Ελένη Γκίκα : Υγρός Χρόνος

Πήρα σβάρνα του φίλους και τους εκθέτω. Πρώτη η Ελένη Κονδύλη (Abttha) μετά ο Εντεκα, η Ελένη Γκίκα ( Alef) κι ύστερα ο Γ. Δουατζής. Μπορεί να ακολουθήσουν κι άλλοι..φυσικά και η Πενέλοπε μόλις κυκλοφορήσει το βιβλίο για κείνη και τον Τζόνι!!…
«ΥΓΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ» και τώρα μπορώ να χαθώ μεσ’ στο χάος…

Οπισθόφυλλο, σταθερά:

Μια ιστορία για έναν άντρα που φοβόταν τις θύελλες, για μια γυναίκα που της έμελλε να φύγει, για μιαν άλλη που πέτρωσε περιμένοντας, για κείνη που όταν διαβάζει Ρεμπώ τον θυμάται, για την μεγάλη απούσα που όταν επιστρέφει είναι πάντοτε αργά. Για την Μεγάλη Τραγική που επικοινωνεί μαζί του και μετά θάνατον με «Υγρές Σελίδες». Τους συνδέει εξάλλου ένα κοινό παρελθόν- μυστικό.
Διότι εντελώς ξαφνικά, μια μέρα με χειμωνιάτικη λιακάδα, ένας άντρας πνίγεται και πέντε γυναίκες θα χρειαστεί μέσα σε τρεις μέρες να ανασυναρμολογήσουν τον κόσμο. Μαζί με ένα παιδί, τον αστυνόμο κι εκείνον με το περίεργο σημάδι που είχε τρέλα με τις μηχανές.
Ένα βιβλίο για τον φόβο και τις επιδιώξεις, για την επιθυμία και τις ενοχές, για τον έρωτα που καταστρέφει και την αγάπη που σώζει, για τον θάνατο που είναι και ο μεγάλος ερωτικός, για τα βιβλία που κρατούν τα κλειδιά και λύνουν το αίνιγμα. Για τους αναγνώστες που, όπως είπε ο Μπόρχες «είναι κύκνοι πιο μαύροι και πιο σπάνιοι κι απ’ τους καλούς συγγραφείς». Για τις επισφαλείς βεβαιότητες και τους νομοτελειακούς κανόνες ενός αβέβαιου, θαυμαστού κόσμου. Για αινιγματικές απαντήσεις σε αυτονόητες ερωτήσεις που δεν έγιναν ποτέ. Για την αλήθεια που είναι φως και φωτιά, αναλόγως….

Ε , ναι στο αυτί (ή φτερούγα) βιβλίου (το λένε και έτσι), αυτό γράφει:

Η Ελένη Γκίκα γεννήθηκε και εξακολουθεί να ζει στο Κορωπί. Με απιστία κάποιων χρόνων στην Αθήνα. Το μόνο που έμαθε σ’ αυτή τη ζωή (και που κάνει κέφι να κάνει) είναι να διαβάζει. Βιβλία, Μανιωδώς. Από δίψα γραφής έγραψε κιόλας: Μυθιστορήματα, ποίηση, διηγήματα, συνεντεύξεις, άρθρα και κριτικές σε περιοδικά κι εφημερίδες. Δημοσιογράφος είναι, ξεκίνησε από το «Αντί» και το «Φαντάζιο», όσο κι αν φαίνεται αντιφατικό. Για δέκα χρόνια εργάστηκε στο ραδιόφωνο και στις Εικόνες. Και με αντικείμενο το βιβλίο πάντοτε, εδώ και 15 χρόνια, στο «Έθνος της Κυριακής». Έχει την επιμέλεια της νεοελληνικής σειράς στις εκδόσεις «Άγκυρα». Έχει εκδώσει εννιά ποιητικές συλλογές, δυο συλλογές με διηγήματα, εννιά μυθιστορήματα, έναν τόμο με συνεντεύξεις και ένα παραμύθι. O «Υγρός Χρόνος» είναι το δέκατο μυθιστόρημα.

ΥΓΡΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ: του πνιγμού

Πνιγόμουν, συνήθως! Αυτό το όνειρο έβλεπα. Ότι πνιγόμουν! Ακριβώς! Τον πρώτο καιρό, σε μια θάλασσα. Την εποχή τη δύσκολη, στο βούρκο. Κι όταν έφυγες εσύ, στην παιδική μπανιέρα μου.
Γαλάζια ήταν θυμάμαι. Με μια ρίγα κίτρινη σαν φως από λάμπα θυέλλης.
Πόσο τις τρόμαζα τις θύελλες! Εγώ, κοτζάμ άντρας! Κι άντε να σε πείσω μετά για το πόσο σπουδαίος ήμουν, πόσο μασίφ, πόσο άτρωτος. Εγώ, ο απολύτως ευάλωτος και που κρυβόμουν, σαν ρίο μάρε, κοβόμουν με μια καρδιά μαρουλιού.
Αλλά εκείνο που, εν τέλει, μετρά είναι «τα φαινόμενα». Και ως συνήθως «τα φαινόμενα» είναι εκείνα που μια ζωή εξαπατούν. Εφόσον η αδυναμία μας είναι εκείνη που τόσο καλοδουλεμένα σμιλεύει την εικόνα μας.
Και σύμφωνα με τα φαινόμενα είναι ένας άνθρωπος που τον έχει καλά σμιλέψει η φωτιά στο αμόνι. Ένας άνθρωπος στέρεος και ρεαλιστής, ένας άντρας που ξέρει πολύ καλά το πού τελικά, πατά και στέκει. Ένας άντρας που δεν παραδέχεται ποτέ ότι βλέπει όνειρα. Ένας άνθρωπος όλος γη, Γη και φωτιά. Εκ των πραγμάτων. Ασχέτως αν κάποια δεδομένη στιγμή, ανεμοστρόβιλος φάνηκε πως πήρε τη ζωή του.
Εκείνος, όμως, παρέμεινε εκεί. Σκληρός κι αμετακίνητος. Καλοσιδερωμένος. Ατσαλάκωτος. Αλώβητος
Τις μέσα του ζάρες πέρασαν πάρα πολλά χρόνια για να μπορέσει κι ο ίδιος να τις δει.

Ζούσε σε ένα τεράστιο γωνιακό σπίτι που έβλεπε σε μια απόκεντρη πλατεία. Σε μια πλατεία που, όμως, ποτέ δεν παίζανε παιδιά. Υπήρχε, λένε, ένα παλιό πηγάδι με νεράιδες που ούτε που φαινόταν τώρα πια, αλλά που τα τρέλαινε, λέγαν, τα παιδιά. Τα ξετρέλαινε και παίρνανε τους δρόμους. Ή ίσως και να ‘τανε ο αράπης, ο εβραίος ή ο γύφτος, όπως τον έλεγε η μαμά.
Η μαμά, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, ήτανε «πανταχού παρούσα». Όσο απών, συνήθως, ήταν ο μπαμπάς. Τόσο «πανταχού παρούσα» ήταν η μάνα μου. Φορούσε μονίμως ένα μικρό διαμαντένιο σταυρό κι έναν κολιέ με μικρά και κομψά μαργαριτάρια. Πολύ κομψά και πολύ διακριτικά που θα έπρεπε πολύ καλά να γνωρίζεις τη αξία τους για να μπορέσεις, τελικά, να τα καταλάβεις. Όλα έτσι κομψά, διακριτικά και πολύτιμα τα φορούσε η μαμά. Είχε μάτια σκιστά, πράσινα, αμυγδαλωτά και ίσια ολόμαυρα μαλλιά μέχρι τους ώμους. Πολύ απλά έτσι κι αυτά χτενισμένα, Έπαιρναν ώρες της Κατρίν στο κομμωτήριο για να φανούνε, τελικά, έτσι απλά και τόσο ανεπιτήδευτα.
Από εκεί πήρε, εν τέλει, κι αυτός το μάθημά του. Αυτό όπως ήδη είπαμε με «τα φαινόμενα».
Τα χρώματά της ήταν γκρι, γαλάζιο και μερικά μπεζ. Μεταξωτά, μοχαίρ, όλα μαλακά, βελουδένια, επίσης, διακριτικά, Όμως εκείνος τα ‘νοιωθε. Γι’ αυτό και ήθελε συνέχεια να τον αγκαλιάζει. Ζεστά και υγρά.
Ναι. Έτσι, ακριβώς, ήταν.
Τον φώναζε «Αχιλλέα» ή «Άγγελέ μου» και τρελαινόταν. Πόσο του άρεσε ο τρόπος που σερνόταν στα χείλη της το λα. Του άρεσε τ’ όνομά του, ακριβώς, επειδή έτσι τον φώναζε η μάνα του.
Και το δικό της όνομα, εξάλλου, σερνόταν. Σαβίνα. Μ’ εκείνο το βήτα έτσι βαριά και καθοριστικά στο γιώτα και στο άλφα να κατρακυλά. Ακριβώς σαν τον μικρό διαμαντένιο σταυρό στο λαιμό της.
Εκείνος, όμως, την φώναζε μαμά.

