Ισως δεν θέλουμε να το συνειδητοποιήσουμε. Εχουμε σπουδαίους λόγους γι’ αυτό. Ο δικός μας μικρόκοσμος αποτελεί την αρχή και το τέλος μιας διαδρομής στην οποία είτε πρωταγωνιστούμε είτε έχουμε αναλάβει ρόλους κομπάρσου. Η αλήθεια είναι ότι τα εν Ελλάδι δρώμενα δικαίως αποτελούν το φετίχ μας. Οσα μας συμβαίνουν είναι πρωτάκουστα για μια ευνομούμενη δυτική κοινωνία και παρότι η Εσπερία δεν στερείται παρόμοιων φαινομένων, εμείς κατέχουμε τα σκήπτρα της δεξιοτεχνίας και της… συχνότητας. Αν δεν είχαν γραφτεί τα μύρια όσα για τη θεαματική και συγχρόνως θεατρική απόδραση της κομπανίας Παλαιοκώστα, θα έλεγα κι εγώ τα δικά μου. Αλλά προς τι; Η διάλυση της κρατικής μηχανής δεν αντέχει άλλες αναλύσεις, ούτε αποτελεί σπουδαία διαπίστωση ότι υποτιμούν τη νοημοσύνη μας.
Γιατί περί αυτού πρόκειται. Οι κρατούντες μας κάνουν να αισθανόμαστε μέρος του νωθρού, χαλαρού και διεφθαρμένου συστήματος. Η παθογένεια της πολιτικής διαχείρισης είναι ενώπιόν μας, οι αόρατοι βαρώνοι της παραεξουσίας επίσης, η κατάρρευση του κράτους δικαίου δεδομένη, παρούσα και η ανομία, η οποία μάλιστα επιβραβεύεται από μερίδα πολιτών, που πολύ θα ήθελε να εκδηλώσει με αυτό τον ιλαροτραγικό τρόπο τη δική της μαγκιά. Οπως αναφέρει εμμέσως στο βιβλίο του «Οι Αρχοντες της Παρακμής» ο Κ. Ι. Αγγελόπουλος, στην πολιτική ζωή του τόπου συνυπάρχουν «συμφυρόμενα σ’ ένα ανεπανάληπτα γελοίο και συνάμα θλιβερό κράμα, έντονα στοιχεία φαρσοκωμωδίας, αυθεντικά δείγματα ρωμαίικης ηθογραφίας και ως επιστέγασμα αθάνατα μοτίβα της ένδοξης αθηναϊκής επιθεώρησης». Ε, λοιπόν, όχι. Δεν θέλω να ’μαι κομμάτι αυτής της πίτας. Δεν θέλω να άγομαι από εκείνους που μονίμως εξαπατούν τους άλλους. Δεν θέλω να αισθάνομαι πιόνι στα χέρια αυτών που δεν έβαλαν στόχο μια αξιακή ζωή, αλλά επέλεξαν να ζήσουν ανάμεσα στις συμπληγάδες της φαυλότητας και της παρακμής.
Ας επανέλθω όμως στην αρχική μου σκέψη. Αν κάτι, λοιπόν, δεν θέλουμε να συνειδητοποιήσουμε, είναι ότι η τερατώδης μορφή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης ήδη προκαλεί παράπλευρες απώλειες, οι οποίες μας γυρίζουν στις αρχές της δεκαετίας του ’30. Η Ευρώπη, φίλοι μου, αποκτά μέρα με την ημέρα ρατσιστική αντίληψη. Μπορεί να μην είναι απολύτως ορατά τα φαινόμενα. Μπορεί να μην έχουν πολιτική κάλυψη… Που σίγουρα δεν έχουν. Μπορεί να μην εμπλέκεται άμεσα ο καθημερινός Ευρωπαίος πολίτης, αλλά η αίσθησή μου είναι ότι ίσως σύντομα η πλάστιγγα θα γύρει προς τη μία πλευρά, τη φοβιστική πλευρά. Ο φόβος της άκρας δεξιάς, η οποία επικαλείται τον λαό και προσφεύγει στον λαό, που αναγνωρίζεται ως ανώτατη πηγή εξουσίας (για να θυμηθούμε τον Γκέμπελς και το δημοψήφισμα του 1929) ήδη εντοπίζεται σποραδικά σε ευρωπαϊκές χώρες. Και κινδυνεύει να γίνει ένα άλλου είδους φετίχ, πολύ πιο ακραίο, σε εποχές που οι δουλειές λιγοστεύουν και ο Πολωνός υδραυλικός μοιάζει με παρωνυχίδα πια. Θέλω να πιστεύω ότι αυτά ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας. Οτι είναι ασήμαντα περιστατικά που τα συναντάμε σε όλες τις κοινωνίες. Και ότι, στο τέλος της μέρας, θα έχουν αμβλυνθεί τόσο, ώστε να μην είναι ορατά διά γυμνού οφθαλμού. Θέλω να πιστεύω επίσης ότι οι ρίζες της δημοκρατίας έχουν εισχωρήσει τόσο βαθιά στο ευρωπαϊκό έδαφος και ότι οι ηγεσίες είναι με τόση σαφήνεια και πάθος προσανατολισμένες προς αυτήν, ώστε όλα τα σκοτεινά και τα σκάρτα να εντάσσονται στη σφαίρα παροδικής παράκρουσης. Θέλω, τέλος, να ελπίζω ότι αποτελεί μειοψηφία η αντίληψη περί διαφορετικής ισότητας, την οποία ευαγγελίζεται η άκρα δεξιά στην Ευρώπη και που κατά τον Λίποβατς θεοποιεί τη διαφορά αναγνωρίζοντας την ισότητα μόνο στο πλαίσιο του εθνοτικού και πολιτισμικού απαρτχάιντ.
