Έφυγε στα 84 του ύστερα από ένα και πλέον μήνα στον αποστειρωμένο θάλαμο εντατικής θεραπείας. Αυτός, ο μεγάλος Αμερικανός συγγραφέας που μόνο αποστειρωμένη δεν υπήρξε η σκέψη και η ζωή του. Γεννήθηκε το 1923 στο Νιου Τζέρσει. Έγινε διάσημος μέσα από το βιβλίο του «Οι γυμνοί και οι νεκροί «(μετάφραση Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος) και τιμήθηκε κατά καιρούς με λογοτεχνικά βραβεία για μια πολυποίκιλη
διαχρονική δουλειά από αποπνέει πάθος, γνώση και ελευθερία. Παρέμεινε ως την τελευταία στιγμή βαθιά πολιτικοποιημένος, αγωνιστής -λέγεται ότι υπήρξε και βίαιος –
από τους λίγες αριστερές λογοτεχνικές φωνές της Αμερικής ( μαζί με τον Γκορ Βιντάλ) και πολέμιος του προέδρου Μπους , ειδικά για το φάουλ του στο Ιράκ….. Παραθέτω απόσπασμα από βιβλίο του :
«Η λογοτεχνία, λοιπόν, είχε αποτύχει. Η δουλειά γινόταν από τις ταινίες και την τηλεόραση. Η συνείδηση της μάζας και η κουλτούρα της χώρας σερνόταν στην ατέλειωτη λάσπη. Η αμερικανική συνείδηση κατέληξε να αναπτύσσεται από τις κολακευτικές θρησκοληψίες των εκδοτών εφημερίδων της επαρχίας και των εκπαιδευτικών της επαρχίας , από τη χείριστη οργανωμένη θρησκεία, μια άμορφη δύναμη γεμάτη από τους φόβους ολων των χριστιανών που απέμειναν για να γεμίσουν τα κενά που άφησε η αρχική ανδρεία των σκαπανέων και αυτοί οι τελευταίοι χριστιανοί απλώς δεν ήταν τόσο ανδρείοι. Αυτό ήταν το σύστημα της λάσπης.
Το άλλο ήταν οι γιοί των μεταναστών. Πολλοί απ’ αυτούς μισούσαν την Αμερική, τη μισούσαν για όσα προσέφερε και δεν παρείχε, όσες ευκαιρίες αποκάλυπτε και όσα εξαιρούσε από την αληθινή ευκαιρία. Οι γιοί αυτών των μεταναστών και οι γιοί των γιών κατέλαβαν τις πόλεις κι άρχισαν να τις διοικούν, ψηλά στον αέρα και καάω χαμηλά στο έδαφος. Λήστευαν και λεηλατούσαν και δεν υπήρχε αμερικανική πόλη που να μην έγινε πιο αποτρόπαια μέσα στα τελευταία πενήντα χρονια.
Επειτα εξαπλώθηκαν – έκαναν τα προάστεια επιδημία της χώρας – και εξέπεμψαν μαζικές επικοινωνίες μέσα σε κάθε σπίτι. Ηταν κανίβαλοι που πουλούσαν χριστιανισμό σε χριστιανούς και επειδή περιφρονούσαν το μήνυμα και ενδόμυχα το χλεύαζαν, κατάφεραν να πουλήσουν κάτι άλλο , ίσως έναν ιό – ένας ηλεκτρομνικός μηδενισμός διαπέρασε τα μαζικά μέσα της Αμερικής και εισχώρησε στους χριστιανούς και τους άρεσε να είναι κανίβαλοι, κατάπιναν το ίδιο το μίσος τους με τα ηρεμιστικά και το σεξ των διαφημίσεων, ενώ όλοι οι αρχικοί κανίβαλοι στα γρανάζια των μαζικών μέσων έκαναν το λάος να μεταδώσουν τη σκληρή τους ασθένεια. Και τωρα απέμειναν υπερβολικα ευγενείς, υπερβολικά απελευθερωμένοι, υπερβολικά προγραμματισμένοι, γεμάτοι σχέδια κοινωνικής πρόνοιας και φαίνονταν και μιλούσαν μ’ ένα στυλ Σοου Μπίζνες που δεν διέθετε καθόλου στυλ και ήταν γενικά τόσο ασθενικοί όσοι οι χριστιανοί που ζούσαν κάποτε στα υπόγεια και στις σπηλιές.
