγγέλη.
Eν Δελφοίς, Δελφών 5, 210 3608.269 Μαθήματα για το πώς ένα café/bar μπορεί ξεκινώντας με το μέγεθος ενός τηλεφωνικού θαλάμου να καταλήξει σε σημείο αναφοράς.
Έπιπλο – Φωτιστικό Μάνος Λάππας, Χάρητος 44, 210 7215.982 Vintage και ρετρό lovers επίπλων και φωτιστικών ενωθείτε. Εδώ θα βρεις πρωτότυπα από τις δεκαετίες 30s μέχρι και 70s! Επίσης, το κατάστημα διαθέτει  εργαστήριο, όπου οι πεπειραμένοι τεχνίτες θα επισκευάσουν και θα φροντίσουν την αγαπημένη σιφονιέρα της γιαγιάς…
Flocafé, Μηλιώνη 7, 210 3390.756 Τα κρουασανάκια που συνοδεύουν τον καφέ του είναι άπαιχτα, εκτός αν προτιμήσεις κάποιο από τα cookies. Μοναδικά ροφήματα, μεγάλη συλλογή από Caldos και όταν δεν χαζεύεις τους περαστικούς ή τις εκθέσεις (ναι, ναι) που φιλοξενεί, συμμετέχεις στους διαγωνισμούς του (αυτή την περίοδο τρέχει ο διαγωνισμός  “La Dolce Vita” με δώρο ταξίδι στην Ιταλία).
Jackson Hall, Μηλιώνη 4, 210 3616.098 Στυλοβάτης του Κολωνακίου και το απόλυτο σημείο ραντεβού όσων κατεβαίνουν στη γειτονιά. Αμερικάνικη διακόσμηση, τρομερά hamburgers, steaks, μακαρονάδες, πλούσιες σαλάτες για όσους κάνουν δίαιτα. Από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Τραπεζάκια με θέα στον πεζόδρομο, στο τρίτο επίπεδο ωραίες μουσικές και ατμόσφαιρα πάρτι κάθε μέρα.
Ιl Postino, Γριβαίων 3 (πεζ. Δελφών), 210 3641.414 Εσύ λες «Αντόνιο, κόμε στάι;» κι εκείνος σου απαντάει «καλά, ευχαριστώ», αφού είναι ο πιο «Έλληνας» Ιταλός της Ελλάδας. Η ταβέρνα του έχει φανατικούς οπαδούς, που ακολουθούν σαν υπνωτισμένοι τις μυρωδιές σκόρδου που φτάνουν μέχρι τη Σκουφά. Ωραία πρώτα, πολλές μακαρονάδες και μαγειρευτά Ιταλίδας μαμάς.
Μαριάννα Πετρίδη, Χάρητος 34, 210 7217.789 Γκαλερί καλλιτεχνικού κοσμήματος – μόνιμο εκθετήριο ομάδας καλλιτεχνών, αλλά εμείς έχουμε μια αδυναμία στις αρτιστίκ δημιουργίες της Μαριάννας. Οι αλλαγές των εποχών αρχίζουν από τις βιτρίνες της. Τόσο άρτι και τόσο κοριτσίστικες…
Mommy, Δελφών 4, 210 3619.682 Παλιό, γνωστό κι αγαπημένο. Δωμάτια με υπέροχο, πολύχρωμο ντεκόρ, lounge καναπέδες, «εύκολα» σνακς για τσιμπολόγημα, αλλά και κουζίνα με νόστιμη μεσογειακή γεύση.
Periscope, Χάρητος 22, 210 7297.200 Ξενοδοχείο σαν αφιέρωμα του “Wallpaper*”.
Πρυτανείο, Μηλιώνη 7, 210 3643.353 Δικηγόροι, γιάπηδες και κομψές κυρίες με το ένα μάτι στην πληθωρική μακαρονάδα μπροστά τους και το άλλο στην κίνηση της Μηλιώνη δίπλα τους.
Via Milioni, Μηλιώνη 3, 210 3617.196 Metropolitan chic διακόσμηση και στα 3 του επίπεδα, όπου μπορείς να πιεις καφέ (από το πρωί), να πιεις ποτό ή να γευματίσεις με μεσογειακή κουζίνα και ιταλικές γεύσεις από το σεφ Stefano Rossi.

ΡΕΤΙΡΕ
Μικρές αγγελίες

ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΡΕΤΙΡΕ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ 5ου+6ου ΟΡ., 210 Τ.Μ., ΜΕ ROOF-GARDEN 70 TM. KΑΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗΣ. ΤΙΜΗ 1.480.000. ΤΗΛ….
ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΠΛΗΣΙΟΝ ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΥ ΜΗΛΙΩΝΗ ΟΡΟΦΟΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ 140 ΤΜ., ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΘΕΡΜΑΝΣΗΣ, ΦΥΣΙΚΟ ΑΕΡΙΟ. ΤΙΜΗ 840.000. ΤΗΛ…
ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΣΕ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΔΡΟΜΟ ΡΕΤΙΡΕ 214 ΤΜ. ΣΕ 2 ΕΠΙΠΕΔΑ, ΜΕ ΘΕΑ ΣΤΟΝ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟ, 3 Υ/Δ ΜΕ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΜΠΑΝΙΑ, ΔΩΜΑΤΙΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΜΕ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΜΠΑΝΙΟ. ΤΙΜΗ 1.650.000. ΤΗΛ…

