Futurism στην Tate Modern

Υμνησαν τη δύναμη, την ταχύτητα, τον πόλεμο, τις μηχανές, τα πολυβόλα. Οι φουτουριστές έλεγαν πώς «ένα αυτοκίνητο… είναι ωραιότερο από τη Νίκη της Σαμοθράκης» Ο ιδρυτής του φουτουρισμού Φ.Τ.Μαρινέτι γράφει :«O Φουτουρισμός βασίζεται στην πλήρη ανανέωση της ανθρώπινης ευαισθησίας που προκαλείται από τις επιστημονικές ανακαλύψεις. Oι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τον τηλέγραφο, το τηλέφωνο, το ποδήλατο, τη μοτοσικλέτα, το αυτοκίνητο, το υπερωκεάνιο, το αεροπλάνο, τον κινηματογράφο, τη μεγάλη εφημερίδα δεν έχουν ανακαλύψει ακόμη πως αυτά τα μέσα επικοινωνίας, μεταφοράς και πληροφόρησης ασκούν αποφασιστική επίδραση στην ψυχή τους». Στη φωτ. «Ο Ποδηλάτης» της Ναταλία Γκοντσάροβα ( 1913), εκπροσώπου του ρωσικού φουτουρισμού.

Οι εκθέσεις που φιλοξένούνται στην Tate Modern του Λονδίνου δεν έχουν πάντα την πλήρη αποδοχή των κριτικών. Συνήθως οι κριτικοί εστιάζουν στο καθ’αυτό εκθεσιακό στοιχείο, λησμονώντας ότι η τέχνη δεν υπήρξε ποτέ απάγκιο αποδοχής. Το αντίθετο μάλιστα: προκάλεσε και προκαλεί θύελλες αντιδράσεων γιατί τολμά να προηγείται του ανθρώπου, όπως συμβαίνει και με την επιστήμη. Αυτή τη φορά στην Tate Modern και ως τις 20 Σεπτεμβρίου παρουσιάζονται έργα του φουτουριστικού κινήματος που για πολλούς κριτικούς αποτελούν κόκκινο πανί. Ιδρυτής του φουτουρισμού είναι ο Ιταλός ποιητής Φ.Τ.Μαρινέτι, ο οποίος στις 20 Φεβρουαρίου του 1909 δημοσίευσε το ιδρυτικό επεισοδιακό μανιφέστο του φουτουρισμού, ξεκινώντας την πιο αμφιλεγόμενη πορεία ενός καλλιτεχνικού κινήματος.

Παραθέτω μικρό απόσπασμα από το Μανιφέστο : «Από την Ιταλία εκτοξεύουμε προς όλο τον κόσμο αυτό το μανιφέστο της φλεγόμενης και ανατρεπτικής βιαιότητας με το οποίο σήμερα ιδρύουμε τον Φουτουρισμό, επειδή θέλουμε να απελευθερώσουμε τη χώρα από τη δύσοσμη γάγγραινα των καθηγητών, των αρχαιολόγων, των ξεναγών και των παλαιοπωλών της…από τα αναρίθμητα μουσεία-νεκροταφεία, μουσεία-δημόσια κοιμητήρια, μουσεία-παράλογα σφαγεία ζωγράφων και γλυπτών…Θέλετε να κατασπαταλήσετε τις καλύτερες δυνάμεις σας σ’ αυτό τον αιώνιο και ανώφελο θαυμασμό του παρελθόντος, απ’ όπου μοιραία θα βγείτε εξαντλημένοι, φτωχότεροι σε πνεύμα και ποδοπατημένοι ; Ας έλθουν λοιπόν οι εύθυμοι εμπρηστές με τα καπνισμένα δάκτυλα. Νάτοι, νάτοι…Εμπρός… Βάλτε φωτιά στα ράφια των βιβλιοθηκών.Αλλάξτε την πορεία των καναλιών να πλημμυρίσουν τα μουσεία….»

«Θέλουμε να δοξάσουμε τον πόλεμο-μοναδική υγεία του κόσμου- τον μιλιταρισμό, τον πατριωτισμό, την καταστρεπτική χειρονομία των φιλελευθέρων, τις ωραίες ιδέες για τις οποίες πεθαίνουμε και την περιφρόνηση της γυναίκας…Κηρυσσουμε αποφασιστικά τον πόλεμο σ’ όλους τους καλλιτέχνες και σ’ όλους τους θεσμούς που αν και καμουφλαρισμένοι μ’ ένα ρούχο ψεύτικου μοντερνισμού παραμένουν μπλεγμένοι μέσα στην παράδοση, στον ακαδημαϊσμό και κυρίως στην αποκρουστική εγκεφαλική νωθρότητα. Μπορούμε εμείς ποτέ να μείνουμε αναίσθητοι μπροστά στη φρενίτιδα των μεγαλουπόλεων, στη νεότατη ψυχολογία του ξενυχτιού, στις πυρετώδεις φιγούρες του viveur, της cocotte, του apache και του αλκοολικού ;» («Οι Πρωτοπορίες της Τέχνης του 20^ου αιώνα», Μαριο ντε Μικέλι)

