Ακούω τους διάφορους «αξιωματούχους» της διανόησης να μιλάνε για το Πολυτεχνείο, την αναγκαία μνήμη. Τους ακούω να λένε για την αποτυχία της μεταπολίτευσης, να λένε για το μόχθο που παρήχθη αλλά πήγε στις τσέπες των λίγων, να λένε για την απουσία της δημοκρατίας…. Γενικά μιλάνε πολύ, ξεχνώντας ότι ήταν αυτοί μαζί με τους πολιτικούς της εποχής που γιγάντωσαν την ιδεολογική πλευρά της μεταπολίτευσης κι ήταν οι πρώτοι που πρόδωσαν τα όνειρα των νέων παιδιών που πραγματικά πάσχιζαν για κάτι ουσιώδες. Το μεγαλειώδες σύνθημα «ψωμί , παιδεία, ελευθερία», έγινε όργανο εκμετάλλευσης, στοιχείο άκριτης κριτικής από εκείνους που αναρριχήθηκαν στις κορυφές της εξουσίας με βάση ακριβώς αυτό το σύνθημα και τους άλλους που για λόγους έλλειψης «τσαχπινιάς», μαεστρίας, θείου από την Κορώνη και τύχης –μοίρα βάσκανος – έμειναν στις παρυφές της εξουσίας, ο,τι χειρότερο δηλαδή. Γιατί είναι αυτοί που απέκτησαν τα χαρακτηριστικά του μικροπαραγοντίσκου και του μετέπειτα λαμόγιου και που μετέδωσαν στα παιδιά τους τον πιο αντιφατικό πολιτικο-ιδεολογικό λόγο. Για να τα μπερδέψουν και να τα αποπροσανατολίσουν.
Δεν ξέρω αν η γενιά της μεταπολίτευσης φταίει στο βαθμό που ακούγεται. Νομίζω ότι όλες οι γενιές έχουν τα δικά τους πολυτεχνεία, τα δικά τους βάρη και τις δικές τους ελευθερίες. Και τα σηκώνουν ή τα απελευθερώνουν με θάρρος ή βαρυγκομώντας, ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν. Ομως ξέρω ότι στη ζωή πολλές μεγάλες κινήσεις παρεκκλίνουν της πορείας τους, γιατί τίποτα δεν είναι θέσφατο και τίποτα δεν μπορεί για καιρό να κρατήσει τα χαρακτηριστικά της πρώτης στιγμής. Οπως και ο ίδιος ο άνθρωπος άλλωστε …. Να θυμήσω μόνο ότι η γαλλική επανάσταση έφερε μεταξύ άλλων και τον Ροβεσπιέρο και να πω ότι δεν είναι κακό να λέμε στα παιδιά την αλήθεια, την υποκειμενική αλήθεια του καθενός και την κοινά αποδεκτή αλήθεια. Τα σύμβολα είναι απαραίτητα για την πορεία των λαών, αλλά οι άνθρωποι οφείλουν να τα τοποθετούν μια σκάλα πιο κάτω για να τους δίνουν τη δυνατότητα να ελπίζουν ότι θα φτάσουν στο τελευταίο σκαλί. Ετσι και με το Πολυτεχνείο. Κάτι μου λέει πάντως ότι κάτω από σημερινές αντίξοες συνθήκες , οι νέοι θα είναι οι καινούργιοι μπροστάρηδες. Αυτοί θα απαιτήσουν σεβασμό στην προσωπικότητα του ατόμου κι αυτοί θα πετάξουν στον αέρα το καινούργιο σύνθημα : λευτεριά από την αγωνία της μεταπολίτευσης και δουλειά.
Σ
Πρόσωπα - Ρίτσα Μασούρα 
Έτσι ζωντανεύει η μνήμη.
Σε περιμένω και στο vloutis.blogspot.com
για να μου πεις τη γνώμη σου.
Την πολύ καλησπέρα μου.
Γράμματα στο μέλλον: http://vod.sch.gr/video/view/557
Σε περιμένω στο «Πνεύμα της εποχής».
