Ο Σαμαράς απάντησε στον ποιητή Νάνο Βαλαωρίτη

Σαμαράς προς Ν. Βαλαωρίτη: Θέτουμε εκτός νόμου τον ναζισμό

 

 

 

Νάνος Βαλαωρίτης προς Αντ. Σαμαρά: «Μην αφήνετε την Χρυσή Αυγή να μας ρεζιλεύει»

 

«Αναφέρεις -ανακριβώς- ότι δήθεν το κόμμα μου “δεν έχει αποκηρύξει ονομαστικά τους νεοναζί!” Αυτό είναι τουλάχιστον άδικο. Η Νέα Δημοκρατία και εγώ προσωπικά στηλιτεύαμε την παρουσία και τις θέσεις της ΧΑ, δημόσια καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου του 2012 -και το Μάιο και τον Ιούνιο- με τον πιο απερίφραστο τρόπο κι όσο δεν το έχει κάνει κανείς! Σε κάθε δημόσια ομιλία μου, κυριολεκτικά… Μου κάνει εντύπωση που δεν το γνωρίζεις…». Έτσι ξεκινά η απαντητική επιστολή του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά προς τον ποιητή Νάνο Βαλαωρίτη, ο οποίος κάλεσε τον κ. Σαμαρά να λάβει μέτρα για τον περιορισμό της Χρυσής Αυγής. 

 

Ο κ. Σαμαράς, αναφέρεται στην πρόταση που κατέθεσαν σήμερα βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας για τη βελτίωση της υφιστάμενης αντιρατσιστικής νομοθεσίας. «Και με τέτοιο τρόπο, ώστε να καταδικάζει και να θέτει εκτός νόμου το Ναζισμό, τα εγκλήματα του Ναζισμού γενικότερα και μάλιστα με ρητή αναφορά στο Ολοκαύτωμα! Το κάνουμε, μάλιστα, με τρόπο που ενώνει τον πολιτικό κόσμο της χώρας μας εναντίον των νεοναζί -χωρίς να μπλέκεται σε άλλα ζητήματα και χωρίς να δημιουργεί συνταγματικά προβλήματα», αναφέρει ο κ. Σαμαράς, αποκαλύπτοντας ότι στόχος της νομοθετικής πρωτοβουλίας της ΝΔ είναι να τεθεί εκτός νόμου ο ναζισμός.

Σε άλλο μέρος της επιστολής, ο πρωθυπουργός αποδοκιμάζει την Αριστερά, την οποία κατηγορεί ότι άσκησε «ιδεολογική τρομοκρατία» στο θέμα της λαθρομετανάστευσης όλα αυτά τα χρόνια, κάτι που οδήγησε στο δυνάμωμα των νεοναζί, όπως σημειώνει. Ο κ. Σαμαράς αναφέρεται και στην υπόθεση με την Κική Δημουλά, σημειώνοντας ότι «κάποιοι ακτιβιστές της Αριστεράς έφτασαν στο σημείο να αποδοκιμάσουν ένα άλλο άνθρωπο του πνεύματος, την Κική Δημουλά, επειδή τόλμησε να πει το αυτονόητο: ότι υπάρχουν παρά πολλοί λαθρομετανάστες στην Ελλάδα και ιδιαίτερα σε ορισμένες γειτονιές της Αθήνας». 

Διαβάστε ολόκληρη την επιστολή του πρωθυπουργού στον Νάνο Βαλαωρίτη:

 

 

«Αγαπητέ κ. Βαλαωρίτη, Σε ευχαριστώ για την φιλία σου και για την εμπιστοσύνη σου. Και οι δύο -και η φιλία σου και η εμπιστοσύνη σου- με τιμούν πραγματικά… Σε ευχαριστώ και για την επιστολή σου.

 

Επ’ αυτής δέξου μερικές παρατηρήσεις μου: * Πρώτον αναφέρεις -ανακριβώς- ότι δήθεν το κόμμα μου «δεν έχει αποκηρύξει ονομαστικά τους νεοναζί»! Αυτό είναι τουλάχιστον άδικο. Η Νέα Δημοκρατία και εγώ προσωπικά στηλιτεύαμε την παρουσία και τις θέσεις της ΧΑ, δημόσια καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου του 2012 -και το Μάιο και τον Ιούνιο- με τον πιο απερίφραστο τρόπο κι όσο δεν το έχει κάνει κανείς! Σε κάθε δημόσια ομιλία μου, κυριολεκτικά… Μου κάνει εντύπωση που δεν το γνωρίζεις… * Δεύτερον, και πιο πριν ακόμα από τις εκλογές, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τότε, προειδοποιούσα τους εταίρους μας για τον κίνδυνο αυτό: η απότομη και μακροχρόνια ύφεση της Ελλάδας να οδηγήσει σε φαινόμενα «δημοκρατίας της Βαϊμάρης». Όταν τότε γιγαντώθηκε το ναζιστικό φαινόμενο στην Μεσοπολεμική Γερμανία… Και μετά τις εκλογές, ως πρωθυπουργός πλέον, για τον ίδιο κίνδυνο προειδοποιούσα τους εταίρους μας, εξηγώντας το πώς μπορούμε να τον αποφύγουμε στην Ελλάδα. Ιδιαίτερα το περασμένο φθινόπωρο, σε όλες σχεδόν τις συνεντεύξεις μου σε ξένα ΜΜΕ, αυτό επαναλάμβανα συνεχώς. Και σε αυτό δεν φαίνεται να έχεις σωστή πληροφόρηση… * Τρίτον, επειδή αυτά που λέω τα εννοώ, πρώτος δεσμεύτηκα -χωρίς να μου το ζητήσει κανείς- να φέρω νομοθετικά μέτρα που βελτιώνουν και επικαιροποιούν το υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο της χώρας μας. Να σημειώσω ότι η Ελλάδα διαθέτει ισχυρό νομικό πλαίσιο κατά του ναζισμού ήδη από το 1979, επί κυβερνήσεων Κωνσταντίνου Καραμανλή ακόμα, πριν περάσουν αντίστοιχοι νόμοι στις περισσότερες άλλες ευρωπαϊκές χώρες και πριν υπάρξει οποιαδήποτε ευρωπαϊκή οδηγία. Κι από τότε έχουν υπάρξει πολλές βελτιώσεις της σχετικής νομοθεσίας μας και πάλι πριν από πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό οφείλουμε να το υπογραμμίζουμε και να το επαναλαμβάνουμε συνεχώς προς τα έξω. Επειδή δείχνεις μεγάλη ευαισθησία -και πολύ σωστά- για κινδύνους «απομόνωσης» της χώρας, καταλαβαίνεις ασφαλώς τη σημασία αυτού του γεγονότος κι αυτού του επιχειρήματος.

