Πάντα θα υπάρχουν ποιητές, ζωγράφοι και συγγραφείς

Ο Μπαλζάκ συνήθιζε να μιμείται το βάδισμα και τις κινήσεις των ανθρώπων στους δρόμους. Γινόταν ένα μ’ αυτούς, ταυτιζόταν με τους ξένους, ενσωματωνόταν στο δικό τους «Είναι» αθόρυβα και σιωπηλά, σαν ένα στρείδι που δουλεύει στην ησυχία της νύχτας για να εμφανιστεί το πρωί ως αναπόσπαστο κομμάτι της ακατέργαστης πέτρας. Ο Μπαλζάκ κατείχε την τεχνοτροπία της ταύτισης με την ξένη προσωπικότητα, την άλλη πραγματικότητα, εν αντιθέσει με το «θύμα» που σπανίως συμμετείχε σ’ ένα μπαλζακικό μυθιστόρημα, το οποίο ο συγγραφέας – τεχνίτης φιλοτεχνούσε στο χαρτί, σπαραχτικά όμοια με το στρείδι στο βράχο.

Εμείς οι νεοέλληνες, ημιμαθείς και λάτρεις της βιαστικής πληροφορίας, εμπλεκόμαστε συχνά σε συζητήσεις γύρω από τη ζωγραφική, την ποίηση, το βιβλίο ή το θέατρο και πάντα ή σχεδόν πάντα συζητάμε λες και το θέμα μας είναι τα φρέσκα φασολάκια που φάγαμε το μεσημέρι μαζί με εκπληκτική ηπειρώτικη φέτα. Θα΄χετε ακούσει, υποθέτω, κουβέντες αξιόλογων ατόμων που λένε, μα τι χρειάζεται η ποίηση όταν ο άνθρωπος ετοιμάζεται να κατασκηνώσει στον Αρη ; Τι χρειάζεται το θέατρο όταν ο άνθρωπος στην Οκλαχόμα καταβροχθίζεται από τη μάνα γη μέσα από την ορμή ενός ανεμοστρόβιλου ; Τι χρειάζεται να διδάσκουμε στα παιδιά μας τους Άθλους του Ηρακλέους όταν οι μπόμπιρες απολαμβάνουν τα καλύτερα εξωπραγματικά γκατζετάκια όλων των εποχών ; Υπάρχουν βεβαίως και οι πεσιμιστές που αρνούνται την προσπάθεια του σύγχρονου ανθρώπου να εκφραστεί μέσα από την τέχνη, γι αυτό και διερωτώνται αναιδώς : μα, θα υπάρξει ποτέ ξανά ένας Αισχύλος, ένας Γκωγκέν, ένας Τουλούζ- Λωτρέκ, ένας Μπετόβεν, ένας Γκαίτε, ένας Σολωμός, ένας Καβάφης;

Η απάντηση είναι απλή : πάντα θα γεννιούνται μεγάλοι της τέχνης με την ίδια ορμή που θα γεννιούνται σπουδαίοι επιστήμονες. Δεν υπάρχει ο φόβος του τέλους της ανθρώπινης ύπαρξης. Δεν υφίσταται μια γενικότερη ευτυχία, μια εκπλήρωση των ονείρων, μια ολοκλήρωση της ιστορίας. Δεν υπάρχει η τελειότητα η οποία ενδεχομένως να εμπερικλείει το τέλος του κύκλου του ανθρώπινου όντος. Ο άνθρωπος θα εξελίσσεται πάντα, καθώς δεν είναι προορισμένος να ζήσει σε μια γήινη μακαριότητα. Πάντα θα θέλει να είναι κάτι παραπάνω από αυτό που μπορεί, θα επαναστατεί, θα πασχίζει να ξεπεράσει τα όρια του, να αγγίξει την αθανασία, όχι όμως τη στατική αιωνιότητα. Με αυτή την έννοια, ναι, θα υπάρξει ένας νέος Αισχύλος ή ένας Γκωγκέν. Ευτυχώς όμως, η φύση έχει προνοήσει ώστε ο άνθρωπος να μην συνειδητοποιήσει ποτέ το μέγεθος του ανθρώπου που τον παρακολουθεί κατά πόδας, παρά μόνον όταν θα’ χει καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός της Ιστορίας και ο Άγγελος του Κλέε θα’ χει ολοκληρώσει το έργο του. Μόνον τότε θα αναφωνήσει έκπληκτος : Ναι, έχουν και οι δικές μας γενιές τις μεγάλες μορφές τους!