Η μισή Αμερική έγινε ημίτρελη από τα κρυολογήματα, τα γιατρικά, το άσθμα και τις αλλεργίες, τα νοσοκομεία και τους διάσημους χειρουργούς με νυστέρια, πρόνοιες και σχέδια και επιτροπές και πλήξη, πλήξη μεταδιδόμενη σαν πανώλη στα βάθη της χώρας. Η άλλη μισή Αμερική έγινε πίθηκος και οι μοτοσυκλέτες άρχισαν να μουγκρίζουν σαν λιοντάρια σε ολόκληρη τη χώρα και όλα τα κτήνη όλης της θαμμένης ιστορίας της Αμερικής συντόνισαν τη συχνότητα τους και ετοιμάστηκαν να χωθούν στην αγορά΄. Σκεφτόταν κάποιος τηνΑμερική και στο μυαλό του ερχόταν η ασπιρίνη, οι διαφημίσεις κουζινών και το αίμα. Στο μυαλό ερχόταν το Βιετνάμ…….»
(Νόρμαν Μέιλερ, «Η Μάγισσα Τέχνη»)
ριτς
Πρόσωπα - Ρίτσα Μασούρα 
Σήμερα, θαπρεπε μεταξύ άλλων να αφιερώσω πέντε αραδες – τί ντροπή – για τον Ρίτσο. Ισως και για τον Ντοστογιέφσκι. Μα πού να τους προλάβεις όλους τούτους τους μεγάλους. Γενέθλια, θάνατοι, γεννήσεις, ζωές περασμένες, που επιστρέφουν με την πρώτη ευκαιρία. Επιστρέφουν υπό τη μορφή πνευματικής πανδαισίας προς τέρψιν των γενιών που επονται και ζητούν την αμβροσία.
ριτς
Καλημέρα Ριτσάκι! Δεν ξέρω γιατί, ίσως επειδή, ψάχνωντας να βρω κάποια τραγούδια, έπεσε σε σε κάτι μικρά ακουστικά διαμαντάκια και συγκινήθηκα, ίσως γιατί είμαι ήρεμα και γλυκά χαρούμενος, σήμερα, αλλά έχω την εντύπωση, ότι όλους αυτούς τους μεγάλους, αναφέρομαι κυρίως στους εν Ελλάδι μεγάλους, τους κουβαλάμε μέσα μας. Βιωματικά, εμπειρικά, ιστορικά.
Λείπουν και θα λείπουν από κοντά μας, γιατί πιο πολύ από όλα, μας φώτισαν το σκοτάδι μας… Αλλά από την άλλη, όπως κάπου είχα διαβάσει, κάποιος πεθαίνει όταν πάψιυμε να τον κουβαλάμε μέσα μας…
Τον Νόρμαν Μέηλερ να πω την αλήθεια δεν τον έχω μελετήσει τόσο για να έχω άποψη, αλλά κι αυτά που έχω διαβάσει δεν με προβλημάτισαν περισσότερο, ούτε και ένοιωσα κανένα ιδιαίτερο σκίρτημα…
Θα συμφωνήσω με το πρωτο σχόλιο. Θα διαφωνήσω με το δεύτερο. Πρέπει να ξέρεις την Αμερική από τα μεσα της για να καταλάβεις τον Μέιλερ ή τον Βιντάλ ή τον Σαϊντ ή τον Μιλλερ ακομη.
Ενδεχομένως. Δεν έχω άποψη ούτε για τη… βαθειά Αμερική.