Στην Ιταλία, το κλίμα είναι δραματικό. Οι αλλεπάλληλοι πρόσφατοι βιασμοί κοριτσιών από ξένους προκαλεί κύμα οργής. Οι πολίτες ζητούν να ληφθούν μέτρα, αλλιώς θα πάρουν τον νόμο στα χέρια τους. Νιώθουν να απειλούνται από τον «άλλο». Αρκετές είναι οι καταγεγραμμένες παραβατικές πράξεις τσιγγάνων ρουμανικής καταγωγής. Κι εδώ αρχίζουν οι τραγελαφικές ιταλικές συζητήσεις. Θα πρέπει, άραγε, να προχωρήσουμε σε χημικό ευνουχισμό των βιαστών ή μήπως να τους ευνουχήσουμε διά βίου; Οι υπουργοί της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι ρίχνουν ζαριές. Η λαβωμένη ιταλική αντιπολίτευση επιπλήττει τον Μπερλουσκόνι. Σιγά τα ωά. Πολλοί, ωστόσο, διατείνονται πως αυτά τα φαινόμενα δεν σημαίνουν κάτι ιδιαίτερο και δεν προοιωνίζονται στροφή του κόσμου προς την άκρα δεξιά και τον ριζοσπαστισμό. Το εύχομαι.
Στη Βρετανία, χιλιάδες εργαζόμενοι σε διυλιστήρια πετρελαίου απήργησαν πρόσφατα, διαμαρτυρόμενοι για την πρόσληψη 400 Ιταλών και Πορτογάλων στο διυλιστήριο της Τοτάλ στο Λίντσεϊ της Βρετανίας. «Πρώτα οι Βρετανοί εργαζόμενοι», «Βρετανικές θέσεις εργασίας για Βρετανούς εργαζόμενους» ήταν δύο από τα συνθήματα των απεργών, που ενισχύθηκαν από το Βρετανικό Εθνικό Κόμμα της άκρας δεξιάς. Ηδη υπουργός της κυβέρνησης Μπράουν ζήτησε αλλαγή στην κοινοτική νομοθεσία. Ισως ξέχασε ότι στην Ευρώπη εργάζονται δύο εκατομμύρια Βρετανοί που ενδεχομένως θα βρεθούν ενώπιον παρόμοιων αντιδράσεων. Ο φόβος αναδεικνύεται στον χειρότερο σύμβουλο του ανθρώπου σε μια εποχή που επιστρέφει ο οικονομικός προστατευτισμός, που για τον Μιτεράν ισοδυναμούσε με πόλεμο και που στη γλώσσα των αναλυτών περιγράφεται ως η κοκαΐνη της οικονομίας.
