Το παραμύθι σου και να’ μαι και να φαίνομαι

 

 

 

Μίλλη Τσουμάνη* – Κριτική στο βιβλίο της Μαίρης Σάββα – Ρουμπάτη «Τα κρυμμένα σεντούκια του Αλή Πασά»
Τα παραμύθια δεν έχουν ηλικία. Και όσοι το νομίζουν αυτό, είναι γιατί κάποιος τους εξαπάτησε σε κρίσιμα χρόνια.  Η Μαίρη Σάββα-Ρουμπάτη ανήκει σε εκείνους που γνωρίζουν ότι τα παραμύθια δεν έχουν ηλικιακό όριο και θέλησε να το δείξει έμπρακτα με μια ιστορία για παιδιά, αλλά και για μεγάλους. «Τα κρυμμένα σεντούκια του Αλή Πασά» ταιριάζουν σε ταυτότητες που ξεκινούν από το 10ο έτος και φτάνουν μέχρι εκεί που μπορεί να μετράει ο καθένας.

 

 

 

Μας παρουσίασε το βιβλίο στην πόλη τής ιστορίας της,  στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για την 101η  Επέτειο της Απελευθέρωσης της πόλης των Ιωαννίνων, γεγονός ικανό να μετατρέψει μια συμπαθητική εκδήλωση σε κινηματογραφικό και ιστορικό οδοιπορικό. Ακριβώς στις όχθες της Παμβώτιδας, με το Κάστρο, την κυρα-Φροσύνη  γύρω-γύρω πρωταγωνιστές και το Νησί βουβό αλλά εντυπωσιακά ζωντανό σε όλη τη διαδρομή.
Οι ήρωες είναι μικρά παιδιά, που γοητευμένα από την παράδοση, τους θρύλους και την ιστορία γυρεύουν το δικό τους μερίδιο στη δόξα του ενεστώτα. Μαζί τους ο αναγνώστης ταξιδεύει στην εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στα παλάτια του Αλή Πασά, στο χαρέμι, στα πλούτη και αφήνει τη φαντασία του να φτιάχνει εικόνες, να τις πλάθει και να τις γεμίζει. Τα παιδιά ψάχνουν τον θησαυρό του Αλή Πασά με μανία και ζήλο, με την παιδική αφέλεια, που η Μαίρη τόσο εύστοχα περιγράφει. Ψάχνουν με αυταπάρνηση, βήμα-βήμα αποκρυπτογραφώντας τον κώδικα. Και καταλήγουν, και βρίσκουν, και ανακαλύπτουν, φτάνοντας στον στόχο τους,  με την αυτογνωσία σοφών που αφήνει άφωνο τον ενήλικα.
Με φόντο τους μικρούς ήρωες, ξεπροβάλλουν στην επιφάνεια, πρόσωπα, τοπωνύμια, η ιστορία σε κομμάτια, η φύση, το κλίμα,  η γεωγραφία, οι όμορφες Γιαννιώτισσες και οι ικανότατοι Ηπειρώτες, τα Γιάννενα στο σήμερα, αυτό που είναι η πόλη και όλο αυτό το πολιτισμικό, πνευματικό και ιστορικό βάρος, έναν πλούτο που σηκώνει στους ώμους της αιώνες τώρα.
Όσοι δεν έχουν επισκεφθεί τα Γιάννενα, το ελάχιστο που γνωρίζουν είναι οι βροχές που πολιορκούν την πόλη, από τον Σεπτέμβριο μέχρι τους πρώτους μήνες της Άνοιξης, αν και τα τελευταία χρόνια, έχει μειωθεί σημαντικά η περίοδος των βροχών. Κι όμως υπάρχει η εξήγηση της βροχής …από του ιερού περιβόλου το ναό εξερχόμενη… Το όνομα της Δωδωναίας Νύμφης, Διώνη, προέρχεται από το ρήμα «διαίνεσθαι» δηλαδή  υγραίνεσθαι από τη βροχή. Και είναι αυτή η  υγρασία που έχει ποτίσει την πόλη και το συναίσθημα των ανθρώπων της, μετατρέποντας τα δάκρυα της πέτρας που στάζει και γίνεται άγαλμα μαρτυρώντας, ότι η γη έχει στα βάθη της κρυμμένα μυστικά.
Χαιρετηθήκαμε με τη Μαίρη, όπως ακριβώς γνωριστήκαμε,  με χαμόγελο και τρυφερότητα,  υπό το φως της νύχτας, την ηρεμία της λίμνης και τα γλυπτά του Παπαγιάννη, μάρτυρες της συνάντησής μας. Και χωριστήκαμε, για να αναζητήσει η κάθε μία τον δικό της θησαυρό…