Άραγε, αυτές οι «πολυτελείς» για τους πολλούς σκέψεις έχουν μια κάποια σχέση με τη σημερινή μας εικόνα; Το δύσμορφο είδωλο στους καθρέφτες των παλαιοπωλείων στη Σόλωνος ή στη Λυκαβηττού που οι παλαιοπώλες εκθέτουν ως δέλεαρ; Μα το συγκλονιστικό για τον άνθρωπο είναι ότι μόνο σε τέτοιες βάναυσες εποχές, όπου μετράμε ξανά και ξανά τα σκαλοπάτια προς το υπόγειο, που διακρίνουμε τα πλήθη από τις λιγοστές ελίτ, όπου το συλλογικό δίνει μάχες να επιβληθεί στο ατομικό και το σοβαρό δίπλα στο επιπόλαιο, ναι, μόνο σε τέτοιες εποχές πολλαπλότητας σκληρών συναισθημάτων ο άνθρωπος μπορεί να ξαναγίνει δημιουργός και δη Μέγας Δημιουργός. Παλιότερα ο `Ερντ Φίσερ έλεγε ότι μπορεί δίπλα στο μυθιστόρημα να αναπτυχθεί μια νέα μορφή έπους (Μα, μήπως δεν είναι έπος αυτό που ζούμε σήμερα;) Δίπλα στις κωμωδίες της δεκαετίας του ‘60 με τις οποίες ακόμη γελάμε, να δημιουργηθούν μέγιστες τραγωδίες που θα δίνουν καθαρτήριες απαντήσεις στο καταρρέον σύνταγμα της χώρας ή στην ανελευθερία του ατόμου και στο ναρκισσισμό της λιτότητας. Ο ιστορικός ή ο κριτικός του μέλλοντος θα μπορεί, σκαλίζοντας τα δικά μας «συντρίμμια» να καταγράψει την αιώρηση του ανείπωτου φόβου, τη μέγγενη των αγορών, τη επίπλαστη πρόοδο και τον επίκτητο σκοταδισμό. Κυρίως, όμως, θα καταγράψει την ορμή των νέων που δεν χαρίζονται και που καμιά φορά νομίζω ότι φέρουν πάνω τους στοιχεία από τον σαιξπηρικό Πρόσπερο όταν παγιδεύει με τις μαγικές του δυνάμεις εκείνους που τον έβλαψαν στο παρελθόν και στο τέλος τους συγχωρεί! Και ναι, φίλοι μου, πάντα θα υπάρχουν ποιητές και συγγραφείς και ζωγράφοι και ταλαντούχοι άνθρωποι που θα ξορκίζουν την παρακμή μας.

Ρίτσα Μασούρα

Why a fancy food startup is selling vegan mayo to America’s poorest shoppers

Originally posted on Quartz:

The clean-food movement has ambitions to eventually feed the next billion people on earth. Silicon Valley venture capitalists are backing food-hacking startups (paywall) trying to invent cheaper or healthier alternatives to traditional protein, fat, and carbohydrates. But for now, the most innovative edibles are expensive and unfamiliar niche products—Soylent, anyone?

Just Mayo, an eggless mayonnaise made by two-year-old Hampton Creek, is a notable exception. Within six months of the product’s debut last autumn, jars were being stocked in Costco, Safeway, and Kroger supermarkets across the US. Last month, it hit shelves of ParknShop stores in Hong Kong. And starting this week, it’s being sold in Dollar Tree stores—the discount supermarkets that are at the very cheapest end of American retail.

Vegans and people on low-cholesterol diets have been buying various brands of plant-oil-based mayo for years. But Just Mayo’s ambition is far bigger: to replace conventional eggs altogether as the default ingredient in homemade potato salads and restaurant dressings.