Στη Γερμανία, ευδοκιμούν οι ακροδεξιοί καλικάντζαροι, όπως τους αποκαλεί ο πρωθυπουργός της Βαυαρίας Χορστ Ζεχόφερ. Εν έτει 2009, η γερμανική ακροδεξιά ανασκουμπώνεται. Τους τελευταίους μήνες του 2008 αναφέρθηκαν 12.000 πράξεις ρατσιστικής βίας από νεοναζιστές. Οι σκίνχεντ πηγαίνουν συχνά σε συναυλίες ακροδεξιών συγκροτημάτων και υπό την επήρεια του αλκοόλ επιτίθενται σε αστυνομικούς ή δημοσιογράφους και στη συνέχεια αναρτούν τις φωτογραφίες των τραυματισμένων θυμάτων τους! Ο Γερμανός δημοσιολόγος Πραντλ λέει ότι η Γερμανία γίνεται το πειραματικό εργαστήρι της νέας ευρωπαϊκής ακροδεξιάς. Ελπίζω να κάνει λάθος…
Η πραγματική εικόνα παρεμφερών γεγονότων που αφορούν ακόμη και τη φιλήσυχη Σουηδία (η Ελλάδα πού εντάσσεται, άραγε;) δεν χωρούν στον λιγοστό δημοσιογραφικό χώρο. Είναι όμως ενδεικτικά του τι συμβαίνει έξω από την αυλή μας. Ναι, στην αυλή μας, που ξεχάσαμε να σκουπίσουμε καλά, που ξεχάσαμε να φυτέψουμε στις άκρες της λίγα λουλούδια και που στοιβάξαμε στη σκοτεινή αποθήκη της τα εργαλεία της αξιοπρέπειας, του ήθους, της ευταξίας, αλλά και της ελπίδας πως πολλά πράγματα αλλάζουν γιατί πραγματικά το θέλουμε, και όχι γιατί οι συνθήκες μάς το επιβάλλουν.
Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή 1 μαρτίου 2009
ριτς
Πρόσωπα - Ρίτσα Μασούρα 
»και που κατά τον Λίποβατς θεοποιεί τη διαφορά αναγνωρίζοντας την ισότητα μόνο στο πλαίσιο του εθνοτικού και πολιτισμικού απαρτχάιντ.»
ειναι ο λεγομενος πολιτισμικός ή διαφοριστικος ρατσισμος κατα Ταγκίεφ
μπραβο Ριτσα ..πολύ καλή αναρτηση ..Συμεριζομαι τις ανησυχιες σου …
Δέκα με τόνο, όπως πάντα! Οι σκέψεις σου εύχυμες και καλοπροαίρετες!
Ἒπί τη Σαρακοστή πάντως, σού εύχομαι Δύναμη και Δυναμική!!!
Ρίτσα μου καλημέρα. Όσο διάβαζα την ανάρτηση σου αναστέναζα. Νομίζαμε ότι τα φαινόμενα ρατσισμού τα είχαμε αφήσει πίσω μας στον 20 αιώνα, αλλά δυστυχώς σκάει μύτη και στον 21. Ας ελπίσουμε ότι τα φαινόμενα αυτά δεν θα ριζώσουν και ότι οι δημοκρατικές μας ρίζες είναι πια βαθιές.
Καλή Σαρακοστή σου εύχομαι.
Καλημέρα και καλή Σαρακοστή.
Είναι σίγουρο ότι θα έχουμε πρόβλημα, όπως έχουμε, αλλά από την ανάγκη για εργατικά χέρια σε δουλειές που δεν κάναμε εμείς, μας έκλεινε το στόμα. Είναι σίγουρο ότι θα δημιουργηθούν καταστάσεις που θα κάνουν την ακροδεξιά να αναπτυχθεί. Γιατί αμφιβάλουμε? Δεν υπάρχει καμιά ένδειξη ότι ο άνθρωπος έχει προχωρίσει πνευματικά σε κάποια ανώτερη φάση. Δυστυχώς αναμείνατε και ετοιμαστείτε…
Πάντα διεισδυτική, κυρία Μασούρα.
Η κατακλείδα μάς θέτει προ οφθαλμών την ευθύνη μας:
«…στην αυλή μας, που ξεχάσαμε να σκουπίσουμε καλά, που ξεχάσαμε να φυτέψουμε στις άκρες της λίγα λουλούδια και που στοιβάξαμε στη σκοτεινή αποθήκη της τα εργαλεία της αξιοπρέπειας, του ήθους, της ευταξίας, αλλά και της ελπίδας πως πολλά πράγματα αλλάζουν γιατί πραγματικά το θέλουμε, και όχι γιατί οι συνθήκες μάς το επιβάλλουν».
Ζητούμενο λοιπόν μια αυλή των θαυμάτων που είναι στο χέρι μας!
Καλό μήνα και καλή Σαρακοστή!
