Αναδρομική έκθεση της Εβίτας Κανέλλου στο Λάτσειο Δημοτικό Μέγαρο στον Πύργο.

Η ζωγράφος Εβίτα Κανέλλου παρουσιάζει το εικαστικό της έργο, από το 2003 μέχρι και το 2013, στην αναδρομική έκθεση με τίτλο «Τόποι και Χρώματα» . Η έκθεση εγκαινιάζεται σήμερα, Μεγάλη Τρίτη, 30 Απριλίου 2013, στις 19.00, στο Λάτσειο Δημοτικό Μέγαρο στον Πύργο Ηλείας.

Η ιστορικός Τέχνης Αννίτα Πατσουράκη γράφει για την Εβίτα Κανέλλου τα εξής:

Η Εβίτα Δουφεξή – Κανέλλου είναι η εικαστική δημιουργός, που έλκει το ενδιαφέρον με το εύρος του ταλέντου της. Προς τέρψη του θεατή, συνδυάζει διαφορετικές τέχνες και τεχνικές, δημιουργώντας έργα εξαιρετικής απόδοσης, αρθρωμένα σε διακριτές θεματικές ενότητες.

Γεννήθηκε στον Πύργο της Ηλείας, απ’ όπου αρχίζει την πορεία της, με την κουλτούρα που θα αποκτήσει από παιδί, μέσα από την οικογενειακή ανατροφή, τα σχολικά χρόνια και το άμεσο κοινωνικό περιβάλλον. Οι σπουδές και η επαγγελματική καριέρα με ταξίδια σε όλο τον κόσμο θα εμπλουτίσουν τις γνώσεις της. Η οικογενειακή θαλπωρή θα της προσφέρει προσωπική και κοινωνική ισορροπία που μεταφέρεται στις εικαστικές της αναζητήσεις.

Για την καλλιτεχνική της διαδρομή από το 2003 μέχρι σήμερα, επιστρέφει στα πατρογονικά μέρη, που κουβαλούσε πάντα στην μνήμη της. Η τέχνη που αρχικά θα την ενδιαφέρει, είναι η Φωτογραφία, όταν παρακολουθούσε “με εμμονή” τον πατέρα της, τον δημοσιογράφο Τάκη Δουφεξή, στο σκοτεινό θάλαμο του σπιτιού τους, να επεξεργάζεται τα φιλμ. Μαζί του, αποκτά άνεση και εξοικείωση με την τεχνική της φωτογράφησης, την επεξεργασία του φιλμ και την εκτύπωση της φωτογραφίας.
“Ήταν, ίσως, ο πλέον σημαντικός μου δάσκαλος, όχι μόνο στη φωτογραφία και στο σκίτσο, αλλά και στη μελέτη της ιστορίας, διδάσκοντας με να επεξεργάζομαι τις πληροφορίες από το παρελθόν και να αντλώ πληροφόρηση για το μέλλον”.

Αργότερα, θα εντρυφήσει στην εξέλιξη της τεχνολογίας, εφαρμόζοντας προγράμματα επεξεργασίας φωτογραφιών στο προσωπικό της καλλιτεχνικό εργαστήριο. Ανήσυχη και πολυσχιδής, αρχίζει να περνά από τη φωτογραφία στη ζωγραφική, συνδυάζοντας τις τέχνες, τις τεχνικές και τα υλικά μεταξύ τους.

Ολοκληρώνει τις ενότητες έργων, “Καμινάδες στις Κυκλάδες”, “Παραλίες”, “Φωτιές”, “Σπουδή στο γυμνό”. Εφαρμόζει συνήθως μικτή τεχνική, προσμίξεις υλικών και τοποθετεί ξύλα ξεβρασμένα από το Αιγαίο, άμμο από τη Σαχάρα και τις ακτές του Ατλαντικού και όστρακα της Καραϊβικής, που έχει φέρει ως ενθύμια από τα ταξίδια της.
Με την έμφυτη αίσθηση που την διακρίνει για τη διαχρονική αξία του μινιμαλισμού, καταφέρνει να κατασταλάξει στο προσωπικό της εικαστικό αλφάβητο.