Abreuvoir, Ξενοκράτους 51, 210 7229.106 Μιλάμε φυσικά για το «Τουρ ντ’ Αρζάν» της Αθήνας, αλλά στο πιο χαλαρό. Για να καταλάβεις, μια βραδιά καλοκαιριού είδαμε τον Σημίτη να πετάει βολαράκια ψωμιού στην κυρία Δάφνη – αν μπορείς να συλλάβεις αυτή την εικόνα.        Atelier Loukia, Κανάρη 24, 210 3627.334 Με φόρεμα της Loukia περπάτησε φέτος στο κόκκινο χαλί της απονομής Χρυσών Σφαιρών η Ελληνοβρετανή σκηνοθέτιδα και ηθοποιός Rafika Chawishe και η Αντζελίνα Τζολί (μεταξύ άλλων) πλησίασε να τη ρωτήσει γι’ αυτό! Η αγαπημένη κυρία της ελληνικής μόδας βρίσκεται σταθερά στο ίδιο μέρος εδώ και τρεις δεκαετίας με τις δαντέλες της, τις μηχανές της, τα αέρινα υφάσματά της, την πίστη της στη θεατρικότητα, την «ορκισμένη» πελατεία της. Go check τα καινούργια πουκάμισα.Αu Delicieux, Καψάλη 5, 210 7255.700 Οι καρέ σοκολατίνες και η τούρτα κάστανο είναι τα κορυφαία «πολεμοφόδια» για μια πρόσκληση σε γεύμα. Ανοιχτά (ευτυχώς) και την Κυριακή.
Baton Premiere, Αναγνωστοπούλου 10, 210 3601.611 To rock του μέλλοντός μας by Dukas.
Bettina, Αναγνωστοπούλου 29, 210 3392.094 Η φίρμα που άλλαξε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη μόδα. Η Bettina ποτέ δεν θα είναι ένα κατάστημα, ή μόνο αυτό. Ο Μελέτης ξέρει να εισάγει (και να παρουσιάζει) επιλεκτικά και εκλεκτικά ονόματα της μόδας. Η παιδική σειρά Surface to Air μάς έχει πάρει την καρδιά.
Βιβλιοθήκη, Πλ. Φιλικής Εταιρείας 18, 210 3631.717 Σε γνωρίζω από τον Διονύση Χαριτόπουλο και τον Γιάννη Λοβέρδο. Μια μέρα πήρε το μάτι μας και τον Κωνσταντίνο Κακανιά. «Ευτυχώς» οι καρέκλες είναι τόσο κοντά η μία στην άλλη, που μπορείς να στήσεις αυτί στο πιτς φιτίλ.
Carouzos, Κανάρη 12, 210 3627.123/ Π.Ιωακείμ 14, 210 7245.873/ Πλ. Φιλικής Εταιρείας 21, 210 3616.182 Πολλοί από τους πελάτες του απλώς τηλεφωνούν για να τους τα στείλουν να τα δοκιμάσουν. Ρούχα, παπούτσια και τσάντες, βεβαίως.
Δεκαεπτά, Λυκαβητού 2 και Ακαδημίας, 210 3647.049 Σερβίρει από το 1957 (ως κλειστή Λέσχη αρχικά). Σπεσιαλιτέ οι σπιτικοί λαχανοντολμάδες.
Desiree, Δημοκρίτου 6, 210 3632.333 Το αγαπημένο της Μαλβίνας. Επειδή ήξερε ότι τους μπεζέδες και τις φλορεντίνες του δεν θα τα έβρισκε ούτε στην καλύτερη γαλλική μπουλανζερί.
Δημόκριτος, Δημοκρίτου 23, 210 3613.588 Ο παλιός «γιατρός της πείνας». Ελληνική κουζίνα με μια πολίτικη σαλάτα σε μεγάλα «κέφια». Ο Γιώργος Γραμματικάκης είναι από τους σταθερούς πελάτες του.
Έμπασσυ Νοva Odeon, Π. Ιωακείμ 5, 210 7251.944 Επιπλέον σου αρέσει και για τις μεγάλες κυρίες-φίλες, που ανά τέσσερις πάνε να δούνε ταινία και να σχολιάσουν τις σκηνές!
Enny Di Monaco, Ηροδότου 23, 210  7290.805 Τσεκαρισμένα τα καλύτερα κομμάτια από τους Alaia, Louboutin, Derek Lam, Zac Posen.
Καλογήρου, Π. Ιωακείμ 4, 210 3356.405 Κάτι σαν τον παλιό Μπακάκο στην Ομόνοια. Κλείνεις ραντεβού απ’ έξω και πας λίγα λεπτά νωρίτερα να σκανάρεις τη βιτρίνα.
Καφεκοπτείο Μισεγιάννη, Λεβέντη 7, 210 7210.036 Το 1914 ο Γεώργιος Μισεγιάννης ήρθε από τη Μικρά Ασία και εγκατέστησε το μαγαζί του αρχικά στη Σκουφά, μετά στην Π. Ιωακείμ και από το 1972 βρίσκεται στη σημερινή διεύθυνση.
Καφενείο, Λουκιανού 26, 210 7237.757 Κλασικό ραντεβού για μεζεδάκι επωνύμων με χρήμα.
Κοτόπουλα Βαλσαμάκης, Πλατεία Φιλικής Εταιρείας 3 49 χρόνια

«φοβού τας ειδούς του Μαρτίου»

Only when he no longer knows what he is doing does the painter do good things.”-Edgar Degas

«φοβού τας ειδούς του Μαρτίου» . Αφιερωμένο στη φίλη μου «Κακός Μπελάς, ή Just me«, για τη σεμνότητα και το ήθος της που σήμερα σπανίζουν… Στις αρχές του μήνα, η φίλη μας είχε αναρτήσει κάτι σχετικό και ομολογώ ότι μάλλον είχα προβληματιστεί, γι αυτό και επανέρχομαι…..Κάτι με φόβισε τούτο το Μάρτιο και εξακολουθεί να με φοβίζει. Εχει σχέση με την περιρρέουσα σκοτεινή ατμόσφαιρα. Δεν είμαι οιωνοσκόπος, κοινός θνητός είμαι και αγωνιώ \ριτς