Μία πολύ ελπιδοφόρος παράμετρος είναι η αναδυόμενη νέα γενιά Ευρωπαίων μεταναστόπουλων που θα έχουν ευρωπαϊκή συνείδηση. Αυτό δεν το υπολογίζουν όσο θα έπρεπε οι εθνορατσιστές…Μάλλον το υποτιμούν. Αυτούς θα έχουν να αντιμετωπίσουν σε λίγα χρόνια ΜΑΖΙ με τους υπόλοιπους φιλελεύθερους Ευρωπαίους.
Καλό είναι να σημειώνονται τέτοιες ακραίες τάσεις και να τις λαμβάνουμε σοβαρά υπόψιν, αλλά δεν είναι τελείως δυσοίωνα τα πράγματα…
Η ποικιλόχρωμη Ευρώπη έχει τη δυναμική και τα εχέγγυα να αποδεικτεί νικήτρια εναντίον των όποιων ακραίων και στο μέλλον…
Ωραίο άρθρο. Πολύ ενδιαφέρον έχει και ο «παλιός ασθενής» ονόματι Αυστρία όσον αφορά την διεύρυνση της απήχησης του ακροεξιού-ρατσιστικού πολιτικού λόγου.
Ειναι Καθαρη Δευτερα κι εσυ σκεφτεσαι, αυτο και μονο ειναι ελπιδοφορο. Ριτσα οι Ιταλοι ποτε δεν επαψαν να με εκπλησουν με τα ακραια τους καμωματα. Περιεργο αλλα αληθινο για μια χωρα που λογω κλιματος θα επρεπε να εχει και διαφορετικη νοοτροπια. Οι αλλες χωρες ειναι προβλεψιμες. Οι σκεψεις σου ειναι βασιμες οταν αναλογιστουμε παρομοιες καταστασεις ιστορικα. Ομως ειναι και η ραγδαια δημογραφικη αλλαγη που θα παιξει ρολο στο που θα κλινει η συνισταμενη των Ευρωπαϊκων τασεων. Την Ελλαδα δε τη βλεπω ευκολα ομως να πηγαινει..πιο δεξια.
καιρό τώρα σκέφτομαι πόση ανάγκη υπάρχει να πληθύνουν τα άρθρα με παρόμοιες αναλύσεις! αντ’ αυτού, πρωί μεσημέρι βράδυ οι μπουμπουμπούκοι και οι κυρίες τους προβάλλονται δήθεν αθώα και σοουμπιζίστικα απ’ όλους τους δημοσιογράφους, καλεσμένοι και ακάλεστοι. αυτό το ύπουλο σκηνικό, πολύ μ’ ενοχλεί, είναι η απενοχοποίηση της ντόπιας ακροδεξιάς, της δίνουν άλλη όψη για να ξεγελούν.
πιστεύω πως ναι, έχεις δίκιο ν’ ανησυχείς και ν’ ανησυχούμε και καιρός είναι να μην το βλέπουμε με «ελαφρά» ματιά το θέμα, ΚΑΙ στα καθ’ ημάς!
μπράβο, ρίτσα μας!!!!
Ειδικά για τη χώρα μας:
Άκουγα προχτές στις ειδήσεις για τους συμπατριώτες μας από τη Μακεδονία και τη Θράκη που πηγαίνουν, είτε ως commuters είτε ως ιδιότυποι «μετανάστες», να δουλέψουν στα Σκόπια και στη Βουλγαρία _σε ελληνικές κυρίως επιχειρήσεις, αλλά πάντως εκτός Ελλάδας_ και σκεφτόμουν (εκτός από το τετριμμένο ότι «η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα») ότι μέσα στα ζοφερά του επακόλουθα, το φαινόμενο αυτό μπορεί να έχει και κάποια ευεργετικά αποτελέσματα: την όποια εξοικείωση με την κατάσταση του από-πατρισμένου Άλλου και την υποχώρηση της ρατσιστικής ψυχολογίας που κάνει ανεκτή (και ενίοτε απαιτητέα) τη ρατσιστική πολιτική και κοινωνική συμπεριφορά.
Για τα γενικά, δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω λιγότερο με τη διαπίστωσή σου ότι «οι κρατούντες μας κάνουν να αισθανόμαστε μέρος του νωθρού, χαλαρού και διεφθαρμένου συστήματος», αλλά προσπαθώ να κρατήσω κι εγώ τα «εύχομαι» και τα «ελπίζω» σου.
Διεξοδική και κατατοπιστική, όπως πάντα. Φιλιά.