Αγαπητή Ρίτς,
τους αγωνιστές θα τους βρείς, στον Διόνυσο, στην Εκάλη, και λοιπά γνωστά νεόπλουτα προάστια. Επίσης θα τους βρείς σε υπουργεία οργανισμούς τράπεζες και μη κυβερνητικές οργανώσεις. Δεν γιορτάζω και πολύ ένθερμα το πολυτεχνίο για πολλούς λόγους αλλά ο σπουδαιότερος είναι γιατί ένιωσα το μίσος , ναι το μίσος, από καταπιεσμένα ανθρωπάκια που εν μία νυχτί έγιναν επαναστάτες και προοδευτικοί. Τόσο προοδευτικοί, που γέμισαν όλες τις δημόσιες υπηρεσίες σε χρόνο ρεκόρ.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω την εμπάθεια, τη κακία, και τις προσβολές. Ήμουν μόνο 12 χρονών παιδάκι, και το μόνο λάθος ήταν ο πατέρας μου ήταν δεξιός. Μακάρι να ήταν όλοι τόσο αξιοπρεπεις και τίμιοι.
καληνύχτα
@@@Σοφία μου,
δεν υπάρχει λόγος να τα σκέπτεσαι αυτά. Ο καθένας τραβάει το δρόμο του κι αφήνει πίσω του τεράστια ίχνη που τη δεδομένη στιγμή εμφανίζονται. Ετσι και με τον πατέρα σου. Εχεις δίκιο όταν λες πως βρίσκονται καλοβολεμένοι κάπου. Ποιός το αρνείται; Ούτε καν οι ίδιοι , θα έλεγα..
είμαι σήμερα τόσο αηδιασμένη απο ‘τον έλληνα’
με αφορμή την συμπεριφορά του σε δημόσιους χώρους
(μην μπω σε λεπτομέρειες και δεν είναι το θέμα σου)
που ειλικρινά αδυνατώ να σχολιάσω και την ντέκα της έννοιας του πολυτεχνείου
και της ρότας που έχουμε πάρει.
μα αηδιασμένη σου λέω.
αλλά μου άρεσε πολύ το κείμενο σου χωρίς εμπάθεια.
επιτέλους λίγο απλά και σταράτα.
καλησπέρα ρίτσα μου
χχχχχχχχχχχχχχχ
maya μου,
διακρίνω εναν θυμό, το ιδιο και στο ποστ σου, αλλά ξεπέρασέ το,εκτός αν σε ενοχλεί επί της ουσίας/. Ο Ελληνας είναι πολλές φορές ελληνάρας.
σε ευχαριστώ… έγραψα κάτι που νάχει την έννοια της ολικής επαναφοράς στην…πραγματικότητα. Αυτό.
σε φιλώ καλή μου
ΡΙΤΣΑ ΚΑΛΗ ΜΟΥ Σ’ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΑ ΥΠΕΡΟΧΑ ΛΟΓΙΑ ΣΤΗΝ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΜΟΥ ΠΡΙΝ 35 ΧΡΟΝΙΑ. ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΛΕΥΩ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΔΙΠΛΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ. ΤΟΥΣ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΜΟΝΑΧΙΚΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΑΔΥΝΑΜΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΥΠΑΘΕΙΣ ΟΜΑΔΕΣ.ΝΑΣΕ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΨΥΧΗΣ ΗΡΕΜΙΑ.ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ ΕΙΔΑΝ ΠΟΛΛΑ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΔΥΣΤΗΧΩΣ Η ΕΥΤΥΧΩΣ ΟΠΩΣ ΘΕΛΕΙΣ ΔΕΝ ΤΑ ΧΩΡΟΥΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΕΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ.ΕΚΕΙ ΣΤΙΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΗΡΕΜΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ ΑΔΙΚΑΝ ΑΔΙΚΑ.ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΕΚΛΗΣΗ ΜΙΑ ΚΑΙ Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΠΙΑ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΛΗΣΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
ΜΗΝ ΠΟΥΛΗΣΟΥΝ ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥΣ ΣΤΟΝ ΜΑΜΩΝΑ.
ΦΙΛΙΚΑ ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ 1Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΣΙΝΗ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΟΥΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ.
(ΝΟΜΙΚΟΣ – ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ-ΚΩΝ/ΝΟΣ ΔΙΑΚΟΣ)
Κουνάνης Ελευθέριος Φραγκίσκος.
Μηχανικός, Εργαστηριακός Εκπαιδευτικός – Παιδαγωγός, ΑμεΑ.
Μέλος της Παναττικής-Επιτροπής κατά της ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας.