Το 2010 παρουσιάζει την ατομική έκθεση με τίτλο “…στιγμές στο πλήθος… στιγμές προσωπικές…”.

Η ανθρώπινη παρουσία ως υπόσταση, σημείο αναφοράς και επίκεντρο ενδιαφέροντος γίνεται για την Εβίτα Κανέλλου η αποτύπωση συνηθισμένων εικόνων καθημερινότητας, η αποκωδικοποίηση κοινωνικής συμπεριφοράς σε στιγμές συνωστισμού ή απομόνωσης στο πλήθος. Οι εικόνες αυτές μας καθοδηγούν αυθόρμητα και υποσυνείδητα σε συνειρμούς, σκέψεις και αναμνήσεις προσωπικές. Μέσα στο πλήθος βρίσκεται ένας από εμάς, ο καθένας μας, σε μια δική του στιγμή. Συνειδητή ή μη, που αποτυπώνεται μεμονωμένα.

Σε χώρο ουδέτερο και απροσδιόριστο, πρωταγωνιστής και παρατηρητής ταυτίζονται. Η έκφραση του σώματος συνοδεύει και το συναίσθημα που απορρέει. Ο θεατής συμμετέχει. Η ταυτοποίηση της προσωπικότητας δεν απασχολεί την δημιουργό. Δεν αποδίδει το πορτραίτο αλλά σκιαγραφεί φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά της ύπαρξης, που είναι το σύμβολο και όχι το σημαίνον.

Το 2012, η έκθεση με τίτλο “…complexity…” αποτελεί τη νοητή συνέχεια της προηγούμενης θεματολογίας, ο άνθρωπος και το αστικό περιβάλλον του. Η παρουσίαση του σύγχρονου τοπίου έχει απρόσμενα αφαιρετική ματιά, αναπάντεχη χρωματική σύζευξη και προοπτική που μας αιφνιδιάζει ευχάριστα.

Η ζωγραφική επιφάνεια προκύπτει από την εφαρμογή μικτών τεχνικών και επεμβάσεων στον καμβά, όπου αναλύονται οι δυνατότητες των υλικών. Το τεχνικό αποτέλεσμα διαμορφώνει μια νέα φόρμα ζωγραφικής, πρωτότυπου ύφους που τείνει να καταργήσει τα παραδοσιακά όρια. Με αυτόν τον “πειραματικό χαρακτήρα” και μια “επιθετική διάθεση στον καμβά”, σύμφωνα με την δημιουργό, μορφοποιείται το σχήμα της σύνθεσης.

Τα γεωμετρικά σχήματα που προκύπτουν, εισχωρούν επιδέξια στο ασυνείδητο μας, προκαλώντας αλλαγές στη διάθεση του παρατηρητή. Ισορροπία γραμμών και ισονομία χώρου, αυστηρή οριοθέτηση στη σύνθεση δημιουργούν ένα σύνολο που μεταδίδει μία έμφυτη ευχαρίστηση. Συναίσθημα και γεωμετρία συνδέονται με την εσώτερη ισορροπία της ίδιας της φύσης μεταδίδοντας γαλήνη, ευεξία και ψυχολογική δύναμη.

Διαχρονικές αξίες της υλικής τελειότητας προκύπτουν από την προέκταση ανάγλυφων δυναμικών γραμμών που διατρέχουν το σύνολο. Τα ανάγλυφα στοιχεία προσθέτουν όγκο στη σύνθεση και συνδυάζουν τις διαφορετικές τεχνικές εφαρμογές. Με την παρουσία τους καταγράφουν τη γήινη σταθερότητα, την αρμονική ισορροπία και την προσδοκία προς το άπειρο.

Ο αρχιτεκτονικός διαχωρισμός καθορίζεται από τον προσδιορισμό βασικών χρωμάτων που εντείνουν τους όγκους και δημιουργούν μία εκθαμβωτική επίδειξη προοπτικής. Η στατικότητα του απροσδιόριστου και αφαιρετικά δομημένου κτιρίου αποκτά ζωντάνια και κίνηση από την ένταση του μεταδιδόμενου συναισθηματικά, χρώματος.