@just me ,
καλησπέρα φιλενάδα μου. Τί κάνεις; Χαιρομαι στο βαθμό που καποιος συμμερίζεται τις ελπίδες μου… Δεν αντέχω τόση αρνητική σκέψη….. Προφανώς αυτό που λες, η εξοικείωση με τον Αλλο είναι σπουδαία. να δουμε αν θα αποδώσει..φιλια και αγάπη
@anepidoti….καλησπέρα από εμένα.Εχω ενα σκυλακι – μεσα σ ολα – που με ταλαιπωρεί…αλλα ας πρόσεχα
Επί του προκειμένου, ξέρεις , ο κόσμος μας βαριέται τα σοβαρά..προτιμάει τα ασόβαρα ή τα προσποιητά σοβαρά… αποβάλει ενοχές έτσι….Νομιζω δηλαδή…Ευχαριστώ ιδιαιτέρως\ριτς
@despinarion.
καλή Σαρακοστή Δεσποινιώ μου…Οχι, δε νομίζω ότι στην Ελλάδα κινδυνεύουμε. Εχουμε αντιστάσεις… Εσείς, ειστε ολοι καλα ;
@maurohali….
καλώς όρισες…Αισιόδοξο ονομα έχεις. Μπράβο…..Η Αυστρία γενικώς έχει πρόβλημα με την ακροδεξιά…αλλά και με τις επενδυσεις στην ανατολική Ευρώπη και ξέρεις το ένα συνδέεται με το άλλο.,..δεν ειχα χωρο να γράψω γι αυτό…αλλη φορά…
χαιρετω , ριτς
@Λεμέσια
«Η ποικιλόχρωμη Ευρώπη έχει τη δυναμική και τα εχέγγυα να αποδειχτεί νικήτρια εναντίον των όποιων ακραίων και στο μέλλον…» Θα μου άρεσε να γίνει ενα είδος συνθήματος…φιλια, ριτς
Καλή Σαρακοστή Ρίτσα μου…
Κώστας
vloutis.wordpress.com
vloutis.blogspot.com
@Παναγιώτης Ανδριόπουλος ,
ευχαριστώ ιδιαιτέρως
……Ζητούμενο λοιπόν μια αυλή των θαυμάτων που είναι στο χέρι μας!Μακάρι ναναι έτσι…..
@vloutis…..
καλη σαρακοστή φίλε μου.Νασαι καλα….
@sofia,
δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.///
φιλια ριτς
@Meropi
ναι, πραγματι, σκάει μυτη και δεν θελω να σκέφτομαι ότι κατι δεν θα παει καλά κι εκεί…..
@Π.Κ
Καλη Σαρακοστή φίλε μου
@Νοσφερατος..
γεια σου ….χαιρομαι που σου άρεσε….
Μέσα στην αυλή μας πρέπει να ανησυχούμε περισσότερο για το τί γίνεται, και νομίζω πώς όλοι ξέρουμε πολύ καλά…Στροφή επι (ακρο)δεξιάν…Αυτό βλέπω εγώ, κι ας είμαι μακριά…
Καλό μήνα…
Εξαιρετικό κείμενο που πάντως καταδεικνύει τα αυτονόητα.
Οσο γιά την αυλή μας, είναι γεμάτη σκουπίδια, που πάντα βεβαίως πετούν οι διερχόμενοι…
Δυστυχώς η Ευρώπη, μεσούσης της Κρίσης, επισήμως θα φωνάζει για ενίσχυση των ασθενεστέρων και μέσα στο σπίτι του ο καθένας θα είναι ένας μικρός Σαρκοζί ή Μπράουν. Στις μεγάλες κρίσεις, όλοι τελικά επιστρέφουν σ’ αυτή τη φαντασιακή κοινότητα της πατρίδας που δεν αναγνωρίζει το άλλο αίμα, την άλλη καταγωγή. Πιστεύω ότι η Ελλάδα ήταν και παραμένει ένα κράτος βαθιά ρατσιστικό. Απλώς αυτό που συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη έρχεται πάντα με καθυστέρηση εδώ. Πάντως ήδη από την πτώση στην οικοδομή οι πρώτοι που έχουν πληγεί είναι οι μετανάστες. Αν υπάρξει και άλλη επιβράδυνση, τότε παρόμοια φαινόμενα θα γίνουν συχνότερα κι εδώ.
Είμαστε δυστυχώς ακόμη στην κορυφή της τσουλήθρας.