Μέλος και Σύμβουλος για τις ευπαθείς ομάδες του Πανελλαδικού Συνδέσμου ΠΑΣΥΠΚΑ, συνανθρώπων μας με κινητικά και άλλα προβλήματα.
Ιδρυτής και συντονιστής Κέντρων Απασχόλησης και μέριμνας, ΑμεΑΙ, στην Ελλάδα.
Ιδρυτής και Υπεύθυνος της Ελληνικής Πράσινης Εθελοντικής Ομάδας Ανιδιοτελούς Προσφοράς και Κοινωνικής Αλληλεγγύης για τις Ευπαθείς Κοινωνικές Ομάδες.
Πρ. Αντιπρόεδρος του 1ου Πράσινου Ξενώνα Ευπαθών Κοινωνικών Ομάδων, ΑμεΑ και Τρίτης Ηλικίας στον Σκαραμαγκά.
Πρόεδρος του Εκπολιτιστικού Εξωραϊστικού & Αθλητικού Συλλόγου Άνω Γαλατσίου.
http://users.otenet.gr/~fracisko/
http://www.pasipka.gr/
http://www.e-galatsi.gr/
http://7frag.spaces.live.com/Blog/
http://frang-koynanis.blogspot.com/
http://www.google.gr/ =Γράφεις, ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΚΟΥΝΑΝΗΣ Η ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ
http://ano-galatsi.blogspot.com/
http://www.ecogreens.gr/
http://otan-dineis-pote-de.pblogs.gr/
http://www.facebook.com/people/Kounanis_Eleytherios_Fragkiskos/
nai ναι έχω θυμό
αλλά αυτός που αγγίζω εδώ είναι πιο δεδομένος
πιο φλατ.
έτσι είναι.
δεν μπορώ να κάνω κάτι.
δυ-στυ-χως.
στο δικό μου ποστ είναι προσωπική ενόχληση
και κει ΚΑΝΩ Ο.ΤΙ ΜΠΟΡΩ!
:))))))
σε φιλώ
καλημέρα και καλήεβδομάδα
χχχχχχχχχχ
Ρίτσα μου καλημέρα.
Πολύ σοφά επισημαίνεις ότι κάθε γενιά έχει τα δικά της Πολυτεχνεία. Το «ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» κάθε εποχή έχει τη δική της ερμηνεία. Και ναι το «ψωμί» τώρα περικλείει όλη την αγωνία της αναζήτησης δουλειάς από τους νέους. Το «Παιδεία» σημαίνει την απαλλαγή από την παραπαιδεία και τη δια μέσου της παιδείας ελεύθερη διαμόρφωση της προσωπικότητας. Η «ελευθερία» περικλείει τώρα πια το σεβασμό στα ατομικά δικαιώματα, την οικολογία, την απελευθέρωση από τον καταναλωτισμό που μας πνίγει και τόσα άλλα.
Να σαι καλά Ρίτσα μου
Κι εγώ: απογοητεύμενη και αποστασιοποιημένη.
Αλλά μου άρεσε το κείμενό σου.
Το έγραψα στο νατασάκι, θα το επαναλάβω εδώ: Η επανάσταση για να εμπεδωθεί δεν της φτάνει μια γενιά… Πριν βιαστούμε να κατηγορήσουμε τη γενιά του Πολυτεχνείου (μια καθυστερημένη με πέντε χρόνια γενιά του Μάη του 68), για το βόλεμά της, ας αναλογιστούμε λίγο ότι βρέθηκε στριμωγμένη ανάμεσα στη γενιά της Κατοχής με όλα τα διχαστικά αντανακλαστικά, αλλά και τις αγωνιστικές περγαμηνές και τη γενιά της μεταπολίτευσης που βρέθηκε στην εμπέδωση της αστικής δημοκρατίας στην Ελλάδα, τη γενιά που μεγάλωσε (πολύ περισσότερο από τους φοιτητές του Πολυτεχνείου και της Νομικής) με το όνειρο της κατανάλωσης. Κι έτσι η γενιά του Πολυτεχνείου παγιδεύτηκε ανάμεσα σε δυο συντηρήσεις: την τρομακτική (γιατί ήταν αναπόφευκτη) συντηρητικότητα που έφερνε η ανάγκη της επιβίωσης και την τραυματική συντηρητικότητα που έφερνε η εμπέδωση του καπιταλισμού σε μια προκαπιταλιστική κοινωνία (όπως ήταν η Ελληνική ακόμα τη δεκαετία του 70), η υλοποίηση της αστικής δημοκρατίας (ευτυχώς και απαραίτητη και φερμένη από τους Πολυτεχνίτες) η οποία όμως συνοδευόταν από την κυριάρχηση των κανόνων της αγοράς που γιγαντωνόταν και οικουμενοποιούταν όλο και περισσότερο…
Μη λιθοβολείτε (αυτό δεν σε αφορά, γλυκιά και ψύχραιμη ως συνήθως Ρίτσα, εννοώ την περιρρέουσα ατμόσφαιρα) ούτε το Πολυτεχνείο, ούτε τους αγωνιστές του.