Η Εβίτα Δουφεξή – Κανέλλου με την παρούσα έκθεση των τελευταίων δέκα χρόνων της εικαστικής της διαδρομής, διοργανώνει μία αναδρομική παρουσίαση από το 2003-2013, όπου σχηματοποιεί όλα τα συναισθήματα που βίωσε αυτά τα χρόνια.

“…αγωνία… χαρά… αισιοδοξία… ηρεμία… ένταση… νοσταλγίες… σχήματα και χρώματα… εικόνες και μυρωδιές… ο άνθρωπος και το περιβάλλον του… το νερό… η βλάστηση… το αστικό τοπίο… γίνονται χρώματα και σχήματα αφαιρετικά. Κάθε έμπνευση, σαν συνταγή μαγειρικής. Λίγη ποσότητα και το καθένα με διαφορετικό χρώμα. Όπως με έμαθε να τρώω η γιαγιά μου, η Αγλαϊα Δουφεξή, “λίγο και νόστιμο”.”

Η δύναμη της τέχνης της, φαίνεται στον μοναδικά μοντέρνο χαρακτήρα της σύνθεσης, στη διακριτική προβολή των αισθητικών πεδίων και στις απροσδόκητες συναισθηματικές φορτίσεις που εκπέμπουν. Με επιλεκτικό συνδυασμό των χρωμάτων, λεπτομερειακά καθορισμένη σύνθεση της εικόνας αντικατοπτρίζει σε κάθε πινελιά της το πηγαίο, αυθόρμητο και αυθεντικό της έμπνευσής της. Χωρίς υπερβολές και εξάρσεις του χρώματος καταφέρνει να αποδώσει το μέγιστο της τεχνικής της. Με τη χρήση ελάχιστων μέσων γραφής και καθαρά γραμμικά περιγράμματα, μία θαυμάσια και μεθοδικά τεκμηριωμένη σύνθεση καταφέρνει να διατυπώσει με πληρότητα τον εικαστικό της λόγο. Με διάθεση για αέναο πειραματισμό, αναζήτησε λύσεις στους καλλιτεχνικούς προβληματισμούς και ανησυχίες της. Στα θέματα που πραγματεύτηκε στη ζωγραφική της έδωσε ανανεωτική πνοή.

Η πολύμορφη έκθεση που παρουσιάζει, προσδιορίζει ένα πηγαίο ταλέντο, όπου με εξασκημένες δεξιότητες αποδίδει μία γλώσσα λακωνική και δομημένη. Σε επιβεβλημένη προσωπική διάθεση διαρκούς και αδιάκοπης αναζήτησης, επέδειξε ασίγαστο δημιουργικό πάθος. Με την επιμονή της, μας υπέδειξε ότι η τέχνη είναι το μοναδικό σημείο έκφρασης, διεξόδου και ελπίδας.

Εφαρμόζοντας τη διαχρονική αξία του συμβόλου, όπου λιτές γραμμές εμπεριέχουν μέσα τους, όλη τη δύναμη μιας διδασκαλίας ή μιας ουμανιστικής αλήθειας, μας επισημαίνει την αξία της ουσίας που κρύβεται στο συναίσθημα, που συνοδεύει το εκάστοτε σύμβολο. Δημιουργίες που αποπνέουν αυτοπεποίθηση και που υιοθετούν τη ρήση του ποιητή Οδυσσέα Ελύτη, για «Ανάγκη να μετατρεπόμαστε κάθε στιγμή σε εικόνα».

Advertisements

Τα κοινωνικά δικαιώματα στην εποχή της κρίσης (Το Βήμα)

Σωτηρέλης Γιώργος Χ. 