«This isn’t just going to happen in San…

View original 329 more words

In respect of the dead: human remains in the British Museum

Alexandra Fletcher, curator, British Museum

The most frequently asked question in the British Museum is almost certainly ‘Where are the mummies?’

Understandably the collections of mummified human remains are a great source of fascination for visitors and the Egyptian galleries are always busy. The current exhibition Ancient lives, new discoveries uses the latest CT-scanning technology to see within the mummy wrappings of eight individuals, providing incredibly detailed images of conditions that affected their lives and their treatment after death. It will surely be popular with visitors but these same visitors may not realise that the Museum cares for more than 6,000 human remains, which cover a much broader range of time periods and places than just ancient Egypt.

Some individuals are well known, such as Lindow man, the Iron Age bog-body found in Cheshire in north-west England. Others lie in storage facilities both on and off the main Bloomsbury site. They range in date from the truly ancient Jericho skull, a Neolithic skull decorated with plaster around 9,000 years ago, to more recent remains relating to individuals who died in the 19th and early 20th centuries. Most of the remains in storage are skeletons but there are also examples of preserved soft human tissues and human remains that have been modified into new forms or incorporated into other objects. These present different challenges for museum staff in ensuring that these individuals are respectfully stored in the best conditions to ensure their continued preservation. This means any handling, study or treatment of the remains is done within the context that they were once a living human being; a person who in common with people today had thoughts, emotions and life experiences.

So why do we curate and display human remains at all? This is a controversial subject that has been debated for a long time and will continue to be discussed. There is no doubt that there have been, and will continue to be, huge benefits in having human remains available to study. The benefits of research however, must be set against the feelings of communities with strong connections to some of the human remains within museum collections. The British Museum has experienced several repatriation claims (see under related links on our Human Remains page), which are carefully considered on a case-by-case basis. Research using museum collections has been able to advance knowledge of the history of disease, epidemiology and human biology. It has also given valuable insight into different cultural approaches to death, burial and beliefs. This knowledge continues to grow as different techniques and approaches to such studies are developed and the total body of knowledge – within which comparisons can be made – expands.

Display of human remains, both physically within museum galleries and online, is an important part of sharing this information to the widest possible audience. This not only spreads knowledge but may also help to generate enthusiasm for learning about our past; hopefully for the benefit of future generations. Of course, display should be done with careful thought. There is no justification for the voyeuristic display of human remains simply as objects of morbid curiosity. As in storage, displays of human remains must acknowledge that the remains were once a living person and respect this fact. Human remains should not be displayed if they are not central to the information being conveyed and this has led to removal of some skeletal remains from British Museum galleries. Where possible, visitors should be able to avoid seeing human remains should they not wish to and the views of source communities should also be respected if they do not wish ancestral remains to be on public display.

There is no final word on such matters and no doubt the decisions made today will seem as out of step with current thinking in the future, as do decisions made by earlier generations of museum workers 50, 100 and in some cases 200 years ago. Looking after human remains in museums will therefore continue as a respectful balancing act across the boundaries of ethics, learning and access.

If you want to know more, a recent book, Regarding the Dead: Human Remains in the British Museum, discusses the ethical and practical issues associated with caring for human remains and presents some of the solutions the British Museum has sought to curation, storage, access and display. The book also discusses some of the research that has developed our understanding of these individuals’ past lives.

Further details about human remains at the British Museum.

Ancient lives, new discoveries is at the British Museum until 30 November 2014.
The exhibition is sponsored by Julius Baer. Technology partner Samsung

The exhibition catalogue, Ancient lives, new discoveries: eight mummies, eight stories, is available at the Museum’s online shop for £15 (£13.50 for Members).

Regarding the Dead: Human Remains in the British Museum, edited by Alexandra Fletcher, Daniel Antoine and JD Hill is also published by British Museum Press.