@@@ Meropi @ έδωσεw μια πολύ σωστή διασταση στο θέμα…
@@ Meniek… Αντιλαμβάνομαι αυτό που θέλεις να πεις Μενιεκ , αλλά θεωρώ ότι μάλλον ξεχαρβαλώθηκε το σύστημα. Κι εγω ειμαι απίστευτα στριμωγμένη και παγιδευμένη μέχρι εκεί που δεν παίρνει, αλλά δεν ξεπερνώ τις διαχωριστικές γραμμές ούτε προσβαλω με τις πράξεις μου τους άλλους..Γιατί περί αυτού επρόκειτο αν εχω συγκρατησει καλά όλα αυτά τα χρόνια. Προσωπικά δεν λιθοβολώ κανέναν και δεν θα μου άρεσε – καταλαβαίνεις Μένιεκ – αλλά πόσο πια να δικαιολογήσεις και τί ;
@@Maya , να προσέχεις πολύ πολύ..Καλημέρα…
@@mamma Καλή μου μάμα κι είσαι τόσο νέα. Κρατα γερά που λένε…
την καλησπέρα μου,
όμορφο κείμενο που με βρίσκει σύμφωνο μόνο εν μέρει. Η γενιά του πολυτεχνείου επ’ουδενί λόγο δεν αποτελείται απο αυτούς που καπηλεύτηκαν τα ιδεολογήματά της. Η γενιά του Πολυτεχνείου είναι όλοι αυτοί που θέλησαν να παραμείνουν ανώνυμοι στην πορεία εκδημοκρατισμού – μακριά απο τις πομπόδεις σοσιαλιστικές εξάρσεις που διαμόρφωσαν το πολιτικό σκηνικό του λαμόγιου.
Για όλον αυτόν τον κόσμο που πεισματικά απέφυγε να συμπράξει στα πολιτικά οικονομικά και κάθε άλλου είδους εγκλήματα μας προσέφερε η μετέπειτα πορεία της χώρας μας, αξίζει να τιμούμε την επέτειο του Πολυτεχνείου.
Επίσης όπως σωστά λες αξίζει να τιμούμε αυτήν την επέτειο, για να κρατήσουμε ζωντανή την ιστορική μνήμη για τους ίδιους τους φοιτητές που θα πρέπει να είναι η πιο καθαρή μας σκέψη και η πιο φρέσκια μας ιδέα…μακάρι να τους ακούγαμε
Γιάννης
εχεις κι εσύ δίκιο οπως το θέτεις, αλλά εγω αναφέρομαι στους αξιωματουχους της διανόησης.
Συμφωνώ βέβαια, αλλά, ξέρετε, δεν μ ενοχλεί το βόλεμά της γενιάς αυτής τόσο, δεν εζησα το «πριν», το «κατα τη διάρκεια» και το «μετά», δεν μπορώ να κρίνω…
μ ενοχλεί όμως που, αν επροκειτο να τους αποφέρει καμια μοναδούλα στις δημοσκοπήσεις το «Πιστεύω», αυτό θα βαταλαλούσαν ευκαιρίας δοθείσης, κι όχι τα Πολυτεχνεία και τις Νομικές, ανάκατα με Eurovision, παγκοσμιοποιήσεις, Καλομοίρες, νεοφιλελευθερισμούς και Bildenberg και μισο κιλό βαρελίσια….
