Μόλις γύρισα απ’ της Ελένης τον Υγρό Χρόνο

Μόλις γύρισα απ’ της Ελένης. Είχα πάει να την συναντήσω στο μικρό θεατράκι του Κορωπιού, με θέα το αεροδρόμιο και τους ημιθανείς κάμπους των Μεσογείων. ‘Ημασταν όλοι εκεί, όσοι την αγαπάμε και την τιμάμε. ‘Εμοιαζε με σπουργίτι στριμωγμένο στο πουθενά, ένα τρεμάμενο πουλάκι που πότε πότε σήκωνε τον ψηλόλυγνο λαιμό του και κοίταζε το ολόγιομο φεγγάρι. Τί να σκεφτόταν άραγε όλο το βράδυ της τελετής;

Μόλις γύρισα από τη γιορτή για την Ελένη Γκίκα. Τη συγγραφέα, την ποιήτρια, τη δημοσιογράφο, τη φίλη Ελένη. Την είδα να παρακολουθεί την απαγγελία των ηθοποιών. Λες κι ήταν αυτοί οι ήρωες. Η θλιμμένη Σαβίνα και ο Αγγελος, ήρωες μιας σειράς μυθιστορημάτων. Η Σαβίνα, ιέρεια του έρωτα, ιέρεια του πόνου που φέρνει ο έρωτας. Ο Αγγελος, αυτοκαταστροφικός, νέμεσις, αλλά για ποιόν τελικά; Κουρέλια ο εγωισμός του μπροστά στη γυναίκα που τόλμησε να τον διεκδικήσει τόσο απλά, τόσο απέριττα, αλλά το ίδιο εγωϊστικά. Σειρά τα μπουκάλια του πιοτού δίπλα του, κι εκείνη, αιθέρια γυναίκα να επιχειρεί να τον σκεπάσει με τις φτερούγες της. Του είχαν κάνει, λέει, εντύπωση τα χέρια της….

Μόλις γύρισα από της Ελένης τη γιορτή. Για το βιβλίο  «Υγρος Χρόνος». ‘Ηταν εκεί η Αναστασία Παπαδημητρίου, όλη η οικογένεια Παπαδημητρίου των εκδόσεων Αγκυρα, το παλιό και το νέο ρεύμα, μια συνέχεια μοναδικής ισχύος, αλλά και συνάφειας. Γυναίκες σαν μουσικές εξαίσιες που ακούς τις νύχτες στην Αλεξάνδρεια, όταν οι πάντες έχουν σηκώσει γύρω τους το προστατευτικό τους κέλυφος.  Αυτές όμως συνέχισαν μέσα στη νύχτα να εκτίθενται, απαγγέλλοντας, τραγουδώντας, συνοδεύοντας τις φωνές των ηθοποιών. Πανδαισία χρωματικής νύχτας για την Ελένη Γκίκα, υπέρβαση ψυχής και λόγου από τους συντελεστές της δουλειάς στο μικρό θέατρο του Κορωπιού.

Μόλις γύρισα από την Ελένη. Θυμήθηκα να τη φιλήσω δυό φορές, γιατί φοβήθηκα μην βγει αληθινός ο τίτλος ενός από τα προηγούμενα βιβλία της  «Αύριο να θυμηθώ να σε φιλήσω.»

Φοβήθηκα μήπως κατά λάθος, μήπως από βιασύνη χαθεί ο κρίκος της φιλικής συνάφειας κι έτρεξα να προλάβω τον κόσμο που στριμώχνονταν γύρω της. ‘Ηθελαν όλοι να τη φιλήσουν. Να υποθέσω ότι κάναμε την ίδια σκέψη. Δεν μπορεί να’ταν αλλιώς. Μόνο που εκείνη, ωχρή όπως την είδα από κοντά, έμοιαζε να ξεφεύγει απ’ τον κλοιό. Προς στιγμήν νόμισα ότι έψαχνε τους πρωταγωνιστές του βιβλίου της «Υγρός Χρόνος», τη Σαββίνα και τον ‘Αγγελο. Νομίζω όμως ότι ήξερε ακριβώς που θα μπορούσε να τους βρει. Μια κίνηση μόνο, της ήταν αρκετή.

Μείνετε, μου είπε, να πιείτε κρασί. Αλλά εγώ δεν έμεινα. Ήθελα να γυρίσω πίσω, να ξανακοιτάξω το εξαιρετικά προσεγμένο πρόγραμμα, να αποστηθίσω τα ποιήματα, τους στίχους, να κρατήσω μέσα μου τις μουσικές, την απαγγελία. Εκεί, ανάμεσα στις ευχές, στο θαυμασμό και τις χειραψίες θα χάνονταν οι συνειρμοί.

Μόλις γύρισα απ’ της Ελένης. Ο «Υγρός Χρόνος» με τρόμαξε και με γαλήνεψε συγχρόνως. ‘Ισως γιατί από τη μια συνειδητοποίησα πόσο πολύ μπορεί να αγαπήσει ο άνθρωπος -προφανώς και να αγαπηθεί –  και από την άλλη πόσο πιο εύκολη είναι η διαδρομή – αν και λιγότερο ενδιαφέρουσα – όταν έχεις καταφέρει να κλείσεις εγκαίρως τις στρόφιγγες. Για να μην σου φανεί αργότερα η μοναξιά μια ξένη που μπήκε στα χωράφια σου χωρίς να σε ρωτήσει.

Σε φιλώ Ελένη Γκίκα και σε ευχαριστώ για την εμπειρία την αποψινή

ριτς