 

 

 

Είναι γνωστό ότι η οξύτατη οικονομική κρίση, στην οποία έχει βουλιάξει τα τελευταία χρόνια, λιγότερο ή περισσότερο, όλη η ανθρωπότητα,  έχει συνταράξει συνθέμελα το σύγχρονο συνταγματικό κράτος: η εθνική κυριαρχία κλυδωνίζεται, η λαϊκή κυριαρχία απονευρώνεται, το κράτος δικαίου αμφισβητείται. Τη χειρότερη όμως εικόνα αναμφισβήτητα παρουσιάζει το σύστημα προστασίας των κοινωνικών δικαιωμάτων, που κινδυνεύει να γίνει παρανάλωμα στον βωμό της κρίσης. Πράγματι, τα κοινωνικά δικαιώματα βρίσκονται σήμερα στο μάτι του κυκλώνα, καθώς θεωρούνται τροχοπέδη όχι μόνο για την επιδιωκόμενη απορρύθμιση των οικονομικών και εργασιακών σχέσεων, προς όφελος των επιχειρηματικών κερδών, αλλά και για μια ισοπεδωτική και άνευ όρων εμπορευματοποίηση του συνόλου των κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών. Ειδικότερα, τα δικαιώματα αυτά αντιμετωπίζουν μια συνδυασμένη τριπλή επίθεση, η οποία αφορά:

 πρώτον τους δικαιούχους, οι οποίοι επιδιώκεται να αποκοπούν πλήρως από την έννοια του πολίτη, με την οποία συνδέθηκαν ιστορικά, και να ταυτισθούν, ουσιαστικά, με τον χώρο του κοινωνικού περιθωρίου,

 δεύτερον το περιεχόμενό τους, το οποίο προβάλλεται πλέον, υπό το πρίσμα της νέας θεώρησης, σαν απλό ευχολόγιο, που εφαρμόζεται κατά το δοκούν και σε όποια έκταση κριθεί ότι επιτρέπουν οι οικονομικές συνθήκες,  και

τρίτον, τα συνταγματικά τους στηρίγματα, δηλαδή τα δικαιώματα συλλογικής δράσης στον χώρο της εργασίας, με στόχο την πλήρη αποδυνάμωσή τους, προκειμένου να αλλάξουν ριζικά οι συσχετισμοί υπέρ των εργοδοτών και να επιβληθεί απρόσκοπτα η δραστική περικοπή των κοινωνικών παροχών.

Στο σημείο αυτό ανακύπτει ένα εύλογο ερώτημα: υπάρχουν άραγε  θεσμικές απαντήσεις, ενόψει και της επικείμενης συνταγματικής αναθεώρησης, απέναντι σε μια τέτοια ζοφερή πραγματικότητα, την χειρότερη εκδοχή της οποίας ζούμε σήμερα στη χώρα μας; Η θέση μου είναι ότι υπάρχουν, με δεδομένη, βέβαια, την δαμόκλειο σπάθη της οικονομικής ανάγκης, που δεν αφήνει περιθώρια για ψευδαισθήσεις. Ως εκ τούτου, οι όποιες απαντήσεις δεν μπορεί παρά να είναι προεχόντως αμυντικές:

Απαραίτητη προϋπόθεση, πρώτα και πάνω από όλα, είναι η περιχαράκωση του χώρου της συνταγματικής ελευθερίας, ως ενιαίου και αδιάσπαστου όλου. Κάθε απόπειρα, με το πρόσχημα των δυσκολιών της συγκυρίας, να κατακερματισθεί αυτός ο χώρος, ώστε κάποιες ζώνες του να θεωρηθούν ήσσονος σημασίας σε σχέση με άλλες, από την άποψη της κατοχύρωσης και διασφάλισης –όπως δυστυχώς έγινε στην ΕΟΚ αρχικά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση στη συνέχεια– μπορεί να αποδειχθεί κερκόπορτα για μια μελλοντική υπονόμευση ή και αναίρεση του συστήματος προστασίας των θεμελιωδών δικαιωμάτων. Δηλαδή του συστήματος που αποτελεί, σε όλες τις εκφάνσεις του, όχι μόνο την  πολυτιμότερη κατάκτηση του ευρωπαϊκού νομικού και  πολιτικού πολιτισμού αλλά ταυτόχρονα και την σημαντικότερη εγγύηση ότι δεν θα ξαναγυρίσουμε πίσω, στην καταθλιπτική πραγματικότητα του «άγριου καπιταλισμού» και του «κράτους νυχτοφύλακα» του 19^ου αιώνα.