Ο Μαρινέτι χαιρέτησε με ενθουσιασμό το ξέσπασμα του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου και μάλιστα με κείμενα του ενθάρρυνε τη συμμετοχή της Ιταλίας. Το 1918 ίδρυσε το Φουτουριστικό Πολιτικό Κόμμα κι έγινε από τους πρώτους υποστηρικτές του Μπενίτο Μουσολίνι (φωτο), γεγονός που τον ακολούθησε ως το θάνατο του το 1944 και σήμερα ακολουθεί το καλλιτεχνικό κίνημα. Κι είναι αλήθεια ότι αυτό το κίνημα, αντιφεμινιστικό και φιλοπόλεμο, ήταν από τα λίγα που χαιρέτισαν τα πλήθη και τα εργοστάσια μαζικής παραγωγής, τα επιτεύγματα της τεχνολογίας, τις επικοινωνίες, τις μεταφορές.Οι φουτουριστές έπλασαν κουλτούρα φωτός και ήχων, οραματίστηκαν την τέχνη των αιθέρων με χρώματα και ιπτάμενα αντικείμενα, με στόχο να υπάρξει ένα λαϊκό θέατρο για τις μάζες…

Ο Ουμπέρτο Εκο είναι ίσως από τους λίγους που δεν θεωρούν καταστροφική την επιρροή του φουτουρισμού στον κόσμο της τέχνης και πιστεύει ότι καλώς πράττουν φέτος πολλά ευρωπαϊκά μουσεία- ανάμεσα τους και η Tate modern- που με αφορμή τη συμπλήρωση εκατό χρόνων από το μανιφέστο του φουτουρισμού θυμίζουν και ενδεχομένως επανεκτιμούν την προσφορά του. Ο Ουμπέρτο Εκο λέει ότι το φουτουριστικό κίνημα έχει δώσει στην οικουμένη έργα, όπως «Ο Δυναμισμός ενός Ποδοσφαιριστή» του σύγχρονου του Μαρινέτι, Ουμπέρτο Μποτσιόνι ή «Η Κηδεία του αναρχικού Γκάλι» του Κάρλο Καρά και «Ο Ποδηλάτης» της Ναταλία Γκονσάροβα (1913), εκπροσώπου του ρωσικού φουτουρισμού.

Κάποιοι διατείνονται ότι στην φουτουριστική τέχνη, η εικόνα λειτουργεί ως  υπνωτικό θέλγητρο προς το πλήθος που εξουσιάζεται από τον ηγέτη…Θα έλεγα, απλουστευτικά ενδεχομένως, ότι η τέχνη εξουσιάζεται από τον υποκειμενισμό κι ως τέτοια θα πρέπει να την προσεγγίζουμε, ανεξάρτητα από κριτικές και εποχές. Και για του λόγου το αληθές, μια επίσκεψη στην Tate θα ήταν ό,τι καλύτερο! ritsamasoura@Kathimerini.gr

Advertisements

H Penelope στα Εξάρχεια

Η Πηνελόπη στα Εξάρχεια

by Penelope

Κατεβαίνω στα Εξάρχεια χωρίς γκαζάκια αλλα με τον ‘Τζόνι και εγώ’ παραμάσχαλα διαβάστε παρακάτω λοιπόν :

Δευτέρα 29 Ιουνίου στις 7:00 μ.μ. η συγγραφέας Ντία Μέξη-Τζοουνς κάνει μια στάση στην Ελλάδα στο καφέ Floral για την παρουσίαση του βιβλίου της

‘ο Τζόνι και Εγώ’ από την Εμπειρία Εκδοτική

To νέο FLORAL ∙ Books+Coffee είναι ένας χόρος σε τρια επίπεδα, με κλασσική Bauhaus αρχιτεκτονική και ίχνη από το καφε ζαχαροπλαστείο Floral του 1935: Mia μαρμαρινη σκάλα, ίχνη ταπετσαρίας, επιβλητικές κολώνες, μεγάλες τζαμαρίες. Θα μπορούσε να φανταστεί κανεις τον Κύρκο, τον Ξαρχάκο τον Χορν να πίνουν το καφε τους με την Πηνελόπη και να μιλάνε για τον Τζόνι

Floral / Books + Coffee / Θεμιστοκλέους 80, Πλατεία Εξαρχείων

*Σας περιμένω όλους! αφήστε τις δικαιολογίες για ραντεβού που είχατε κανονίσει πριν ενα μήνα και άλλες Αλβιόνικες δικαιολογiες γιατί εδώ εν Ελλάδι δεν πιάνουν

Ο Πήτερ Παν της Μουσικής Μαικλ Τζάκσον

Η καρδιά πρόδωσε το μεγάλο αστέρι της ποπ μουσικής, τον Αμερικανό τραγουδιστή Μάικλ Τζάκσον, λίγες ημέρες πριν επιστρέψει στο αγαπημένο του κοινό με σειρά συναυλιών που είχε προγραμματίσει από τις αρχές του επόμενου μήνα.

Όπως μεταδίδουν τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, ο Μάικλ Τζάκσον, 51 χρόνων, βρέθηκε αναίσθητος από τραυματιοφορείς του πυροσβεστικού σώματος που έσπευσαν για βοήθεια στο σπίτι του, στο Λος Άντζελες.

Είχε σταματήσει η αναπνοή του και επιχειρήθηκε καρδιοαναπνευστική ανάνηψη. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο στο Ιατρικό Κέντρο UCLA.