 

Η Ιστορία εκδικείται

 

  `Εναν αιώνα αργότερα η Ιστορία έρχεται να εκδικηθεί για την ιμπεριαλιστική συμπεριφορά των Αγγλογάλλων κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι οποίοι, τη στιγμή που κατέρρεε η Οθωμανική Αυτοκρατορία, χάραξαν αυθαίρετα και με βάση τα δικά τους συμφέροντα τα σύνορα των νέων κρατών στη Μέση Ανατολή, αγνοώντας τις έντονες θρησκευτικές και εθνοτικές διαφορές της εύφλεκτης αυτής περιοχής. `Ετσι σήμερα, με τη δύναμη των όπλων και του θρησκευτικού φανατισμού, οι ακραίοι ισλαμιστές μαχητές (παρακλάδια της Αλ Κάιντα) τινάζουν στον αέρα τα παλαιά σύνορα στην προσπάθειά τους να εγκαθιδρύσουν ένα νέο Χαλιφάτο. Και όλα αυτά υπό το βλέμμα μιας αμήχανης υπερδύναμης, η οποία βλέπει να έχει καταρρεύσει πλήρως η πολιτική της, μετά τη στρατιωτική επέμβαση στο Ιράκ το 2003, η οποία είχε ακριβώς ως στόχο την εξουδετέρωση αυτών των εξτρεμιστών, για την αποτροπή μιας νέας 11ης Σεπτεμβρίου.

 

Δέκα χρόνια αργότερα και αφού εκτελέστηκε ο σουνίτης Σαντάμ (ο οποίος ούτε χημικά όπλα διέθετε ούτε είχε καμία σχέση με τους τρομοκράτες της Αλ Κάιντα) το Ιράκ, υπό την ηγεσία του φιλοαμερικανού σιίτη Αλ Μαλίκι, έχοντας προκαλέσει την οργή της σουνιτικής μειοψηφίας με την καταπιεστική πολιτική του, άνοιξε τον δρόμο για την επικράτηση των εξτρεμιστών σουνιτών μαχητών του Ισλάμ, οι οποίοι ελέγχουν τώρα τη μεγαλύτερη περιοχή της χώρας, καταργώντας de facto τα σύνορα με τη Συρία, όπου άλλο παρακλάδι της Αλ Κάιντα ελέγχει τα πράγματα.

Ετσι συμβαίνει το παράδοξο ο αιμοσταγής πρόεδρος της Συρίας Ασαντ (ο οποίος μόλις επανεξελέγη με τις γνωστές δημοκρατικές διαδικασίες και τον οποίο θέλουν να ρίξουν οι Αμερικανοί) να βρίσκεται ουσιαστικά στην ίδια πλευρά με αυτούς, στην κοινή προσπάθεια για την καταπολέμηση των εξτρεμιστών μαχητών. Μύλος, δηλαδή, όπου έρχεται να προστεθεί η πλήρης επικράτηση των Κούρδων στην πλούσια σε πετρέλαια περιοχή του Κιρκούκ, προκαλώντας έτσι την ανησυχία της γειτονικής Τουρκίας.

Μετά και τα γεγονότα στην Ουκρανία, είναι προφανές ότι στήνεται στην ευρύτερη περιοχή μας ένα επικίνδυνο σκηνικό αστάθειας, καθώς επίκειται και η πλήρης επικράτηση των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, μετά την προσεχή αποχώρηση των Αμερικανών. Τη διαπίστωση αυτή επιβεβαιώνουν η έντονη εσωτερική αναταραχή στην Τουρκία, το αδιέξοδο στο Παλαιστινιακό, η επάνοδος της Αιγύπτου σε στρατιωτικό καθεστώς και το συνεχιζόμενο χάος στη Λιβύη, τα οποία σηματοδοτούν όχι μόνο τη λήξη της περίφημης Αραβικής Ανοιξης, αλλά και την πλήρη χρεοκοπία της πολιτικής της Δύσης. Και το ερώτημα είναι αν έφθασε επιτέλους η στιγμή να αντιληφθούν οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα ότι πρέπει να ξεφύγουν από τα στενά όρια της κομματικής αντιδικίας για να υπάρξει ένα μίνιμουμ συνεννόησης για την έξοδο της χώρας από την οικονομική κρίση και την επιτακτική ενίσχυση του διεθνούς ρόλου της τις δύσκολες αυτές στιγμές.