Την λέγαν Σαβίνα, αυτός την φώναζε μαμά και κατοικούσαν σ’ εκείνο το τεράστιο γωνιακό σπίτι. Με τις στριφτές μαρμάρινες σκάλες, τα στρογγυλά μπαλκόνια σαν της Ιουλιέτας, τις πέργκολες, τις γλυτσίνιες, τις αζαλέες κι εκείνον τον πεύκο με την κούνια και με τα κάμπιες που φοβόντουσαν τα παιδιά. Σπανίως καθόταν στις κούνιες γιατί τις φοβόταν κι αυτός.
Του άρεσε να κάθεται συνήθως στο ακριανό παράθυρο του πρώτου ορόφου και να κοιτά με τις ώρες την άδεια πλατεία. Εκείνο το παλιό ζαχαροπλαστείο με τα πολύχρωμα ζαχαρωτά στη γωνία. Το απέναντι ανθοπωλείο- όλα δύο επί δύο- με κρίνους, γαρύφαλλα και τριαντάφυλλα μπουμπούκια ή μεγαλύτερα, μισάνοιχτα.
Εκείνος που τον ξετρέλαινε ήταν ο περιπτεράς. Φωνακλάς και περίεργος. Πανεπόπτης. Στην άκρη της μικρής πλατείας. Της αδιέξοδης.
Το σπίτι τους χωριζόταν σε δυο επίπεδα. Κάτω, εκτός από το σαλόνι και την κουζίνα, βρισκόταν και το Ιατρείο του μπαμπά. Με έξοδο δική του, ξεχωριστή, στο δρόμο. Το άβατο για μένα και τα παιδιά.
Με τα χρόνια αυτό το Ιατρείο έγινε Ιατρείο του, το σπίτι ρήμαξε και η Σαβίνα έγινε φωτογραφία στη σάλα.
Η πλατεία απόκτησε σιντριβάνι, το ζαχαροπλαστείο είναι πια «οπτικά». Μονάχα το ανθοπωλείο παρέμεινε αλώβητο και ο περιπτεράς, σιωπηλός, με γεροντική κατάθλιψη, γέμισε πια ροζ φυλλάδες. Ο παράδρομος κατακλύστηκε από πατίνια. Κι εγώ σαν Ζαν Ντ’ Αρκ, στο ίδιο παράθυρο ατενίζω τον ρημαγμένο κήπο κι ακούω φωνές.
Μαράθηκα, σκέφτομαι. Σαν τα ζουμπούλια της. Κι η μυρωδιά της ραγίζει τη μνήμη, μαζί με ξεχασμένα κλάματα, παιδικά. Με γεμίζει ρωγμές.
Πίνω και γράφω. Τη ζωή μου σα να την έζησε άλλος.
Κι όλο τον βρέχω τον χρόνο. Μήπως μπορέσω και έτσι βρεγμένο, τελικά, να τ’ αντέξω και να τον καταπιώ.
Αμάσητο. Σαν βρέφος που δεν απόκτησε καν την πρώτη του οδοντοστοιχία.
«Εγώ είμαι το μωρό σου», θυμάσαι; Σου είπα και μ’ άφησες. Και τώρα τα γράφω. Λες και δεν ήμουν, εν τέλει, εγώ. Αλλά ένας άλλος, ένας τρίτος. Ένας που κάποτε ήταν Αχιλλέας και μια Σαβίνα τον φώναζε «Άγγελέ μου» μιαν εποχή.

Κι όλο μπροστά του την έβρισκε αυτή την Σαβίνα.

Και μια εξομολόγηση δημόσια, είναι η πρώτη φορά που εκτίθεμαι και δεν τρέμω. Και σ’ αυτό έχετε βοηθήσει κι εσείς! Τώρα πια «Πλήθος είμαι» (έτσι θα λέγεται το… προσεχώς και με εκπροσωπεί). Τώρα «είμαι ο Κανένας σαν τον Οδυσσέα» διότι έχω γίνει όλοι, άρα… πρόβλημα ουδέν!
Ή έτσι θα ‘θελα?
Ποιος ξέρει. Θα δείξει. Αυτό θα φανεί.
Πάντως, για την ώρα,
σας ασπάζομαι άλεφ…

Αλεφ, αγαπημένο, καλή επιτυχία και σ’ αυτό σου το βιβλίο που είναι ένα ξέσπασμα της ίδιας της ζωής σου. Το τραγούδι το διάλεξα όχι για τον τίτλο του, αλλά γιατί αποπνέει την ίδια φρεσκάδα με το βιβλίο σου….

ριτς