«Μόλις πληροφορηθήκαμε ότι ο Μάικλ Τζάκσον πέθανε. Υπέστη καρδιακή προσβολή νωρίτερα το απόγευμα και οι τραυματιοφορείς δεν κατάφεραν να τον επαναφέρουν. Μας είπαν ότι όταν έφτασαν ο Τζάκσον δεν είχε σφυγμό», ανέφερε η εξειδικευμένη ιστοσελίδα TMZ. com, η οποία πρώτη ανακοίνωσε το θάνατο του διάσημου τραγουδιστή.

Αρκετή ώρα αργότερα ο ιατροδικαστής Φρεντ Κοράλ, σε συνέντευξή του στο CNN, δήλωσε ότι ο Μάικλ Τζάκσον υπέστη καρδιακή ανακοπή χθες στις 14.26 -τοπική ώρα Καλιφόρνιας. Τον θάνατό του διαπίστωσαν οι γιατροί του νοσοκομείου στο οποίο είχε, εσπευσμένα, μεταφερθεί από το σπίτι του σε βαθύ κώμα.

Περισσότερες λεπτομέρειες για τα αίτια του θανάτου θα δώσει η νεκροτομή που, πιθανόν, να γίνει σήμερα.

«Δεν μου προκάλεσε έκπληξη»

Αίσθηση προκάλεσε η δήλωση του Μάικλ Λέβιν, πρώην εκπροσώπου του μεγάλου σταρ, που ανέφερε ότι δεν εξεπλάγη από τον αιφνίδιο θάνατο του ειδώλου της ποπ.

«Ο Μάικλ βρισκόταν σε ένα ανέφικτο, δύσκολο και συχνά αυτοκαταστροφικό ταξίδι εδώ και χρόνια. Το ταλέντο του ήταν αναμφισβήτητο, αλλά έτσι ήταν και η ενόχλησή του για τους κανόνες του κόσμου», είπε ο Λέβιν και πρόσθεσε: «Ο άνθρωπος απλά δεν μπορεί να αντέξει σε τέτοια επίπεδα πίεσης».

Ο Τζάκσον ετοίμαζε τη «μεγάλη επιστροφή» στο αγαπημένο του κοινό, η οποία θα γινόταν στο Λονδίνο στις 13 Ιουλίου. Οι παραστάσεις του θα ολοκληρώνονταν τον Μάρτιο του 2010 και όλα τα εισιτήρια για τις εμφανίσεις του είχαν εξαντληθεί από τον Μάρτιο.

Από το 2005, όταν απαλλάχθηκε από την κατηγορία της κακοποίησης ανηλίκου, ζούσε απομονωμένος.

Αμφιλεγόμενος καλλιτέχνης

Το «παιδί θαύμα» και ιδιοφυΐα της μουσικής, όπως είχε χαρακτηριστεί από μουσικούς κύκλους της ποπ σκηνής, υπήρξε ένας από τους πιο αγαπημένους αλλά και αμφιλεγόμενους τραγουδιστές, κυρίως λόγω του τρόπου ζωής του και των «μεταμορφώσεων» στις οποίες υποβλήθηκε.

Έκπληξη και ατελείωτες συζητήσεις είχαν προκληθεί στα τέλη της δεκαετίας του ’80 όταν εμφανίστηκε με πιο ανοιχτόχρωμο δέρμα και λεπτότερη μύτη.

Ο ίδιος αρνήθηκε ότι είχε υποβληθεί σε αισθητικές επεμβάσεις. Ισχυρίστηκε ότι είχε κάνει μόνο δύο ρινοπλαστικές και έπασχε από λευκοδερμία.

Από φτωχή οικογένεια

Ο Τζάκσον, με τη χαρακτηριστική φωνή και το απαράμιλλο ταλέντο στο χορό, γεννήθηκε στο Γκάρι της Ιντιάνα στις 29 Αυγούστου 1958. Προερχόταν από φτωχή οικογένεια. Ο πατέρας του εργαζόταν ως μεταλλωρύχος και η μητέρα του ήταν υπάλληλος σε κατάστημα. Ο Μάικλ Τζο ήταν το έβδομο από τα εννιά παιδιά του ζευγαριού.

Θεωρείται από τους πιο επιτυχημένους καλλιτέχνες όλων των εποχών αφού, από την ηλικία των δέκα που είχε ήδη γίνει γνωστός, ξεδίπλωσε μια μεγάλη διεθνή σταδιοδρομία η οποία του απέφερε 13 βραβεία Γκράμι και πωλήσεις 750 εκατομμυρίων δίσκων.

Ο Μάικλ Τζόζεφ Τζάκσον, άρχισε τη σταδιοδρομία του ως τραγουδιστής της Motown. Ενώ ήταν ακόμη μέλος των Jackson 5, το 1971 ξεκίνησε τις πρώτες σόλο ηχογραφήσεις του στην ίδια εταιρία.

Το 1975 το συγκρότημα αποχώρησε από τη Motown και εντάχθηκε στο δυναμικό της Epic αλλάζοντας το όνομα σε Jacksons. Ο Τζάκσον άρχισε ουσιαστικά τη σόλο σταδιοδρομία του το 1979 με τον δίσκο Off the Wall (τυπικά αποχώρησε από τους Jacksons το 1987).