Το πρώτο κομμάτι του κειμένου σου, με εκφράζει κι εμένα απόλυτα. Άλλά ζούμε σε εποχές που η παρακμή στην Ελλάδα, ο ανοιχτός βόθρος, έχει γίνει το καθημερινό οξυγόνο πολλών συμπολιτών μας.
Δυστυχώς νομίζω ότι όχι μόνον τα πράγματα είναι έτσι, αλλά έχουν ξεφύγει ακόμα περισσότερο. Ο Ναζισμός στις ανατολικές χώρες είναι στα πολύ επάνω του. Δυστυχώς το ντοκιμαντέρ του Αυγερόπουλου για τους ακροδεξιούς της Ρωσίας πέρασε στο ντούκου.
Νομίζω επίσης ότι πρέπει να ξαναδιαβάσουμε την Σκοτεινή Ήπειρο του Ματζάουερ με περισσότερη προσοχή.
(«ακόμη και τη φιλήσυχη Σουηδία» χαχα.
Το πρώτο πράμα που ακούω για την Σουηδία τα τελευταία 30 χρόνια από φίλους που έχουν ζήσει εκεί, είναι ο ρατσισμός τους. Ξέρω ανθρώπους που ζούν χρόνια εκεί, μιλούν τα Σουηδικά άπταιστα και στις εξόδους τους κάνουν τους τουρίστες και μιλούν στα Αγγλικά και μιλάμε ότι το κάνουν εδώ και 15 χρόνια!!!)
Τeething problems – κοινώς πονόδοντοι του φιλελευθερου καπιταλισμού τα παραπάνω που ανέφερες περί Ευρώπης και ρατσισμού. Τα σύνορα άνοιξαν χωρίς να υπάρχει κανένα υπόβαθρο να υποστηρίξουν αυτό το άνοιγμα εκτός από την ανάγκη εργατικού δυναμικού για την περαιτέρω ανάπτυξη των ήδη αναπτυγμένων χωρών. Το χρήμα όμως δεν είναι αρκετό κίνητρο να στηρίξει ανθρώπινες κοινωνίες που τείνουν να δημιουργούν κλίκες ομοίων, τα ομώνυμα ελκονται είναι η μόνη αλήθεια, αλλά εξίσου αλήθεια είναι και αξία της ευγένειας και της εμπάθειας προς τον διπλανό σου και του καινούργιου χώρου που έχει κάποιος εγκατασταθεί. Και αυτό αφορά γηγενείς και μετανάστες/κοσμοεργάτες.
Ολοι βγήκαν προς το κυνήγι του χρήματος και άφησαν πίσω τις δύο προαναφερόμενες αξίες και πολύ περισσότερο οι κυβερνήσεις των corporation και των τραπεζών.
Βγήκα πάλι από το θέμα και λέω άσχετα πράγματα .. καληνύχτα χχ
@Penelope…..νομίζω ότι αυτή είναι η αλήθεια, ή ενα μέρος της αληθειας των όσων συμβαίνουν και μέλλει να συμβούν στην Ευρώπη. Πρέπει τουλάχιστον ναχουμε μια εικόνα , να μην μας πιάσει στον ύπνο dearest!!!!Οσο για το κυνήγι του χρήματος, παλαιόθεν, παλαιόθεν…απλώς τότε το κάλυπταν με κάτι τι….
φιλια
@indictos…. O Μαζάουερ , από τους αγαπημένους μου φίλε μου… Δεν ειχα πολλά στοιχεία για τη Σουηδία. Γνωρίζω τις προϋπόθεσεις ένταξης στη σουηδικη κοινωνία, αλλά τέλος πάντων, αυτό είναι άλλο θέμα. Τώρα θα γίνεται και στη Γαλλία. Να το συζητήσουμε όμως….
@doratsirka….Ντορα μου, είμαστε πολίτες εν αναμονή… Τό τί θα μας προκύψει δεν το ξέρω. Μπορεί να επέλθει ο,τι χειρότερο. Μπορεί όμως να λειτουργήσει αιφνιδίως το φιλότιμο…
φιλια πολλα
@Νίκος Καραμάνος….σας ευχαριστώ πολύ
@artanis….. μακρινή φιλενάδα, δεν πιστεύω ναναι τόσο δύσκολα τα πραγματα στην Ελλάδα, αλλά σίγουρα θέλει προσοχή. Μεγάλη προσοχή..