Κι αυτό να με συγχωρεί η χάρη τους, αλλά είναι «πολιτοκάπηλο» και ψηφολάγνο. «Αν δεν μπορείς να τους πείσεις», φλόμωσέ τους στη μπουρδολογία- με όρους αναγνωρίσιμους…
Μόνο που, στα κυβερνητικά πόστα και στα έδρανα, νυν και μελλοντικά, δεν πα να αναμασήσεις 56 κλισέ το δευτερόλεπτο, μετράνε άλλα πράγματα…
Εγώ (η ως συνήθως αισιόδοξη) θα συμφωνήσω με τη meniek -απόλυτα
Αλλά χάρηκα με τη δική σου τελευταία περίοδο:
Το λέω και το ξαναλέω, και δεν θα κουραστώ: μέσα από όλο αυτό το χαμό, που οι «πίσω» γενιές δημιούργησαν, τα καινούρια παιδιά, αυτά που τώρα μεγαλώνουν, θα τα καταφέρουν να αλλάξουν -φοβάμαι ότι δεν τους αφήσαμε κι άλλη επιλογή, αλλά το καλό ειναι ότι προετοιμάζονται γι’ αυτό.
Καλή βδομάδα, Ριτσάκι μας!
🙂
καλησπερα σου. τα διαβασα ολα προσεκτικα. Η Σοφια με εχει καλυψει πληρως και η απαντηση σου επισης.
φιλια καρυστινα
Πολύ σωστά αυτά που γράφεις Ρίτσα. Επέτρεψε μου να προσθέσω την ταπεινή γνώμη πως το Πολυτεχνείο έχει περάσει κι’ αυτό στην κατηγορία των «εθνικών εορτών», αυτών που εορτάζονται κάθε χρόνο, με λόγια πολλά και παχιά, χωρίς ουσιαστικό αντίκρυσμα. Αλλάζοντας οι εποχές, στο διάβα του χρόνου, «κονσερβοποιούνται» και τα μηνύματα των σημαντικών γεγονότων και έτσι χάνουν την πεμπτουσία τους. Τα περιορίζουμε στο τυπικό μέρος: στις παρελάσεις, στην κατάθεση στεφανιών κλπ. Σαν μιά βιτρίνα που έχει να αλλάξει χρόνια, έχει τα ίδια εκθέματα που έχουν ξεθωριάσει, και την κοιτάς από συνήθεια.
Αν και, απ’ ότι μου είπατε, νομίζετε ότι θα με στεναχωρούσε, όχι μου αρέσει το κείμενο σας.
Πάρα πέρα η δική μου γνώμη είναι ότι οι άνθρωποι που έκαναν το πολυτεχνείο δεν είναι υποχρεωμένοι να έχουν κάνει κάτι ακόμη.
Ένα πάρα πολύ μικρό κομμάτι απο αυτούς τους απορρόφησε το σύστημα, τους χρησιμοποίησε (με την δική τους θέληση βέβαια) και τελικά το στήριξαν.
Ένα άλλο κομμάτι έμεινε στην άκρη (οι περισσότεροι με την θέλησή τους και εδώ ίσως διαφωνούμε) αλλά στο κέντρο της πολιτικής.
Ένα άλλο ξέχασε και ξεχάστηκε (οι περισσότεροι με την θέλησή τους και εδώ πάλι ίσως διαφωνούμε).
Έβλεπα το μεσημέρι της Κυριακής μια εκπομπή στην τηλεόραση, στη ΝΕΤ με τον κ. Σεραφείμ Φυντανίδη. Μετά την συζήτηση με τους Δημήτρη Παπαχρήστο και Ολύμπιο Δαφέρμο και δύο φοιτητές είχε μια καταπληκτική συγγραφέα την Ευγενία Φακίνου.
Ανάμεσα απο πολλά ωραία που είπε αναφέρθηκε στον Γιώργο Κυρίκο το παιδί που σκαρφαλωμένος στα κάγκελα του Πολυτεχνείου κράταγε την Ελληνική σημαία την ώρα που γκρέμιζε την πόρτα το τανκ.
Ε, αυτό το παλικάρι εκείνη την ώρα έκανε αυτό που έκανε μετά χάθηκε.
Ίσως πήγε Αμερική, έκανε ίσως οικογένεια ίσως και παιδιά, πράγματα που κάνουν όλοι δηλαδή.
Το 1993 κάηκε στις φωτιές στην Ικαρία προσπαθώντας να σώσει 3 γεροντάκια. Την στιγμή που έπρεπε ήταν πάλι εκεί έτοιμος να δώσει τη ζωή του.