«Thriller» εκατομμυρίων πωλήσεων

Ο δίσκος Thriller του 1982 κατέκτησε τον τίτλο του πρώτου σε πωλήσεις δίσκου στην ιστορία, και παραμένει έως σήμερα το άλμπουμ με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών, έχοντας πουλήσει 104 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως σύμφωνα με το Guinness World Records.

Έμεινε στην κορυφή του Billboard album chart για 37 εβδομάδες και 7 τραγούδια του ανέβηκαν στο top-10.

Ο Τζάκσον είχε μετατρέψει ένα ράντσο στην Καλιφόρνια σε κατοικία και ψυχαγωγικό πάρκο και το ονόμασε «Neverland» προς τιμή του ήρωά του, του Πίτερ Παν, του παιδιού που δεν ήθελε να μεγαλώσει.

Όμως το 1993 αυτή η εικόνα της εκκεντρικότητας κατέρρευσε όταν ένας 13χρονος τον κατηγόρησε για σεξουαλική κακοποίηση.

Η υπόθεση τελείωσε με συμβιβασμό. Ο τραγουδιστής συμφώνησε να καταβάλει 23,3 εκατομμύρια δολάρια, ποσό που αντιπροσώπευε μόλις ένα κλάσμα της περιουσίας του που τότε υπολογιζόταν στα 600 εκατομμύρια δολάρια.

«Μου αρέσει να κοιμάμαι με μικρά αγόρια»

Το 1994, προς γενική κατάπληξη, ο Τζάκσον παντρεύτηκε την κόρη του Έλβις Πρίσλεϊ, Λίζα Μαρί και μετά το διαζύγιό του με την Πρίσλεϊ παντρεύτηκε μια Αυστραλή νοσοκόμα, την Ντέμπι Ρόου, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον Πρινς Μάικλ Τζούνιορ και την Πάρις Μάικλ Κάθριν.

Το 2002 και ενώ είχε ήδη χωρίσει με τη Ρόου απέκτησε άλλο ένα παιδί, τον Πρινς Μάικλ Β΄, από παρένθετη μητέρα.

Το 2003 προκάλεσε σκάνδαλο όταν παραδέχτηκε σε βρετανικό ντοκιμαντέρ ότι του αρέσει να κοιμάται αθώα, με μικρά αγόρια.

Η δικαστική διαμάχη στην οποία ενεπλάκη κατέστρεψε την εικόνα του μολονότι τελικά απαλλάχτηκε από τις κατηγορίες, τον Ιούνιο του 2005.

Στο μεταξύ, η περιουσία του είχε εξανεμιστεί και το 2006 τα χρέη του ανέρχονταν στα 170 εκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με τον αμερικανικό τύπο

Η μπούργκα και ο Νικολά Σαρκοζί

Ευλόγως θα αναρωτηθεί ο κοινός θνητός: μα πώς είναι δυνατόν στη Γαλλία, την κυψέλη ενός αξιακού συνθήματος της γαλλικής επανάστασης  – «ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη» – να συζητάμε αν θα απαγορευτεί στις Μουσουλμάνες να φοράνε μπούργκα ή νικάμπ. Οπως επίσης θα αναρωτηθεί κατά πόσον στη σημερινή οικονομική συγκυρία, με τις ανισότητες και τις ρατσιστικές αντιδράσεις να αυξάνονται ιλλιγγιωδώς αποτελεί υπέρβαση των ορίων της πολιτικής σωφροσύνης το άνοιγμα ενός τόσο λεπτού θέματος, λεπτού με την έννοια ότι αγγίζει την υπέρτατη προσήλωση της Μουσουλμάνας στο Ισλάμ.

Δεν είναι καινούργιο ότι η Γαλλία φλέγεται. Αν κάποιος επισκεφθεί την αγορά της Λυών και της κάθε Λυών θα βρεθεί μπροστά σ’ ένα μαύρο κύμα μουσουλμάνων γυναικών που συνεχώς μεγαλώνει χωρίς την παραμικρή πιθανότητα να σκάσει στον πλησιέστερο βράχο. Στις εφημερίδες δημοσιεύονται άρθρα, άρθρα με τάκτ, θα έλεγα, που προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στην επιθυμία να υπάρξουν ρηξικέλευθες λύσεις και στην ανάγκη να μην καταγραφούν παραβιάσεις της βούλησης των Μουσουλμάνων να καλύπτονται με τη μπούργκα. Γιατί,όπως έγραψε πρόσφατα στη Φιγκαρό ο ισλαμολόγος Μπερνάρ Γκοντάρ μπορεί ορισμένες Μουσουλμάνες να υποφέρουν κάτω απ’ τη μπούργκα, η συντρηπτική πλειοψηφία ωστόσο την φορά οικειοθελώς.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η μπούργκα εκτοξεύεται στην κορυφή της επικαιρότητας. Προ τετραετίας στην Ολλανδία επιχειρήθηκε η απαγόρευση της,  αλλά όταν το 2007 άλλαξε η κυβέρνηση, το θέμα αποσιωπήθηκε.Παρεμφερείς συζητήσεις έγιναν και στη Δανία υπό την πίεση του αντιμουσουλμανικού Λαϊκού Κόμματος. Και στις δύο χώρες η χροιά του θέματος είναι πολιτική, δεδομένου ότι η μπούργκα εξιτάρει τους ακροδεξιούς και συσπειρώνει τα δεξιά αντανακλαστικά των ψηφοφόρων. Στη Γαλλία όμως ;