 

* Τέταρτον, επειδή αυτά που λέμε τα κάνουμε και πράξη, βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας υπέβαλαν σήμερα πρόταση που βελτιώνει και επικαιροποιεί το υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο. Και με τέτοιο τρόπο, ώστε να καταδικάζει και να θέτει εκτός νόμου το Ναζισμό, τα εγκλήματα του Ναζισμού γενικότερα και μάλιστα με ρητή αναφορά στο Ολοκαύτωμα! Το κάνουμε, μάλιστα, με τρόπο που ενώνει τον πολιτικό κόσμο της χώρας μας εναντίον των νεοναζί -χωρίς να μπλέκεται σε άλλα ζητήματα και χωρίς να δημιουργεί συνταγματικά προβλήματα.

 

Κι αυτό είναι το ουσιώδες: Πρέπει να ενώσουμε τον πολιτικό κόσμο και το λαό εναντίον των ναζί! Όχι με αφορμή τον κίνδυνο των νεοναζί να διχαστούμε μεταξύ μας.

 

* Πέμπτον, η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ευρώπης που αντιμετωπίζει ένα ιδιαίτερο πρόβλημα: τη μαζική λαθρομετανάστευση! Αυτό δημιούργησε πολύ ευνοϊκό έδαφος για να εμφανιστεί ο εφιάλτης των νεοναζί. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα αυτό. Όχι να το αποσιωπούμε. Πρέπει να αφαιρέσουμε από τους νεοναζί το βασικό τους όπλο. Όχι να τους οπλίσουμε ακόμα περισσότερο. Μόλις προχθές, κάποιοι ακτιβιστές της Αριστεράς έφτασαν στο σημείο να αποδοκιμάσουν ένα άλλο άνθρωπο του πνεύματος, την Κική Δημουλά, επειδή τόλμησε να πει το αυτονόητο: ότι υπάρχουν παρά πολλοί λαθρομετανάστες στην Ελλάδα και ιδιαίτερα σε ορισμένες γειτονιές της Αθήνας! Δυστυχώς, αυτή η ιδεολογική τρομοκρατία που επιβλήθηκε για χρόνια -να μη μιλάμε, δηλαδή, για το πρόβλημα και να απαξιώνουμε όσους τολμούν να το θέτουν- οδήγησε επίσης στο δυνάμωμα των νεοναζί! Αν θέλουμε πραγματικά να τους αφοπλίσουμε και να τους περιθωριοποιήσουμε, αυτό πρέπει να σταματήσει.

 

Τέτοια εφιαλτικά φαινόμενα, όπως οι νεοναζί, δεν τα αντιμετωπίζεις όταν τα εξορκίζεις ή όταν τα αγνοείς, αλλά μόνον όταν εξαλείφεις τα αίτιά τους.

 

Στόχος μας είναι να εξαλείψουμε τα αίτια που δυναμώνουν τους νεοναζί και να τους περιθωριοποιήσουμε πλήρως.

 

Όχι να τους μετατρέψουμε σε δήθεν «θύματα» και να τους δυναμώσουμε! Η δημοκρατική μου συνείδηση, την οποία εμπιστεύεσαι, μου επιβάλλει να ενώσω τον ελληνικό λαό και να χτίσουμε όλοι μαζί μιαν Ελλάδα όπου δεν θα υπάρχει κανένα περιθώριο για νεοναζί.

 

Να εξαλείψουμε μια για πάντα τα αίτια που τους δημιουργούν και να περιθωριοποιήσουμε πλήρως και τους ίδιους. Και γι’ αυτό ακριβώς παλεύω…».

ΥΓ. Πολλές φορές έχω ετοιμάσει επιστολές για να τις στειλω στον πρωθυπουργό, αλλά την τελευταία στιγμή διστάζω. Εχω πάντα τη βεβαιότητα ότι δεν θα διαβαστούν ποτέ. Το χα κάνει παλιά στον Σημίτη. Δε βαριέσαι. Το ότι ο Σαμαράς απαντάει στον Βαλαωρίτη είναι καλός οιωνός, αλλά δεν φτάνει, δεν είναι αρκετό αυτό. Κύριε πρωθυπουργέ έχουμε κι εμείς φωνή, αλλά την κρύβουμε, δυστυχώς..

Συνταξιοδότηση : η μεγάλη αγωνία για τις νέες γενιές. – Ρίτσα Μασούρα

Η είδηση δεν είναι καινούργια και δεν εκπλήσσει πλέον κανένα. Αναφέρομαι στην καυτή πατάτα του ασφαλιστικού μας συστήματος, στο οποίο ως χώρα αποτύχαμε παταγωδώς και μάλιστα στείλαμε εγκαίρως στο πυρ το εξώτερον προσωπικότητες όπως ο Σπράος, ο οποίος μας έλεγε ότι δεν υπάρχουν περιθώρια ελιγμών και ότι το ασφαλιστικό όφειλε να έχει συμμαζευτεί από τη δεκαετία του ‘80. Φευ, τον ξαποστείλαμε κανονικά και μάλιστα, αν θυμάμαι καλά, το είχαμε καταφχαριστηθεί. Το πανίσχυρο συνδικαλιστικό μας σύστημα για μια ακόμη φορά είχε θριαμβεύσει και οι  ανυποψίαστοι ή άκρως ατομικιστές πολίτες νοιώθαμε ότι ως εργαζόμενοι είχαμε αποκτήσει εξαιρετικούς προστάτες και στοργικούς πατέρες, άρα δεν είχαμε λόγο να ανησυχούμε. Δυστυχώς, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι. Τα πάντα ανατράπηκαν και το περίφημο PSIμε τρόπο ψυχρό και εκβιαστικό σακάτεψε τα ασφαλιστικά ταμεία. Σε αυτή την εικόνα προσετέθη η συγκλονιστικά υψηλή ανεργία, η οποία συνέτεινε στην περαιτέρω συρρίκνωση τους. Εν ολίγοις το ταμείο είναι μείον κι εμείς οφείλουμε να βρούμε τρόπους ώστε οι επόμενοι συνταξιούχοι να έχουν τα στοιχειώδη για να ζήσουν.