* Η Μίλλη Τσουμάνη είναι παραγωγός ραδιοφώνου

Advertisements

Ο κοινός παρανομαστής του λαϊκισμού

Γιάννης Παπαδογιάννης* –  Στο βιβλίο του «Πέρα από το Κραχ – Ξεπερνώντας την πρώτη κρίση της παγκοσμιοποίησης», ο πρώην πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Gordon Brown περιγράφει την αγωνία και την υπερπροσπάθεια της κυβέρνησης, κατά τη διάρκεια του 2008, ώστε να μην υπάρξει μείωση του ΑΕΠ για τρία συνεχόμενα τρίμηνα, κάτι που θα οδηγούσε την οικονομία σε κατάσταση ύφεσης, με κίνδυνο να ενεργοποιηθεί ένας φαύλος κύκλος. Για την ιστορία οι βρετανοί τα κατάφεραν. Στην Ελλάδα βιώνουμε πάνω από 22 τρίμηνα αδιάκοπης μείωσης του ΑΕΠ και οι κυβερνήσεις εξακολουθούν να κάνουν πολλά περισσότερα για το πώς θα διατηρήσουν το χθες παρά για το πώς θα αναμετρηθούμε με το αύριο.

Η μείωση του ΑΕΠ στο διάστημα 2008-2013 ξεπερνά το 25%, μέγεθος που παραπέμπει σε πόλεμο, όχι σε ύφεση. Δεν υπάρχει κανένα άλλο αντίστοιχο παράδειγμα στην Ευρώπη μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Παντού στον κόσμο όταν λένε ύφεση εννοούν κάποια τρίμηνα, το πολύ ένα χρόνο – σπάνια δύο, συρρίκνωσης της οικονομικής δραστηριότητας. Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι αδιανόητο.
Τι φταίει λοιπόν για την αδιανόητη αυτή καταστροφή; Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι ευθύνονται οι καταστροφικές πολιτικές του μνημονίου. Άλλοι ο νοεφιλελευθερισμός. Άλλοι το ευρώ, τα δομικά προβλήματα και οι ανισορροπίες της ευρωζώνης. Άλλοι πιστεύουν ότι υπάρχει ένα σχέδιο ξένων για να αγοράσουν την Ελλάδα για ένα κομμάτι ψωμί. Στην άλλη πλευρά άλλες φωνές υποστηρίζουν ότι για την τραγωδία ευθύνεται ο κρατισμός και το τεράστιο κρατικό μόρφωμα που καταναλώνει λαίμαργα και παράγει ελάχιστα. Υπογραμμίζουν την ανεπάρκεια της δημόσιας διοίκησης. Μάλιστα κάποιοι αναλυτές υπογραμμίζουν ότι η χώρα λειτουργεί με τρόπο που θυμίζει ανατριχιαστικά τον τρόπο λειτουργίας των πρώην «δημοκρατιών» της Σοβιετικής Ένωσης. Όλα τα παραπάνω έχουν μικρά ή μεγάλα ψήγματα αλήθειας.
Ωστόσο αυτό που ξεχωρίζει πάνω από όλα είναι η ευθύνη του πολιτικού συστήματος. Πρόκειται για κάτι που έχει επισημανθεί από πολλούς αναλυτές. Πλέον δεν αποτελεί καθόλου πρωτότυπο το να ισχυριστεί κανείς ότι για την σημερινή κατάσταση φταίει το πολιτικό σύστημα και ο κυρίαρχος λαϊκισμός.