Ολα άρχισαν εκ νέου μετά τη συμφιλιωτική ομιλία του προέδρου Ομπάμα στο Κάιρο, στις 4 Ιουνίου.Ο Αμερικανός πρόεδρος παρώτρυνε τα δυτικά κράτη να μην παρακωλύουν επί της επικράτειάς τους τις πρακτικές του Ισλάμ. Απαντώντας ο Νικολά Σαρκοζί από τις Βερσαλίες έθιξε ευθέως το θέμα της μπούργκας, λέγοντας ότι «δεν αποτελεί θρησκευτικό σύμβολο, αλλά σύμβολο υποταγής και υποτίμησης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας…. γι αυτό και στη χώρα μας δεν θα δεχτούμε γυναίκες φυλακισμένες πίσω από ένα κάλυμμα, αποκομμένες από οποιαδηποτε κοινωνική ζωή, στερημένες από ταυτότητα».Τελικά, τί θα συμβεί; Θα απαγορευτεί η μπούργκα στους δρόμους της Γαλλίας; Αμφιβάλω. Ο Σαρκοζί με την ομιλία του στόχευσε σε τρία πράγματα : πρώτον να διαβεβαιώσει το κόμμα του ότι παραμένει πιστός στα ιδανικά της γαλλικής δημοκρατίας, δεύτερον να υπονομεύσει την ήδη αδύναμη Αριστερά και τρίτον να απογυμνώσει από επιχειρήματα τυχόν μελλοντική αφύπνιση της γαλλικής ακροδεξιάς.

Γύρω από τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν δημιουργηθεί απίστευτοι μύθοι. Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς ; Ομως αν θέλουμε να είμαστε ακριβοδίκαιοι και να μην παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε ξεπερασμένα δόγματα περί σταυροφοριών και αποικιοκρατίας, ας φορούν οι Μουσουλμάνες ‘οικοειοθελώς’ τη μπούργκα, αλλα ας επιτραπεί και στη γυναίκα της Δύσης να επισκεφθεί ακάλυπτη την Υεμένη ή τη Σαουδική Αραβία!

ριτς

Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή 25-6-2009

Δυτικές ερμηνείες για το Ιράν

Τεχεράνη UPI

Το καθεστώς της Τεχεράνης ήταν και είναι αυταρχικό. Το έχει αποδείξει, φυλακίζοντας δημοσιογράφους και μπλόγκερς. Παράλληλα βεβαίως έχει μάθει να χρησιμοποιεί προς ίδιον όφελος δυτικά επικοινωνιακά εργαλεία. Το έπραξε τον περασμένο Φεβρουάριο,όταν επέτρεψε την πρόσβαση των Ιρανών στο facebook  και το twitter, επιβάλλοντας παράλληλα αυστηρότερους ελέγχους στο διαδίκτυο!! Επίδειξη διαλλακτικότητας και ισχύος, δέλεαρ προς τους νέους ή μήπως διευκόλυνση των μυστικών υπηρεσιών να παρακολουθούν καλύτερα τη δράση των αντιφρονούντων ακτιβιστών ;

Το να επιχειρεί ένας πολίτης της Δύσης να ερμηνεύει τις κινήσεις του θεοκραικού καθεστώτος στο Ιράν είναι παραλογισμός και χαμένος κόπος. Και στο κάτω κάτω, ας το παραδεχτούμε. Εχουμε μεγάλη έπαρση για το δυτικό μοντέλο ζωής: Τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον καταναλωτισμό μας…. Γι’ αυτό και ξημεροβραδιαζόμαστε σκεπτόμενοι πώς θα συμβάλουμε ώστε και ο «υπόλοιπος κόσμος» να απολαύσει τη δική μας κοσμοθεωρία! Και ως εδώ, θαυμάσια. Θέλουμε το καλό του διπλανού μας. Ομως, το ότι ο «υπόλοιπος κόσμος» μπορεί να έχει έναν άλλο πολιτισμό ή να θεωρεί το δικό του μοντέλο ζωής λίγο ανώτερο από το δικό μας δεν πρέπει να μας απασχολεί; Δεν πρέπει να μας θωρακίζει με τακτ;

Οι λαοί της Δύσης από κάποια στιγμή της Ιστορίας και πέρα υπήρξαν περισσότερο κατακτητικοί από πολλούς άλλους. Εμείς γίναμε σταυροφόροι, εμείς χαράξαμε γραμμές αποικιοκρατίας, εμείς διδάξαμε διά της βίας πολιτισμό. Πολιτισμένος όμως θεωρείται αυτός που μπορεί να αναγνωρίζει την ανθρώπινη υπόσταση των άλλων. Το να πιστεύει μια ομάδα ότι είναι η μόνη πλήρως ανθρώπινη, το να αρνείται να γνωρίσει το παραμικρό πέρα από τις δικές της εμπειρίες, το να μένει μονίμως περιχαρακωμένη στο δικό της μοντέλο ζωής είναι ένδειξη βαρβαρότητας και όχι πολιτισμού. Είναι αλήθεια, ωστόσο, ότι το γουιλσόνιο δόγμα (ρητή αναφορά στην εξαγωγή της δημοκρατίας) όχι απλώς υιοθετήθηκε από τους μετέπειτα προέδρους των ΗΠΑ, αλλά έγινε και εμμονή. Εμμονή που επί Μπους οδήγησε στη βαρβαρότητα.