———————–
Ηταν οι «ειδοί του Μαρτίου», 15 του μήνα, 44 π.Χ. ρωμαϊκές γιορτές προς τιμή του Δία. Ο Γάιος Ιούλιος Καίσαρ είχε προειδοποιηθεί από οιωνοσκόπο «να φοβάται τις ειδούς του Μαρτίου». Ο Καίσαρ βγήκε από το σπίτι του στη Ρώμη και κατευθύνθηκε προς το κτίριο της Συγκλήτου. Στον δρόμο, συναντήθηκε με τον οιωνοσκόπο. Γελώντας, του είπε: «Ηλθον αι ειδοί του Μαρτίου»! Εκείνος του απάντησε: «Ηλθον αλλά δεν παρήλθον».
Οι δημοκρατικοί συνωμότες τον περίμεναν αποφασισμένοι. Ανάμεσά τους, ο Κάσιος, ο «τελευταίος των Ρωμαίων» όπως τον αποκαλούσαν εξαιτίας της τιμιότητάς του. Και ο Βρούτος, για πολλούς γιος τού Καίσαρα. Ο Καίσαρ αντιμετώπισε ατάραχος τα υψωμένα ξίφη. Κατέρρευσε, όταν είδε και τον γιο του ανάμεσα στους συνωμότες:
«Και συ, τέκνον Βρούτε;», είπε και σκέπασε το κεφάλι του, σημάδι ότι εγκαταλείπεται στους φονιάδες.

Μάρτιαι Ειδοί(Κωσταντίνος Καβάφης)

Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή.
Και τες φιλοδοξίες σου να υπερνικήσεις
αν δεν μπορείς, με δισταγμό και προφυλάξεις
να τες ακολουθείς. Και όσο εμπροστά προβαίνεις,
τόσο εξεταστική, προσεκτική να είσαι.

Κι όταν θα φθάσεις στην ακμή σου, Καίσαρ πια·
έτσι περιωνύμου ανθρώπου σχήμα όταν λάβεις,
τότε κυρίως πρόσεξε σα βγεις στον δρόμον έξω,
εξουσιαστής περίβλεπτος με συνοδεία,
αν τύχει και πλησιάσει από τον όχλο
κανένας Αρτεμίδωρος, που φέρνει γράμμα,
και λέγει βιαστικά «Διάβασε αμέσως τούτα,
είναι μεγάλα πράγματα που σ’ ενδιαφέρουν»,
μη λείψεις να σταθείς· μη λείψεις ν’ αναβάλεις
κάθε ομιλίαν ή δουλειά· μη λείψεις τους διαφόρους
που χαιρετούν και προσκυνούν να τους παραμερίσεις
(τους βλέπεις πιο αργά)· ας περιμένει ακόμη
κ’ η Σύγκλητος αυτή, κ’ ευθύς να τα γνωρίσεις
τα σοβαρά γραφόμενα του Αρτεμιδώρου.

---

Η Τουρκία υπαγορεύει τα «θέλω» της στις ΗΠΑ

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Politics news και γράφτηκε λίγο πριν ανακοινωθεί η επίσκεψη Ομπάμα στην Κων/πολη. Πλην ενός σημείου, επομένως, όπου αναφέρω ότι το Ερντογάν περιμένει να κληθεί στην Ουάσιγκτον, το σκεπτικό ευσταθεί .

ριτς

Η αγιογράφος Τίνα Μάσχα παρουσιάζει την εξαιρετική δουλειά της στη Γκαλερί Kurd

Μπείτε στην ιστοσελίδα της γκαλερί και ρίξτε μια ματιά. Κι αν μπορείτε , πεταχτείτε. Αξίζει τον κόπο και η δουλειά και ο άνθρωπος Τίνα Μάσχα. Τα εγκαίνια της έκθεσης είναι τη Δευτέρα στις 8 το βραδάκι. Ομορφα θάναι.

Διεύθυνση:

Κασσιανής 2 – 4 114 71, Αθήνα

Τηλέφωνο:	210 64.26.573
Fax:	210 64.26.518
Email:	info@gallerykourd.gr

http://www.gallerykourd.gr/index.php?option=com_frontpage&Itemid=68

ριτς

• ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ, ΑΝΝΙΤΑ ΠΑΤΣΟΥΡΑΚΗ

ΤΙΝΑ    ΜΑΣΧΑ « Ανάληψις διάβημα» «Άλλο γαρ εστί η εικών, και άλλο το εικονιζόμενον». Ιωάννης Δαμασκηνός. «Παντός εικονιζομένου ουχ η φύσις αλλ΄ η υπόστασις εικονίζεται». Θεόδωρος Στουδίτης. Η εικόνα, πρώτιστο καθιερωμένο σύμβολο της χριστιανοσύνης, αντιπροσωπεύει «το εξωτερικό και ορατό σημάδι μιας εσωτερικής και πνευματικής χάρης». Το θεοκρατικό κράτος του Βυζαντίου χρησιμοποίησε την τέχνη σαν μέσο και τη μετέτρεψε  στον υλικό φορέα του πνευματικού κόσμου, στοχεύοντας στην ανάταση και την υποβολή του θεατή. Η Τίνα Μάσχα, εμπνευσμένη δημιουργός, ενσαρκώνει το όραμα, αποδίδει τις Θείες μορφές σε ατμόσφαιρα ονειρική και μας υποβάλλει σε κατάνυξη, εσωτερική κάθαρση και ψυχική εγκαρτέρηση. Σκηνές γνώριμες της χριστιανικής εικονογραφίας και κυρίαρχα άγια πρόσωπα εμφανίζονται σε μια ζωγραφική επιφάνεια αντιφατικά μοντέρνα και ασύμμετρα δομημένη. Δεν αναπαριστά ούτε εξιστορεί τα γεγονότα της Βίβλου, αλλά σε  σκηνές με σαφή νατουραλισμό, αποτυπώνει τα ιερά πρόσωπα και από την έκφραση ή τη στάση των σωμάτων τους, μας αναγάγει στο «Επεισόδιο» της Γραφής. Με ευθύτητα και χωρίς φλύαρες αναφορές φτάνει στο ουσιώδες και επικεντρώνεται στο σαφές μήνυμα, στο νόημα του γεγονότος. Οι θεϊκές φιγούρες σε δυνατή και επιβεβλημένη συμμετρία αναλογιών, με ρεαλιστικά χαρακτηριστικά και πρόσωπα που διατηρούν το βυζαντινό ύφος, μορφές υπερκαλυπτόμενες σε ευγενική περίπτυξη, προσδιορίζονται και ξεπροβάλλουν, εξαϋλώνονται και  διαχέονται στο άπλετο χρυσό φόντο, με τα ασύνταχτα στοιχεία ακαθόριστων, φανταστικών σχημάτων στη θέληση της επιθυμίας του θεατή. Οι άγιες φυσιογνωμίες εμφανίζονται και είναι αναγνωρίσιμες από τα εμβλήματα και τα σύμβολά της παραδοσιακής απεικόνισης. Οι εκφράσεις των προσώπων και οι χειρονομίες τους, ασκούν τεράστια ψυχολογική δύναμη από την έντονη εκφραστικότητα, τη λιτότητα των μέσων,  το έντονο, καθοριστικό βλέμμα αμοιβαίας χαράς και πόνου. Έργα δραματικής έντασης και πάθους που προσδίδουν πνευματική ενέργεια και δύναμη, συνδυάζουν τον αδρό γραμμικό χαρακτήρα, τους εξαίσιους χρωματισμούς και τα σχέδια της ζωγραφικής επιφάνειας με μια αίσθηση του οικείου. Γραφή σε εγρήγορση αλλά σταθερή, αποδίδει ένα λιτό, ασαφές σχέδιο όπου ακαθόριστα δημιουργεί φόρμες με φίνα περιγράμματα. Χρυσοί και πορφυροί τόνοι, ανταύγειες με διάχυτο, εσωτερικό φως  κατακλύζουν το όλο και μεγαλειωδώς επιτρέπουν  να εμφανιστεί διακριτικά η διηγηματική απόδοση. Η χρωματική ένταση, με τις συμβολικές αποχρώσεις των ρούχων που σκορπίζονται  σε όλη τη ζωγραφική σύνθεση, δημιουργεί παλμό και  πλημμύρα κυμάτων τονικών δονήσεων. Η διακοσμητική κομψότητα δείχνει επιβεβλημένη και η ευχέρεια προσαρμογής της εικόνας  στη δημιουργία ρετάμπλ, απόλυτα φυσική. Η Τίνα Μάσχα δημιουργεί εικόνες αισθαντικές, νοσταλγικού ρομαντισμού και σύγχρονης τεχνοτροπικής απόδοσης που εξιστορούν και επιβάλλουν διαχρονικά μηνύματα και συμβολισμούς. Εικόνες που επιβεβαιώνουν τη θεραπευτική και ευεργετική επίδρασή τους, που μεταφέρουν αγγελικές προσταγές και μεταφράζουν τον πόθο εκπλήρωσης κάθε πιστού. Εικόνες ευσέβειας και λεπτής χάρης, όπου η χρήση του πλούτου των υλικών γίνεται έκφραση του πνευματικού μεγαλείου και επίκληση αφύπνισης. Σε πορεία ανεύρεσης της εσώτερης δύναμης, σε θετική καθοδήγηση είσπραξης ενέργειας, στο βίωμα εμπειριών που οδηγούν σε ψυχική  ενδυνάμωση, η εικόνα γίνεται η προσευχή που μοιάζει με δέσμες φωτός, με αντανακλάσεις, με σπινθήρες που εκτοξεύονται. Η επιθυμία μας για εξερεύνηση στις αλήθειες της ζωής, η αναζήτηση της ευτυχίας, της πληρότητας και της φιλοκαλίας γίνεται αποστολή άμετρης αγάπης και αγαλλίασης. Η Τίνα Μάσχα  καταφέρνει να αποδώσει τη γνώριμη βυζαντινή γραφή σε σύγχρονη ιλιγγιώδη μετάφραση μορφοπλαστικών στοιχείων και εννοιών. Τα σύμβολα της πνευματικότητας  μεταφέρουν μηνύματα από το υποσυνείδητο στο συνειδητό σε μια διαδικασία ανακάλυψης και ταύτισής μας με το Υπερβατικό. Στην κατανόηση του βιώματος αυτής της γνώσης, στη διαδικασία αλλαγής της δονητικής μας συχνότητας στην ύψιστη και πιο εκλεπτυσμένη της δόνηση, οδηγούμαστε στην  κατάσταση της υπερβατικής «ανάληψης». Αννίτα Πατσουράκη Ιστορικός Τέχνης Η έκθεση αγιογραφίας της Τίνας Μάσχα πλαισιώνεται από εκκλησιαστικά αντικείμενα και χριστιανικά σύμβολα από την προσωπική Συλλογή της Γκαλερί Κουρντ.

ρ

Αγαπημένος πούναι ο Ρίτσος !