Το κράτος δεν θα είναι παρόν. Ενδεχομένως να καθιερωθεί μια μικρή εθνική σύνταξη, η οποία δε θα φτάνει ούτε για τα εισιτήρια στο λεωφορείο.  Οι νέοι, λοιπόν, – αυτοί που εργάζονται δλδ – να στραφούν άμεσα προς την ιδιωτική ασφάλιση, πληρώνοντας γενναία ποσά σε ετήσια βάση προκειμένου, όταν φτάσει η ώρα της συνταξιοδότησης να διασφαλίσουν ένα μικρό εισόδημα, συμπληρωματικό της εθνικής σύνταξης. Όμως θα ήθελα να θέσω ένα ερώτημα: οι ως τώρα ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες δεν έχουν επιδείξει τον καλύτερο δυνατό επαγγελματισμό και σε πολλές περιπτώσεις έχουν σφετεριστεί τα χρήματα των ασφαλισμένων κι έχουν τινάξει τη μπάνκα στον αέρα. Στην Ελλάδα δραστηριοποιούνται μεγάλες πολυεθνικές ασφαλιστικές εταιρείες, αλλά ουδείς στην εποχή μας μπορεί να τις εμπιστευτεί με το χέρι στην καρδιά, αν θυμηθούμε πώς διεσώθη η διάσημη AIGστις Ηνωμένες Πολιτείες στο ξέσπασμα της κρίσης το 2008.Μένει μόνον η ιδέα της αποταμίευσης. Αλλά για ποια αποταμίευση μιλάμε ; Πώς θα βρεθούν χρήματα για αποταμίευση με τόσα εκατομμύρια ανθρώπους στην ανεργία ;  Αστεία πράγματα.

Γιάννης Παπαδογιάννης : Το Αδοξο Τέλος – Η μετέωρη πορεία, η συντριβή και η αναγέννηση των ελληνικών τραπεζών

Την εντυπωσιακή πορεία των ελληνικών τραπεζών τα τελευταία 20 χρόνια περιγράφει το νέο βιβλίο του Γιάννη Παπαδογιάννη, με τίτλο: «Το Άδοξο Τέλος – Η μετέωρη πορεία, η συντριβή και η αναγέννηση των ελληνικών τραπεζών» (Εκδόσεις Παπαδόπουλος).
Το βιβλίο περιγράφει την πυρετική ανάπτυξη των τραπεζών στη δεκαετία του 2000 και πώς λίγα χρόνια μετά φτάσαμε στην αποκαθήλωση και την ανακεφαλαιοποίηση.
Το 1ο κεφάλαιο αναφέρεται στην κατάσταση του εγχώριου τραπεζικού συστήματος μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον κυρίαρχο ρόλο του κράτους και της Τράπεζας της Ελλάδος και το πώς βαθμιαία, μετά την είσοδο της χώρας μας στην τότε ΕΟΚ, ξεκίνησε η προσπάθεια απελευθέρωσης της τραπεζικής αγοράς – προσπάθεια που ολοκληρώθηκε το 2003.

Το 2ο κεφάλαιο περιγράφει τη μεγάλη επέλαση, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 2000, που πραγματοποίησαν οι τράπεζες στην Ελλάδα, αλλά και την ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.

Το 3ο κεφάλαιο αναφέρεται στην κορύφωση της ανοδικής αυτής πορείας, που πραγματοποιήθηκε τη διετία 2006-2007.

Το 4ο κεφάλαιο επικεντρώνεται στα λάθη, τις αστοχίες και τις υπερβολές στις οποίες παρασύρθηκαν οι διοικήσεις των τραπεζών, επηρεαζόμενες από την άκρατη αισιοδοξία που επικρατούσε σε όλο τον κόσμο, αλλά και από τα εκπληκτικά αποτελέσματα των προηγούμενων ετών.

Το 5ο κεφάλαιο περιγράφει την αποκαθήλωση, τη συντριβή του κλάδου, που σφραγίστηκε με την εφαρμογή του «εθελοντικού» προγράμματος ανταλλαγής ομολόγων (PSI).

Το 6ο κεφάλαιο περιγράφει τη διαδικασία της ανακεφαλαιοποίησης και την αναγέννηση του εγχώριου τραπεζικού συστήματος μέσα από τις στάχτες της καταστροφής. Αναφέρεται στις μεγάλες αλλαγές που κυοφορούνται σε θεσμικό επίπεδο, με σημαντικότερη την ευρωπαϊκή τραπεζική ενοποίηση, κι οι οποίες θα σφραγίσουν τη «νέα» εποχή της τραπεζικής.

Κεντρική θέση του βιβλίου είναι ότι η χρεοκοπία που βιώσαμε δεν αφορά μόνο το σπάταλο και αναποτελεσματικό κράτος, αλλά όλο το οικονομικό μοντέλο λειτουργίας της χώρας. Και εδώ οι ευθύνες του τραπεζικού συστήματος είναι μεγάλες, καθώς ήταν εκείνο που χρηματοδότησε, όλα αυτά τα χρόνια, το καταναλωτικό μοντέλο που κυριάρχησε τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα.

Ο Θανάσης Δρίτσας παίρνει συνέντευξη από τον Γιώργο Χατζηνίκο.

 

Πάνω στην ουσία της μουσικής τέχνης

Ο Γιώργος Χατζηνίκος είναι σπουδαίος μαέστρος, πιανίστας και μουσικοπαιδαγωγός.

 

Θανάσης Δρίτσας

Καρδιολόγος στο Ωνάσειο ΚΚ, συνθέτης και συγγραφέας

Ο Γιώργος Χατζηνίκος είναι μια διεθνής μουσική προσωπικότητα που η παρουσία του τιμάει διεθνώς τη χώρα μας. Ο Χατζηνίκος πολύ πρόσφατα συμπλήρωσε τα 90 του χρόνια και οι έλληνες μαθητές του τον τίμησαν με μια μουσική εκδήλωση προς τιμήν του που έγινε στον Πολυχώρο του Δημαρχείου Παλαιού Φαλήρου στις 11 Μαΐου 2013, μάλιστα την βραδιά έκλεισε ο ίδιος ο χαρισματικός αυτός άνθρωπος και μουσικός ερμηνεύοντας στο πιάνο ένα έργο του Νίκου Σκαλκώτα (AndanteReligiosoαρ.1 από τα 32 κομμάτια για πιάνο). Ο Χατζηνίκος ως πιανίστας, διευθυντής ορχήστρας και μουσικοπαιδαγωγός είναι εγκατεστημένος στην Μ. Βρετανία από το 1961 όπου και διδάσκει πρακτικά μέχρι και σήμερα. Ως σολίστας του πιάνου έχει δώσει ρεσιτάλ σε ολόκληρο τον κόσμο αλλά και ως διευθυντής ορχήστρας μοναδικές και πρωτοποριακές ερμηνείες σε πολλά έργα. Είναι ο άνθρωπος που πρωτοπαρουσίασε το έργο του Νίκου Σκαλκώτα στην διεθνή μουσική κοινότητα, έπαιξε μάλιστα και ηχογράφησε σε παγκόσμια πρώτη (1965) από χειρόγραφη παρτιτούρα του Σκαλκώτα το κονσέρτο για πιάνο και ορχήστρα αριθ 2.