φιλια στη Νεα Ζηλανδία….εκείνο το Οκλαντ, εκεινο του Ουέλλινγκτον είναι στη θέση τους;
Το όλο σκηνικό παραπέμπει σε ένα παλιό γνωστό κλισέ: ο σώζων εαυτόν σωθείτο. Σε αυτό το πλαίσιο, ο ξένος μετατρέπεται πολύ εύκολα από γείτονας σε αυτόν που «θέλει να μας φάει τη δουλειά». Γίνεται -συχνά άδικα- το εύκολο θύμα, αφενός επειδή άκριτα και αβίαστα στιγματίζεται μέσω των γενικεύσεων («οι μετανάστες έκαναν αυτό» λέμε και όχι «μερικοί κακοί Αλβανοί / Έλληνες / Ισπανοί» κοκ.), αφετέρου επειδή μέσα στην φτώχεια και την κακουχία πράγματι γιγαντώνονται και εγκληματικά στοιχεία. Πρόκειται ουσιαστικά για θύματα των προκαταλήψεων αλλά και των συγκυριών.
Αραιά και που, Ρίτσα, απλές αιτίες μπορεί να προκαλούν τεράστια προβλήματα. Τηρουμένων των αναλογιών, όπως σε ένα μικρό κοτέτσι στο οποίο έχουν στριμώξει υπερβολικά πολλές κότες (και τον κόκκορα βεβαίως, βεβαίως), οι κότες αρχίζουν και τσουρομαδιώνται και μένουν χωρίς πούπουλα στην περιοχή του σβέρκου και αλλού, έτσι και στις σημερινές πόλεις ένας υπερβολικά μεγάλος αριθμός ανθρώπων έχουν σαρδελοποιηθεί και στερούνται του αναγκαίου ζωτικού χώρου, τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά (εννοώ ότι ο πολίτης είναι αναγκασμένος να συμμετέχει σε ένα παίγνιο μηδενικού αθροίσματος – ζούγκλα δηλαδή – προκειμένου να επιβιώσει οικονομικά). Δεν είναι επόμενο, λοιπόν, σε ένα τέτοιο περιβάλλον να νιώθουμε θυμό ο ένας για τον άλλον και να αλληλοπικραινόμαστε με λόγια και με έργα; να καταφεύγουμε σε ρατσιστικές νοοτροπίες και συμπεριφορές; Μήπως πρέπει να ξαναδούμε το ζήτημα της οικιστικής αποκέντρωσης;
Χρήστος
Δυστυχώς ο φόβος του διαφορετικού είναι πάντα παρόν. Όσο για τη δημοκρατία της γηραιάς ηπείρου… δεν είμαι σίγουρος πως η δημοκρατία υφίσταται πραγματικά κάπου επί της υφηλίου σήμερα.
Παρόλ’ αυτά πιάνεις πολλά θέματα μαζί. Για παράδειγμα, δεν αποτελεί φόβο προς το διαφορετικό το αίτημα «δουλειά για τους βρετανούς στη βρετανία». Στην ουσία είναι ένα λίγο πιο πολύπλοκο πρόβλημα που αφορά στον τρόπο που δομείται η παγκοσμιοποίηση, δεν αποτελεί ρατσισμό έτσι όπως εκφράζεται. Και επειδή δεν μπορεί να λύση μια κυβέρνηση τα προβλήματα όλων των λαών, με αυτό το αίτημα εγώ συμφωνώ απόλυτα, έτσι όπως είναι δομημένες οι κοινωνίες μα σήμερα.
Η οργάνωση σε ομάδες είναι κάτι που είναι στην ουσία αδύνατο να αποφευχθεί. Η αντιπαλότητα ανάμεσά τους και οι μορφές ρατσιστικής βίας είναι το πρόβλημα.
Εξαιρετικό Ρίτσα μας!
Συμμερίζομαι την ελπίδα σου αλλά φοβάμαι λίγο τον δικό μας ύπνο!
Και ας μη ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα κάποιοι είχαν τους «μπουμπούκους» επίτιμους καλεσμένους στα πάνελ τους όταν συζητούσαν τα εθνικά θέματα, τα μεταναστευτικά ή τα ζητήματα καταστολής, πολύ πριν οι τελευταίοι εκλεγούν στη βουλή!
Κάπως τρέφεται το αυγό του φιδιού!