 Γιάννης Καρτάλης, το ΒΗΜΑ

 

Λακάν και Ζίζεκ

http://wwk.kathimerini.gr/kath/edition/2009/10-05-2009.pdf

Το Αρκαδικό ιδεώδες, ο εθελοντισμός και η κοινωνική προσφορά σε εκδήλωση στο Μαλλιαροπούλειο

Arcadia Portal.gr – Στο γεμάτο από κόσμο Μαλλιαροπούλειο Θέατρο Τρίπολης πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση της Διεθνούς Αρκαδικής Εταιρείας, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης επτά ετών από την ίδρυσή της.

Χαιρετισμούς απηύθυνε εκπρόσωπος του υπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού Πάνου Παναγιωτόπουλου, εκπρόσωπος της πρέσβειρας της Αυστρίας στην Ελλάδα κας Melitta Schubert, ο πρόεδρος Διεθνούς Αρκαδικής Εταιρίας Νίκος Καλτεζιώτης

και ο Γενικός Γραμματέας Διεθνούς Αυστριακού Ανθρωπιστικού Οργανισμού Albert Schweitzer ο Jorg Steiner.

Στην εκδήλωση που τελούσε υπό την αιγίδα της Βουλής των Ελλήνων, των Υπουργείων Πολιτισμού και Τουρισμού καθώς και της Πρεσβείας της Αυστρίας στην Ελλάδα,  απονεμήθηκαν τιμητικές διακρίσεις σε εξέχοντες Αρκάδες, οι οποίοι διακρίθηκαν για το έργο τους και την προσφορά τους στον άνθρωπο, την κοινωνία και τον πολιτισμό. Το μετάλλιο Ανθρωπιστικής Αξίας στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μαντινείας και Κυνουρίας κκ. Αλέξανδρο για το ποιμαντικό, κοινωνικό έργο και την προσφορά του κατά τα 30 χρόνια Αρχιερωσύνης του, το χρυσό μετάλλιο τιμής στο Γιάννη Σμυρνιώτη, για το έργο και την προσφορά του στον πολιτισμό, την κοινωνική μέριμνα και τον αθλητισμό, και στην Ιωάννα Γκουντάνη για τη δωρεά της στη δημιουργία του αιμοδυναμικού τμήματος στο Παναρκαδικό Νοσοκομείο Τρίπολης, το σταυρό της τέχνης και της επιστήμης στο Νίκο Φλώρο για το έργο και την προσφορά του στις τέχνες και στην κοινωνία.

Επίσης εντάχθηκαν πανηγυρικά στη μεγάλη αρκαδική οικογένεια του Διεθνούς Δικτύου «Αρκαδία» οι πέντε Δήμοι της μητροπολιτικής Αρκαδίας, ο Διεθνής Αυστριακός Ανθρωπιστικός Οργανισμός «Albert Schweitzer» –  το πρώτο νέο μέλος της νεοπαγούς Εθνικής Επιτροπής του Δικτύου στην Αυστρία – και το ελληνικό αδελφό σωματείο του Αμερικανικού Ιδρύματος Parrhasian Heritage Foundation, το οποίο προωθεί τη θεσμοθέτηση και λειτουργία του πρώτου Εθνικού Πολιτιστικού Πάρκου στην Ελλάδα, στην περιοχή της Παρρασίας, κοιτίδας των Αρκάδων.

Εντάχθηκαν και οι κ.κ. Ευάγγελος Χρυσός, ομότιμος καθηγητής Βυζαντινής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, Φώτης Παπαθανασίου, ιατρός και γενικός διευθυντής του Ιδρύματος Β&Μ Θεοχαράκη και Νίκος Φλώρος, διεθνούς φήμης καλλιτέχνης και πρόεδρος του αμερικανικού κοινωφελούς και ερευνητικού ιδρύματος George Costakos.

Στη διοργάνωση της εκδήλωσης σημαντικός ήταν και ο ρόλος του Οργανισμού «Albert Schweitzer», γνωστού για την εθελοντική προσφορά του σε ποικίλα ανθρωπιστικά προγράμματα παγκοσμίως, με έμφαση στους τομείς της υγείας, της παιδείας και του πολιτισμού, όπου παρπυσιάστηκε σε φωτογραφίες το έργο του οργανισμού.