Σε ό,τι αφορά, ειδικότερα, τα κοινωνικά δικαιώματα στη χώρα μας, είναι προφανές ότι η ρητή –και ορθή– αναγνώριση του κοινωνικού κράτους δικαίου, στην συνταγματική αναθεώρηση του 2001, δυστυχώς δεν αποδείχθηκε επαρκής εγγύησή τους. Πρέπει λοιπόν να  συμπληρωθεί, στην επικείμενη νέα αναθεώρηση,  αφ’ενός μεν με την ενίσχυση των εγγυήσεων των «διαμεσολαβητικών» δικαιωμάτων του συνδικαλισμού και της απεργίας (με ταυτόχρονη αντιμετώπιση, πάντως, των γενεσιουργών αιτίων του «συντεχνιασμού») αφ’ετέρου δε με την κατοχύρωση ενός «εγγυημένου ορίου αξιοπρεπούς διαβίωσης».

Πρέπει να επισημανθεί, στο σημείο αυτό, ότι το «εγγυημένο επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης» είναι έννοια κατά πολύ ευρύτερη από το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα», που παραπέμπει κυρίως σε μια λογική επιδοματικής ενίσχυσης. Και τούτο διότι αποβλέπει σε μια συνολικότερη, αποτελεσματικότερη αλλά και πλέον ευέλικτη κάλυψη των κοινωνικών αναγκών, μέσω της στοχευμένης και κοινωνικά ελεγχόμενης παροχής αγαθών και υπηρεσιών (π.χ. για πρόνοια, υγεία, στέγαση, θέρμανση κ.λπ.) αλλά και μέσω ειδικών πολιτικών για τον επαγγελματικό προσανατολισμό και την εκπαίδευση τόσο των παιδιών από φτωχές και προβληματικές οικογένειες όσο και των ανέργων. Σε συνταγματικό λοιπόν επίπεδο, μια τέτοια κατοχύρωση προσδίδει στα επιμέρους κοινωνικά δικαιώματα έναν σκληρό κανονιστικό πυρήνα, αντίστοιχο με των ατομικών δικαιωμάτων, που αποτελεί μείζονα θεσμική εγγύηση της κοινωνικής πολιτικής (υπό την έννοια, ιδίως, ότι δεν θα μπορεί, πλέον, να  εκλαμβάνεται σαν προαιρετική επιλογή ή σαν κοινωνική φιλανθρωπία). Αυτό όμως οδηγεί, παράλληλα, σε ευρεία ανανοηματοδότηση του κοινωνικού κράτους, το οποίο πλέον δεσμεύεται να ενεργοποιεί, μέσω αναδιανεμητικών πολιτικών και επιμέρους θετικών-αποκαταστατικών ενεργειών, το κατά περίπτωση προσφορότερο δίκτυο κοινωνικής προστασίας (το οποίο, δυστυχώς, χρειάζονται ολοένα και περισσότεροι…).  