Είχα την εξαιρετική τύχη να γνωρίσω και να μιλήσω προσωπικά με τον Γιώργο Χατζηνίκο (χάρη στην επιμονή του φίλου μουσικού Κωνσταντίνου Τσικλέα) και η γνωριμία μου με τον γοητευτικό αυτό άνθρωπο και μουσικό ήταν μια απόλυτη ευλογία. Τον συνάντησα αρκετές φορές στην κατοικία του επί της οδού Υψηλάντου στην Αθήνα και μιλήσαμε για την ουσία και τον σκοπό της μουσικής δημιουργίας σήμερα και την σχέση της κοινωνίας με την μουσική εκπαίδευση. Είχα μαζί μου ένα ψηφιακό καταγραφέα ήχου και πήρα την άδεια του μαέστρου να μαγνητογραφήσω τον διάλογο μας που κινήθηκε σε κλίμα μιας πολύ ιδιαίτερης συνέντευξης, προσωπικά θεωρώ αυτή την ηχογράφηση της φωνής του Γιώργου Χατζηνίκου ένα πολύτιμο ντοκουμέντο. Στη συνέχεια θα παραθέσω τα πιο σημαντικά αποσπάσματα αυτής της συνέντευξης.

 

Θ. Δρίτσας: Μαέστρο μου στον αρχαίο κόσμο η μουσική είχε κυρίαρχο ρόλο στην παιδεία των νέων, ο Αριστοτέλης μάλιστα ισχυρίζεται ότι η μουσική παιδεία πλάθει το ήθος. Πιστεύεται ότι σήμερα η μουσική εκπαίδευση βρίσκεται σε διάλογο με την κοινωνία?

Γ. Χατζηνίκος: Σήμερα τα ακαδημαικά ιδρύματα που είναι υπεύθυνα για την μουσική εκπαίδευση αποτελούν μια βιομηχανία που παράγει «συγχωροχάρτια» και φθογγόσημα, είναι δυστυχώς μια βιομηχανία «φθογγοσήμων». Πολλοί δάσκαλοι μουσικής όταν τους ρωτούν πως πάνε οι μαθητές σας απαντούν συνήθως «έχω κάνα δυο ταλέντα αλλά οι άλλοι δεν αξίζουν». Θυμάμαι ότι ο μεγάλος μουσικός Neuhausδέχονταν πάντα πολλούς μαθητές και ασχολείτο με όλους αντίθετα με άλλες μουσικές διασημότητες, έλεγε μάλιστα το εξής σοφό «όσους έχουν ιδιαίτερο ταλέντο προσπαθώ να τους διαπλάσω για μιαν υπεύθυνη καριέρα, τους άλλους τους διαπλάθω για να διαδώσουν γύρω τους έναν μουσικό πολιτισμό». Τον μουσικό πολιτισμό δεν τον συγκροτούν οι ελάχιστοι σολίστ αλλά ο μέσος μουσικός ακροατής. Εδώ θα αναφέρω τον περίφημο πιανίστα SviatoslavRichterτον οποίο γνώριζα προσωπικά πολύ καλά. Ο Richterέπαιζε ακόμη και σε διάφορες πολίχνες της Σιβηρίας και σε μέτρια πιάνα προκειμένου να μεταδώσει και εκεί έναν μουσικό πολιτισμό σε αντίθεση με άλλου τύπου δυτικούς σολίστες όπως πχ ο Horowitz. Δεν βλέπω σήμερα έναν ανάλογο μουσικό πολιτισμό αλλά μόνον οικονομικές μουσικές βιομηχανίες της ποπ και της ροκ.

Θ. Δρίτσας: Μαέστρο μου παρέχει η μουσική εκπαίδευση όλα τα απαραίτητα εκείνα εργαλεία που βοηθούν ένα σολίστα ή έναν μαέστρο να προχωρήσει στην ουσία της μουσικής ερμηνείας?

Γ. Χατζηνίκος: Έχω παρατηρήσει εδώ και χρόνια πόσο έντονα αντιδρούν οι σπουδαστές αλλά και επαγγελματίες μουσικοί αν τους ζητηθεί απλώς να τραγουδήσουν ένα μουσικό θέμα, να επαναλάβουν δηλαδή φωνητικά μια φράση που ήδη παίζουν με το όργανο τους. Η συνήθης άρνηση τους επιβεβαιώνει μια πάγια νοοτροπία που εγκαθιστά μέσα μας η καθιερωμένη εκπαίδευση, η οποία, καθώς επικεντρώνεται σε τεχνικές δεξιότητες και μεμονωμένες θεωρητικές γνώσεις δεν ενθαρρύνει την απορία. Οποιαδήποτε απορία προκύψει πρέπει να προσπερνιέται ή να φιμώνεται. Η λέξη τραγούδι για έναν σολίστα οργάνου κάτι περιττό και απορριπτέο εφόσον δεν σπουδάζει φωνητική. Δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι το τραγούδι δεν είναι αντικείμενο φωνητικής δεξιότητας αλλά κάτι βαθύτερο, διαφορετικό και απείρως γενικότερο, είναι αυτό που λυτρώνει τον απλό άνθρωπο από τα βάρη της καθημερινότητας και τους καημούς που τον κατακλύζουν. Χωρίς αυτή την βαθύτερη αναζήτηση του πρωταρχικού και πρωτογενούς αισθήματος δεν μπορεί να γίνει κάποιος ερμηνευτής και δεν μπορεί να μεταδώσει αίσθημα στον ακροατή.

Θ. Δρίτσας: Μαέστρο, έχετε ερμηνεύσει στο πιάνο και έχετε διευθύνει αναρίθμητα κλασσικά έργα αλλά και έργα συνθετών της πρωτοπορίας του 20^ου αιώνα, τι θέση έχουν εκεί οι έλληνες συνθέτες και η ελληνική δημιουργία?