Δείτε πώς ζούσαν κάποιοι άνθρωποι κι ύστερα ας κοιτάξουμε μέσα μας βαθιά, εκεί που σπανίως κοιτάζουμε, γιατί μας κατατρύχει η αλαζονία και η παραζάλη της στιγμής……

Πάντα θάρχεται ένας Ρίτσος να μας θυμίζει πού είμαστε και πού μπορεί να βρεθούμε. Ο Ρίτσος, μοναδικός, όπως και οι κουβέντες του: και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα και απλα….. Τόσα χρονια μετά, παραμένει ζητούμενο αυτη ή ήσυχη συνομιλία.

ριτς

εδω υπαρχει ενα βιντεο με Ρίτσο, Ξυλουρη κλπ…ελπίζω να το βλεπετε

ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟ ΤΣΟΥΚΑΛΙ

Ηταν μακρύς ο δρομος ως εδώ! Πολυ μακρύς αδελφέ μου.

Οι χειροπέδες βαραιναν τα χερια.

Τα βράδια που ο μικρός γλόμπος κουνουσε το κεφαλι του λεγοντας «περασε η ωρα» εμεις διαβαζαμε την ιστορια του κοσμου σε μικρα ονοματα σε καποιες χρονολογιες σκαλισμενες με το νυχι στους τοιχους των φυλακων, σε κατι παιδιαστικα σχεδια των μελλοθανατων – μια καρδια, ενα τοξο, ενα καραβι που ‘σκιζε σιγουρα το χρονο, σε καποιους στιχους που εμειναν στη μεση για να τους τελειωσουμε, σε καποιους στιχους που τελειωσαν για να μην τελειωσουμε.

Ηταν μακρυς ο δρομος ως εδω -δυσκολος δρομος. Τωρα ειναι δικος σου αυτος ο δρομος. Τον κρατας οπως κρατας το χερι του φιλου σου, και μετρας το σφυγμο του, πανου σε τουτο το σημαδι που αφησαν οι χειροπεδες. Κανονικος σφιγμος. Σιγουρο χερι. Κανονικος σφυγμος. Σιγουρος δρομος.

Διπλα σου, αυτος ο αναπηρος πριν κοιμηθει, βγαζει το ποδι του, τ’ αφηνει στην γωνια, ενα κουφιο ξυλινο ποδι, πρεπει να το γεμισεις, οπως γεμιζεις τη γλαστρα με χωμα, να φυτεψεις τα λουλουδια, οπως γεμιζει το σκοταδι με αστερια, οπως γεμιζει λιγο-λιγο η φτωχεια, στοχασμο κι αγαπη. Τοχουμε αποφαση, μια μερα ολοι οι ανθρωποι ναχουνε δυο ποδια, ενα χαρουμενο γεφυρι απο ματια σε ματια, απο καρδια σε καρδια.

Γι αυτο οπου καθησεις, αναμεσα στα τσουβαλια του καταστρωματος, φευγοντας για την εξορια πισω απο τα σιδερα του τμηματος μεταγωγων, κοντα στο θανατο που δε λεει «αυριο», αναμεσα σε χιλιαδες δεκανικια, απο πικρα σακατεμενα χρονια, εσυ λες «αυριο», και καθεσαι ησυχος και βεβαιος, οπως καθεται ενας δικαιος ανθρωπος αντικρυ στους ανθρωπους. Αυτα τα κοκκινα σημαδια στους τοιχους,μπορει ναναι κι απο αιμα. ολο το κοκκινο στις μερες μας ειναι αιμα, μπορει ναναι κι απ’ το λιογερμα, που χτυπαει στον απεναντι τοιχο.

Καθε δειλι τα πραγματα κοκκινιζουν πριν σβησουν και ο θανατος ειναι πιο κοντα.

Εξω απ’ τα καγκελα, ειναι οι φωνες των παιδιων, και το σφυριγμα του τραινου. Τοτε τα κελλια γινονται πιο στενα, και πρεπει να σκεφτεις το φως σ’ εναν καμπο με σταχυα, και το ψωμι στο τραπεζι των φτωχων, και τις μητερες να χαμογελανε στα παραθυα, για να βρεις λιγο χωρο να απλωσεις τα ποδια σου.

Κεινες τις ωρες, σφιγγεις το χερι του συντροφου σου, γινεται μια σιωπη γεματη δεντρα, το τσιγαρο κομμενο στη μεση, γυριζει απο στομα σε στομα, οπως ενα φαναρι που ψαχνει το δασος,- βρισκουμε τη φλεβα που φτανει στην καρδια της ανοιξης, Χαμογελαμε. Χαμογελαμε κατα μεσα. Αυτο το χαμογελο, το κρυβουμε τωρα.

Παρανομο χαμογελο-οπως παρανομος εγινε κι ο ηλιος, παρανομη και η αληθεια.

Κρυβουμε το χαμογελο, οπως κρυβουμε στην τσεπη μας, τη φωτογραφια της αγαπημενης μας, οπως κρυβουμε την ιδεα της λευτεριας, αναμεσα στα δυο φυλλα της καρδιας μας.

Ολοι εδω περα εχουμε εναν ουρανο και το ιδιο χαμογελο. Αυριο μπορει να μας σκοτωσουν. Αυτο το χαμογελο, κι αυτον τον ουρανο, δεν μπορουν να μας τα παρουν. Ξερουμε πως ο ισκιος μας, θα μεινει πανου στα χωραφια, πανω στην πλιθινη μαντρα του φτωχοσπιτου, πανω στους τοιχους των μεγαλων σπιτιων που θα χτιζονται αυριο, πανου στην ποδια της μητερας, που καθαριζει φρεσκα φασολακια, στη δροσερη αυλοπορτα. Το ξερουμε. Ευλογημενη ας ειναι η πικρα μας. Ευλογημενη η αδελφοσυνη μας.