Με αυτές τις σκέψεις κατά νουν και με δεδομένη την αρχή της αλαζονείας που χαρακτηρίζει τη δυτική κοσμοθεωρία παρακολουθούσα τον ξένο Τύπο τις μέρες πριν από τις ιρανικές εκλογές. Η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ καλούσε τον ιρανικό λαό να συντρίψει τον Αχμεντινετζάντ , ενώ υπήρξαν έντυπα που κυκλοφόρησαν με τον τίτλο «Αντε, να τελειώνουμε με αυτόν». «Αυτός» είναι ο επανεκλεγείς πρόεδρος του Ιράν Μαχμούντ Αχμεντινετζάντ.

Τι συνέβη όμως; Τα δυτικά ΜΜΕ έπραξαν το σύνηθες: εξέλαβαν τις επιθυμίες τους ως πραγματικότητα. Εχοντας βεβαίως συνειδητοποιήσει ότι πίσω από το σημερινό καθεστώς πιθανόν να κρύβεται ένας πυρηνικός Αρμαγεδδών, πίστεψαν ότι η επιθυμία για αλλαγή του ιρανικού λαού θα μεταφραζόταν σε βούληση μπροστά στις κάλπες, όπως ακριβώς συμβαίνει με τις δυτικές δημοκρατίες. Αλλά όφειλαν να γνωρίζουν ότι στο Ιράν οι εκλογές είναι ντεμι-εκλογές. Οι Ιρανοί μουλάδες, όπως οι δικοί μας νοσταλγοί του Μαρξισμού, μας εξηγούν τώρα ότι η ψήφος είναι λογική, νόμιμη και αδιαπραγμάτευτη από τη στιγμή που ….αντικατοπτρίζει τη νίκη του ιρανικού προλεταριάτου που κερδίζει πόντους έναντι της ιρανικής μπουρζουαζίας και των Ιρανών bobos, οι οποίοι απολαμβάνουν τη ζωή στις πλούσιες συνοικίες της Τεχεράνης και στηρίζουν τον Μουσαβί.

Το ισλαμικό Ιράν μαζί με όλες τις μεταμορφώσεις του μετά το 1979 είναι από τα τελευταία δείγματα μιας αντίστοιχης μαρξιστικής – λενινιστικής κοινωνίας. Η ίδια διαλεκτική και η ίδια μεθοδολογία για να κλείσουν τα στόματα της αντιπολίτευσης,  αυτή τη φορά με γνώμονα τις θρησκευτικές επιταγές. Πρόκειται για καθεστώτα που έχουν μέλλον μπροστά τους και που θα μπορούσαν να συντριβούν μόνον εκ των έσω.

Η αντιπολίτευση, με τις πλάτες της δημοκρατικής Δύσης, αντιδρά. Οσοι όμως γνωρίζουν τα πράγματα, λένε ότι ο Μουσαβί  (η φιλικά προσκείμενη προς αυτόν εφημερίδα ανέστειλε την έκδοσή της) θεωρείται πολύ λίγος για να ηγηθεί ενός μεγάλου κράτους με ιδιαιτερότητες κι έναν νεανικό πληθυσμό που διψάει για δουλειά και που η δημοκρατία δεν διεκδικεί την πρώτη θέση στα αιτήματά του. Γι’ αυτό και δεν εξελέγη. Αλλωστε, ο θείος Αχμεντινετζάντ, πανέξυπνος και λαϊκιστής όπως είναι, πρόλαβε να δεσμευτεί προεκλογικά, δηλώνοντας ότι θα μοιράσει γη στους φτωχούς και θα χορηγήσει το ποσό των 220 ευρώ σε πενταμελείς οικογένειες προκειμένου να καλυφθούν οι λογαριασμοί του νερού και του ρεύματος. Δεσμεύτηκε επίσης να δώσει μια εβδομάδα άδεια τον χειμώνα! Ε, αυτό ήταν, νομίζω, το κερασάκι στην τούρτα….

δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή 21-6-2009

ριτς

Το Μουσείο,η Ιστορία και εμείς…

Είναι ένας από τους λίγους καθηγητές που παραμένουν ποιητές και λάτρεις του ωραίου. Ο καθηγητής του Πολυτεχνείου Δημήτρης Φιλιππίδης, που είχα την τύχη και τη χαρά να γνωρίσω προσωπικά, καταθέτει την άποψή του για το Μουσείο της Ακρόπολης, απαντώντας σε όσους γκρινιάζουν για το αρχιτεκτονικό οικοδόμημα και την ανέγερση του σε μια περιοχή- του Μακρυγιάννη-φορτισμένη ιστορικά..