Ηλιας Μαγκλινης
Το πρώτο βιβλίο του Νόρμαν Μέιλερ ήταν για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο: το μυθιστόρημα «Οι γυμνοί και οι νεκροί» (1948), έργο που τον κατέστησε διάσημο και που βασιζόταν στις εμπειρίες του στον πόλεμο του Ειρηνικού. Το τελευταίο βιβλίο του 84χρονου σήμερα Μέιλερ έχει να κάνει και αυτό με τον πόλεμο και όπως οι «Γυμνοί και οι νεκροί» βασίζονταν σε πραγματολογικό υλικό, έτσι και το μυθιστόρημα «The Castle in the Forest» («Το Κάστρο στο Δάσος», Random House, σελ. 480 – τον Ιούνιο θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Καστανιώτη, σε μετάφραση της Ι. Διονυσοπούλου), αποτελεί μυθοπλαστική εξιστόρηση της παιδικής ζωής του Χίτλερ. Οπως εξομολογήθηκε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο συγγραφέας, ονειρευόταν να γράψει αυτό το βιβλίο από την εποχή που ο Χίτλερ βρισκόταν στην εξουσία. Οντας η ενσάρκωση του απόλυτου Κακού για τον Μέιλερ, ο Χίτλερ δεν θα μπορούσε να μην αποτελέσει πόλο έμπνευσης για έναν συγγραφέα, ο οποίος πάντα ενδιαφερόταν για τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης.
Ενας δαίμονας
Ακολουθώντας ένα μάλλον μανιχαϊστικό σχήμα θεμελιωμένο στην ιδέα ότι «εφόσον ένας άγγελος ήταν παρών στη σύλληψη του Ιησού, τότε στη σύλληψη του Χίτλερ δεν θα μπορούσε παρά να είναι παρών ένας δαίμονας», ο Μέιλερ τοποθετεί ως κεντρικό αφηγητή αυτού του ογκώδους, πληθωρικού μυθιστορήματος έναν δαίμονα που λέγεται Ντίτερ και φορά στολή των Ες Ες. Είναι αυτός που θα οδηγήσει τον μικρό Χίτλερ στα μονοπάτια του Κακού, αποκαλύπτοντάς μας όμως συνάμα ανομολόγητα μυστικά της καταγωγής, της προέλευσης αλλά και της προσωπικής ζωής του Αδόλφου. Παρά όμως αυτή την απλουστευμένη αρχική προσέγγιση, η γραφή του Μέιλερ καθιστά το μυθιστόρημα ιδιαίτερα ερεθιστικό. Αβανταδόρικο το θέμα λοιπόν με αναφορές σε σωματικές εκκρίσεις (κοπρολάγνος, μεταξύ των άλλων ο μικρός Αδόλφος – πάντα στον μυθιστορηματικό κόσμο του Μέιλερ), αιμομεικτικά σύνδρομα, σεξουαλικές διαστροφές και κρίσεις σαδισμού.
Οι κριτικές
Ο ίδιος ο συγγραφέας είχε προβλέψει ότι θα γραφούν πολλές κριτικές, «κάποιες καλές, κάποιες κακές, όπως γίνεται πάντα». Δεν έπεσε έξω. Το φιλολογικό ένθετο των New York Times αποθέωσε το βιβλίο, όπως και το Publisher’s Weekly και ο βρετανικός Guardian, σύμφωνα με τον οποίο πρόκειται για «ένα μυθιστόρημα που ηλεκτρίζει». Πιο συγκρατημένο το περιοδικό New Yorker (οι δευτερεύοντες χαρακτήρες επισκιάζουν τον πρωταγωνιστή Χίτλερ), ενώ ο νομπελίστας Τζ. Μ. Κουτσί στο New York Review of Books βασίζει την ανάγνωσή του στην έννοια της «κοινοτοπίας του Κακού» της Αρεντ, κρατώντας επιφυλάξεις για τον τρόπο με τον οποίο μεταχειρίζεται ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα ο Μέιλερ, αναγνωρίζοντας όμως τη «σημαντική του συνεισφορά στο ιστορικό μυθιστόρημα». Θετικά υποδέχτηκαν το βιβλίο και ο Independent, η Village Voice και ο Economist. Από κει και πέρα, ο TLS αδυνατεί να πάρει το βιβλίο στα σοβαρά, όπως και την «ποζάτη πρόζα» του Μέιλερ. Ανάλογα, ο κριτικός των κεντρικών σελίδων των New York Times θεωρεί ότι ο Μέιλερ πνίγηκε κάτω από το βάρος του υλικού του. Απορριπτική στάση τήρησαν και οι κριτικοί των Washington Post, Boston Globe, ενώ το Harper’s ξεμπερδεύει μαζί του μέσα από ένα σύντομο, άκρως ειρωνικό σημείωμα. Εν αναμονή της ελληνικής έκδοσης, λοιπόν, για όσους επιθυμούν να εξάγουν τα δικά τους συμπεράσματα.