Ευλογημενος ο κοσμος που γεννιεται. Καποτες, ειμαστε πολυ περηφανοι αδελφε μου, γιατι δεν ειμαστε καθολου σιγουροι. Μεγαλα λογια λεγαμε, πολλα χρυσα γαλονια βαζαμε στα μπρατσα του στιχου μας, ενα ψηλο λοφιο ανεμιζε στο μετωπο του τραγουδιου μας, καναμε θορυβο-φοβομαστε, γι αυτο καναμε θορυβο, σκεπαζαμε το φοβο μας με τη φωνη μας, χτυπουσαμε τα τακουνια μας στο πεζοδρομιο, ανοιχτες δρασκελιες, καμπανιστες, οπως εκεινες οι παρελασεις, με τα αδεια κανονια, που τις κοιταν οι ανθρωποι απ’ τα πορτοπαραθυρα, και που κανεις δεν τις χειροκροταει.

Τοτες βγαζαν λογους στις ξυλινες εξεδρες, στα μπαλκονια, φωναζαν τα ραδιοφωνα, ξαναλεγαν τους λογους, πισω απ’ τις σημαιες κρυβοταν ο φοβος, μεσα στα τυμπανα αγρυπνουσαν οι σκοτωμενοι, κανεις δεν καταλαβαινε τι γινοταν, οι σαλπιγγες μπορει να διναν το ρυθμο στα βηματα, δε διναν το ρυθμο στην καρδια.

Ψαχναμε το ρυθμο. Οι αντιφεγγιες απ’ τα οπλα, και τα τζαμια, κατι διναν στα ματια, μια στιγμη – τιποτα αλλο, υστερα κανενας δεν θυμοταν λεξη, δεν θυμοταν προσωπο και ηχο. Το βραδι, οταν σβηναν τα φωτα, κι εσερνε ο αγερας στους δρομους τις χαρτινες σημαιουλες, κι η βαρεια σκια ενος οδοστρωτηρα εμενε στην πορτα, εμεις αγρυπνουσαμε, μαζευαμε τη σκορπια βουη των δρομων, μαζευαμε τα σκορπια βηματα, βρισκαμε το ρυθμο, την καρδια, τη σημαια.

Και να αδελφε μου, που μαθαμε να κουβεντιαζουμε, ησυχα-ησυχα κι απλα. Καταλαβαινομαστε τωρα-δε χρειαζονται περισσοτερα.

Κι αυριο λεω θα γινουμε ακομα πιο απλοι, θα βρουμε αυτα τα λογια, που παιρνουν το ιδιο βαρος, σ’ ολες τις καρδιες, σ’ ολα τα χειλη, ετσι να λεμε πια τα συκα: συκα, και τη σκαφη: σκαφη, κι ετσι που να χαμογελανε οι αλλοι και να λενε:»τετοια ποιηματα, σου φτιαχνουμε εκατο την ωρα». Αυτο θελουμε και εμεις.

Γιατι εμεις,δεν τραγουδαμε για να ξεχωρισουμε, αδελφε μου απ’ τον κοσμο. Εμεις τραγουδαμε, για να σμιξουμε τον κοσμο. Λοιπον, δεν ειναι αναγκη να φωναξω για να με πιστεψουν, να πουν:»οποιος φωναζει εχει δικιο».

Εμεις το δικιο τοχουμε μαζι μας, και το ξερουμε, κι οσο σιγα κι αν σου μιλησω, ξερω πως θα με πιστεψεις- συνηθισαμε στη σιγανη κουβεντα στα κρατητηρια, στις συνεδριασεις, στη συνωμοτικη δουλεια της κατοχης, συνηθισαμε στα μικρα σταρατα λογια, πανου απ’ το φοβο, και πανου απ’ τον πονο, ημερα, ωρα, συνθημα στις τρομερες μουγγες γωνιες της νυχτας, στις διασταυρωσεις του χρονου, που μια στιγμη τις φωτιζε ο προβολεας του μελλοντος- βιαστικα λογια, μια μικρη περιληψη της ζωης, τα κυρια σημεια μοναχα, γραμμενα στο κουτι των τσιγαρων, η σ’ ενα τοσο δα χαρτι, κρυμμενο στο παπουτσι, η στο στριφωμα του σακκακιου μας, ενα μικρο χαρτι, σαν ενα μεγαλο γεφυρι, πανου απ’ το θανατο.

Α βεβαια, ολα τουτα θα πουν, δεν ειναι τιποτα. Ομως εσυ αδελφε μου, ξερεις πως απο τουτα τα απλα λογια, απο τουτες τις απλες πραξεις, απο τουτα τα απλα τραγουδια, μεγαλωνει το μποι της ζωης, μεγαλωνει ο κοσμος, μεγαλωνουμε.

Κι οχι να πειτε πουκανα και τιποτα σπουδαιο, μονο που περασα και ακουμπησα στον ιδιο τοιχο, που ακουμπησατε συντροφια μου, μονο που διαβασα στα τμηματα μεταγωγων, τα ονοματα των ηρωων και των μαρτυρων μας, μονο που φορεσα τις ιδιες χειροπεδες που φορεσατε, μονο που πονεσα μαζι σας, κι ονειρευτηκα μαζι σας, μονο που σε βρηκα και βρηκες, συντροφε.