Ωστόσο είναι προφανές ότι η ως άνω θεώρηση δεν πρέπει να έχει αποκλειστικά αμυντική στόχευση, διότι εκ των πραγμάτων θέτει σε νέες βάσεις, συμβολικά και ουσιαστικά, τις κοινωνικοπολιτικές προτεραιότητες της σύγχρονης δημοκρατίας, ως προς την αντιμετώπιση της εκρηκτικής αύξησης των κοινωνικών ανισοτήτων. Με άλλα λόγια, παρά την καταθλιπτική όντως σημερινή πραγματικότητα, ο προβληματισμός μας δεν πρέπει να αναπτύσσεται με όρους πολιτικοϊδεολογικής παραίτησης από το ουσιαστικό νόημα του κοινωνικού αυτοκαθορισμού. Αυτό όμως προϋποθέτει, πέρα από τον αναγκαίο –και προέχοντα– εγγυητισμό,  και έναν ευρύτερο αναστοχασμό για την κοινωνική δικαιοσύνη και τον αξιακό (ανα)προσανατολισμό του κοινωνικοπολιτικού μας συστήματος. Με άλλα λόγια  απαιτείται και μια κάποια «επιστροφή στις ρίζες» του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου, με την επίκαιρη αναδιατύπωση, σε εθνικό, ευρωπαϊκό και –εν δυνάμει– παγκόσμιο επίπεδο, του αιτήματος της «κοινωνικής δημοκρατίας». Η οποία βέβαια, για να θυμηθώ τον αείμνηστο Δάσκαλό μου Αριστόβουλο Μάνεση, δεν έρχεται «καταλύσαι» αλλά «πληρώσαι», την πολιτική δημοκρατία…

*Το κείμενο αυτό αποτελεί περιληπτική απόδοση ομιλίας σε σχετική εκδήλωση που διοργάνωσε η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη

Κι ας αφήσουμε τη φαντασία να κάνει παιγνίδι

Source: evocativesynthesis.tumblr.com via yvaiine on Pinterest

Να ζει κανείς ή να μη ζει!

Source: apracticalwedding.com via andre on Pinterest

Οι νέοι που μεταναστεύουν στην Αστόρια

«http://nydn.us/127Cijm

http://www.nydailynews.com/new-york/queens/new-wave-greeks-flocking-astoria-article-1.1328443?localLinksEnabled=false

Μέσα από τη ματιά της Claire LIoyd μια περιπλάνηση σε κάτι πολύ ελληνικό.

My Greek Island Home by Claire Lloyd

published in: Interviews, Books, Photography By Despina Pavlaki, 27 November 2012

1K+

‘My Greek Island Home’ by Claire Lloyd, book cover
photo © Penguin, Australia

Although most Greeks have been raised on a steady diet of sea and sun, it sometimes takes a fresh pair of eyes to appreciate the true value of both. Photographer Claire Lloyd’s long-standing affair with the island of Lesvos – also known as Mytilene– now shows us the way. Using the simplest and most humble ingredients – the tangy island breeze and the sparkle of the midday sun – she has drawn a timeless impression of Greece that we are now happy to call our own.

Using breathtaking photography and a smattering of carefully chosen words, she tells the story of how she regained her sense of balance in an isolated village somewhere in the Aegean. However, her new book, ‘My Greek Island Home‘ published by Penguin Australia, is much more than the sum of its parts: Lloyd has somehow managed to distill all the memorable parts of our sun-drenched childhoods, everything we forgot to treasure while growing up, serving it up in a weighty tome that feels like home!

Claire Lloyd, photo © Matthew Usmar Lauder

Hailing from faraway Australia, but having made a life for herself in rainy old London, Claire Lloyd was a busy artist, designer and photographer, in danger of becoming a victim of her own success. Seemingly thriving on her volatile urban existence, it took a chance encounter with a place that time forgot, to make her realize that she needed to stand still. From a random conversation all the way through to her final destination, ‘My Greek Island Home‘ retraces the steps that changed her life in a book that openly expresses a sense of gratitude. And if an artist of her caliber is so thankful to be here, then maybe so should we!

photo from Claire Lloyd’s archive, © Claire Lloyd

Yatzer posed a series of questions to clarify the finer points of Lloyd’s island life:
Was it a conscious choice to document your life in Mytilene or was the book more of a ‘happy accident’?
Initially, it started with overzealous photography but I found quite quickly that I was enjoying documenting the beautiful life Matthew, my partner, and I were living in a very welcoming village community. My first book ‘Sensual Living’ was published in 1998 and since then many people have asked when I would do another. This book wasn’t planned. I was introduced to Julie Gibbs, a publisher at Penguin Lantern, and she encouraged me to write about something I loved. There was no hesitation, it had to be something from the heart, it had to be what I was experiencing and it had to be Lesvos.

