Η συγγραφέας και κριτικός βιβλίου Ελένη Γκίκα μας μεταφέρει στον κόσμο του καινούργιου της βιβλίου με τον τίτλο: Το μπολερό δεν ήταν του Ραβέλ.
«Το μπολερό δεν ήταν του Ραβέλ» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και βιβλιοφιλικό ή μουσικό θρίλερ. Είναι το πρώτο μου άνοιγμα προς το νουάρ μυθιστόρημα, με μυστικά, σκοτεινές εποχές, μοιραίους ήρωες και αλλόκοτους φόνους. Σε νεκρομαντεία και αρχαία θέατρα, με μουσικές παρτιτούρες ως το μοναδικό ίχνος του δολοφόνου. Παράλληλα αναπτύσσονται οι ζωές και οι σχέσεις της Εκάτης- Ουλρίκα και του Μίχαελ Σεμπάστιαν που επιστρέφουν στα πατρώα εδάφη, ακολουθώντας άρρητες γονεικές εντολές για δικαιοσύνη. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι το θύμα κι ο θύτης. Αλλά το διαδίκτυο και ο μπορχεσικός κόσμος που λατρεύουν να καταφεύγουν κι οι δυο, αναστρέφουν τα πάντα. Διαθέτουν όλοι τους δυο ονόματα που υποδηλώνουν το πρόσωπο και το προσωπείο, ως και εκείνο το πασίγνωστο μπολερό του Ραβέλ, που είναι η φονική παρτιτούρα εκείνης αλλά και το παγωτό… μπολερό στο δρόμο των Ιπποτών που θ’ αλλάξει τα πάντα. Είναι μια ιστορία που έχει τις ρίζες της στον Εμφύλιο και τα άνθη της στις δικές μας δύσκολες μέρες.
Ενδεχομένως οι κρυφές και φανερές του εμμονές να είναι το ότι «οι τυχαίες συναντήσεις είναι ραντεβού» όπως σοφά έχει γράψει ο Μπόρχες, ότι η Νέμεσις είναι λεπταίσθητο ζήτημα και αφορά μόνο τον θύτη και το ότι η Ιστορία δεν τελειώνει ποτέ, συνεχίζει στο μέλλον να βασανίζει απογόνους. Η άφεση μ’ απασχολούσε πάντα και με απασχολεί, καθώς και οι αμαρτίαις γονέων που μας καταδιώκουν, ο αόρατος πόλεμος που σταματά τελικά η μουσική και η όντως Συνάντηση.
Τώρα για το αν η Εκάτη-Ουλρίκα είναι η ηρωίδα σημερινή, θα μπορούσε γιατί στο βιβλίο ζει στην εποχή μας. Καταφεύγει βέβαια στις κούκλες, τις μάσκες και τις μαριονέτες της, στην Άλεφ του διαδικτύου και στα κείμενα του Μπόρχες για ν’ αντέξει, αλλά πάντα όλοι μας κάπου δεν ακουμπάμε για ν’ αντέξουμε εκείνο που συμβαίνει ερήμην μας; Είναι πλάσμα τούτου του κόσμου που τον νικά, τελικά, γιατί μπορεί και κατασκευάζει τον κόσμο της.
Πρόσωπα - Ρίτσα Μασούρα 