Για να είναι αυτός που είναι κάτι είδαν όλοι οι άλλοι, που εγώ δεν το είδα… Δεν τον αμφισβητώ, αυτό που λέω, είναι ότι δεν ένοιωσα κάτι ξεχωριστό…
Ρίτσα ρίξε αν θές μιά ματιά στο βίντεο που ανέβασα με τον Μέιλερ να μιλά (και αν μπορέσεις μπές στην διεύθυνση που έχει στην αρχή του βίντεο όπου έζει όλη την συζήτηση με τον Γκίντερ Γκράσς)
Ναι , τη συζητηση με τον Γκρας την ειχα παρακολουθήσει. Θα μπω σε τρια λεπτά.
Ετοιμαζω μια ομιλια και προσπαθώ να βρω τον καθωσπρεπισμό της ομιλιας. Ποσο με βασανίζουν αυτά….
Ριτσάκι μου καλό, κατ’ αρχάς Καλή Κυριακή, Καλημέρα! Αλλού κόλλησα εγώ (διότι όσον αφορά τα «μου είπε» και «με σημάδεψε» συμφωνώ με Δημοσθένη), στο ήτο «βίαιος» κολλώ, επιμένοντας ότι ο πιο καλός μας εαυτός ο μόνος υπό κρίση, δεν είμαστε εμείς, είναι το έργο! Ακούγεται απάνθρωπο, αλλά μπροστά στο έργο, ό,τι κι αν είναι ο άλλος, προσκυνώ! Και επιμένω, ο πιο σπουδαίος, ο πνευματικός μας εαυτός είναι το έργο! Ο άλλος εαυτούλης μας και η ζωούλα μας, άδειο κοστουμάκι! (για ένα μέγιστο έργο συγχωρώ και κάθαρμα και… διπολικό). Γι’ αυτό το «γλυκό μου άλεφ» και «γλυκό μου άλεφ» καμία φορά με… συγχίζει! Θάθελα να ‘χα κάτι παρά πάνω από τη… γλύκα μου (που μεταξύ μας ούτε την έχω και μου προξενεί λιγούρα!) (κοίτα να γράψεις, κυρά μου, χάνεις το «Πάθος» αλλώς! Σε πειράζει αλήθεια να έχουμε και… συνοδό?) Γράφε! Φράου – άλεφ (αμ θα τον πατάξω τον… σατανά! ήτοι την… γλύκα!)
Η γλυκα ειναι ενσωματωμένη στο ειναι σου. Δεν μπα να προσπαθήσεις, να τον πατάξεις τον σατανά.Λογια της πλώρης πουλεγε και ο συγγραφέας. Εχεις δικιο και συμφωνω ότι το εργο ενός συγγραφεα, ενος δημιουργού γενικότερα ειναι αυτό με την κατακλυσμιαια επιδραση. Τα του πολυ προσωπικού εαυτού του, στο …καλάθι της αιωνιότητας.
χαιρετω
Παρεα; τί παρεα; ανηρ, γυνή…κατι προς ερμαφροδιτον αραγε;
μεγάλη απουσία, Ρίτς. Μπράβο για το κείμενο…
Ανήρ και γράφε λέμε! Αμάν! Δεν θα προλάβουμε! Θα σε… ελέγξω! (θα σ’ αρέσει, εννοώ θα είναι συμπαθής και βαθύτατος γνώστης αντικειμένου!)
Δεν το ήξερα – από σένα και τον ‘Ινδικτο το έμαθα..
Το “Η Μάγισσα Τέχνη” είναι στη στοίβα μου με τα αδιάβαστα ακόμα – τώρα θα το πιάσω, όμως. Μ’ αρέσει το στυλ της γραφής του, πάντως.