Γ. Χατζηνίκος: Όταν πρωτοήρθα σε επαφή με τη μουσική του Νίκου Σκαλκώτα αντιλήφθηκα ότι επιτέλους είχαμε έναν έλληνα συνθέτη που μπορούσε να γράψει σπουδαία μουσική αντάξια μεγάλων ευρωπαίων συνθετών. Ο Σκαλκώτας ενώ θα μπορούσε να έχει κάνει διεθνή καρριέρα βιολιστή, διότι ήταν αριστουργηματικός βιολιστής, αφιερώθηκε στη σύνθεση και μάλιστα είχε μεγάλη αγάπη στην πατρίδα, ήταν ιδεολόγος και πατριώτης με την πιο αυθεντική έννοια του όρου. Προτίμησε να γυρίσει και να δημιουργήσει στην φτωχική Ελλάδα της εποχής εκείνης με μεγάλες οικονομικές δυσκολίες, μιαν Ελλάδα που δεν κατάφερε τότε να αντιληφθεί μια τέτοια αξία. Σπουδαίος και σπάνιος δημιουργός ήταν ο Γιάννης Χρήστου, άνθρωπος με ευρύτατη παιδεία, έλληνας με καταγωγή από Αίγυπτο, η μητέρα του Γιάννη Χρήστου εκείνη την εποχή ήταν βαθύς γνώστης της ανατολικής σοφίας και της ινδικής φιλολογίας. Γνώρισα και τον Ιάνη Ξενάκη που ήταν πραγματικός λεβεντάνθρωπος. Έχω παίξει και παρουσιάσει επίσης το έργο του Μάνου Χατζιδάκι «Για μια μικρή λευκή αχιβάδα», γνώριζα πολύ καλά τον Μάνο Χατζιδάκι που ήταν ένας πανέξυπνος άνθρωπος.

Ο Γιώργος Χατζηνίκος σηκώνεται τότε και πηγαίνει στα πολύτιμα αρχεία του, μου δείχνει μια χειρόγραφη επιστολή του Μάνου Χατζιδάκι προς εκείνον. Μιλάει στη συνέχεια για την γνωριμία και την φιλία του με τον μεγάλο συνθέτη Καρλ Ορφ και την επίσκεψη του Ορφ στην Αθήνα, όταν ανέβηκαν μαζί με τον Ορφ στην Ακρόπολη και ο Ορφ έντονα συγκινημένος του είπε «τώρα κατάλαβα γιατί γεννήθηκε εδώ το Πνεύμα». Στη συνέχεια ο μαέστρος κάθεται στο πιάνο και παίζει από μνήμης διάφορα έργα ενώ μου κάνει παράλληλη ανάλυση της δομής των έργων. Παίζει πρώιμες σονάτες των Mozartκαι Beethovenγια να δείξει ότι πολύ νωρίς ήδη οι ιδιοφυίες αυτές δείχνουν μουσική ωριμότητα και ένα ξεχωριστό ύφος το οποίο απαντάται ακριβώς και στα τελευταία τους έργα. Παίζει με ιδιαίτερη συγκίνηση το AndanteReligiosoγια πιάνο του Νίκου Σκαλκώτα και εξηγεί ότι στην ουσία πρόκειται για μια προσευχή. Είναι εκπληκτικό να βλέπει κανείς έναν άνθρωπο 90 ετών να παίζει κάτι τόσο τεχνικά δύσκολο όσο Σκαλκώτα από μνήμης. Από την επικοινωνία μαζί του έχω καταλάβει ότι ο Γιώργος Χατζηνίκος είναι ένας απλός, εξαιρετικά ευγενής και αγνός άνθρωπος με γνήσιο αυθορμητισμό μικρού παιδιού. Τα μάτια του λάμπουν όταν παίζει πιάνο, σαν να ήταν κάπου εκεί παρών ο ίδιος ο συνθέτης του έργου και να τον άκουγε, τόσο πολύ βαθειά εισέρχεται ο Χατζηνίκος στην ουσία της μουσικής ερμηνείας. Όταν ερμηνεύει στο πιάνο είναι σαν να ακούς και να βλέπεις το πνεύμα ενός ταλαντούχου 20χρονου στο σώμα ενός 90χρονου ανθρώπου.

Ο μαέστρος μου εξομολογήθηκε ότι ουδέποτε οι δραστηριότητες του και οι δράσεις του ενισχύθηκαν από την ελληνική πολιτεία, μάλιστα εκείνος και η αδελφή του (που και εκείνη αποτελεί ανάλογου ύψους καλλιτεχνική προσωπικότητα) έβαζαν χρήματα από την τσέπη τους ή πουλούσαν την ακίνητη περιουσία τους για να στηρίζουν τις δραστηριότητες τους. Τα σεμινάρια που εκείνος και η αδελφή του διοργανώνουν στο Χόρτο του Πηλίου εδώ και πολλές δεκαετίες έχουν μείνει στην ιστορία της μουσικής του τόπου και όσοι μαθητές του τα έχουν παρακολουθήσει αναφέρονται σε αυτά ως μια σπάνια και ξεχωριστή εμπειρία. Αυτό που θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου είναι τα αυθεντικά λόγια ευγνωμοσύνης και αγάπης που εξέφρασαν οι μαθητές του προς τον δάσκαλό τους κατά τη διάρκεια του πρόσφατου τιμητικού αφιερώματος στον Χατζηνίκο. Όλοι εξέφρασαν το ίδιο συναίσθημα που συνοψίζεται με λόγια στο εξής μοναδικό συμπέρασμα: Ο Χατζηνίκος μέσα από την διδασκαλία της μουσικής έδινε και δίνει ουσιαστικά μαθήματα ζωής.

Εκείνη την ημέρα πριν φύγω από το σπίτι του ο Γιώργος Χατζηνίκος μου χάρισε δύο αντίτυπα των βιβλίων του με μια πολύ ξεχωριστή ιδιόχειρη αφιέρωση που με συγκίνησε. Τα δύο αυτά βιβλία τα προτείνω όχι μόνον στους μουσικούς αλλά και σε κάθε άνθρωπο που τον συγκινεί η τέχνη της μουσικής. Οι τίτλοι τους είναι οι εξής: Νίκος Σκαλκώτας-Μια ανανέωση στην προσέγγιση της μουσικής σκέψης και ερμηνείας (εκδόσεις Νεφέλη, συνοδεύεται με διπλό CD) και Το ρετσιτατίβο στις όπερες του Mozart-πυξίδα για την αναγέννηση της μουσικής αντίληψης (εκδόσεις Νεφέλη).

