Αδικο για τους νέους μας. Πολύ άδικο.

Πολλές φορές πέφτω πάνω σε ανθρώπους που με προβληματίζουν περισσότερο απ’ όσο πρέπει, ή απ’ όσο εγώ θέλω να προβληματιστώ. Πρόσφατα συναντήθηκα με στέλεχος ελληνικής ιδιωτικής τράπεζας και κουβέντα στην κουβέντα για το χάλι της ελληνικής οικονομίας , το αδιέξοδο ή την πιθανή λύση ( αυτό είναι δικό μου) φτάσαμε στους νέους.  Λέξη -κλειδί της σημερινής κρίσης. Εκεί, λοιπόν, μου είπε ότι τελευταία η τράπεζα χρειάστηκε να κάνει κάποιες προσλήψεις σε συγκεκριμένους τομείς. Κι ήταν αυτός που ανέλαβε να κάνει τις συνεντεύξεις. Εντυπωσιάστηκε μέχρι εκεί που δεν παίρνει, όπως μου εξομολογήθηκε. Τα προσόντα των νέων, ο τρόπος που διαχειρίζονταν το ζήτημα της ανεργίας, το πώς ξεδίπλωναν τη σκέψη τους, η γλώσσα του σώματος , όλα,  τον οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι είχε μπροστά του σπουδαίους νέους που όμως δεν μπορούν να απορροφηθούν από την ελληνική αγορά.Γιατί επρόκειτο για δύο θέσεις και οι υποψήφιοι που θα άξιζαν να προσληφθούν ξεπερνούσαν τους 100!

Δεν επεκτάθηκε η συζήτηση. Δεν μπήκαμε σε εκείνες τις φρικτές μοιρολατρικές συζητήσεις που απλώς οδηγούν σε μοιρολατρικά συμπεράσματα. Όμως υπήρχε μια μη εκδηλούμενη απορία αρχικά και μια υφέρπουσα πίκρα στη συνέχεια.`Ολα συγκλίνουν σε κάτι τρομακτικό: ο κίνδυνος να χαθεί μια ολόκληρη γενιά νέων ανάμεσα στη δαιδαλώδη γραφειοκρατία, την αναποφασιστικότητα, την έλλειψη καθαρών πολιτικών προσανατολισμών και τη συνδικαλιστική υστερία είναι υπαρκτός. Η κρίση τσακίζει την εργασιακή ραχοκοκκαλιά ενός ήδη σακατεμένου συστήματος. `Αδικο και μόνο να το σκεφτεί κανείς. `Αδικο για τους ταλαντούχους νέους που θα εγκαταλείψουν την Ελλάδα, άδικο και για τους μη ταλαντούχους που δεν θα μπορέσουν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, άδικο για μας που δεν θα δούμε αυτά τα παιδιά να συμβάλουν στην πρόοδο, άδικο για τη χώρα που αγαπήθηκε πολύ , αλλά δεν αγάπησε τα παιδιά της όσο θα πρεπε.