Τα παραμύθια αυτές τις μέρες λειτουργούν επουλωτικά στον φορτισμένο άνθρωπο. Λένε ιστορίες ξεχασμένες μες την παραζάλη και τη βιάση των πολλών κι ίσως 
βοηθούν να συνειδητοποιούμε το εφήμερο της ύπαρξης και την ανάγκη να ξεφεύγουμε λίγο από την κατασκευασμένη πραγματικότητα.( Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή 24-12-2010) Συνέχεια
Catherine-Hurlin-and-Philip-Perez-in-The-Nutcracker
{
Ο Καρυοθραύστης είναι ένα μπαλέτο σε δύο πράξεις, εμπνευσμένο από μια ιστορία του E.T.A. Hoffman «Ο Καρυοθραύστης και ο Βασιλιάς των Ποντικιών». Τη μουσική συνέθεσε ο P.L. Tchaikovsky το 1892, ενώ η πρωτότυπη χορογραφία έγινε από τον Lev Ivanov. Πρωτοπαρουσιάστηκε στο Maryinsky Theatre στην Αγ. Πετρούπολη το Δεκέμβριο του 1892. Το μπαλέτο αυτό έχει χορογραφηθεί επίσης από δύο μεγάλους χορευτές: το Rudolf Nureyev για τα Βασιλικά Μπαλέτα της Σουηδίας και το Mikhail Baryshnikov για το American Ballet Theatre. Ο κάθε χορογράφος έχει δώσει τη δική του εκδοχή της ιστορίας, πάντα μέσα στα πλαίσια του πρωτότυπου κειμένου.
Το μπαλέτο μας φέρνει σε μια μικρή γερμανική πόλη παραμονή Χριστουγέννων. Η αυλαία σηκώνεται στο στολισμένο σπίτι του Herr Stahlbaum. Βλέπουμε τους καλεσμένους να έρχονται για το χριστουγεννιάτικο πάρτι. Ανάμεσά τους και ο Dr Drosselmeyer, ο νονός της Marie Stahlbaum. Είναι ένας μυστηριώδης άνθρωπος, εφευρέτης κινουμένων παιχνιδιών.
Οι καλεσμένοι –γονείς και παιδιά- χορεύουν και στη συνέχεια μοιράζονται τα δώρα. Η Marie παίρνει από το νονό της ένα μεγάλο στρατιώτη, που λειτουργεί σαν καρυοθραύστης. Το εντυπωσιακό δώρο προκαλεί τη ζήλια του αδερφού της, Franz, ο οποίος σε κάποια στιγμή το αρπάζει και, στο κυνήγι που ακολουθεί, σπάει το σαγόνι του καρυοθραύστη.
Όταν το πάρτι τελειώνει και οι καλεσμένοι φεύγουν, η Marie μπαίνει στο ήσυχο σαλόνι για να κοιμίσει τον καρυοθραύστη. Καθώς ο ρολόι χτυπά μεσάνυχτα, το κορίτσι αποκοιμιέται και μεταφέρεται σε έναν παραμυθένιο κόσμο. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο μεγαλώνει μαγικά, όλα τα παιχνίδια –ανάμεσά τους και ο καρυοθραύστης- ζωντανεύουν και ρίχνονται στη μάχη με μεγάλα ποντίκια που εισβάλλουν στο δωμάτιο. Τελικά ο καρυοθραύστης κερδίζει τη μάχη και μεταμορφώνεται σε έναν πανέμορφο πρίγκιπα.
Φυσικά, ο Dr Drosselmeyer είναι υπεύθυνος για όλες αυτές τις μεταμορφώσεις και τώρα στέλνει τη Marie και τον Πρίγκιπα-Καρυοθραύστη σε ένα μαγικό ταξίδι. Περνούν μέσα από ένα χιονισμένο δάσος, όπου χορεύουν οι χιονονιφάδες, ενώ στη δεύτερη πράξη φθάνουν στο εσωτερικό ενός τεράστιου κουτιού με ζαχαρωτά, όπου συναντούν τη Νεράιδα των Ζαχαρωτών (Sugarplum Fairy). Αφού χορέψουν όλα τα ζαχαρωτά του Βασιλείου των Ζαχαρωτών, η Marie και ο Καρυοθραύστης μπαίνουν σε ένα έλκηθρο που τους οδηγεί πίσω στο σπίτι.
Καθώς ο μαγικός αυτός κόσμος μένει πίσω, η Marie ξυπνά στο σαλόνι κρατώντας τον Καρυοθραύστη στην αγκαλιά της.