(συγνώμη για χθες, μα με τον καιρό που είχε, προτίμησα να μην βγάλω το παιδί έξω.. Άλλο Σάββατο – και ζηλεύω που έμαθα ότι περάσατε τόσο καλά! 🙂 )
Καλημέρα σε όλους
Νατασσακι μου, καλημερα… γραφω σαν τρελη την ομιλια μου για τον Δουατζή. Αμα μπορεις να ερθεις και εσύ. Ειναι την τριτη στις 8 καπου απεναντι στο Καραβελ/
Και με περιμενει η Ελενη για σινεμά
και βραζω χορτα και δεν ξερω τι αλλο κανω γιατί θα σου πω ψεμματα
Σπυρος Σεραφειμ…. τον εχω πολλές φορές χρησιμοποιήσει στη δουλειά μου, ειδικά μετα τον πολεμο στο ιράκ και εξου και τα βιβλία του και η δήθεν οικειότητα μαζί του.
καλημερα σου
facebook ok
Ποσο μοιαζει η βαθεια Αμερικη με την βαθεια Ελλα δα τελικα.Ενα ακραιφνες-τι ειρωνεια- συστημα λασπης.Η Μαγισσα Τεχνη εχει κυκλοφορησει και στην Ελλαδα?Αν ναι ,απο ποιον οικο rits?
Καλημερα…. Νορμαν Μέιλερ , εκδοσεις Καστανιώτη.
καλο διαβασμα
Ευχαριστω:-)
greekgaylolita παρακαλω
Προς όσους παρακολουθούν ειδησεις σημερα…
Οχι, μη φοβάστε, δεν θα σας πω για τον ΓΑΠ και τον Μπένι.
θα σας πω όμως να δειτε αν ο λαός της Βραζιλίας εχει βγει στους δρόμους να πανηγυρίσει την ανακάλυψη τεραστιας φλεβας …πετρελαίου! Ο, και τί εχει να γίνει αδελφέ μου ….. αν και απ ότι λενε οι ειδικοί σε δέκα χρονια το πετρελαιο που θα αντλείται από την Μπραζίλ θα φτάνει για τις ετησιες αναγκες μονον της Κινας ( πχ).
ριτς …
Σημαντική προσωπικότητα πράγματι ο Μέηλερ. Πιστεύω ότι οι κορυφαίες προσωπικότητες της Αμερικής διαχρονικά ήταν οι συγραφείς της.
Και γενικά ο κοσμος της τέχνης, παρ ότι το Χολυγουντ δεν μας αρεσει
και αυτός, και ο Ρίτσος και άλλοι που άφησαν το στίγμα τους μοναδικά μέσω της τέχνης γενικότερα
και εσύ το δικό σου
μας αρέσετε, μαθαίνουμε , σας διαβάζουμε!
φιλιά πολλά! 🙂
Σχετικά με τον Μάιλερ θεωρώ ότι είναι αμφιλεγόμενος. Σίγουρα δεν είναι Χένρυ Μίλλερ.
Το ήξερες ότι οι Βραζιλιάνοι είναι ο μόνος λαός της Νότιας Αμερικής που δεν έχει κάνει επανάσταση ή εμφύλιο στην ιστορία του; Το μόνο που τους ενδιέφερε και συνεχίζει να τους ενδιαφέρει είναι να περνάνε καλά. Αυτό που λες: πετρέλαιο, κόκα, μπάλα, παραλίες, καρναβάλι, σεξ.
Thalassinimatia….καλησπερα μικρό μου. Εισαι καλύτερα , φαντάζομαι. Εντάξει, κι εμενα καποιοι μου τους έμαθαν όλους αυτούς τους κολοσσούς.
φιλια πολλά . Το άλλο εχει προωθηθεί
ριτς.
@ Παράξενος Ελκυστής .. εχει ομως τη δική του αξία και εχει υψώσει το ανάλογο ανάστημα. Τα βιβλία του εχει ενδιαφέρον και τα θεωρώ μάλλον δύσκολα βιβλία.
Οι Βραζιλιάνοι, ε, ηξεραν αυτοι γιατι διαλεξαν τον Λούλα.
Καληνυχτα
ριτς
εξαιρετικό απόσπασμα. συγκλονιστικό
Κροτ, πεσμου, ειναι αμφιλεγόμενος ο Μέιλερ; Σκέπτομαι μηπως τον βλεπω με τα δικά μου μάτια και με τη γνωστη μου επαγγελματική διαστροφή .