Τα χειρότερα πέρασαν ;

 

Εχουν περάσει τα χειρότερα;Αναμφισβήτητα καλλιεργείται, τις τελευταίες εβδομάδες, ένα κλίμα αισιοδοξίας σύμφωνα με το οποίο η ελληνική οικονομία έχει περάσει τα χειρότερα. Στο κλίμα αυτό συμβάλλει και η πρόσφατη έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, σύμφωνα με την οποία, η ελληνική οικονομία θα καταγράψει ανάπτυξη 0,6% το 2014, 2,9% το 2015 και 3,7% το 2016.  Πόσο ρεαλιστικές είναι οι παραπάνω προβλέψεις;

Για να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό χρησιμοποιούμε (βάσει ετησίων στοιχείων από το 1984 και μετά) ένα απλό οικονομετρικό μοντέλο της οικονομίας στο οποίο ο ρυθμός ανάπτυξης επηρεάζεται από τον διεθνή ρυθμό ανάπτυξης (χρησιμοποιούμε τις προβλέψεις του Δ.Ν.Τ. την περίοδο 2013-2016), (β) το spread μεταξύ των 10ετών Ελληνικών ομολόγων και των αντίστοιχων Γερμανικών (το οποίο προσεγγίζει την επενδυτική αβεβαιότητα στην Ελλάδα) και (γ) το δείκτη κυβερνητικής αποτελεσματικότητας σε θέματα διαφθοράς και γραφειοκρατίας (στοιχεία από το Political Services Risk group). 

Αυτή τη στιγμή, το spread κινείται στην περιοχή των 720 περίπου μονάδων βάσης.  Κάνουμε την αισιόδοξη πρόβλεψη ότι το spread (υποβοηθούμενο από την επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων και την επικράτηση της πολιτικής σταθερότητας) θα μειωθεί στις 450 μονάδες βάσης (μέχρι το τέλος του έτους) και στις 180 μονάδες βάσης μέχρι το 2016.

Με βάση λοιπόν τις παραπάνω παραδοχές τρέχουμε το οικονομετρικό μας μοντέλο. Προβλέπουμε σταδιακή μείωση της ύφεσης στο 0,9% το 2014, ανάπτυξη 1% το 2015 και ανάπτυξη 2,1% το 2016.  Οι παραπάνω ρυθμοί ανάπτυξης είναι σαφώς κατώτεροι εκείνων που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εκτιμά.  Ασφαλώς μπορεί να σφάλλουμε καθώς το κάθε οικονομετρικό μοντέλο (άρα και το δικό μας) ενέχει περιθώρια λάθους.  Για να επιτύχουμε τους ρυθμούς ανάπτυξης που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ευελπιστεί, θα πρέπει, κατά τη γνώμη μας, είτε ο δείκτης κυβερνητικής αποτελεσματικότητας να διπλασιασθεί από το σημερινό του επίπεδο φτάνοντας το επίπεδο της Γερμανίας (σενάριο το οποίο κρίνουμε μη ρεαλιστικό), είτε το spread να μειωθεί, μέχρι το 2016, στις 60-70 μονάδες βάσης.  Σε αυτά λοιπόν τα μεγέθη θα πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας για επιτάχυνση της ανάπτυξης και γρήγορη αποκλιμάκωση της ανεργίας.

* Ο κ. Κώστας Μήλας είναι καθηγητής Χρηματοοικονομικών στο  University of Liverpool

Πρόσωπα + Ρίτσα Μασούρα – Πάντα θα υπάρχουν ποιητές και ζωγράφοι και συγγραφείς….

Ο Μπαλζάκ συνήθιζε να μιμείται το βάδισμα και τις κινήσεις των ανθρώπων στους δρόμους. Γινόταν ένα μ’ αυτούς, ταυτιζόταν με τους ξένους, ενσωματωνόταν στο δικό τους «Είναι» αθόρυβα και σιωπηλά, σαν ένα στρείδι που δουλεύει στην ησυχία της νύχτας για να εμφανιστεί το πρωί ως αναπόσπαστο κομμάτι της ακατέργαστης πέτρας. Ο Μπαλζάκ κατείχε την τεχνοτροπία της ταύτισης με την ξένη προσωπικότητα, την άλλη πραγματικότητα, εν αντιθέσει με το «θύμα» που σπανίως συμμετείχε σ’ ένα μπαλζακικό μυθιστόρημα, το οποίο ο συγγραφέας – τεχνίτης φιλοτεχνούσε στο χαρτί, σπαραχτικά όμοια με το στρείδι στο βράχο.

Εμείς οι νεοέλληνες, ημιμαθείς και λάτρεις της βιαστικής πληροφορίας, εμπλεκόμαστε συχνά σε συζητήσεις γύρω από τη ζωγραφική, την ποίηση, το βιβλίο ή το θέατρο και πάντα ή σχεδόν πάντα συζητάμε λες και το θέμα μας είναι τα φρέσκα φασολάκια που φάγαμε το μεσημέρι μαζί με εκπληκτική ηπειρώτικη φέτα. Θα΄χετε ακούσει, υποθέτω, κουβέντες αξιόλογων ατόμων που λένε, μα τι χρειάζεται η ποίηση όταν ο άνθρωπος ετοιμάζεται να κατασκηνώσει στον Αρη ; Τι χρειάζεται το θέατρο όταν ο άνθρωπος στην Οκλαχόμα καταβροχθίζεται από τη μάνα γη μέσα από την ορμή ενός ανεμοστρόβιλου ; Τι χρειάζεται να διδάσκουμε στα παιδιά μας τους Άθλους του Ηρακλέους όταν οι μπόμπιρες απολαμβάνουν τα καλύτερα εξωπραγματικά γκατζετάκια όλων των εποχών ; Υπάρχουν βεβαίως και οι πεσιμιστές που αρνούνται την προσπάθεια του σύγχρονου ανθρώπου να εκφραστεί μέσα από την τέχνη, γι αυτό και διερωτώνται αναιδώς : μα, θα υπάρξει ποτέ ξανά ένας Αισχύλος, ένας Γκωγκέν, ένας Τουλούζ- Λωτρέκ, ένας Μπετόβεν, ένας Γκαίτε, ένας Σολωμός, ένας Καβάφης;