Δυστυχώς δεν πρόκειται για υπερβολή. Οι εξελίξεις που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια δείχνουν πέρα για πέρα ότι οι κυβερνήσεις, η πολιτική ηγεσία και το πολιτικό σύστημα δεν φέρουν μόνο την ευθύνη της χρεοκοπίας και της ατιμωτικής επιτροπείας στην οποία βρίσκεται η χώρα, αλλά και της αδυναμίας να αντιμετωπίσουν τη νέα κατάσταση πράττοντας όλα όσα ήταν αναγκαία για την αναζωογόνηση της οικονομίας.
Η αδράνεια, η απροθυμία για αλλαγές και ο λαϊκισμός του πολιτικού συστήματος βύθισαν την ελληνική οικονομία και την κοινωνία σε μια ύφεση ανάλογη της Μεγάλης Ύφεσης που έπληξε το 1929 τις ΗΠΑ.
Δεξιά – κέντρο και αριστερά στην Ελλάδα έχουν έναν κοινό παρονομαστή: τον λαϊκισμό. Το 2004 η επανίδρυση του κράτους από τον Κώστα Καραμανλή έγινε μέσω της …μονιμοποίησης των συμβασιούχων. Το 2008 και ενώ η χώρα διολίσθαινε προς την καταστροφή το βασικό σύνθημα του ΠΑΣΟΚ ήταν το «λεφτά υπάρχουν». Ακολούθησε η Νέα Δημοκρατία με το «δεν συναινώ στο λάθος», το Ζάππειο 1 και 2 και την περιβόητη επαναδιαπραγμάτευση. Μετά τις εκλογές του 2012 βέβαια η προσγείωση στην σκληρή πραγματικότητα συνοδευτικέ με ένα μνημόνιο με  πολλαπλάσια μέτρα και αλλαγές σε σχέση με εκείνο του «δεν συναινώ στο λάθος». Σήμερα, ενάμιση χρόνο μετά τις εκλογές του 2012, ο Συνασπισμός υπόσχεται ανατροπές και αλλαγές και μάλιστα όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά συνολικά στην Ευρώπη. Από τη μια μαγική λύση στην άλλη ή καλύτερα από το ένα ψέμα στο άλλο.
Και εκεί έξω, στον πραγματικό κόσμο, οι χρόνος κυλά γρήγορα, η χώρα βυθίζεται στην ύφεση και οι συνθήκες διαβίωσης των πολιτών χειροτερεύουν μέρα με τη μέρα.

* Ο Γιάννης Παπαδογιάννης είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας των βιβλίων : HYPERLINK «http://homoeconomicusanodosptosi.wordpress.com/««Το Άδοξο Τέλος – Η μετέωρη πορεία, η συντριβή και η αναγέννηση των Ελληνικών Τραπεζών» (2013), και, HYPERLINK «http://homoeconomicusanodosptosi.wordpress.com/««Η Άνοδος και η Πτώση του Homo Economicus – Ο μύθος του ορθολογικού ανθρώπου και η χαοτική

 

#Ακολούθησέ με. Εξερευνώντας το Twitter

Manolis Andriotakis

Το Twitter είναι μια πλατφόρμα Κοινωνικής Δικτύωσης με μισό δισεκατομμύριο χρήστες σε όλο τον πλανήτη. Πρόκειται απλά για μια περαστική μόδα ή για κάτι περισσότερο; Γιατί είναι τόσο δημοφιλές; Ποιά είναι η επίδρασή του στην πολιτική; Πώς συνέβαλλε στην Αραβική άνοιξη; Πώς επηρεάζει τις κοινωνικές μας συμπεριφορές και την ψυχολογία μας; Σε τί αφορά τελικά η χρήση του;

Στο ντοκιμαντέρ μοιράζονται τις σκέψεις τους γι’ αυτό το νέο Μέσο του διασυνδεδεμένου κόσμου έλληνες χρήστες και παγκοσμίου φήμης ειδικοί και κριτικοί.