ριτς
όχι, νομίζω πως είναι για πολλούς αμφιλεγόμενους. εγώ δεν τολμώ να πω πως τον γνωρίζω τόσο καλά, για να εκφράσω άποψη πάντως.
Το κείμενο εδώ όμως είναι πάρα πολύ καλό για μένα.
Οκ, ευχαριστώ
ριτς
Στην τεράστια προσφορά του και η ίδρυση, μαζί με τους Εντ Φάντσερ και Νταν Γουλφ, της Village Voice, της δωρεάν εβδομαδιαίας εφημερίδας που άνοιξε δρόμους και είναι ακόμα καλύτερη από πολλές εφημερίδες με αντίτιμο.
@ Chumba kalimera apo Athina. Ναι, η village voice παραμένει εξαιρετική και καλό εργαλείο δουλειάς, θα έλεγα.
Ομως πολλοί δεν τον ξέρουν ή τον αμφισβητούν. Κάτι που ειναι λογικό και ως προς τα δύο σκέλη. Εχουμε μάθει να λεμε να η «κακή» Αμερική με τους «κακούς» ανθρωπους. Με ενοχλεί και μονο η σκεψη. Ενα από τα προηγούμενα άρθρα μου ηταν επ αυτού του θέματος.
Εχει σπουδαία σημασία να τοποθετούμαστε ως το δυνατόν πιο αντικειμενικά απέναντι στους ανθρώπους που προσθέτουν με τη δουλειά τους έναν κοκκο άμμου στην ανθρωπότητα.
Καλημέρα,
Πολύ φοβάμαι ότι σας προβλημάτισα, δημιουργώντας μάλλον μία λανθασμένη εντύπωση.
Δεν αμφισβητώ τη λογοτεχνική αξία του Μέιλερ. Όπως δεν αμφισβητώ και τη καλλιτεχνική αξία του Destroy Athens. Απλά δεν με συγκινεί. Έχω διαβάσει 2 βιβλία του. Σε κανένα δεν ένιωσα να πνίγομαι όπως με τον Χ.Μίλλερ, να μελαγχολώ όπως με τον Ουίλιαμς, να ενθουσιάζομαι οπως με τον Φώκνερ και να απογοητεύομαι όπως με τον Μπουκόφσκι. Μπορεί να φταίνε αυτά που διάβασα. Πχ για τον Σαραμάγκου είχα κακή γνώμη μέχρι που διάβασα το Θείας Έμπνευσης : «Η χρονιά που πέθανε ο Ρικάρντο Ρέις » και καταλάβα γιατί γράφει όπως γράφει.
Δεν ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν στη κακή Αμερική. Και έχω χαρακτηριστεί αιρετικός από πολλούς. Δεν υπάρχουν κακές χώρες, ούτε κακοί λαοί. Υπάρχουν κακές πολιτικές. Αντιθέτως, είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως η Αμερική έχει δώσει μεγαλειώδη δείγματα πολιτισμού, αρχής γενομένης από τη διακύρηξη της Φιλαδέλφειας και συνεχίζει να δίνει και να διαμορφώνει τον παγκόσμιο πολιτισμό με φωτεινά μυαλά και γενναίους ανθρώπους.
Συμφωνώ ότι αξίζουν το σεβασμό μας οι άνθρωποι που «προσθέτουν με τη δουλειά τους ένα κόκκο άμμου στην ανθρωπότητα». ‘Όμως αξίζουν περισσότερο σεβασμό αυτοί που προσθέτουν αυτόν τον κόκκο χωρίς να είναι η δουλειά τους. Και ευτυχώς είναι εκατομμύρια…
Φιλικά.
ΥΓ:Συγχαρητήρια για το άρθρο σας. Συνφωνώ 100%
Παραξενος Ελκυστής…. ευχαριστώ για τα καλα σας λόγια. Δεν γραφω για να εισπράττω επαινους, αλλά για να διαχεω τον προβληματισμό. Καιν νομίζω ότι σας προβληματισα θετικά ,αρνητικά δεν εχει σημασία.