Η δική μου άποψη ως προς το δεύτερο σκέλος , γιατί για το πρώτο δεν διαφωνώ παρα μόνο στο σημείο που θέλουν να κατεδαφίσουν τις δύο αξιοπρόσεκτης αρχιτεκτονικής πολυκατοικίες της Αρεοπαγίτου, είναι ότι η Ιστορία έχει κάνει καλά τη δουλειά της. Ας την αφήσουμε να ηρεμήσει λίγο μαζί με τα αγάλματα μιας άλλης εποχής.

ριτς

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ
«Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;»
(γνωστού ποιητού)
Εύκολες οι λοιδορίες κι οι κομπασμοί, οι ατάκες κι οι σαρκασμοί. Πόσα ελαττώματα και παραλείψεις, αλήθεια, θα μπορούσε κανείς να υπενθυμίσει ή και να επινοήσει (μεγάλη τέχνη κι αυτή) καθώς αναπολεί όσα μεσολάβησαν από την πρώτη στιγμή που αποφασίστηκε να ανεγερθεί αυτό το μουσείο. Κι απ΄ όλες τις πλευρές, ναι, ανεξαιρέτως. Πόσες στραβοτιμονιές, πόσες αθλιότητες και πόσοι συμβιβασμοί. Και πόση μεταμέλεια- οπωσδήποτε, άφθονες δόσεις κι απ΄ αυτήν ιδιωτικά, ποτέ δημόσια.

Αλλά και πόσες στιγμές έξαρσης, έστω μεταποιημένης πάνω στην απέλπιδα προσπάθεια αναστροφής του αρνητικού κλίματος. Όλα αυτά, απέναντι σ΄ ένα κοινό που ακούει πότε αυτή και πότε την άλλη σειρήνα, ίδια αγέλη να σέρνεται πάντα ελπίζοντας. Ο κυρίαρχος λαός παρηγορείται όταν τον βάζουν ανεύθυνα στο παιχνίδι, έστω σαν ακροατή, και του σφυρίζουν πότε για τα χαμένα μάρμαρα, πότε για τις ανασκαφές θυσία στον μεγαλοϊδεατισμό, πότε για τις πολυκατοικίες- μπιζού που θέλουν οι κακοί να γκρεμίσουν. Για να ξεχνάει τα πολιτικά του χάλια.

Διψούσαμε για κάτι να μας ξεγελάσει, κάτι σαν το 2004, να νιώσουμε εθνικά υπερήφανοι, ότι οπωσούν τραβούμ΄ εμπρός. Για κάτι τέτοιο προοριζόταν κι αυτό το υπέρτατο μουσείο των μουσείων. Όμως ο κομπασμός για τον περιούσιο λαό, για το μνημείο παγκόσμιας εμβέλειας, για το ύψος του «Επιτάφιου» του Περικλέους, για κάθε επιτέλους σημαδάκι της μυθικής εκείνης παρουσίας πάνω σ΄ αυτό το χώμα, τώρα θα επέστρεφαν σαν μπούμερανγκ για να κρίνουν ζώντες και νεκρούς. Όταν το φαντασιακό ίχνος του ποδιού του Αριστοτέλη έχει μεγαλύτερη σημασία από τα τρέχοντα πάντα «επιτακτικά» προβλήματα του τόπου, από τις «ριζοσπαστικές λύσεις» που δεν πρόκειται ποτέ να δούμε, θα έπρεπε να το περιμέναμε. Γιατί και τέλος πάντων, να, τραβούμ΄ εμπρός.

● Ένα μουσείο σφηνωμένο ανάμεσα σε κτίρια και πάνω σε αρχαία μπαζώματα είναι καλύτερο από ένα μουσείο στο πουθενά, ας πούμε στον Ιππόδρομο.

● Ένα κλιματιζόμενο μουσείο που αναπαράγει πιστά εκείνο που βλέπεις έξω από τα παράθυρά του είναι το απόγειο του μυωπικού πραγματισμού.

● Ένα μουσείο γεμάτο «γύψινα αντίγραφα» που ξύνουν πληγές είναι η υπέρτατη υπενθύμιση πως κάποιοι σου χρωστάνε, ενώ εσύ δεν χρωστάς σε κανέναν.

● Ένα μουσείο- κιβωτός θα έπρεπε να λατρεύεται αυτοτελώς για το περιεχόμενό του κι όχι για το φθαρτό του περίβλημα, οσοσδήποτε χρυσός κι ελεφαντοστούν ξοδεύτηκε για την ανέγερσή του.

● Ένα μουσείο που θέλει να είναι σύμβολο κινδυνεύει να ποδοπατηθεί από τους αφελείς που απαιτούν το όραμα τώρα.

Πηγη : Τα Νεα

Η συνύπαρξη του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης με τις αρχαιότητες που ήρθαν στο φως κατά τις ανασκαφές στο οικόπεδο Μακρυγιάννη, μειονέκτημα όπως θεωρήθηκε στην αρχή και λόγος για έριδες στο πλαίσιο εκείνων των ατέλειωτων και ανακυκλούμενων ελληνικών συζητήσεων από ειδήμονες και μη, αποδείχθηκε εν τέλει μια ευτυχής συγκυρία. Για τον ίδιο τον αρχαιολογικό χώρο κατ΄ αρχάς,ο οποίος σώθηκε ακριβώς επειδή εντοπίστηκε στο συγκεκριμένο σημείο- σε άλλη περίπτωση τα αρχαία είτε θα είχαν διαλυθεί είτε θα είχαν καταχωσθεί, ή μπορεί να βρίσκονταν στα υπόγεια πολυκατοικιών- και αναδείχθηκε με ιδανικό τρόπο.(Ας θυμηθεί κανείς πόσα χρόνια έχουν περάσει από την αποκάλυψη του Λυκείου του Αριστοτέλη που τελεί ακόμη εν αναμονή της στέγασής του).