Ο Μπαρμπα-Χριστος, εχτισε το φουρνο του στρατοπεδου. Ειχα σταθει και κοιταζα τα σιγουρα γεροντικα του χερια, τουτα τα απλα, σοφα, συντροφικα του χερια- ωρα την ωρα ο φουρνος ψηλωνε, ψηλωνε ο κοσμος, ψηλωνε η αγαπη, κι οταν γευτηκα το πρωτο κομματι απ’ το ζεστο καρβελι μας, μ’ αυτη τη γευση πηρα μεσα μου κατι απ’ τα σοφα χερια του γερο – χτιστη, κατι απ’ τα χερια ολων των συντροφων που ζυμωνουν το ψωμι του κοσμου, εκεινη τη γαληνια σιγουρια του ανθρωπου που φτιαχνει ωφελιμα κι απαραιτητα πραματα. Υστερα μαθαμε πολυ περισσοτερα, μα αν θα καθομουν να σας τα ιστορησω ολα, δε θα τελειωνε ποτε το τραγουδι μου, οπως ποτε δεν τελειωνει η αγαπη μας, η ζωη, ο ηλιος.

Κι ερχομαι μοναχα να σ’ αγκαλιασω και να κλαψω αδελφε μου, οπως ο ερωτευμενος που γυρναει απο χρονια στην καλη του, και μ’ ενα του φιλι, της λεει ολα τα χρονια που περιμενε, κι ολα τα χρονια που τους περιμενουν, περα απ’ το φιλι τους. Εμεις, ωρες πολλες κοιταζαμε το ιδιο σημαδι, πολλες ζωες το ψαξαμε τουτο το σημαδι, ως να του εμπιστευτουμε την καρδια μας, και τα χερια μας.

Κι απ’ αυτο που το κοιταξανε χιλιαδες πονεμενοι ανθρωποι, παιρνει κατι απ’ τα ματια μας, κι απ’ το σμιξιμο των ματιων μας, και μεγαλωνει, μεγαλωνει, μεγαλωνει, οπως το ζυμαρι στη σκαφη, το δντρο στον ηλιο, η ελπιδα στην καρδια μας. Και τ’ αλλα παλι, τα πολυ μεγαλα, τ’ απιαστα κι αθωρητα, απ’ το πολυ που τα κοιταξαμε μαζι και τ’ αγαπησαμε μαζι, εγιναν πια δικα μας, ενα με μας, ταχουμε διπλα μας, σαν την αλατιερα, σαν το πηρουνι, σαν το πιατο, και τωρα το ιδιο απλα και γκαρδιακα, κοιταζουμε ενα φυλλο η ενα αστερι, την πετρα οπου καθομαστε, η τα ψηλα φουγαρα του μελλοντος. Η Καρδια μου σημερα, δε μοιαζει με κανενα συγνεφο, χρυσο που λαμπαδιαζει στο λιογερμα, μητε με κανεναν αγγελο που στρωνει το τραπεζι μες στα δεντρα του παραδεισου, τιναζοντας με τ’ ασπρα του φτερα τα ψιχουλα των αστρων απ’ τις γενειαδες των παλιων Αγιων. Τιποτα τετοιο.

Η Καρδια μου ειναι τωρα ενα φαρδυ χωματενιο τσουκαλι, που μπηκε πολλες φορες στη φωτια. που μαγειρεψε χιλιαδες φορες για τους φτωχους για τους ξωμαχους, για τους περαταρηδες για τους εργατες και για τις πικρες μαναδες τους, για τον πεινασμενο ηλιο, για τον κοσμο-ναι για ολο τον κοσμο- ενα φτωχο, καπνισμενο μαυρισμενο τσουκαλι, που κανει καλα τη δουλεια του, που βραζει αγρια ραδικια του βουνου, κι αρια και που, κανα κοψιδι κρεας, κι απο κατου συδαυλιζουν τη φωτια τα πεινασμενα αδελφια μου, καθενας βαζει και το ξυλο του, καθενας καρτεραει το μερτικο του. Καθονται γυρω-γυρω, μαζι με τ’ αρνια και τα γελαδια, οπως καθοσαστε τωρα εσεις τριγυρω μου, μιλανε για τη βροχη, για τον ηλιο, για την ειρηνη, μιλανε για τον καιρο, για τη σπορα, για τη σοδεια, για κεινο το σημαδι που ολο και περισσοτερα ματια το κοιταζουν, για κεινο το αστρο που δε σβηνει με κανεναν ανεμο, κι οι πεθαμενοι μαζευονται γυρω απο την ταβλα μας, και περιμενουν κι αυτοι το μερτικο τους. Και τουτο το τσουκαλι βραζει, βραζει τραγουδωντας. Τουτες τις μερες, ο ανεμος μας κυνηγαει. Γυρω σε καθε βλεμμα το συρματοπλεγμα, γυρω στην καρδια μας το συρματοπλεγμα, γυρω στην ελπιδα το συρματοπλεγμα.

Πολυ κρυο εφετος.

Πιο κοντα.

Πιο κοντα.

Μουσκεμενα χιλιομετρα μαζευονται γυρω τους.

Μεσα στις τσεπες του παλιου παντελονιου τουε, εχουν μικρα τζακια να ζεσταινουν τα παιδια. ΚΑθονται στον παγκο κι αχνιζουν, απ’ την βροχη και την αποσταση.

Η ανασα τους ειναι ο καπνος ενος τραινου, που παει μακρια,πολυ μακρια.

Κουβεντιαζουν, και τοτε η ξεβαμμενη πορτα της καμαρας, γινεται σαν μητερα, που σταυρωνει τα χερια της κι ακουει.