Δεν τοποθετώ τον Μέιλερ καπου πολύ υψηλα. Αλλά τον τοποθετώ σ αυτους που βγηκαν θαρραλεα προς τα έξω και διατύπωσαν αντίθετες προς τις ηγεσίες απόψεις. Δεν ηταν χαζοαμερικανακι , δηλαδή.
Τώρα, ναι, εχετε δικιο. Παιζει ρόλο το ποιο βιβλίο θα διαβάσει κανείς. Το Περι φωτίσεως του Σαραμάνγκου σε συγκλονισε, όπως και το Περί Τυφλότητας. Αλλους φίλους τους απώθησε. Το διαβασμα και το πώς εισπράττει ο καθένας από μας το νοημα, το μηνυμα ή τον τροπο γραφής των συγγραφεων εχει να κανει με τα προσωπικά βιώματα, τις ιδεολογικές ανατάσεις μας ή αν θελετε ακομη και τον ορθολογικό τροπο γραφής.
Σας ευχαριστώ για τον δευτερο σχολιασμό.
ριτς
Δεν θα συγχωρέσω ποτέ τον εαυτό μου που είχα την ευκαιρία να του πάρω συνέντευξη και αντ’αυτού σηκώθηκα και έφυγα από … τέλοςπάντων. Υπάρχει και η Mailer Review, η οποία βγήκε φέτος και αξίζει τον κόπο να την δείτε.
Παρήγγειλα και το (dvd) Mailer on Mailer. Ελπίζω να φτάσει.
Το Deer Park είναι το αγαπημένο μου βιβλίο. Έχω αποκτήσει ένα είδος εμμονής με αυτό.
καλημέρα κα Ρ.
@ solaris….ναι, μάλλον δεν πρέπει να συγχωρήσεις τον εαυτό σου γι αυτη την παράλειψη. Αλλά εντάξει, δεν πειράζει. θα βρεις καποιον αλλο σπουδαίο να του μιλήσεις. Οχι, δεν την ξερω τη mailer review,θα μπω στο σαιτ να τη βρω
ευχαριστω και καλημερα….
ριτς
Chumba,
Σε πολλές εφημερίδες και έντυπα ήταν lifetime contributor. Ωστε Δημοσθένη δεν είδες τη διαφορά, ε; Η διαφορά είναι να είσαι αριστερός και εβραίος κι άθεος, ταυτόχρονα. Να τι παθαίνεις όταν δεν είσαι καλό παιδί. Η Κόμ – ιλ – φο Σουηδική Ακαδημία κάνει οτι δεν υπάρχεις (φαίνεται οτι τα έρμα τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως εξακολουθούν να είναι θύματα, αλλιώς κάποιοι νομπελίστες θα είχαν πρόβλημα να δικαιολογήσουν το «διορισμό» τους.)
Εγώ πάντως, τον τοποθετώ εκεί που τον τοποθέτησα από την πρώτη στιγμή που τον διάβασα. Στην Κορυφή.
Πέρα από τα υποκειμενικά κριτήρια, υπάρχουν πρωτίστως τα Αντικειμενικά. Απλώς ο αναγνώστης στην αναγνωστική του ζωή, υπερβαίνει επίπεδα. Όσο ανεβαίνεις, τόσο καταβαίνεις. Εαν δεν ανεβαίνεις, δεν καταλαβαίνεις. Εαν ανέβεις πολύ, τότε πια κατνοείς πλήρως το πως σκέφτονται οι μεγάλες συγγραφικές διάνοιες. Εαν ανέβεις και ακόμη περισσότερο, μπορείς να τις κρίνεις – και ενδεχομένως, εαν υπάρχει στο ντιενέι σου, να γράψεις και εσύ ο ίδιος, όπως λέει και ο αγαπημένος μου ο επί της Αναγνωστοπούλου συγγραφέας.
κι άλλη καλημέρα σε όλους.
Δεν ξέρεις τι κλάμα έριξα, δεν ξέρεις.
Πάντως, έχω έρθει ήδη σε επαφή με τον έντιτορ της ριβιού, προκειμένου να του στείλω ένα κείμενο. Μασσαλάχ.
..και το είχα ρίξει ΑΠΟ ΤΟΤΕ το κλάμα.
δυστυχώς, όμως, η περηφάνεια του συγγραφέα είναι μεγαλύτερη από τη λογική του.