Η απάντηση είναι απλή : πάντα θα γεννιούνται μεγάλοι της τέχνης με την ίδια ορμή που θα γεννιούνται  σπουδαίοι επιστήμονες. Δεν υπάρχει ο φόβος του τέλους της ανθρώπινης ύπαρξης. Δεν υφίσταται μια γενικότερη ευτυχία, μια εκπλήρωση των ονείρων, μια ολοκλήρωση της ιστορίας. Δεν υπάρχει η τελειότητα η οποία ενδεχομένως να εμπερικλείει το τέλος του κύκλου του ανθρώπινου όντος. Ο άνθρωπος θα εξελίσσεται πάντα, καθώς δεν είναι προορισμένος να ζήσει σε μια γήινη μακαριότητα. Πάντα θα θέλει να είναι κάτι παραπάνω από αυτό που μπορεί, θα επαναστατεί, θα πασχίζει να ξεπεράσει τα όρια του, να αγγίξει την αθανασία, όχι όμως τη στατική αιωνιότητα. Με αυτή την έννοια, ναι, θα υπάρξει ένας νέος Αισχύλος ή ένας Γκωγκέν. Ευτυχώς όμως, η φύση έχει προνοήσει ώστε ο άνθρωπος να μην συνειδητοποιήσει ποτέ το μέγεθος του ανθρώπου που τον παρακολουθεί κατά πόδας, παρά μόνον όταν θα’ χει καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός της Ιστορίας και ο Άγγελος του Κλέε θα’ χει ολοκληρώσει το έργο του. Μόνον τότε θα αναφωνήσει έκπληκτος : Ναι, έχουν και οι δικές μας γενιές τις μεγάλες μορφές τους!

 

Άραγε, αυτές οι «πολυτελείς» για τους πολλούς σκέψεις έχουν μια κάποια σχέση με τη σημερινή μας εικόνα; Το δύσμορφο είδωλο στους καθρέφτες των παλαιοπωλείων στη Σόλωνος ή στη Λυκαβηττού που οι παλαιοπώλες εκθέτουν ως δέλεαρ; Μα το συγκλονιστικό για τον άνθρωπο είναι ότι μόνο σε τέτοιες βάναυσες εποχές, όπου μετράμε ξανά και ξανά τα σκαλοπάτια προς το υπόγειο, που διακρίνουμε τα πλήθη από τις λιγοστές ελίτ, όπου το συλλογικό δίνει μάχες να επιβληθεί στο ατομικό  και το σοβαρό δίπλα στο επιπόλαιο, ναι, μόνο σε τέτοιες εποχές πολλαπλότητας σκληρών συναισθημάτων ο άνθρωπος μπορεί να ξαναγίνει δημιουργός και δη Μέγας Δημιουργός. Παλιότερα ο `Ερντ Φίσερ έλεγε ότι μπορεί δίπλα στο μυθιστόρημα να αναπτυχθεί μια νέα μορφή έπους (Μα, μήπως δεν είναι έπος αυτό που ζούμε σήμερα;) Δίπλα στις  κωμωδίες της δεκαετίας του ‘60 με τις οποίες ακόμη γελάμε, να δημιουργηθούν μέγιστες τραγωδίες που θα δίνουν καθαρτήριες απαντήσεις στο καταρρέον σύνταγμα της χώρας ή στην ανελευθερία του ατόμου και στο ναρκισσισμό της λιτότητας. Ο ιστορικός ή ο κριτικός του μέλλοντος θα μπορεί, σκαλίζοντας τα δικά μας «συντρίμμια» να καταγράψει την αιώρηση του ανείπωτου φόβου, τη μέγγενη των αγορών, τη επίπλαστη πρόοδο και τον επίκτητο σκοταδισμό. Κυρίως, όμως, θα καταγράψει την ορμή των νέων που δεν χαρίζονται και που καμιά φορά νομίζω ότι φέρουν πάνω τους στοιχεία από τον σαιξπηρικό Πρόσπερο όταν παγιδεύει με τις μαγικές του δυνάμεις εκείνους που τον έβλαψαν στο παρελθόν και στο τέλος τους συγχωρεί! Και ναι, φίλοι μου, πάντα θα υπάρχουν ποιητές και συγγραφείς και ζωγράφοι και ταλαντούχοι άνθρωποι που θα ξορκίζουν την παρακμή μας

.(Φωτ. Τουλούζ- Λοτρέκ)

Αθανάσιος Δρίτσας : Η παρακμή του δυτικού ανθρώπου

 Είναι βέβαιο ότι μετά τη βιομηχανική επανάσταση σταθερά αυξήθηκε η εξάρτηση των ανθρώπων  από τυποποιημένες μορφές μαζικής εργασίας και σήμερα απαιτούνται περισσότερες ώρες εργασίας έναντι χαμηλότερης αμοιβής. Τη μορφή της καταναγκαστικής εργασίας με στόχο το κέρδος επέβαλλε προοδευτικά η λευκή φυλή στα πλαίσια της αποικιοκρατικής της επέκτασης στον πλανήτη. Οι Ινδιάνοι των νησιών της Καραιβικής πχ εξοντώθηκαν συστηματικά από τους ναύτες του Κολόμβου και η κυριώτερη αιτία της βίαιας σύγκρουσης μεταξύ Ινδιάνων και λευκών εισβολέων φαίνεται ότι ήταν η άρνηση των ιθαγενών να εργαστούν στα ορυχεία των Ισπανών. Η εργασία είχε εντελώς διαφορετική πολιτισμική αξία στον κόσμο των Ινδιάνων σε σχέση με τον λευκό κατακτητή. Η έννοια του συστηματικού κέρδους δεν υπάρχει στους παλαιούς πολιτισμούς και όλες οι μορφές εργασίας στοχεύουν αποκλειστικά στην επιβίωση. Η κοσμοθεωρία ζωής του αρχαίου κόσμου είναι το «εργάζομαι για να ζω» σε αντίθεση με την προτεσταντική κοσμοθεωρία του χριστιανού αποικιοκράτη που συνοψίζεται στο «ζω για να εργάζομαι».