Πόσα ακόμη τέτοια να είχε κάνει και δεν τα γνωρίζουμε;
(Επίσης πιστεύω οτι δίνει μια απάντηση σε όλα αυτά ο Δημήτρης Παπαχρήστος στην συνέντευξη που είναι στο blog μου και την έχετε διαβάσει)
Το Πολυτεχνειο δεν ειναι γιορτη για μενα αλλα μερα για περισυλλογη και θρηνου.
Θρηνουμε αλλα και τιμουμε τα παιδια που εδωσαν την ζωη τους για την δημοκρατια και την ανθρωπινη αξιοπρεπεια!
Την μετατροπη βεβαια της δημοκρατιας σε ολιγαρχια και δημιο-κρατια την δεχομαστε χωρις καμια διαμαρτυρια οι περισσοτεροι τουλαχιστον και αυτο ειναι που με θλιβει…αφανταστα πολυ…
@Σοφiα
@Αris
@Sylvia
@ Vloutis
@ Meniek
@Meropi
@ Ελευθέριος Φραγκίσκος Κουνάνης
@Νατασσάκι
@elate
@venceremos
@Zorba the Greek
@@ Εφηβος
@recuerdos
Τί θα μπορούσα εγώ να απαντήσω σε όλους εσάς που με τις σκέψεις σας καλύπτετε σχεδόν όλα τα κενά τα δικά μου. Θαυμάζω τον τρόπο που ο καθένας αναλύει και προσεγγίζει τα γεγονότα και λέω μέσα μου : ρίξε μια ματιά σε όλους αυτούς τους ανθρώπους. Το γεγονός ότι έχουν κάτι παραπάνω να πούνε, είναι από μόνο του σημαντικό και αξιοπρόσεκτο. Σημαίνει ότι τίποτα τελικά δεν πάει χαμένο, τίποτα δεν πετιέται στους κάδους της καθημερινότητας και τη δεδομένη στιγμή γίνεται πυρσός και καίει και τρέχει στους δρόμους των πόλεων ανάμεσα σε ανθρώπους που νοιάζονται και σε ανθρώπους που αδιαφορούν. Μα αυτή δεν είναι τελικά η ζωή ;
ευχαριστώ για τη συμμετοχή σας.
ριτς
Eπανήλθε το background με τα ωραία banner και πολύ χαίρομαι το αλλο δεν δούλευε ! xxx
@@xxxxxx penelope dearest…oyte emena m arese
Then why ? you were under threat ?! 🙂
χειροκροτώ τόσο δυνατά που νομίζω ότι πρέπει να έχει ακουστεί μέχρι εκεί! εξαιρετικό κείμενο, που χωρίς να απαλλάσσει τη γενιά της μεταπολίτευσης από τις ευθύνες της, την απαλλάσσει από τις επιπλέον, που κάποιοι της φορτώνουν προκειμένου να δικαιολογήσουν την δική τους αναλγησία στο σήμερα!
Να’σαι καλά!
@@ Penelope….μπα, επαιζα με το Ντίνο., τόσο απλά…
@κόκκινο μπαλόνι
ευχαριστούμε για τα καλά τα λόγια. Αυθόρμητο κείμενο.
Αλήθεια, είστε σίγουροι ότι η γενιά του Πολυτεχνείου συμβιβάστηκε;
Πώς προκύπτει άραγε αυτό;
Μήπως μπλέκουμε γεγονότα και καταστάσεις, για να μηδενίσουμε μερικοί ηθελημένα, οι πολλοί άθελα έχοντας όμως τους δικούς τους καημούς, ιδέες που έτσι κι αλλιώς είναι ενοχλητικές, που όμως βρίσκονται στη βάση αυτού που αποτελεί το οικοδόμημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου;
Και το ότι οι ηγεσίες που αναδείχθηκαν από εκείνη τη γενιά και αναγκάστηκαν να διαχειριστούν τις συνθήκες με εργαλεία παρωχημένα, δεν θα έπρεπε να μας κάνει όχι συμβιβαστικούς στις κρίσεις μας, αλλά σοφότερους ώστε να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη;
Ναι, αρκετοί πενηντατοσάρηδες απέκτησαν βίλες, ε και;
Δηλαδή αν δεν είχε γίνει τότε το Πολυτεχνείο, δεν θα τις είχαν αποκτήσει; Ή μήπως ήταν όλοι αυτής της ηλικίας συμμέτοχοι στα γεγονότα του Πολυτεχνείου;
Και από την άλλη, οι τόσοι άλλοι … πενηντατοσάρηδες, που παλεύουν από το δικό τους μετερίζι την καθημερινότητα, με αξίες ιδανικά και οράματα, που έχουν πει τα δικά τους ναι αλλά και τα δικά τους όχι, τι; αυτοί δεν υπάρχουν;
Και επειδή δε κάποιοι από τους «αξιωματούχους» της διανόησης, γεννήθηκαν στη δεκαετία του πενήντα, αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχουν οι «αξιωματούχοι» της διανόησης (με μεγάλα εισαγωγικά στη λέξη αξιωματούχοι) που να γεννήθηκαν στις δεκαετίες του τριάντα και του σαράντα, αλλά και του εξήντα και του εβδομήντα; (για να μη βάλω και το ογδόντα..)