Κι ακουω και γω, και παιρνω κι αυγαταινω-ριχνω και γω καμμια κουβεντα που και που, οπως ριχνουμε ενα ξυλο στη φωτια- φουντωνει η φλογα, γινεται πιοτερο το φως -ξυλο το ξυλο- κοκκινιζουν οι τοιχοι, αποτραβιεται ο ανεμος, τριζει το παραθυροφυλλο, ακουγεται εξω καποιο γαιδουρακι που βοσκαει ακομα στο γρασιδι, και το σκυλι καθεται ησυχο μπροστα στα ποδια των πεθαμενων.

Ολοι περιμενουμε να ξημερωσει.

Επεσε ο ανεμος,

Σιωπη.

Στη γωνια της καμαρας, ενα αλετρι συλλογισμενο, περιμενει τ’ οργωμα. Ακουγεται πιο καθαρα, το νερο που κοχλαζει στο τσουκαλι.

Αυτοι που περιμενουν στον ξυλινο παγκο, ειναι οι φτωχοι, οι δικοι μας οι δυνατοι, ειναι οι ξωμαχοι, οι σπουδαστες, κι οι προλεταριοι- καθε τους λεξη ειναι ενα ποτηρι κρασι μια γωνια μαυρο ψωμι ενα δεντρο πλαι στο βραχο ενα παραθυρο ανοιχτο στη λιακαδα. Ειναι οι δικοι μας Χριστοι, οι δικοι μας Αγιοι.

Τα χοντρα τους παπουτσια ειναι σαν βαγονια με καρβουνο τα χερια τους ειναι η σιγουρια- αργασμενα χερια, σκληρα χερια, ροζιασμενα με φαγωμενα νυχια, με αγριες τριχες με το μεγαλο δαχτυλο φαρδυ οσο η ιστορια του ανθρωπου με τη φαρδεια σπιθαμη σα γιοφυρι πανω απο το γκρεμο.

Τα δαχτυλικα τους αποτυπωματα, δεν ειναι μοναχα στα μητρωα των φυλακων, φυλαγονται στα αρχεια της ιστοριας, τα δαχτυλικα τους αποτυπωματα, ειναι οι πυκνες σιδηροδρομικες γραμμες, που διασχιζουν το μελλον.

Κι η καρδια μου εμενα, τιποτα πιοτερο συντροφια μου, ενα πηλινο μαυρισμενο τσουκαλι, που κανει καλα τη δουλεια του- τιποτ’ αλλο. Γεια σας συντροφοι.

Λοιπον παιδια μου, συλλογιεμαι τωρα σαν τον παππου που λεει παραμυθια (και μη θυμωσετε που σας λεω παιδια μου, μονο στα χρονια μπορει ναμαι πιο μεγαλος σε τιποτα αλλο κι αυριο θα με πειτε εσεις: παιδι μου, και γω δε θα θυμωσω, γιατι οσο θαναι νιοτη μες στον κοσμο θαμαι νεος και να με λετε :παιδι μου παιδια μου), λοιπον παιδια μου, συλλογιεμαι τωρα να βρω μια λεξη να ταιριαζει στο μποι της λευτεριας μητε πιο ψηλη, μητε πιο κοντη- το περισσιο ειναι ψευτικο, το λιγοστο ειναι ντροπαλο, και γω δεν τοχω σκοπο να καμαρωσω για τιποτα πιοτερο, για τιποτα λιγοτερο απο ανθρωπος. Θα βρουμε το τραγουδι μας.

Καλα παμε. Τι λες και συ συντροφε; Καλα, καλα. Βρασανε τα ραδικια. Λιγοστο το λαδι. Δεν πειραζει. Περσευει η ορεξη κι η καρδια. Ειναι ωρα. Εδω ειναι ενα φως αδελφικο-απλα τα χερια και τα ματια. Εδω δεν ειναι ναμαι εγω πανω απο σενα, η εσυ πανω απο μενα. Εδω ειναι ναναι ο καθενας μας πανω απο τον εαυτο του. Εδω ειναι ενα φως αδελφικο, που τρεχει σαν ποταμι διπλα στον μεγαλο τοιχο.

Αυτο το ποταμι το ακουμε ως και μεσα στον υπνο μας. Κι οταν κοιμομαστε, τονα μας χερι κρεμασμενο απ’ οξω απ την κουβερτα, βρεχεται μεσα σε τουτο το ποταμι. Φτανει με δυο σταγονες μονο, απο τουτο το νερο να ραντισεις το προσωπο του εφιαλτη, και χανεται καπνος πισω απ’ τα δεντρα. Κι ο θανατος, δεν ειναι παρα ενα φυλλα που επεσε, για να θρεψει ενα φυλλο που ανεβαινει.

Τωρα το δεντρο σε κοιταει καταματα, μες τα φυλλα του, η ριζα σου δειχνει ολο το δρομο της, κι εσυ κοιτας καταματα τον κοσμο-δεν εχεις τιποτα να κρυψεις. Τα χερια σου ειναι καθατα, πλυμενα με το χοντρο σαπουνι του ηλιου, τα χερια σου τ’ αφηνεις στο συντροφικο τραπεζι ξεσκεπα, τα εμπιστευεσαι στα χερια των συντροφων σου. Η κινηση τους ειναι απλη, γεματη ακριβεια. Κι οταν ακομη βγαζεις μια τριχα απ το σακακι του φιλου σου, ειναι σαν να βγαζεις ενα φυλλο απ’ το ημερολογιο επιταχυνοντας το ρυθμο του κοσμου. Μ’ ολο που το ξερεις πως εχεις ακομη να κλαψεις πολυ ωσπου να μαθεις τον κοσμο να γελαει.

Ενα τσουκαλι λοιπον. Τιποτ’ αλλο. Πηλινο μαυρισμενο τσουκαλι, βραζοντας, βραζοντας και τραγουδωντας, βραζοντας πανω στου ηλιου τη φωτια, και τραγουδωντας.