Ο φιλόσοφος Φ. Νίτσε θεωρούσε ότι ο σύγχρονος άνθρωπος έχει απωλέσει την ελευθερία του στα πλαίσια του καταναγκασμού της απρόσωπης εργασίας. Ο Νίτσε γράφει χαρακτηριστικά τα εξής: «Μειονεκτούν τελικά όσοι εργάζονται ως υπάλληλοι, έμποροι, επιστήμονες, πράγμα που σημαίνει ως οντότητες γένους και όχι ως εντελώς συγκεκριμένοι, ατομικά προσδιορισμένοι και μοναδικοί άνθρωποι. «Η δυστυχία των επαγγελματικά δραστήριων», συνεχίζει ο Νίτσε, «έγκειται στο ότι σχεδόν πάντα η δραστηριότητα τους είναι άλογη. Δεν μπορείς πχ να ρωτήσεις τον τραπεζίτη που μαζεύει λεφτά ποιός είναι ο στόχος της ακατάπαυστης δραστηριότητας του διότι αυτή είναι άλογη». «Όπως σε όλες τις εποχές», γράφει ο Νίτσε, «οι ανθρωποι χωρίζονται και σήμερα σε ελεύθερους και σκλάβους, γιατί όποιος δεν έχει στη διάθεση του τα δύο τρίτα της ημέρας του είναι σκλάβος, κι ας είναι κατά τα άλλα ότι θέλει-πολιτικός, έμπορος, επιστήμονας».

Τελικά η ευδαιμονία μας κρίνεται από τη διάρκεια του ελεύθερου χρόνου μας. Αναπόφευκτα όμως τα σημερινά κοινωνικο-οικονομικά δεδομένα οδηγούν σε αύξηση του χρόνου εργασίας και περιορισμό του ελεύθερου χρόνου, μάλιστα η κοινωνία της αγοράς μέσα από τη μείωση της αμοιβής ωριαίας εργασίας οδηγεί εκβιαστικά σε αύξηση των ωρών απασχόλησης. Επιπλέον ο πολίτης του δυτικού κόσμου αποδίδει σχεδόν το μισό εισόδημα του στην εφορία και το ποσοστό αυτό προβλέπεται ότι θα αυξηθεί και περαιτέρω στο μέλλον. Καταιγιστικά φορολογείται πλέον και η ελάχιστη ατομική ιδιοκτησία και πρακτικά σύντομα οι περισσότεροι θα αναγκασθούν να πωλήσουν τα ακίνητα τους, εφόσον θα αδυνατούν με το πενιχρό εισόδημα τους να εξoφλήσουν τους θηριώδεις φόρους ακίνητης περιουσίας. Και βέβαια ενώ τυπικά το κράτος θα προβαίνει σε κατάσχεση της περιουσίας των πολιτών όμως η ακίνητη περιουσία (αφού πωληθεί πολύ φθηνά από το κράτος)  θα βρεθεί τελικά στα χέρια μιας μικρής και πανίσχυρης οικονομικής ολιγαρχίας. Μάλιστα οι φορολογικές υπηρεσίες έχουν παγκόσμια αποκτήσει πλέον ένα ξεκάθαρα αστυνομικό και αυταρχικό πρόσωπο και είναι βέβαιο ότι στο εγγύς μέλλον ο φοροεισπράκτορας θα έχει και επίσημα δικαιοδοσίες αστυνομικού. Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι στις ΗΠΑ δρομολογούνται ήδη νομικές διαδικασίες οι οποίες θα εμποδίζουν τους πολίτες να αντλούν ιδιωτικά νερό ή να καλλιεργούν τη γη και να παράγουν τροφή σε οικιακό επίπεδο, όπως έκαναν δηλαδή οι κάτοικοι αυτού του πλανήτη εδω και χιλιάδες χρόνια προκειμένου να επιβιώσουν. Έτσι πολυεθνικά οικονομικά συμφέροντα αποβλέπουν ενδεχόμενα στο να δημιουργήσουν μελλοντικές κοινωνίες οι οποίες θα είναι δέσμιες ενός απολυταρχικού κεντρικού συστήματος προμήθειας και αγοράς τροφής. Οι ΗΠΑ δυστυχώς έχουν εκφυλισθεί και παρακμάσει ως μοντέλο μεταπολεμικής δημοκρατίας και πλέον οι τύχες των ΗΠΑ κατευθύνονται από αδίστακτες οικονομικές ελίτ οι οποίες εμπνέονται από το δόγμα του νεο-φιλελευθερισμού της Σχολής του Σικάγου (βλ. σχετικά πρόσφατο άρθρο στο περιοδικό DerSpiegel). Οι ιδέες του νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος αποτελεί πλέον την επίσημη «θρησκεία» των αγορών, ροκάνισαν προοδευτικά τις ανθρωπιστικές αξίες, διέφθειραν την πολιτική και εκφύλισαν την δημοκρατία σε παγκόσμιο επίπεδο. Αποτέλεσμα της διάβρωσης των πολιτικών θεσμών από τον νεοφιλελευθερισμό αποτελεί στην ουσία και η τρέχουσα παγκόσμια οικονομική κρίση που οδηγεί όλο και περισότερους λαούς στο στόμα του ΔΝΤ (βλ. και το εξαιρετικό βιβλίο της Ναόμι Κλάιν-Το Δόγμα του Σοκ).

Ότι και να έχουν σχεδιάσει κάποιοι για εμας χωρίς εμάς αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να βουτήξει στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής διότι η ανθρώπινη ψυχή δεν εξουσιάζεται. Θα παραθέσω ένα απόσπασμα από το 1984 του Τζώρτζ Όργουελ, προφητικό έργο της κοινωνίας του μαζικού ελέγχου, που μοιάζει να συμβαίνει σήμερα με διαφορά περίπου 25-30 χρόνων: «Τα γεγονότα οπωσδήποτε δεν μπορούσαν να παραμείνουν κρυφά. Τα ανακάλυπταν με τις ανακρίσεις, αναγκάζοντας σε να ομολογήσεις με βασανιστήρια. Όμως αν ο σκοπός σου δεν ήταν να παραμείνεις ζωντανός αλλά να παραμείνεις άνθρωπος τότε τι σημασία είχαν τελικά όλα αυτά; Δεν μπορούσαν να αλλάξουν τα αισθήματα σου. Το Κόμμα μπορούσε να ξεγυμνώσει και τις παραμικρές λεπτομέρειες από όσα είχες κάνει ή πεί ή σκεφτεί. Αλλά τα βάθη της ψυχής σου, που οι ενέργειες της ήταν μυστήριες ακόμα και για σένα τον ίδιο, έμεναν απαραβίαστα».

Θανάσης Δρίτσας,

Καρδιολόγος, Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο, συνθέτης & συγγραφέας