Το “Ακολούθησέ με” εξερευνά την υπόσχεση, τους κινδύνους και τα όρια της νέας εποχής των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης. Ουσιαστικά μάς προσφέρει μια ματιά πάνω στο ψηφιακό κι εικονικό μας παρόν.

Το Μάιο του 2010 ξεκίνησα να γυρίζω ένα ντοκιμαντέρ για την πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης Twitter. Μου πήρε 3 ολόκληρα χρόνια για να το ολοκληρώσω. Μέσα σ’ αυτό το διάστημα έχουν γίνει πολλά. Ήδη χρησιμοποιώ το Twitter  4 χρόνια και…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 241 επιπλέον λέξεις

Μαρία Πολυδούρη, τα Ποιήματα ( Βιβλιοπωλείο της «ΕΣΤΙΑΣ»)

 Ήρθα μια μέρα, οδηγημένη απ’ την ιερή σου

αγάπη, εμπρός στο κύμα το γλαυκό

και μ’ άφησες τότε να ιδώ τη φλογερή σου

πληγή στο στήθος σου το νεανικό

 

Τότε μου μίλαες με την ήσυχη φωνή σου

για τη ζωή σου, ατέλειωτο κακό

κι ως ένιωθες βαθιά πως φτάνω ως την ψυχή σου,

ανάβρυζε το δάκρυ σου γλυκό.

 

Κι ήταν χαράς χαρά να κλαίμε τραγουδώντας

στην ίδια λύρα, μάντεμα πικρό

τη μοναξιά μας και σάμπως λησμονώντας

 

με τί χαρά το μέτωπό σου να ραντίσω

με το πικρό της θάλασσας αφρό,

πέρα τα κύματα έτρεχα να προϋπαντήσω.

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Φιλολογική επιμέλεια – επίμετρο

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΝΤΟΥΝΙΑ

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

Από το οπισθόφυλλο

————-

Η Μαρία Πολυδούρη έχει από καιρό περάσει στην περιοχή του λογοτεχνικού μύθου: είναι το σύμβολο της πρόωρα χαμένης ομορφιάς και του μοιραίου έρωτα, της σπαταλημένης νεότητας και της αυθεντικής ποιητικής κατάθεσης

Στην παρούσα έκδοση συγκεντρώνονται για πρώτη φορά όλα τα ευρισκόμενα ποιήματά της, δημοσιευμένα ή χειρόγραφα και πλαισιώνονται με φιλολογικά σχόλια. Η μελέτη Μαρία Πολυδούρη ή «τα ρόδα του αίματος» που περιλαμβάνεται στο επίμετρο  του τόμου, αναδεικνύει τους βασικούς άξονες του έργου της, τη σχέση με την ευρωπαϊκή και την ελληνική λογοτεχνική παράδοση,καθώς και τις περιπέτειες της πρόσληψής του. Ενα κρίσιμο ζήτημα στο οποίο εστιάζει η εργασία της Χριστίνας Ντουνιά είναι αν – και σε ποιο βαθμό – η ποίηση της Πολυδούρη μπορεί να διαβαστεί, όχι μόνον ως μνημείο του παρελθόντος, αλλά σαν μια σύγχρονη ζωντανή τέχνη..

Ο τόμος ολοκληρώνεται με τα Στοιχεία βιογραφίας, όπου ανακοινώνονται νέα ευρήματα για τη ζωή και την καλλιτεχνική διαδρομή της ποιήτριας.

οι φλύαρες ειρήνες

λογομνήμων...