Από το μπλογκ Dance with me
ΝΤΟΡΙΣ ΛΕΣΙΝΓΚ
ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΟ
Εκδόσεις Καστανιώτης
Μτφρ. Μαργαρίτα Μπονάτσου
Η γυναικεία σταθερά
Το κορυφαίο μυθιστόρημα της νομπελίστριας Ντόρις Λέσινγκ είναι η συναρπαστική περιγραφή μιας γυναίκας μέσα από τις πολιτικές, σεξουαλικές και ψυχολογικές πτυχές της ζωής της.
Στο πολιτικά ασταθές Λονδiνο του ’50, η Άννα Βουλφ, συγγραφέας σε σημείο καμπής και χωρισμένη μητέρα, βιώνει μια εξίσου ρευστή κατάσταση στην προσωπική και επαγγελματική της ζωή. Μόνος τρόπος για να διατηρήσει την πνευματική της ισορροπία και να μην τρελαθεί είναι να καταγράφει τα βιώματά της σε διαφορετικών χρωμάτων σημειωματάρια: στο μαύρο τη συγγραφική της ζωή, στο κόκκινο τις πολιτικές της απόψεις, στο κίτρινο τη συναισθηματική της ζωή και στο μπλε καθημερινά γεγονότα. Εκείνο, όμως, που αποτελεί τον συνδετικό κρίκο όλων των γεγονότων και κρατάει το κλειδί της ανάρρωσης της είναι το χρυσό ημερολόγιο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η βραβευμένη με Νόμπελ Ντόρις Λέσινγκ αναπτύσσει ένα από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα του 20ού αιώνα, το Χρυσό Σημειωματάριο, το οποίο, μεταξύ άλλων, θεωρήθηκε εμβληματικό του φεμινιστικού κινήματος που τότε γιγαντωνόταν. Πολλοί, μάλιστα, βλέπουν στην Άννα που παλεύει να βρει την πολιτική και προσωπική της ταυτότητα το alter ego της συγγραφέως ως «ηρωίδας του φεμινισμού». Αν και η ίδια είχε απορρίψει τον συγκεκριμένο τίτλο, μάλλον δεν θα μπορούσε να αρνηθεί αυτόν με τον οποίο η Ακαδημία Νόμπελ την υποδέχτηκε, καλωσορίζοντας την στους κόλπους της ως μια «παντοτινά νέα και σοφή, ηλικιωμένη και επαναστάτρια (…) που ελάχιστα προσπάθησε να αποσπάσει την εύνοια του κοινού.
(Από τη βιβλιοκριτική της Lifo)
rits
<embed src=»http://assets.mixpod.com/swf/mp3/mixpod.swf?myid=74009994&path=2010/12/20″ quality=»high»
Ο Μάθιου Μπωντιέ διέσχισε το Κιργιζιστάν, από το Μπιτσκέκ ως το Ο, περνώντας από το Τζαλαλαμπάντ. Ο Μπωντιέ βρέθηκε στη κενρική Ασία όταν ξέσπασαν οι συγκρούσεις τον περασμένο Ιούνιο ανάμεσα στους Κιργίζιους και τους Ουζμπέκους- αδελφές φυλές κι όμως με τόσο μίσος ανάμεσά τους.
ΥΓ. Καμιά φορά, μέσα στην παραζάλη του εγωκεντρισμού μας, ξεχνάμε ότι υπάρχουν και τέτοιοι τόποι κοντά μας ρημαγμένοι από τον πολύ εμφύλιο
ριτς
Τζακσον Πόλοκ , 1948 , σε μουσαμά...
Περισσότερα από εξήντα χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο κριτικός Robert Coates, γράφοντας στο περιοδικό New Yorker , το 1946, χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον όρο «Αφηρημένος Εξπρεσιονισμός» για να περιγράψει τα πλούσια χρώματα στον καμβά του Hans Hofmann. Σήμερα ο όρος προσδιορίζει έργα ζωγραφικής και γλυπτικής διαφορετικών καλλιτεχνών, όπως ο Τζάκσον Πόλοκ και Μπάρνετ Νιούμαν, ο Willem de Kooning και Mark Rothko, ο Lee Krasner και David Smith. Ξεκινώντας τη δεκαετία του 1940, υπό τη διεύθυνση του Alfred H. Barr, Jr, έργα αυτών των καλλιτεχνών άρχισαν να βρίσκουν θέση στο μουσείο. Χάρη στη συνεχή υποστήριξη των επιμελητών, των διαχειριστών και των ίδιων των καλλιτεχνών, η όλη προσπάθεια συνεχίστηκε κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του περασμένου αιώνα , δημιουργώντας μια συλλογή αφηρημένης εξπρεσσιονιστικής τέχνης, απαράμιλλης σε εύρος και βάθος.
http://www.moma.org/interactives/exhibitions/2010/abexny/
ριτς