Τέλος, μία μουσική νότα προσέφεραν η Ελένη Λυγιά, υψίφωνος και η Λούση Γεωργιάδη στο πιάνο, με συνθέσεις για πιάνο και φωνή εμπνευσμένες από την Αρκαδία.

https://www.youtube.com/watch?v=HietoZuwf4k (Εδώ το βίντεο από την εκδήλωση)

 

https://www.youtube.com/watch?v=3djwNa6kykg  (Εδώ το πρώτο trailer του ντοκυμαντέρ Mystagogea για την Αρκαδία από την DeepGreece)

Δύο ιέρειες της δημοσιογραφίας βρέθηκαν εντελώς τυχαία εκτός ιερατείου;

 

Η Ναταλί Νουγκερέντ και η Τζιλ Εϊμπραμσον είναι οι δύο εξαιρετικές δημοσιογράφοι, διευθύντριες ως προχθές δύο ιστορικών εφημερίδων – Μοντ και Νιού Γιορκ Τάιμς –  που αιφνιδίως βρέθηκαν εκτός νυμφώνος. Οι πραγματικοί λόγοι της απομάκρυνσής τους δύσκολα θα γίνουν γνωστοί, φαίνεται όμως ότι ο υπό αυτές ανδρικός πληθυσμός είχε άλλη εικόνα για το διευθυντικό πρότυπο. Το έχουμε δει το έργο, άρα αποφεύγουμε τους σχολιασμούς.

 

 Στην περίπτωση της Ναταλί Νουγκερέντ (Μοντ) έπαιξε ρόλο η απόφασή της να αλλάξει το κασέ της έντυπης έκδοσης, η νέα έκδοση να βγαίνει και σε τάμπλετ,  ενώ προγραμμάτιζε αλλαγές και στον τρόπο της διοίκησης. Από κάτω όμως υπήρχαν 13 άνδρες αρχισυντάκτες, οι οποίοι διαφώνησαν με τα σχέδια της, την πολέμησαν, κάποιοι υπέβαλαν τις παραιτήσεις τους και φυσικά, ω του θαύματος, η Ναταλί εξαναγκάστηκε σε παραίτηση. Λέγεται ότι η Ναταλί είναι συγκεντρωτικό άτομο. Επομένως μπορεί να έπαιξε ρόλο και αυτό.

Η περίπτωση της Τζιλ ( Νιού Γιορκ Τάιμς) είναι ίσως διαφορετική. Γράφτηκε ότι ξαφνικά ανακάλυψε ότι το πακέτο συμφωνίας που είχε κάνει προ ετών, όταν ανέλαβε τη διευθυντική θέση ήταν μικρότερο από εκείνο του προκατόχου της. Διαμαρτυρήθηκε στους αρμοδίους, αλλά ουδείς ίδρωσε για τη Τζιλ που στα εξήντα της κρατούσε στα χέρια της τη σημαντικότερη εφημερίδα του κόσμου. Πολλοί έσπευσαν να την κατηγορήσουν ότι ασκούσε φοβερές πιέσεις προς τους εργαζομένους, αλλά, αλήθεια, μήπως υπάρχει κι ένας θλιβερός μύθος για την κακή διευθύντρια και τα καλόπαιδα από κάτω; Πάντως, οι εποχές που ζούμε είναι τραγικές για τον έντυπο Τύπο και τα παλιά μεγαλεία έχουν τελειώσει. Το ερώτημα είναι πόσο μπορεί ένας δημοσιογράφος να πιεστεί και τί αποτελέσματα μπορεί να φέρει αυτή η πίεση; Στην Ελλάδα το κλίμα αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς και ο έντυπος Τύπος προσπαθεί να προλάβει τις εξελίξεις στην εποχή της ιντερνετικής έκρηξης,της υπερπληροφόρησης και της μείωσης της ανάγκης του ανθρώπου να διαβάζει.Θα τα καταφέρει, άραγε;