κοκκινο μπαλόνι
σ ευχαριστώ πολύ…. Η ελπίδα είναι γνωστό ότι πεθαινει μαζί με τον άνθρωπο κι οχι μετα από αυτόν… Οι μπουμπουκοι καλόν είναι να κάτσουν στ αυγά τους…
@Darthiir the Abban ,
ειπα κι εγω, θα πει κάτι πρωτοτυπο το παιδί… Αμδε…. πάλι λάθος έκανα…
Αυτό με τους Βρετανούς σηκώνει μεγάλη κουβέντα γιατί το ίδιο θα ισχύσει για όλους κι αυτό είναι εσωστρέφεια κι αυτό ειναι προστατευτισμός κι αυτό οδηγεί σε ρατσιστικά φαινόμενα από τη στιγμή που μαστε πια τινγκα στους μετανάστες…. Αστο τώρα..αλλη φορά θα το αναλύσουμε..
@Χρήστος
αυτά όλα είναι ωραία στη θεωρία. Είμαστε ομως πολλοί, είμαστε ατσουμπαλοι κι ειμαστε και ατομιστές. Επομένως, οφείλουμε να συνυπάρξουμε ομαλά με τα μειονεκτήματά μας….
@Δ.Τζ
Γεια δου Δημήτρη μου. Λογικό είναι. Ενός κακού μύρια έπονται….
lol
Και από πότε ο προστατευτισμός είναι κακός;
Εσωστρέφεια; Μάλιστα. Γνώμη σου. Δεν το θεωρώ έτσι.
ΟΚ λοιπόν. Άντε παιδιά, ας μετακομίσουμε όλοι στη Βρετανία και ας βάλουμε την Βρετανική κυβέρνηση να λύσει τα προβλήματα όλων των εργαζομένων.
Η βιωσιμότητα και η «αποκέντρωση» συμπεριλαμβάνουν την έννοια της παρουσίας των κατάλληλων θέσεων εργασίας σε κάθε περιοχή και την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αυτονόμηση των κατοίκων της.
Αλλιώς ας πάμε όλοι Βρετανία βρε αδερφέ. Και ας αναρωτιόμαστε γιατί δε φτάσαμε στην ουτοπία μας.
Άλλο ο ρατσισμός Ρίτσα και άλλο οι βιώσιμες πολιτικές κάλυψης αναγκών.
Και όπως είπα: Με δεδομένη τη σημερινή κατάσταση, δε διαφωνώ καθόλου με το αίτημα των Βρετανών.
Δεν μίλησα εν γένει.
Εξαιρετικό άρθρο και ..μονίμως επίκαιρο!
Να συμπληρώσω μόνο λίγο γνώμη:
Στο ‘παιχνίδι’ πλούσιοι και φτωχοί που παίζεται χιλιάδες χρόνια τώρα με διαφορετικά κάθε περίοδο ‘κοινωνικά’ εργαλεία (βασιλιάδες, δικτατορίες,ακόμα και μαιμού-δημοκρατίες), ένα ισχυρό σημείο βρίσκεται στην ψευδο-δυνατότητα που δίνεται σε ορισμένους φτωχούς να σκαρφαλώσουν την σκάλα προς τον πλούτο.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ‘μπερδεύει’ τον μέσο φτωχό (συγχωρείστε μου τους αδόκιμους όρους, τώρα τους ..δοκιμάζω..) και να πέφτει εύκολα θύμα των διάφορων εθνικο-πατριωτικών μοντέλων.
Και εξηγώ για να μην τρελαθούμε εντελώς: Τι διαφορά έχει ο σκληροπυρηνικός κνίτης, ο υπερ-φιλόδοξος ‘ranger’, ο αδίστακτος πασόκος, ο συνομότης συνασπιστής και ο λαοπλανεμένος ακροδεξιός?
Όλοι τα σπάνε, όλοι λειτουργούν ρατσιστικά και τελικά όλοι τους είναι φτωχοί.
Είναι λογικό λοιπόν, απο την ψηφοφορική πίτα τα ακροδεξιά κόμματα να διεκδικούν μερίδα του λέοντος εφόσον γενικά τα πολιτικά κόμματα λειτουργούν ως μεθαδόνη στους γοργά αυξανόμενους φτωχούς που ψάχνουν για κάποιο απάγγιο.
Το παιχνίδι θα παιχτεί και στα νούμερα των μεταναστών αλλά κυρίως θα εξαρτηθεί από την ικανότητα των πολιτικών ηγετών να παράγουν πλούτο στην κάτω πλευρά της κοινωνίας πριν φτάσουν τα ακροδεξιά κόμματα να γίνουν αντιπολιτεύσεις διότι τότε θα δούμε ένα έργο που δυστυχώς το έχουμε ξαναδεί και δεν θα μας αρέσει καθόλου.