Does photography always permeate your personal life?
Whenever something moves me, I reach for my camera.
I could be in the middle of cooking a meal or making my bed and be inspired by food, light or any small detail.
My camera is also my companion and prop in all sorts of social situations. It’s really a great help when I am invited to a local wedding or a christening and only Greek is spoken. It enables me to capture really intimate moments.
I am not the sort of person who carries a camera with me all the time. In fact I very often say ‘I wish I had my camera.’

photo from Claire Lloyd’s archive, © Claire Lloyd

photo from Claire Lloyd’s archive, © Claire Lloyd

What were the locals’ reactions when they saw their image staring back at them in ‘My Greek Island Home‘?
The locals loved seeing themselves in the book. I think they were really touched. It proved to be a major talking point and a source of great amusement! I think it was lovely for them to see something so complete. The book itself has documented the village and by the time it was published a few of the characters featured in it had died so it was a lovely reminder of those who had passed.

Has the credit crunch affected the ambiance of your little village?
Our village is very self-sufficient. The locals are tenacious and they often do more than one job. It’s a rural village so they grow a lot of their own food. We often receive a bag of fresh produce on our doorstep and don’t know who to thank! Everyone looks out for each other. This is one of the things I love about community living. The main thing affected by the credit crunch is the infrastructure. We used to have a full-time doctor in the village but now we just get occasional visits. It’s not really obvious; our village friends still go about their daily lives with a sense of Greek humor and Greek generosity.

spread from ‘My Greek Island Home’
photographs © Claire Lloyd, Image Courtasy of Penguin, Australia

spread from ‘My Greek Island Home’
photo © Claire Lloyd, Image Courtasy of Penguin, Australia

I dread spending time on the islands in the winter! The darkness is so thick and oppressive I sometimes think the sun will never rise again! How do you keep yourself busy?
Winter can be very long, very damp and very dark. It is also very, very cold and from time to time we get snow.
We found out about the snow by accident whilst we were renovating the house and a lucky thing too, otherwise we would not have central heating installed and that is something I could not live without. I also have an electric blanket and a cat or two to keep me cozy! Being Australian I have always traveled home in December and January so I am in the sunshine for those months. February, March and April can be difficult but we have friends and fires and there is always something to do. I keep up my Greek lessons and have more time to dedicate to that. We walk the dogs and I continue to document life. I am filming a lot too. It’s a good time to reflect. I love it when we get piercing blue skies; we dress well and walk along the beach with the dogs.

photo from Claire Lloyd’s archive, © Claire Lloyd

spread from ‘My Greek Island Home’
photographs © Claire Lloyd, Image Courtasy of Penguin, Australia

photo from Claire Lloyd’s archive, © Claire Lloyd

‘My Greek Island Home‘ goes above and beyond your run-of-the-mill photography book. It’s beautiful to hold, it’s beautiful to read and it’s beautiful to look at. How involved were you with the final product?
That was always my aim. I was completely involved in the final product. With all the experience I have gained across so many mediums throughout my career it made sense for me to be involved in every part. I photographed, graded and edited all the images when I was in Lesvos. I also wrote the book there and did rough page layouts.
I then went to Sydney where I worked with Evi from Penguin Lantern putting all the pages together. Paper was important as I wanted it to reflect the texture of the landscape and add another dimension to the photographs. I wanted the book to look very personal, so the cover was crucial. There was no one image in the book that summed it up. I felt the cover should be something graphic like wallpaper. Evi came up with the cover pattern and as soon as I saw it I knew it felt right for the book. I then chose a pink tape bookmark. For me it’s important that the book touches every one of the readers’ senses. I hope it has.

page from ‘My Greek Island Home’
photographs © Claire Lloyd, Image Courtasy of Penguin, Australia

photo from Claire Lloyd’s archive, © Claire Lloyd

page from ‘My Greek Island Home’
photographs © Claire Lloyd, Image Courtasy of Penguin, Australia

page from ‘My Greek Island Home’
photographs © Claire Lloyd, Image Courtasy of Penguin, Australia

page from ‘My Greek Island Home’
photo © Claire Lloyd, Image Courtasy of Penguin, Australia

page from ‘My Greek Island Home’
photo © Claire Lloyd, Image Courtasy of Penguin, Australia

photo from Claire Lloyd’s archive, © Claire Lloyd

Εκδρομή ως την πανέμορφη Σύρο!