Σύμφωνα με τη Συνθήκη των Σεβρών (Ιούλιος 1920) παραχωρούνταν στην Ελλάδα τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος καθώς και η Θράκη από την οποία η Βουλγαρία παραιτούνταν οριστικά από κάθε δικαίωμά της σε αυτήν. Η περιοχή της Σμύρνης παρέμενε υπό την ονομαστική επικυριαρχία του Σουλτάνου αλλά θα διοικούνταν από Έλληνα Αρμοστή ως εντολοδόχο των Συμμάχων, και θα μπορούσε να προσαρτηθεί στην Ελλάδα μετά από πέντε χρόνια με δημοψήφισμα. 

Τα εδάφη που έχασε η Οθωμανική αυτοκρατορία με τη Συνθήκη των Σεβρών
(από τη Βικιπαίδεια)

Για τα γεγονότα που επακολούθησαν τη Συνθήκη των Σεβρών (απόπειρα δολοφονίας Βενιζέλου, εκλογές του 1920 και ήττα του κόμματος των Φιλελευθέρων) ας δούμε και μια διαφορετική οπτική, αυτή του Κώστα Βάρναλη όπως διατυπώνεται στο βιβλίο του «Φιλολογικά Απομνημονεύματα».

Η συνθήκη των Βερσαλιών, αφού μας έσκασε με το ατέλειωτο τρενάρισμα των συζητήσεών της και με τα 600 άρθρα της, υπογράφτηκε επιτέλους το καλοκαίρι (Ιούνιος) του 1919, που όλα…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 392 επιπλέον λέξεις

Η «Δαντέλα από τον Λίγηρα» στις σελίδες του Bonus Mall mag

Get a life

Δαντέλα από τον Λίγηρα

(Αναδημοσίευση από το Bonus Mall mag)

Toυ Βασίλη Πουλημενάκου

Πριν ξεκινήσει αυτή την πτήση με τη Σαΐτα, η «Δαντέλα από τον Λίγηρα» δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια σταγόνα στο ομώνυμο ποτάμι της δυτικής Γαλλίας και από έναν ήχο της σιωπηλής πόλης της Μεδίνας στη Μάλτα. Από τις πρώτες γραμμές  η ηρωΐδα, η Amandine, ντύθηκε με τον ρομαντισμό της εποχής της Αναγέννησης κάτω από τη βυσσινιά της μπέρτα, αλλά γρήγορα ξέφυγε όπως συμβαίνει συνήθως στις περιπτώσεις των νεαρών κοριτσιών. Κι έφυγε κλεφτά με τη γαλέρα του Di Angelo για τα βάθη της Ανατολής όπου έμελε να ζήσει τον πρώτο της έρωτα διανθισμένο με ανατολίτικο αισθησιασμό σε όλο του το μεγαλείο.

Ένα πάντρεμα είναι το βιβλίο πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις αλλά και στους τύπους των πολιτισμών της Δύσης με την Ανατολή. Μια γέφυρα. Αν και διαδραματίζεται χρονικά στο 1590 με τις τόσες αντιθέσεις, διαμάχες και διαφορετικές νοοτροπίες…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 227 επιπλέον λέξεις

Photobook reviewer for EMAHO magazine

The PhotoBook Journal

«America» photobooks

I had announced on my personal blog earlier this week that my photobook reviews will soon start being co-published in EMAHO magazine. Manik Katyal, the editior and publisher, has also asked me to be the «America» photobook specialist while Colin Pantall focuses more on the European photobooks. I thought that this was an interesting request and we are still defining this request. At the moment, as hopefully illustrated by the stack of books above, I am taking a very broad and liberal viewpoint on what constitutes an America photobook. I think I have always had a global perspective on contemporary photobooks, so I will not preclude discussing photobooks that don’t fit into this America category.  Should be interesting.

The readers of this blog will probably notice some changes. First, since EMAHO is an on-line magazine for photography, fine art and music, I do need to format the size…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 287 επιπλέον λέξεις