Θέλετε μήπως και ονόματα;
Και στα σοβαρά προσβλέπετε στη νέα γενιά να μας σώσει; Γιατί; Σε τί είναι καλύτερη ή χειρότερη η νέα γενιά; Θέλετε μήπως να το αναλύσουμε;
Για στάσου βρε φίλε, θα πείτε, τι μας λες, ότι όλα είναι μαύρα;
Το αντίθετο λέω.
Ακριβώς το αντίθετο.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου του 73, έδωσε το δικό της στίγμα αναντίρρητα.
Και αποτέλεσε «σημείο καμπής» της ιστορικής πορείας της ελληνικής κοινωνίας, είτε αυτό αρέσει είτε δεν αρέσει.
Οι επερχόμενες γενιές, έχουν και θα έχουν τα δικά τους μεγαλύτερα ή μικρότερα σημεία καμπής δημιουργούν και θα δημιουργούν τις δικές τους πορείες εξέλιξης των πραγμάτων.
Και πάντα θα υπάρχουν ήρωες, πάντα θα υπάρχουν προδότες.
Δυστυχώς, πάντα θα υπάρχουν και έτοιμοι να γίνουν τιμητές των άλλων, ενώ οι ίδιοι θα στρουθοκαμηλίζουν!
Συγνώμη για την έκταση και το ύφος του κειμένου, αλλά έχω βαρεθεί πια την γκρίνια και τη μιζέρια.
Την καλησπέρα μου.
Ριτσάκι καλησπέρα. Είδα ένα ντοκυμανταίρ για το Πολυτεχνείο και διάβασα τον σκηνοθέτη…οπότε κατάλαβα.
Ηταν, όντως, εξαιρετικό και με αυτή τη λιτότητα που λείπει πια….για να σου πούν τα τίποτα κάνουν τόση φασαρία…
Καλό βράδυ & φιλιά
@@ sotiris….απόλυτα σεβαστή η άποψη σου Σωτήρη. Προφανώς έχουμε διαφορετικές εμπειρίες, αλλά αυτό δεν είναι κατ ανάγκην κακό. Μάλλον εποικοδομητικό το βρίσκω. Οσο για τους νέους, μάλλον είναι καλύτεροι από μας. Αυτό αισθάνομαι, προσλαμβάνω και διαισθάνομαι. Αν και τα πάντα είναι υποκειμενικά, όπως και οι αλήθειες του καθενός.
φιλια Σωτήρη μου
@@ Tractactus , ποιό είναι το βίντεο Ελεν; προφανώς δεν τόχω δει.
φιλια πολλά, τα λεμε
Την …καλημέρα μου Ρίτσα.
vloutis.wordpress.com
vloutis.blogspot.com
ritsmas μου
α)ξανά συγνώμη για το ύφος.
β)Θέλω να τονίσω με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι δεν ήσουν εσύ ο «στόχος», μολονότι στο δικό σου κείμενο ανήρτησα τις σκέψεις μου. Στόχος ήταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που συναντάει κανείς σχεδόν παντού πια.
γ)Καληνύχτα και .. φιλιά 🙂
@vloutis
καλημερα και σε σένα. Ολα καλά ;
@@Sotiris k.
Ω, το θέμα δεν είμαι εγώ. Κάθε άλλο μάλιστα. Αλλά αν κάτι σε ενοχλεί , μπορείς άνετα να εκφράζεις τις σκέψεις σου, γιατί αλλιώς δεν διαμορφώνεται η «σωστή» εικόνα.
Φιλια πολλά
Όταν με το καλό βρεθεί το όραμα και ξαναποκτηθεί η συλλογικότητα…