Παρά τα τεχνικά προβλήματα εξάλλου που δημιούργησε η αποκάλυψη των αρχαιοτήτων, η ένταξή τους ως επιτόπιου μουσείου μέσα στο κτίριο προσέφερε επιπλέον εκθεσιακό υλικό: Την εικόνα μιας αρχαίας γειτονιάς της Αθήνας,η οποία έζησε επί αιώνες κάτω από τους μεγαλειώδεις ναούς του Ιερού Βράχου.

Στριμωγμένο ανάμεσα σε αδιάφορα σύγχρονα κτίρια και στο βαρύ αισθητικά οικοδόμημα του Βάιλερ,με την εικόνα προς το Αρχαίο Θέατρο του Διονύσου και την Ακρόπολη να ανακόπτεται από την ύπαρξη δύο πολυκατοικιών για οποίες πολύς λόγος έχει γίνει, το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης μοιάζει να ασφυκτιά.Αλλά ο χρόνος ζωής ενός μουσείου γράφεται διαφορετικά στα ημερολόγια. Η Αθήνα μπορεί εν τω μεταξύ να βελτιωθεί. Επί του παρόντος μια μικρή όαση από φυτά δημιουργείται στα επτά στρέμματα του περιβάλλοντος χώρου του. Μια συστάδα από νεραντζιές, ένας μικρός… ελαιώνας, βλάστηση από την αττική γη.( Πηγή, ΒΗΜΑ)

Ritsmas: ετών δύο!!!

Awatif του Ρώσου ζωγράφου Sergej Hahonin

Λοιπόν, επειδή δεν αγαπώ τις επετείους, δεν αγαπώ τα γενέθλια, γενικώς δεν αγαπώ πολλά πράγματα (μπα σε καλό της αυτή η μάνα μου, κουράστηκε πολύ για να με συλλάβει; ), εν πάση περιπτώσει για να μην σας ζαλίζω με το τί αγαπώ και τί όχι –   αν και θάθελα να μιλήσω για την πολλότητα του ανθρώπου – επειδή λοιπόν η διετής παρουσία μου στη μπλογκόσφαιρα είναι πλέον γεγονός οφείλω να ευχαριστήσω πρώτον το φιλο μου Ασμοδαίο που με παρώτρυνε, τη φίλη μου Κροτ που με βοήθησε, τον φίλο Allu Fun Marx που με πήρε απ το χέρι τον πρώτο καιρό κι έγινε ο σουπερβάιζερ της γειτονιάς , το  Νατασσάκι που με σήκωσε στους ώμους και με πήγε απέναντι, την Penelope, το Αλεφ μου, τη Μeniek, την Abttha, τον Ινδικτο και τη Θαλασσινή ματιά, τη Σοφία, τον Κακό Μπελά, τον Zalmoxis και τη Μερόπη, τον Zorba the Greek,  τη Ρούλα Καραμήτρου, την Ανεπίδοτη, την Elate ,  τη Φαίη με τα δίδυμα, το Σωτήρη Κ και τον Σωτηρη Κουκιο, την Eva Stamou, την ΑΘΗΝΑ, την ευρηματική Koptoraptou , τον Gerasimo, τη DoraTsirka και την Gournelou, την Ιουστίνη και το Δεσποινάριο, τη φίλη από την Κάρυστο, το Διόνυσο και τον Ντροπαλό, την Industrial Daizes και την πολυτάλαντη  Roadartist, την Κοκό την ποδηλάτισα και τον Καμηλιέρη, τον φίλο μου από το αγαπημένο Ναύπλιο ( Αργολίδα , περιφέρεια) , το Νοσφεράτο, το Μπάμπη Δερμιτζάκη και την Ψιλικατζού μαζί με τη Βασιλικούλα, την παρεα των ποιητών και συγγραφέων, Γλυκοφρυδηδες, Μαμαλούκοι και ΑΘηνάκηδες και Ευθυμιάδηδες, αλλά  και τους δεκάδες μπλογκοφίλους πολλούς από τους οποίους είχα την τύχη να γνωρίσω και από κοντά και να πάψω να γκρινιάζω λέγοντας «α, δεν υπάρχουν άνθρωποι». Μωρέ υπάρχουν και με το παραπάνω.

Σας ευχαριστώ όλους εκ βαθέων, υποκλίνομαι και επειδή θα αντιγράψω το Νατασσάκι θα πω οτι ως εδώ είχα 536 ποστ και 13.695 σχόλια…. Ναστε ολοι καλά κι ας συνεχίσουμε να επικοινωνούμε. Μπορεί αυτή η επικοινωνία να μας βελτιώνει. Ποιός ξέρει. Ολα θα τα δούμε την ώρα του απολογισμού.

ριτς