Ιστορία της Σύρου

Το όνομα Σύρος προέρχεται μάλλον από το Σούρ ή Οσούρα που σήμαινε «βραχώδης» στα αρχαία Φοινικικά. Ο Όμηρος την αναφέρει στην «Οδύσσεια» ως Συρίη. Τα αρχαιολογικά ευρήματα που ήρθαν στο φως στα τέλη του περασμένου αιώνα στην Χαλανδριανή, στα Βορειοανατολικά του νησιού, χρονολογούνται από το 2.800 π.Χ., την β’ περίοδο του Πρωτοκυκλαδικού πολιτισμού. Τα ευρήματα είναι τάφοι, ειδώλια, αγγεία και σκεύη που τώρα βρίσκονται μοιρασμένα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας, στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης Γουλανδρή και στο Τοπικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Σύρου.

Στη Σύρο γεννήθηκε ο αρχαϊκός φιλόσοφος, φυσικός και αστρονόμος Φερεκύδης, στα μέσα του 6ου αιώνα π.Χ. Την περίοδο εκείνη, υπήρχαν δύο πόλεις στη Σύρο. Μία στην σημερινή Ερμούπολη και ειδικότερα στην περιοχή Πευκάκια-Ψαριανά και η άλλη στο Γαλησσά. Αργότερα, τον 5ο με 4ο αιώνα π.Χ., η Σύρος είναι μέλος της Αθηναϊκής συμμαχίας, ενώ μετά από μία περίοδο αναταραχών κατά τον 3ο αιώνα π.Χ., το νησί ακμάζει και πάλι κατά τον 2ο αιώνα π.Χ. Τον επόμενο αιώνα γίνεται σημαντικός ακτοπλοϊκός κόμβος. Για τους επόμενους αιώνες, το νησί αποτελεί μόνιμο στόχο των πειρατών και μειώνεται σημαντικά ο πληθυσμός του. Κατά τον 8ο μ.Χ. αιώνα, αρχίζει η οικοδόμηση του οικισμού της Άνω Σύρου. Το 1207 καταλήφθηκε από τους Ενετούς και στα 360 χρόνια της Φραγκικής κατοχής, οι ντόπιοι προσηλυτίσθηκαν στο καθολικό δόγμα. Το 1566 κατελήφθη από τους Τούρκους, αλλά καΘ’ όλη την περίοδο της Τουρκοκρατίας βρισκόταν υπό την προστασία του Πάπα και της Γαλλίας. Το 1617 όμως, ο Τουρκικός στόλος καταστρέφει το νησί. Κατά τον 16ο μέχρι τον 18ο αιώνα, ο πληθυσμός ήταν περίπου 2500 Καθολικοί και 150-200 Ορθόδοξοι.

Μεγάλη εμπορική, βιομηχανική και πολιτιστική ανάπτυξη γνώρισε η Σύρος κατά τον 19ο αιώνα και ειδικότερα η Ερμούπολη, που δημιουργήθηκε από πρόσφυγες Χιώτες, Σμυρνιούς, Ψαριανούς, Κάσιους και Κρήτες. Η Καθολική επιρροή περιορίζεται και η Σύρος ενισχύει οικονομικά τον αγώνα της Επανάστασης. Στα μέσα του αιώνα, ήδη βρίσκεται στο απόγειο της οικονομικής και πολιτιστικής της ακμής, που κρατάει μέχρι τα τέλη του.

Η Κατοχή, ο λιμός του 1941 και οι βομβαρδισμοί, καταστρέφουν την κοινωνικο-οικονομική ζωή του νησιού. Η προσπάθεια ανασυγκρότησης, για μία ακόμα φορά στην μακραίωνη ιστορία της Σύρου, αρχίζει με την απελευθέρωση.